Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

Przewodniczący

SSA Barbara Suchowska

Sędziowie

SSA Robert Kirejew (spr.)

SSA Wojciech Paluch

Protokolant

Agnieszka Przewoźnik

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 244/18

w części dot. oskarżonych:

B. K., M. K., J. D., E. S. oraz w trybie art. 435 k.p.k.: G. U. i B. J.

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

9

CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 8 czerwca 2017 r., sygn. akt II K 150/13

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

Granice zaskarżenia

Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Ustalenie faktów

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

B. K.

Fakt, że to nie oskarżony B. K. kierował działalnością spółki (...) oraz grupą przestępczą w zakresie handlu złomem z wykorzystaniem fikcyjnych faktur VAT, przy czym działalnością firmy (...) zajmował się w rzeczywistości ojciec oskarżonego - M. K. (1). Dotyczy czynu z punktu 3 zaskarżonego wyroku,
a pośrednio także pozostałych czynów przypisanych B. K..

Informacja odpowiadająca odpisowi pełnemu z KRS dot. spółki jawnej (...)

k. 17527-17536

zeszyt formatu A4 "Terminarz (...)"

dołączony do akt sprawy, złożony przez obrońcę na rozprawie w dniu 13.09.2019 r. (k. 17541)

zeznania świadka G. K. na rozprawie odwoławczej w dniu 4.11.2019 r.

k. 17599-17560

Ocena dowodów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2.1.2

odpis z KRS

Złożona przez obrońcę B. K. informacja z KRS dotycząca spółki jawnej (...), zarejestrowanej
w Krajowym Rejestrze Sądowym w dniu 3.08.2006 r. nie dowodzi, że B. K. nie prowadził wcześniej działalności firmy o nazwie (...), gdyż z wpisu ujętego w rubryce 6 Działu (...) Rejestru wynika jednoznacznie, że spółka jawna (...) powstała w wyniku przekształcenia spółki cywilnej o tej samej nazwie, funkcjonującej od 2001 roku, której wspólnikami byli G. K. oraz B. K..

terminarz

Okoliczność, że M. K. (1) w swoim sklepie o nazwie (...) m.in. prowadził zeszyt z zapisami odnoszącymi się do rozliczeń z zakresu obrotu złomem,
w którym uczestniczyły firmy kierowane, kontrolowane
lub powiązane z B. K., znajdował potwierdzenie także i w innych dowodach, np. wyjaśnieniach podejrzanej A. C. z 4.10.2005 r. (k. 357-366), czy wyjaśnieniach samego B. K. z 5.07.2007 r. (k. 3628-3629). Fakty prowadzenia takiego zeszytu i wykonywania widocznych w nim zapisów przez M. K. (1) nie przeczą okoliczności, że całą działalnością polegającą na obrocie kwitami wagowymi, złomem oraz wykorzystywaniem przy tym fikcyjnych faktur kierował B. K., natomiast jego ojciec służył mu w tym pomocą, zresztą nieodpłatną - jak wynika to
z powołanych powyżej wyjaśnień B. K..

zeznania świadka G. K.

Zeznania świadka G. K. złożone na rozprawie odwoławczej nie zostały uznane za w pełni wiarygodne. Świadek jako osoba najbliższa dla oskarżonego B. K. (matka) nie mogła być uznana za świadka w pełni obiektywnego, gdyż skłonna była przedstawiać fakty tak, aby było to jak najkorzystniejsze dla oskarżonego. Z kolei jej mąż M. K. (1) zmarł w 2011 roku, więc jej wypowiedzi procesowe nie mogły mu już zaszkodzić. Świadkowi dano wiarę jedynie co do tego, że nie angażowała się w sprawy firm (...), chociaż formalnie była wspólnikiem spółki cywilnej, a następnie spółki jawnej o tej samej nazwie, a także, że jej mąż prowadząc sklep (...)." był również zaangażowany w działalność spółki (...). Co do rzeczywistej roli B. K. w spółkach (...) oraz całej działalności związanej z obrotem złomem i dokumentami tego dotyczącymi za bardziej wiarygodne sąd uznał wskazane wyżej wyjaśnienia B. K.
z postępowania przygotowawczego, w których opisywał m.in., że przy działaniach dotyczących fakturowania obrotu złomem był obecny jego ojciec, którego czasem prosił
o wykonanie w tym zakresie jakichś czynności. Jego ojciec nie otrzymywał z tego tytułu żadnych pieniędzy i nie mógł niczego sam zrobić, ponieważ nie znał się na złomie. Również inne dowody, tj. np. zeznania świadka M. W. (dawniej C.) określającej B. K. wręcz "królem złomu" (k. 268-270, 272-274, 284), wyjaśnienia A. C. (k. 357-366), czy J. Ś. (k. 3641-3644) nie pozostawiają wątpliwości co do kierowniczej roli B. K. w procederze będącym przedmiotem niniejszego postępowania.

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut I. tiret pierwsze z apelacji obrońcy osk. B. K.: obrazy przepisów postępowania, a to art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k., poprzez nieumorzenie postępowania wobec oskarżonego B. K. w zakresie zarzutu dotyczącego użycia dokumentów określonych w art. 271 lub 272 k.k., tj. przestępstwa z art. 273 k.k., w sytuacji gdy stosownie do treści art. 101 § 1 pkt 4 k.k. karalność przestępstwa stanowiącego pozostałe występki (niezagrożone karą pozbawienia wolności przekraczającą 3 lata, a takim przestępstwem jest czyn z art. 273 k.k.) ustaje z upływem lat 5 od czasu jego popełnienia, zaś stosownie do treści art. 102 k.k.,
w brzmieniu określonym w ustawie z dnia 3 czerwca 2005 roku (Dz. U. Nr 132, poz. 1109), która weszła w życie dnia 3 sierpnia 2005 roku i obowiązywała do dnia 1 lipca 2015 roku, jeżeli
w okresie przewidzianym w art. 101 wszczęto postępowanie przeciwko osobie, karalność popełnionego przez nią przestępstwa określonego w § 1 pkt 1-3 ustaje z upływem 10 lat,
a w pozostałych wypadkach - z upływem 5 lat od zakończenia tego okresu, zaś w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca
2015 roku do dnia 2 marca 2016 roku, jeżeli w okresie, o którym mowa w art. 101, wszczęto postępowanie przeciwko osobie, karalność popełnionego przez nią przestępstwa przedawnia się
z upływem 5 lat od zakończenia tego okresu - a co za tym idzie
w niniejszej sprawie czyny zarzucane oskarżonemu polegające na posłużeniu się dokumentem wskazanym w art. 271, uległy przedawnieniu najpóźniej w październiku 2015 roku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest całkowicie bezzasadny. Przestępstwo przypisane oskarżonemu B. K. w punkcie 4. zaskarżonego wyroku, którego dotyczy ten zarzut, zostało zakwalifikowane kumulatywnie - jako występek z art. 273 k.k. i art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 273 k.k., art. 271 § 3 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k., w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 12 k.k. w brzmieniu tych przepisów z dnia 30 czerwca 2015 r. W takiej sytuacji, zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa, prezentowaną także przez Sąd Apelacyjny w Katowicach (wyrok z dnia
2 sierpnia 2013 r., sygn. II AKa 480/12, Biul. SAKa 2013/4/6), zwieńczoną uchwałą 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2018 r. (sygn. I KZP 7/18, OSNKW 2018/11/72), przyjmuje się, że dla obliczania terminu przedawnienia całego przestępstwa bierze się pod uwagę zagrożenie karą z części szczególnej Kodeksu karnego przewidziane w przepisie przewidującym karę najsurowszą, na podstawie którego wymierza się karę w myśl przepisu art. 11 § 3 k.k. W tym przypadku jest to przepis art. 271 § 3 k.k., który niezmiennie od początku obowiązywania Kodeksu karnego z 6 czerwca 1997 r. przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do 8 lat. Oznacza to, że zgodnie z przepisami art. 101 § 1 pkt 2a) k.k. i art. 102 k.k. przedawnienie karalności całego występku przypisanego oskarżonemu B. K. w punkcie 4 wyroku sądu I instancji, w tym jego zawartości kwalifikowanej kumulatywnie z art. 273 k.k. i z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 273 k.k., nastąpiłoby dopiero z końcem października 2030 roku.

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie czynu z art. 273 k.k. i umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W świetle przedstawionych powyżej rozważań i poglądów judykatury, w przypadku przyjęcia kumulatywnej kwalifikacji prawnej przestępstwa termin przedawnienia karalności nie jest obliczany oddzielnie w odniesieniu do każdego z przepisów wchodzących w skład kwalifikacji kumulatywnej, a co za tym idzie nie jest prawidłowe nieuwzględnianie w kwalifikacji prawnej tych przepisów, dla których - rozpatrywanych samodzielnie - termin przedawnienia karalności upłynął, tudzież w odniesieniu do tych przepisów nie jest zasadne umorzenie postępowania
z uwagi na przedawnienie z osobna ich karalności.

3.2.

Zarzut I. tiret drugie z apelacji obrońcy osk. B. K.: obrazy przepisów postępowania, a to art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k., poprzez nieumorzenie postępowania wobec oskarżonego B. K. w zakresie zarzutu dotyczącego przestępstw skarbowych z art. 56 § 1 k.k.s. oraz art. 62 § 2 k.k.s., w sytuacji gdy stosownie do treści art. 44 § 1 pkt 1 k.k.s. karalność przestępstwa skarbowego, gdy czyn stanowi przestępstwo skarbowe zagrożone karą grzywny, karą ograniczenia wolności lub karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 3 lat (a takimi czynami
są przestępstwa zarzucane oskarżonemu, w brzmieniu przepisów k.k.s. w dacie ich popełnienia) ustaje z upływem lat 5 od czasu jego popełnienia, zaś stosownie do treści art. 44 § 5 k.k.s., jeżeli
w okresie przewidzianym w § 1 lub § 2 wszczęto postępowanie przeciwko sprawcy, karalność popełnionego przez niego przestępstwa skarbowego określonego w § 1 pkt 1 ustaje
z upływem 5 lat, a przestępstwa skarbowego określonego w § 1 pkt 2 - z upływem 10 lat od zakończenia tego okresu - a co za tym idzie w niniejszej sprawie czyny zarzucane oskarżonemu, polegające na podaniu nieprawdziwych danych w deklaracjach VAT-7 (czyn z art. 56 § 1 k.k.s.) oraz wystawiania i posługiwania się nierzetelnymi dokumentami księgowymi (czyn z art. 62 § 2 k.k.s.) - przepisy k.k.s. w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia czynów - uległy przedawnieniu najpóźniej
w październiku 2015 roku.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ten zarzut obrońcy był trafny. Faktycznie w punkcie 5 zaskarżonego wyroku przypisano oskarżonemu B. K. popełnienie w okresie od lutego 2002 roku do końca października 2005 roku przestępstwa skarbowego z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 56 § 1 k.k.s.
i art. 62 § 2 k.k.s. i art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 56 § 1 k.k.s. i art. 62 § 2 k.k.s., w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i 37 § 1 pkt 1, 2, 5 k.k.s., przy zast. art. 7 § 1 k.k.s. w brzmieniu z dnia 30 czerwca 2015 roku. W dacie popełnienia tych czynów przestępstwo skarbowe z art. 56 § 1 k.k.s. zagrożone było karą grzywny do 720 stawek dziennych, albo karą pozbawienia wolności do lat 2, albo obiema tymi karami łącznie, natomiast przestępstwo skarbowe z art. 62 § 2 k.k.s. podlegało karze grzywny do 240 stawek dziennych. Dopiero z dniem 17 grudnia 2005 r., czyli od momentu wejścia w życie ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o zmianie ustawy Kodeks karny skarbowy oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2005 r., Nr 178, poz. 1479), przestępstwo skarbowe z art. 56 § 1 k.k.s. stało się zagrożone, obok grzywny, karą pozbawienia wolności bez określenia jej górnej granicy, co zgodnie z przepisem art. 27 § 1 k.k.s. w brzmieniu obowiązującym od 17 grudnia 2005 r. oznaczało zagrożenie karą pozbawienia wolności do lat 5. Niemniej jednak, w myśl reguły z art. 2 § 2 k.k.s., należy w tym przypadku stosować ustawę względniejszą dla sprawcy, tj. obowiązującą przed dniem 17 grudnia 2005 r., wobec czego dla potrzeb obliczania terminu przedawnienia karalności trzeba brać pod uwagę zagrożenie karą przewidziane w przepisie części szczególnej k.k.s. tj. w ramach tego czynu - z art. 56 § 1 k.k.s. - w jego brzmieniu sprzed 17 grudnia 2005 r., gdy górna granica kary przewidzianej
za przypisane B. K. w punkcie 5 przestępstwo skarbowe sięgała 2 lat pozbawienia wolności. Do tego zagrożenia karą należy dopiero odnosić przepisy określające terminy przedawnienia przestępstw skarbowych oraz sposoby ich obliczania, zawarte w art. 44 k.k.s. Zgodnie z przepisem art. 44 § 1 k.k.s. w jego każdoczesnym brzmieniu, termin przedawnienia przestępstwa skarbowego zagrożonego karą do 2 lat pozbawienia wolności wynosił 5 lat. Ponieważ przestępstwo skarbowe z art. 56 § 1 k.k.s. polegało na narażeniu na uszczuplenie należności publicznoprawnej - w tym wypadku podatku od towarów i usług, który należało rozliczać co miesiąc do dnia 25 następnego miesiąca (tj. przy czynie przypisanym - do 25 listopada 2005 r.), zastosowanie znajduje również norma z art. 44 § 3 k.k.s. nakazująca określać początek biegu terminu przedawnienia na koniec roku, w którym upłynął termin płatności należności publicznoprawnej, czyli w tej sprawie na koniec 2005 roku. Ponadto zgodnie z art. 44 § 5 k.k.s., wobec wszczęcia postępowania przeciwko sprawcy w wyżej wskazanym terminie pięcioletnim, karalność przestępstwa skarbowego ustaje dopiero
z upływem kolejnych 5 lat od zakończenia okresu obliczonego zgodnie z art. 44 § 1 i 3 k.k.s. Zatem przedawnienie karalności przestępstwa skarbowego przypisanego B. K. w punkcie 5 zaskarżonego wyroku nastąpiło z końcem 2015 roku (tylko w tej drugorzędnej kwestii nie można było zgodzić się z wywodami obrońcy, który wskazywał
w apelacji, że nastąpiło to z końcem października 2015 roku).

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku w punkcie 5 w całości
i umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k., względnie uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów w tym zakresie, a także uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie jego punktu 6

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ, jak wskazano powyżej, upłynął termin przedawnienia karalności przestępstwa skarbowego przypisanego B. K. w punkcie 5 wyroku sądu I instancji, zasadny był wniosek odwoławczy obrońcy w jego pierwszej z alternatywnych części. Wobec tego
sąd odwoławczy w punkcie 1 tiret drugie swojego wyroku zmienił zaskarżony wyrok
w ten sposób, że uchylił rozstrzygnięcie z jego punktu 5 i na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. i w zw. z art. 44 § 1 i 3 k.k.s. umorzył postępowanie karne co do czynu wyczerpującego znamiona wskazanego w tym punkcie przestępstwa skarbowego w brzmieniu przepisów k.k.s. sprzed dnia 17 grudnia 2005 r. w zw. z art. 2 § 2 k.k.s. Konsekwencją tego była konieczność uchylenia również rozstrzygnięcia z punktu
6 zaskarżonego wyroku, w którym orzeczono w myśl przepisu art. 8 § 2 k.k.s., która z kar spośród wymierzonych w punktach 4 i 5 zaskarżonego wyroku podlegać będzie wykonaniu. Wobec uchylenia punktu 5 zaskarżonego orzeczenia rozstrzygnięcie z jego punktu 6 stało się bezprzedmiotowe.

3.3.

Zarzut II. tiret pierwsze z apelacji obrońcy oskarżonego
B. K.: obrazy przepisów prawa materialnego, tj. art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 258 § 3 k.k. polegającej na zastosowaniu przez sąd I instancji jako podstawy orzekania ustawy mniej korzystnej dla oskarżonego i wskazanie jako podstawy prawnej wyroku przepisów obowiązujących na dzień 30 czerwca 2015 roku,
w sytuacji gdy z treści przepisu art. 4 § 1 k.k. wynika obowiązek stosowania ustawy względniejszej dla sprawcy, jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, zaś w dacie popełnienia czynu określonego w art. 258 § 3 k.k., zarzuconego oskarżonemu, tj. w okresie od lutego 2002 roku do września 2003 roku, obowiązywało brzmienie przepisu art. 258 § 3 k.k. (do dnia 1 maja 2004 roku), zgodnie
z którym zagrożenie karą pozbawienia wolności wynosiło od
6 miesięcy do lat 8, zaś w brzmieniu przyjętym przez sąd, zagrożenie wynosi od roku do lat 10.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zgodnie ze stanowiskiem prezentowanym w doktrynie (np. A. Zoll w: Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. Część I. Komentarz do art. 1-52, pod red. W. Wróbla i A. Zolla, WK 2016, tezy 25, 29, 32 do art. 4) i przeważającym w orzecznictwie (np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 23 grudnia 1998 r., sygn. II AKa 228/98, OSA 1994/4/26, czy wyrok SN
z dnia 10 października 2007 r., sygn. V KK 194/07, Prok. i pr.-wkł. 2008/1/1) porównanie dwóch konkurujących brzmień ustawy karnej pod kątem ich względności dla sprawcy w rozumieniu art. 4 § 1 k.k., powinno być dokonywane nie w sposób abstrakcyjny - przez samo zestawienie wysokości zagrożenia karą w przepisach obu ustaw, lecz in concreto - celem ustalenia, czy w konkretnej sytuacji danego sprawcy zastosowanie tej lub innej ustawy karnej obowiązującej w innym czasie będzie dla sprawcy korzystniejsze, przy uwzględnieniu wszystkich konsekwencji wynikających z zastosowania całego porządku prawnego obowiązującego w danym momencie temporalnym. W rozpatrywanej sprawie zarówno zastosowanie wobec B. K. ustawy karnej w brzmieniu obowiązującym do 1 maja
2004 roku, jak i ustawy karnej w brzmieniu z dnia 30 czerwca 2015 r. prowadzi do takich samych konsekwencji karnoprawnych i wymierzenia mu za przestępstwo z art. 258 § 3 k.k. jako najbardziej adekwatnej do stopnia winy i społecznej szkodliwości tego czynu - kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, mieszczącej się w ustawowych granicach zagrożenia karą za to przestępstwo w obu obowiązujących w różnym czasie brzmieniach art. 258 § 3 k.k. Dalsze konsekwencje związane z tym skazaniem w obu branych pod uwagę momentach obowiązywania ustawy karnej pozostają dla oskarżonego B. K. takie same. Dlatego
w ocenie sądu odwoławczego nie doszło do obrazy przepisu art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 258 § 3 k.k. we wskazywanym przez obrońcę przypadku, skoro zastosowanie ustawy obowiązującej uprzednio in concreto nie okazałoby się dla sprawcy bardziej korzystne.

Wniosek

Z tym zarzutem apelujący obrońca nie powiązał odrębnego wniosku odwoławczego formułując, w oparciu także o dalsze zarzuty, wniosek o uniewinnienie oskarżonego B. K. od popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 258 § 3 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut uznany został przez sąd odwoławczy za nietrafny, więc także idący dalej wniosek
o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu przypisanego mu w punkcie 3 zaskarżonego wyroku - w oparciu o ten zarzut - nie mógł zostać uwzględniony.

3.4.

Zarzut II. tiret drugie z apelacji obrońcy oskarżonego B. K.: obrazy przepisów prawa materialnego, tj. art. 2 § 2 k.k.s.
w zw. z art. 56 § 1 k.k.s. polegającej na zastosowaniu przez sąd
I instancji jako podstawy orzekania ustawy mniej korzystnej dla oskarżonego i wskazanie jako podstawy prawnej wyroku przepisów obowiązujących na dzień 30 czerwca 2015 roku,
w sytuacji gdy z treści przepisu art. 2 § 2 k.k.s. wynika obowiązek stosowania ustawy względniejszej dla sprawcy, jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, zaś w dacie popełnienia czynów określonych
w art. 56 § 1 k.k.s., zarzuconych oskarżonemu, tj. w okresie od lutego 2002 roku do września 2004 roku, obowiązywało brzmienie przepisu art. 56 § 1 k.k.s. (do dnia 17 grudnia 2005 roku), zgodnie z którym sprawca podlegał karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 2, albo obu tym karom łącznie, podczas gdy w brzmieniu przyjętym przez sąd, sprawca podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie,
co implikuje fakt, iż zagrożenie karą pozbawienia wolności jest dla sprawcy niewątpliwie surowsze.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut został uznany za zasadny ze względów opisanych szczegółowo w punkcie 3.2 niniejszego uzasadnienia.

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku w punkcie 5 w całości
i umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k., względnie uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów w tym zakresie

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zastosowanie tu znajdują powody uznania wniosku za częściowo zasadny wskazane
w punkcie 3.2 niniejszego uzasadnienia.

3.5.

Zarzut III. tiret pierwsze z apelacji obrońcy oskarżonego
B. K.: obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, polegającej na naruszeniu art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., czego konsekwencją był błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, przez dokonanie dowolnej, sprzecznej z logiką oraz zasadami doświadczenia życiowego oceny zachowania oskarżonego K., polegającej na uznaniu przez Sąd Okręgowy, iż oskarżony B. K. kierował zorganizowaną grupą przestępczą mającą na celu dokonywanie wyłudzeń podatku VAT, w sytuacji gdy prawidłowa, dokonana zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocena zachowania oskarżonego wskazuje, że oskarżony żadnym swoim postępowaniem nie dał podstaw, aby ktokolwiek mógł uważać go za osobę kierującą grupą przestępczą, jako że przestępstwo może być uznane za popełnione w ramach zorganizowanej grupy przestępczej w rozumieniu art. 65 § 1 k.k.
w zw. z art. 258 § 1 k.k. tylko wówczas, gdy zostało ono w ramach tej struktury zaplanowane i wykonane na polecenie, wydane
w ramach istniejącej w danej organizacji hierarchii, zaś zeznania świadków i wyjaśnienia współoskarżonych wskazują, iż jeżeli nawet grupa przestępcza istniała (co również jawi się jako wątpliwe w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego), to funkcje kierownicze sprawować w niej mogły inne osoby, w tym w szczególności M. K. (1), co przemawia za uniewinnieniem oskarżonego od popełnienia występku
z art. 258 § 3 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie został uznany za zasadny. Proceder, którego dotyczyło postępowanie w niniejszej sprawie wymagał wysokiego stopnia zorganizowania. Ze zgromadzonych i prawidłowo przeanalizowanych przez sąd I instancji dowodów wynikało, że polegał on na uzyskiwaniu nielegalnego zarobku z nieodprowadzania na rzecz Skarbu Państwa należnego podatku
od towarów i usług, naliczanego w związku z handlem złomem dostarczanym do Huty (...). W pierwszym etapie każdej transakcji objętej rzeczonym procederem znajdowano dostawców złomu do wymienionej huty, którzy byli skłonni sprzedać go bez wystawienia faktury VAT i wskazywano im, na który kontrakt danej centrali złomowej mają powołać się dokonując fizycznej dostawy do Huty (...). Następnie należało zapłacić gotówkowo dostawcy kwotę nieznacznie przekraczającą rynkową cenę netto za złom, w zamian
za otrzymany przez dostawcę w hucie kwit wagowy potwierdzający dostawę konkretnej ilości złomu - z tego względu całą tę działalność określano skrótowo handlem kwitami wagowymi.
W dalszym etapie firma kontrolowana przez organizatorów wystawiała fakturę VAT na sprzedaż złomu w ilości odpowiadającej wskazanej na kwitach wagowych - na rzecz centrali złomowej, która dostawała zapłatę z Huty zgodnie z dostawą w ramach wskazanego kontraktu. Centrala złomowa dokonywała płatności ceny brutto za złom, którą przejmowali organizatorzy procederu. Aby nie musieć odprowadzać podatku od towarów i usług na rzecz Skarbu Państwa, dla firmy rozliczającej się z centralą złomową uzyskiwano fikcyjne faktury VAT zakupu złomu od firm "słupów" faktycznie nie prowadzących zazwyczaj żadnej działalności i nie odprowadzających podatków - w zamian za przekazywaną tym ostatnim firmom "prowizję" obejmującą część wykazywanego na fakturach podatku VAT. Z kolei po wpływie zapłaty za złom z centrali złomowych, właściciele firm wystawiających dla tych centrali faktury dokonywali wypłat gotówkowych uzyskanych kwot i po odliczeniu przypadającej im prowizji, obejmującej kolejną część podatku VAT, resztę gotówki przekazywali organizatorom procederu. Stopień skomplikowania oraz wymaganej przez to koordynacji poszczególnych działań w ramach przedstawionego procederu w pełni uzasadnia stwierdzenie, że dokonywać opisanych przestępstw można było jedynie w ramach zorganizowanej w tym celu grupy przestępczej. Każda osoba uczestnicząca świadomie w tych przedsięwzięciach winna więc odpowiadać za udział w zorganizowanej grupie przestępczej, a poszczególne objęte jej zamiarem przestępstwa winny być kwalifikowane także jako popełnione w ramach takiej grupy.

Jak wynika ze znacznej ilości dowodów uzyskanych w toku tego postępowania, słusznie uznanych za wiarygodne przez sąd I instancji, głównym organizatorem całego opisanego procederu i osobą uzyskującą z tego źródła stałe, poważne zyski był oskarżony B. K.. Taki stan rzeczy występował zwłaszcza w pierwszym etapie rozpatrywanej działalności, w szczególności w ramach czasowych określonych w punkcie 3 zaskarżonego wyroku, tj. w czasie przypisanego oskarżonemu kierowania grupą przestępczą. W okresie późniejszym częściowo samodzielną działalność odpowiadającą opisanemu procederowi zaczęły prowadzić również inne osoby, np. R. S.. Dowody przemawiające stanowczo i jednoznacznie za kierowniczą rolą w opisanym procederze oskarżonego B. K., to trafnie uznane przez sąd I instancji za wiarygodne i przywołane w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku pod kolejnymi sekwencjami ustalonego stanu faktycznego zgodne wzajemnie ze sobą wyjaśnienia i zeznania wielu osób. Wśród nich należy wymienić wyjaśnienia G. U. z postępowania przygotowawczego, wyjaśnienia J. Ś.ze śledztwa począwszy od jej depozycji z 6 września 2007 r., częściowo wyjaśnienia J. D., a także wyjaśnienia oskarżonych B. J., J. B., M. P. i P. J.. Nadto o decydującej roli oskarżonego B. K. w całej działalności związanej z handlem złomem i wiążącym się z tym obrotem fakturowym oraz pieniężnym zeznawali także świadkowie M. W. (C., w pełni wiarygodnie w postępowaniu przygotowawczym), A. C., R. M., A. O. i inni. Kolejnym dowodem przemawiającym za kierowniczą rolą B. K.
w rozpatrywanej działalności były przywoływane przez Sąd Okręgowy, uzyskane w toku postępowania wykazy połączeń telefonicznych z numerów użytkowanych przez B. K. wraz z ich analizami. Na podkreślenie zasługuje również to, że z wyjaśnień samego oskarżonego B. K., częściowo uznanych przez sąd meriti za wiarygodne, wynikało potwierdzenie szeregu okoliczności świadczących o kierowaniu przez niego zorganizowaną grupą popełniającą rozpatrywane przestępstwa. W szczególności składając wyjaśnienia
w Prokuraturze Okręgowej w Katowicach w dniu 23 maja 2007 r. (k. 3608-3610) B. K. wyjaśniał, że gdy dostawca nie wystawiał faktury, to on musiał je zorganizować,
a ktoś musiał wystawić fakturę fikcyjną. Twierdził, że on tylko skupował kwity wagowe,
ale przyznawał także, że prosił J. D. o wypisanie faktur dla J. Ś.,
czy B. J.. Potwierdził, że sprawdzał stan rachunku bankowego A. C. i polecał jej wypłacenie i przywiezienie pieniędzy uzyskanych jako zapłata wg faktur za złom. W kolejnych wyjaśnieniach (z 29 maja 2007 r., k. 3628-9) oskarżony przyznał, że pamięta zajęcie konta firmy A. C. przez U.S. i A. C. musiała potem odrobić
te pieniądze, po czym wskazała firmę (...) swojego brata, która miała odrobić straty.

Sąd pierwszej instancji szczegółowo, w oparciu o przytoczone w pisemnym uzasadnieniu dowody, ustalił hierarchię grupy przestępczej, zasadnie umiejscawiając na jej szczycie oskarżonego B. K.. Przedstawione wyżej depozycje potwierdzało też wydawanie przez oskarżonego poleceń innym osobom w ramach prowadzonej działalności, dysponowanie środkami finansowymi pochodzącymi z przestępczego procederu, a nawet nakładanie swoistych kar, czy zobowiązań (jak na A. C.) w przypadku spowodowania szkody finansowej grupie przestępczej. Podnoszony przez oskarżonego B. K. w niektórych jego wyjaśnieniach, forsowany przez obronę fakt, że to ojciec oskarżonego - M. K. (1) pełnił kierowniczą rolę w tej działalności przestępczej, nie znalazł potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym, co bardziej szczegółowo opisano
w punkcie 2.2 niniejszego uzasadnienia.

W tym stanie rzeczy trzeba podkreślić, że w niniejszej sprawie przytłaczająca większość zgodnych ze sobą dowodów, w tym także część wyjaśnień samego oskarżonego, wskazywała na fakt, że B. K. kierował zorganizowaną grupą przestępczą popełniającą,
m. in. w okresie od lutego 2002 r. do września 2003 r., przestępstwa polegające
na wyłudzeniach podatku VAT w związku z transakcjami dotyczącymi obrotu złomem, a przy tym także przestępstwa przeciwko dokumentom i obrotowi gospodarczemu. Sąd Okręgowy dokonując ustaleń faktycznych w tym zakresie nie popełnił żadnego błędu, a także
nie naruszył przepisów określających reguły rządzące postępowaniem dowodowym
w postępowaniu karnym.

Wniosek

o uniewinnienie oskarżonego B. K. od popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 258 § 3 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie mógł zostać uwzględniony, ponieważ sąd I instancji prawidłowo ustalił, w oparciu o właściwie oceniony materiał dowodowy, że B. K. kierował grupą przestępczą, a zatem dopuścił się czynu przypisanego mu w punkcie 3 zaskarżonego wyroku.

3.6.

Zarzut III. tiret drugie z apelacji obrońcy oskarżonego B. K.: obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, polegającej na naruszeniu art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., czego konsekwencją był błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, przez dokonanie dowolnej, sprzecznej z logiką oraz zasadami doświadczenia życiowego oceny zachowania oskarżonego K., polegającej na przyjęciu przez Sąd, iż oskarżony B. K. wspólnie
i w porozumieniu z innymi współoskarżonymi działali w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej, w sytuacji gdy brak jest możliwości jednoznacznego ustalenia, kiedy rzekoma grupa powstała, kto był jej inicjatorem, kto do niej należał, jaka była
jej struktura, podział zadań i powiązania między członkami,
zaś dla przypisania oskarżonym winy odnośnie do występku
z art. 258 § 1 k.k. nie jest wystarczające ustalenie, że z innymi osobami w grupie współdziałali, gdyż samo ewentualne współdziałanie oskarżonych z innymi osobami, których działania były ze sobą skoordynowane nie jest wystarczającym kryterium
do przyjęcia, że oskarżeni mieli świadomość, że uczestniczą
w zorganizowanej grupie przestępczej, a zatem w pewnej zorganizowanej strukturze ludzkiej składającej się co najmniej
z trzech osób, mającej na celu popełnianie ściśle określonych przestępstw. Nie jest ono również wystarczające do sformułowania wniosku, że oskarżeni akceptowali w ten sposób cele grupy i co najmniej godzili się na udział w niej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ten nie mógł zostać uznany za zasadny z powodów wskazanych wyżej w punkcie 3.5. Na całkowitą akceptację zasługują też rozważania i ustalenia dotyczące udziału w grupie przestępczej poszczególnych osób oraz opis jej struktury przedstawione na stronach 84-88 pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, ponieważ znajdowały pełne i dokładne odzwierciedlenie w dowodach trafnie uznanych przez sąd I instancji za wiarygodne, wyszczególnionych w uzasadnieniu jego orzeczenia.

Wniosek

o uniewinnienie oskarżonego B. K. od popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 258 § 3 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie mógł zostać uwzględniony, ponieważ sąd I instancji prawidłowo ustalił, w oparciu o właściwie oceniony materiał dowodowy, że istniała zorganizowana grupa przestępcza, którą kierował B. K., a zatem dopuścił się on czynu przypisanego mu w punkcie 3 zaskarżonego wyroku.

3.7.

Zarzut III. tiret trzecie z apelacji obrońcy oskarżonego B. K.: obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ
na treść orzeczenia, polegającej na naruszeniu art. 7 k.p.k.
w zw. z art. 410 k.p.k., czego konsekwencją był błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, przez dokonanie dowolnej, sprzecznej z logiką oraz zasadami doświadczenia życiowego oceny zachowania oskarżonego K., polegającej na przyjęciu przez sąd I instancji, iż oskarżony B. K. uczestniczył w tworzeniu fałszywych linii zeznań - wyjaśnień
na użytek organów ścigania i administracji skarbowej, jak również w tworzeniu fikcyjnych dokumentów na użytek procederu przestępczego i posługiwaniu się nimi, w sytuacji gdy ustalenie stanu faktycznego w tym zakresie przez sąd I instancji opiera się w głównej mierze na pomówieniach kierowanych pod adresem oskarżonego K. przez inne osoby, zaś pomówienie jest dowodem podlegającym swobodnej ocenie na równi z innymi dowodami (art. 7 k.p.k.) i może stanowić podstawę ustaleń faktycznych, w tym ustaleń w przedmiocie winy osób pomawianych, jak też osoby, która pomawia, tylko jeżeli spełnia odpowiednie warunki. Ocena wiarygodności pomówienia wymaga ze strony sądu szczególnej ostrożności, gdyż pomówienie
nie stanowi dowodu pełnowartościowego, chyba że znajduje ono potwierdzenie w innych dowodach, a w niniejszej sprawie reguła oceny dowodów określona w art. 7 k.p.k. zezwala na to, by przyjąć, że poddawany ocenie dowód pochodzący od osobowych źródeł dowodowych jest niewiarygodny i nie został przez Sąd Okręgowy potraktowany z należytą ostrożnością.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Fakt, że po ujawnieniu sytuacji, iż firma (...) nie była płatnikiem VAT, a następnie po zajęciu rachunku bankowego jej firmy przez Urząd Skarbowy oskarżony B. K. zastraszał ją oraz sugerował, co ma mówić w razie przesłuchiwania jej przez organy ścigania lub administracji skarbowej potwierdzony był nie tylko wyjaśnieniami podejrzanej A. C. składanymi w toczącym się przeciwko niej postępowaniu karnym, ale również wiarygodnie brzmiącymi zeznaniami świadka M. W. (C.) składanymi w toku śledztwa (zwłaszcza k. 261-262), jak również znajdował swe częściowe odbicie w wyjaśnieniach samego oskarżonego składanych w postępowaniu przygotowawczym, gdy przyznawał, że pamięta, iż A. C. "zaczęła się stawiać" (k. 3611-3612) oraz że mogło paść na spotkaniu z C. i C. sformułowanie, że ta ostatnia ma nic nie mówić Policji (k. 3630-3631). W takiej sytuacji, wobec braku racjonalnych przesłanek do przyjęcia, że te niezależne od siebie zeznania i wyjaśnienia różnych osób były fałszywe lub niedokładne, ustalenia sądu I instancji w tym zakresie były w pełni uprawnione i opierały się na właściwej ocenie dowodów, zgodnej ze wskazaniami zawartymi w art. 7 i 410 k.p.k.

Czynny udział oskarżonego B. K. w wytwarzaniu fikcyjnych faktur dotyczących obrotu złomem w ramach rozpatrywanego procederu oraz posługiwaniu się takimi fakturami potwierdzany był zgodnie zarówno przez współoskarżonych: G. U., J. Ś., J. D., B. J., J. B., M. P. i P. J., a także przez świadków: R. M., A. O., T. J., R. S., P. S. - w depozycjach szczegółowo przywołanych pod poszczególnymi sekwencjami ustaleń faktycznych w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Ponadto wyjaśnienia oskarżonego B. K. z postępowania przygotowawczego, uznane w tej części za wiarygodne przez sąd I instancji, wskazywane już wyżej w punkcie 3.5 (k. 3608-3610) potwierdzały "organizowanie" przez oskarżonego fikcyjnych faktur VAT, tudzież kierowanie przez niego próśb do J. D. o wypisanie faktur z konkretnymi danymi
w imieniu różnych firm uczestniczących w tym procederze. Ta wielość wzajemnie potwierdzających się dowodów świadczyła o tym, że w rozpatrywanej sprawie sąd I instancji nie miał do czynienia z pomówieniami osoby oskarżonego o popełnienie przestępstw, formułowanymi przez osoby zainteresowane w obciążaniu oskarżonego, a z obszernym, zgodnym ze sobą materiałem dowodowym, który został trafnie uznany za wiarygodny bez naruszenia przy jego ocenie zasad logicznego rozumowania, czy wskazań płynących
z doświadczenia życiowego. Tym samym nie można stwierdzić, aby doszło w tej sprawie do podnoszonych przez obrońcę błędów w ustaleniach faktycznych sądu I instancji lub naruszenia przepisów regulujących tok postępowania dowodowego.

Wniosek

o uniewinnienie oskarżonego B. K. od popełnienia czynu przypisanego mu w punkcie 4 zaskarżonego wyroku

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zgodnie z rozważaniami zaprezentowanymi w tym punkcie uzasadnienia sądu odwoławczego, ustalenia sądu I instancji prowadzące do przypisania oskarżonemu B. K. popełnienia przestępstwa opisanego w punkcie 4 zaskarżonego wyroku należało uznać za
w pełni prawidłowe, a zatem nie było podstaw do zmiany orzeczenia i uniewinnienia oskarżonego od tego przypisanego mu czynu.

3.8.

Zarzut III. tiret czwarte z apelacji obrońcy oskarżonego B. K.: obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ
na treść orzeczenia, polegającej na naruszeniu art. 7 k.p.k.
w zw. z art. 410 k.p.k., czego konsekwencją był błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, przez dokonanie dowolnej, sprzecznej z logiką oraz zasadami doświadczenia życiowego oceny zachowania oskarżonego K., polegającej na uznaniu przez sąd I instancji, iż ewentualne wprowadzenie
do obrotu pieniędzy pochodzących z przestępstw wystawiania fikcyjnych faktur stanowi występek z art. 299 § 1 i 5 k.k., podczas gdy ratio legis przepisu art. 299 k.k. wskazuje, iż penalizowane jest zachowanie polegające na swego rodzaju "legalizacji" korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego, a tym samym nie mogą te środki pochodzić bezpośrednio z czynu zabronionego, gdyż odmienna interpretacja prowadziłaby do uznania, że sprawcą przestępstwa "prania brudnych pieniędzy" byłby każdy, kto
w wyniku popełnienia jakiegokolwiek czynu zabronionego odniósłby korzyść majątkową, a następnie nią rozporządził

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ten, jak wskazuje jego treść, dotyczy nie tyle błędów w ustaleniach faktycznych sądu
I instancji będących następstwem naruszenia przepisów normujących postępowanie dowodowe, co polega na wskazywaniu błędnego zdaniem obrońcy zastosowania przepisu
art. 299 § 1 i 5 k.k. do prawidłowo odtworzonego stanu faktycznego. Rozpatrując zatem ten zarzut w kategoriach obrazy prawa materialnego, tj. błędnej wykładni i niewłaściwego zastosowania przepisu art. 299 k.k. do ustalonej sytuacji faktycznej, sąd odwoławczy stwierdził, że podniesiony zarzut nie jest trafny.

Jak wynika z poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych, nie kwestionowanych
w tym punkcie apelacji, działania uznane za wyczerpujące znamiona przestępstwa
z art. 299 § 5 w zw. z § 1 k.k. polegały na przyjmowaniu na rachunki bankowe firm wystawiających faktury VAT centralom złomowym za sprzedaż złomu środków finansowych stanowiących zapłatę za te faktury, a następnie gotówkowym wypłacaniu tych kwot
i przekazywaniu gotówki, po potrąceniu prowizji dla osób prowadzących firmy "handlujące"
z centralami złomowymi, B. K., który te transakcje finansowe skrupulatnie nadzorował. Kwoty te zawierały w sobie podatek VAT nieodprowadzany na rzecz Skarbu Państwa, stanowiący zysk z całego procederu, który dzielono między uczestników przestępczej działalności. W ten sposób, wbrew obiekcjom obrońcy wyrażanym w zarzucie, zrealizowane zostały znamiona przestępstwa z art. 299 § 1 i 5 k.k. Chodziło tu bowiem
o środki finansowe pochodzące z korzyści związanych z popełnianymi właśnie przestępstwami skarbowymi z art. 56 § 1 k.k. W art. 299 § 1 k.k. jako jedną z form czasownikowych popełnienia tego przestępstwa wymienia się przyjmowanie środków płatniczych, co oskarżony B. K. uczynił, zaś zgodnie z mającą moc zasady prawnej uchwałą składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 2013 r. (sygn. I KZP 19/13, OSNKW 2014/1/1), przedmiotem tego przestępstwa mogą być środki płatnicze pochodzące bezpośrednio z popełnienia czynu zabronionego, a sprawcą występku z art. 299 k.k. może być również sprawca czynu zabronionego, z którego popełnieniem związana jest korzyść stanowiąca przedmiot czynności wykonawczej. Zatem zakres zachowań objętych znamionami przestępstwa z art. 299 k.k. znacząco odbiega - jest istotnie szerszy - od potocznego rozumienia przestępstwa określanego jako "pranie brudnych pieniędzy" i obejmuje nie tylko legalizowanie środków finansowych pochodzących z przestępstwa poprzez włączanie ich do legalnego obrotu, ale także szereg innych działań, w tym np. przyjmowanie bądź ukrywanie składników mienia pochodzących z korzyści związanych z przestępstwem, przy czym
te czynności mogą być podejmowane także przez samego sprawcę przestępstwa
tzw. bazowego.

Wszystko to oznacza, że z dosłownego brzmienia przepisów art. 299 § 1 i 5 k.k., interpretowanego zgodnie z powołaną uchwałą składu 7 sędziów SN wynika, że ustalone przez sąd I instancji czyny oskarżonego B. K. wyczerpały znamiona przestępstwa kwalifikowanego z tych przepisów, co zgodne jest też z ich ratio legis polegającym m.in. na potrzebie przeciwdziałania ukrywaniu środków uzyskanych w drodze przestępstwa
i zapobieżenia uniemożliwianiu ich wykrycia i ewentualnego orzeczenie przepadku, do czego w rozpatrywanej sprawie prowadziło wypłacanie z rachunków bankowych firm zaangażowanych w dokumentowany fakturami obrót złomem środków pieniężnych zawierających w sobie bezprawnie nieodprowadzany VAT oraz przekazywanie ich w formie gotówkowej B. K. bez żadnego udokumentowania tej czynności.

Wniosek

o uniewinnienie oskarżonego B. K. od popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 12 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ ustalone zachowania B. K. prawidłowo zostały uznane za wyczerpujące znamiona przestępstwa przypisanego mu w punkcie 7 zaskarżonego wyroku, nie było podstaw do wydania w tym zakresie orzeczenia uniewinniającego.

3.9.

Zarzut III. tiret piąte z apelacji obrońcy oskarżonego B. K.: obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ
na treść orzeczenia, polegającej na naruszeniu art. 7 k.p.k.
w zw. z art. 410 k.p.k., czego konsekwencją był błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, przez dokonanie dowolnej, sprzecznej z logiką oraz zasadami doświadczenia życiowego oceny zachowania oskarżonego K., polegającej na przyjęciu przez sąd I instancji, że samo dokonywanie przelewów i wpłat gotówkowych przesądza w zasadzie
o zaistnieniu przestępstwa "prania brudnych pieniędzy", podczas gdy z takim występkiem będziemy mieli do czynienia jedynie wówczas, gdy sprawca będzie realizował znamiona przedmiotowe czynu z art 299 § 1 i 5 k.k., działając umyślnie, co w odniesieniu do oskarżonego K. nie zostało w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wykazane

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie mógł zostać uwzględniony, gdyż, jak wykazano powyżej w punkcie 3.8 uzasadnienia, działania oskarżonego B. K. wypełniały przedmiotowe znamiona występku z art. 299 § 1 i 5 k.k. Przyjmując gotówkę wypłacaną z rachunków bankowych firm otrzymujących od centrali złomowych zapłatę obejmującą należny VAT, który nie miał zostać odprowadzony na rzecz Skarbu Państwa, a następnie rozporządzając nią w sobie wiadomy, nieewidencjonowany sposób B. K. bezsprzecznie zrealizował znamiona przestępstwa kwalifikowanego z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 12 k.k.,
a ponieważ nadzorował wykonywanie w tym zakresie czynności przez inne osoby, w istocie kierując ich działaniami, trafnie przyjęto tu kwalifikację czynu oskarżonego jako sprawstwa kierowniczego z art. 18 § 1 k.k. Oskarżony B. K., jak wynika z wszystkich wiarygodnych dowodów przedstawionych we wcześniejszych punktach niniejszego uzasadnienia, w ramach tego czynu działał umyślnie, nadto z zamiarem bezpośrednim,
w sposób przemyślany i drobiazgowo zaplanowany (dolus directus praemeditatus).

Wniosek

o uniewinnienie oskarżonego B. K. od popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 12 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ ustalone zachowania B. K. prawidłowo zostały uznane za wyczerpujące przedmiotowe i podmiotowe znamiona przestępstwa przypisanego mu w punkcie
7 zaskarżonego wyroku, nie było podstaw do wydania w tym zakresie orzeczenia uniewinniającego.

3.10.

Zarzut IV. tiret pierwsze z apelacji obrońcy oskarżonego B. K.: obrazy przepisów postępowania, mającej wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności art. 4 k.p.k. w związku z art. 366 § 1 k.p.k., polegającą na uwzględnieniu – w stosunku do oskarżonego B. K. - tylko okoliczności przemawiających na jego niekorzyść, w sytuacji kiedy sąd I instancji nie wyjaśnił szeregu istotnych okoliczności związanych z rzekomo kierowniczą rolą oskarżonego K. w przestępczym procederze związanym z handlem złomem – a zeznania świadków oraz wyjaśnienia oskarżonych zawierają szereg sprzeczności, powodujących konieczność bardziej wnikliwych ustaleń przemawiających na korzyść oskarżonego, takich jak choćby rozbieżności dotyczące zeznań złożonych przez M. C., czy też wyjaśnień oskarżonych A. O. i A. G., a w pozostałym zakresie poprzez naruszenie zasady obiektywizmu określonej w art. 4 k.p.k. polegające na sporządzeniu przez sąd I instancji uzasadnienia w sposób nacechowany emocjami oraz personalnymi uwagami sądu do osoby oskarżonego K., wskazującymi na jawną niechęć sądu oraz związany z tym możliwy brak obiektywizmu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie sądu odwoławczego sąd I instancji przy rozpoznaniu tej sprawy nie naruszył określonej w art. 4 k.p.k. zasady obiektywizmu. Niekorzystne dla oskarżonego ustalenia faktyczne były rezultatem uwzględnienia przygniatającej większości zgodnych ze sobą dowodów świadczących o tym, że to oskarżony B. K. zorganizował i kierował przestępczym procederem będącym przedmiotem niniejszego postępowania karnego. Naturalną konsekwencją zebrania w tej sprawie obszernego osobowego materiału dowodowego było występowanie rozbieżności, czy niekonsekwencji w procesowych wypowiedziach poszczególnych osób, przy czym w niniejszej sprawie pojawiały się one stosunkowo sporadycznie. Sąd I instancji przeprowadził przekonującą ocenę zmienionych
w nieznacznym zakresie zeznań świadka M. W. (C.), tj. wycofania się przez nią w czasie składania zeznań na rozprawie z twierdzenia, że B. K. zakazywał jej
i R. M. działań na własną rękę. Ta kwestia nie miała istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia o odpowiedzialności karnej oskarżonego B. K., a nadto słusznie, zgodnie ze wskazaniami doświadczenia życiowego, za bardziej wiarygodną sąd uznał pierwotnie przedstawianą przez świadka wersję wydarzeń wskazując, że na późniejsze depozycje wpływ miała chęć złagodzenia na korzyść oskarżonego wymowy wcześniejszych zeznań. Podobnie należy odnosić się do modyfikacji depozycji procesowych A. O., natomiast procesowe wypowiedzi A. G. nie miały poważniejszego znaczenia dla dokonywanych w tej sprawie ustaleń faktycznych.

Sąd odwoławczy nie stwierdził, aby w uzasadnieniu orzeczenia sądu I instancji znalazły się treści wskazujące na nadmiernie emocjonalny, czy negatywny stosunek sądu orzekającego do osoby B. K., wobec czego supozycje apelującego o możliwym braku obiektywizmu sadu meriti i naruszeniu przez to przepisu art. 4 k.p.k. nie zasługiwały na podzielenie.

Wniosek

o uniewinnienie oskarżonego B. K. od poszczególnych przypisanych mu przestępstw

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na bezzasadność zarzutu również związane z nim wnioski odwoławcze nie mogły zostać uwzględnione

3.11.

Zarzut IV tiret drugie z apelacji obrońcy oskarżonego B. K.: obrazy przepisów postępowania, mającej wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności art. 5 § 2 k.p.k. polegającej na niezastosowaniu się przez sąd I instancji do nakazu wynikającego z cytowanego artykułu, który to nakaz każe sądowi wszystkie niedające się usunąć wątpliwości w procesie karnym rozstrzygać na korzyść oskarżonego, zgodnie z zasadą in dubio pro reo, która jest regułą oceny zgromadzonych w sprawie dowodów, nie zaś regułą pozwalającą na tworzenie przez sąd hipotez aczkolwiek logicznych i możliwych, to jednak nie opartych na zgromadzonych w sprawie dowodach wobec ich braku w tym zakresie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obrońca nie sprecyzował, o jakie konkretnie wątpliwości rozstrzygnięte wbrew regule
z art. 5 § 2 k.p.k. chodzi w tym zarzucie. Nie wiadomo również, jakie nieuprawnione hipotezy przyjęte rzekomo przez sąd miał na myśli apelujący. Sąd odwoławczy nie stwierdził, aby przy rozpoznaniu tej sprawy w I instancji doszło do obrazy przepisu art. 5 § 2 k.p.k. Zasada in dubio pro reo wskazuje jak winien postąpić sąd w przypadku zaistnienia w toku postępowania dowodowego nie dających się usunąć wątpliwości. Przesłanką zastosowania tej dyrektywy jest stwierdzenie przez sąd, że takie nieusuwalne wątpliwości wystąpiły, podczas gdy przy rozpoznaniu sprawy oskarżonego B. K. wszelkie wątpliwości można było rozwiać w drodze przeprowadzenia prawidłowej, wszechstronnej oceny materiału dowodowego. Nie dających się usunąć wątpliwości nie należy bowiem utożsamiać
z występowaniem rozbieżności w zgromadzonym materiale dowodowym, które przede wszystkim powinny być usuwane poprzez przeprowadzenie oceny wiarygodności poszczególnych dowodów stosownie do wskazań zawartych w art. 7 k.p.k. Ponieważ tak właśnie uczyniono w niniejszej sprawie, zarzut obrazy przepisu art. 5 § 2 k.p.k. nie mógł zostać uznany za zasadny.

Wniosek

o uniewinnienie oskarżonego B. K. od poszczególnych przypisanych mu przestępstw

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nietrafności zarzutu obrazy przepisu art. 5 § 2 k.p.k. nie było podstaw do uwzględnienia wniosków zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego B. K.

3.12.

Zarzut IV tiret trzecie z apelacji obrońcy oskarżonego B. K.: obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności art. 424 k.p.k. w związku z art. 410 k.p.k. i art. 391 § 1 k.p.k. polegającej na:

a) sporządzeniu uzasadnienia wyroku w sposób lakoniczny, niezawierający ustosunkowania się do wszystkich faktów i dowodów w sprawie, a także braku dowodzenia, dlaczego - zdaniem sądu - wykluczona jest jakakolwiek inna wersja wydarzeń niż ta, którą sąd przyjął, i poprzestanie na stwierdzeniu,
iż "...nawet przy daniu wiary wyjaśnieniom oskarżonego należało je ocenić jako pomocnictwo do przestępstw przeciwko dokumentom i pomocnictwo do przestępstw skarbowych...",

b) fakcie, że podstawy wyroku nie stanowił całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, albowiem sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku pominął istotne okoliczności, a pominąwszy je nie ustosunkował się do tego faktu ani jednym słowem, bardzo nieprecyzyjnie i lakonicznie omawiając rozstrzygnięcie w zakresie funkcjonowania współoskarżonych
w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej, w sytuacji gdy brak jest możliwości jednoznacznego ustalenia, kiedy rzekoma grupa powstała, kto był jej inicjatorem, kto do niej należał, jaka była jej struktura, podział zadań i powiązania pomiędzy członkami,

c) sporządzeniu uzasadnienia wyroku w sposób niedopuszczalny, powołując się na przeprowadzone dowody w sposób "globalny" (powołując np. wyjaśnienia oskarżonego K., czy też zeznania świadka M. W.), nie wskazując relacji każdego z dowodów do poszczególnych okoliczności faktycznych, które
w sprawie wymagają udowodnienia i uzasadnienia,

d) braku prawidłowych w sensie prawnym ustaleń w zakresie działania oskarżonego K. jako pomocnika, na podstawie art. 18 § 3 k.k. - do dokonania przestępstw i przestępstw skarbowych, w sytuacji gdy sąd w kwalifikacji prawnej czynów zarzuconych oskarżonemu uznał, że działał on w warunkach określonych w art. 18 § 3 k.k., a w uzasadnieniu wyroku nie wyjaśnił podstawy takiego przyjęcia

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie odpowiadały rzeczywistości przedstawione w tym zarzucie twierdzenia, jakoby sąd
I instancji nie dokonał wystarczająco precyzyjnych ustaleń dotyczących zorganizowanej grupy przestępczej, którą kierował B. K., gdyż takie rozważania wraz z opisem struktury grupy i roli w niej poszczególnych osób znalazły się na stronach 84-88 pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Sąd I instancji nie dokonał też globalnego powołania dowodów, na których się oparł, tylko poszczególne dowody dokładnie przyporządkował poszczególnym elementom stanu faktycznego, który ustalił na ich podstawie. Nie były natomiast całkowicie pozbawione racji znajdujące się w tym zarzucie tezy o nie nazbyt dokładnym omówieniu
i ocenie poszczególnych dowodów, czy braku omówienia przypisanego B. K. pomocnictwa do posługiwania się poświadczającymi nieprawdę fakturami VAT
w ramach kumulatywnej kwalifikacji prawnej czynu ujętego w punkcie 4 zaskarżonego wyroku. Jednak te niedostatki pisemnego uzasadnienia dotyczą wszakże czynności wykonywanej po ogłoszeniu wyroku sądu I instancji, zatem ewentualne uchybienia przepisom postępowania regulującym wymogi pisemnego uzasadnienia orzeczenia nie mogły mieć istotnego wpływu na jego treść. Zaznaczyć także trzeba, że zgodnie z obowiązującym od dnia 1 lipca 2015 r. przepisem art. 455a k.p.k., nie można uchylić wyroku z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424 k.p.k.

Z tych wszystkich powodów omawiany zarzut nie mógł zostać uwzględniony przez sąd odwoławczy.

Wniosek

o uniewinnienie oskarżonego B. K. od poszczególnych przypisanych mu przestępstw

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut nie okazał się trafny, więc nie mógł skutkować uwzględnieniem wniosków formułowanych w apelacji.

3.13.

Zarzut V sformułowany "z ostrożności procesowej" w apelacji obrońcy oskarżonego B. K.: rażącej niewspółmierności orzeczonych wobec oskarżonego B. K. kar jednostkowych pozbawienia wolności,
a w konsekwencji kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, polegającej
na wymierzeniu oskarżonemu kary niewspółmiernej w stosunku
do jego ewentualnej winy i okoliczności sprawy, podczas gdy - zdaniem apelującego - wymierzenie oskarżonemu kary nawet nieznacznie powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia spełniłoby cele kary i wymogi zarówno w zakresie prewencji ogólnej, jak i szczególnej, o jakich mowa w art. 53 k.k., tym bardziej jeżeli zważy się na fakt znacznej ilości czasu od daty popełnienia zarzuconych oskarżonemu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wysokość wymierzonych B. K. kar jednostkowych za przestępstwa przypisane mu w punktach 3, 4 i 7 zaskarżonego wyroku nie budziła zastrzeżeń sadu odwoławczego, gdyż były one adekwatne do wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przestępstw oraz stopnia winy po stronie oskarżonego działającego z zamiarem bezpośrednim, ukierunkowanym na osiąganie stałych, wysokich korzyści majątkowych z przestępczego procederu. Przy ferowaniu poszczególnych kar sąd I instancji brał pod uwagę okoliczności wpływające na wymiar kary zgodnie z przepisami art. 53 § 1 i 2 k.k. oraz miał
na względzie osiągnięcie celów kar zarówno w zakresie prewencji indywidualnej, jak
i społecznego oddziaływania zastosowanej represji karnej. Postulowane przez obrońcę wymierzenie kar jedynie w nieznacznym stopniu przekraczających dolną granicę zagrożenia ustawowego nie było możliwe z uwagi na występowanie istotnych okoliczności wpływających obostrzająco na wymiar kar jednostkowych. W zakresie przestępstwa z art. 258 § 3 k.k. były nimi kierowanie grupą złożoną z wielu osób, o znacznym stopniu organizacji, stworzoną w celu popełniania licznych przestępstw o znaczącym ładunku społecznej szkodliwości.
W odniesieniu do przestępstwa z punktu 4 zaskarżonego wyroku należało mieć na względzie długotrwałość zaistniałego czynu ciągłego, popełnienie występków o różnej kwalifikacji prawnej oraz znaczną ilość nierzetelnych faktur VAT wykorzystywanych w tym przestępczym procederze, natomiast przy występku z art. 299 § 1 i 5 k.k. konieczne było wzięcie pod uwagę przy wymiarze kary znacznej ilości czynów jednostkowych składających się na czyn ciągły oraz wysokie kwoty środków finansowych objętych tym przestępstwem, przy czym sąd
I instancji prawidłowo (wbrew twierdzeniom zawartym w uzasadnieniu apelacji obrońcy
B. K.) zmienił opis zarzucanego oskarżonemu czynu i przypisał mu działanie jedynie
w odniesieniu do wyliczonych kwot podatku VAT zawartego w wypłacanych i przekazywanych oskarżonemu kwotach gotówkowych. Wszystko to przemawiało za brakiem potrzeby ingerencji sądu odwoławczego w wymiar kar jednostkowych za wskazane czyny orzeczonych przez sąd
I instancji.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej kar jednostkowych, a w konsekwencji kary łącznej i orzeczenie
w stosunku do oskarżonego B. K. kary adekwatnej do jego ewentualnej winy i okoliczności sprawy, mieszczącej się w granicach dolnego zagrożenia ustawowego, przy zastosowaniu dobrodziejstwa instytucji warunkowego zawieszenia jej wykonania

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak przedstawiono powyżej, sąd odwoławczy uznał, że brak było podstaw do obniżania w tym przypadku wymiaru kar jednostkowych. Ze względu na umorzenie postępowania o czyn ujęty w punkcie 5 zaskarżonego wyroku, za który wymierzono kary stanowiące poprzednio jedne
z podstaw do wymierzania kar łącznych, zaszła jednak potrzeba orzeczenia nowej kary łącznej obejmującej już tylko kary pozbawienia wolności wymierzone za przestępstwa opisane
w punktach 3, 4 i 7 wyroku sądu I instancji, czyli w możliwym wymiarze od 2 do 5 lat pozbawienia wolności, a także kary grzywny za występki z punktów 4 i 7 zaskarżonego wyroku, czyli w granicach od 300 do 550 stawek dziennych po 500 złotych. Sąd odwoławczy uznał za zasadne zastosowanie w tym przypadku zasady absorpcji, z uwagi na różnorodność rodzajową poszczególnych przestępstw jednostkowych oraz ich rozpiętość w czasie,
a z drugiej strony - popełnienie ich w tożsamej sytuacji motywacyjnej w ramach jednego, choć rozciągniętego w czasie przestępczego procederu, przy czym podobnie jak sąd I instancji wzięto również pod uwagę znaczny już upływ czasu od okresu działania sprawcy. Dlatego
w punkcie 1 tiret czwarte wyroku sądu odwoławczego uchylono rozstrzygnięcia z punktów
8 i 10 zaskarżonego orzeczenia i na podstawie powołanych tam przepisów wymierzono oskarżonemu B. K. kary łączne 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności
(co uniemożliwia orzeczenie o warunkowym zawieszeniu jej wykonania) oraz grzywny
w wymiarze 400 stawek dziennych po 500 złotych, a na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w tej sprawie w dniach od 22 stycznia 2007 r. do 1 października 2007 r.

3.14.

Zarzut a) z apelacji obrońcy oskarżonego M. K.: błąd w ustaleniach faktycznych, odnośnie do rzeczywiście uzyskanej korzyści z procederu "prania brudnych pieniędzy"

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W czynie przypisanym oskarżonemu M. K. w punkcie 40 zaskarżonego wyroku,
w którym częściowo przejęto opis z punktu XX części wstępnej zaskarżonego wyroku, zasadnie wskazano, że popełniając występek z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.
i w zw. z art. 12 k.k. (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r.) oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Zgodnie z legalną definicją ujętą w art. 115 § 4 k.k. korzyścią majątkową jest korzyść zarówno dla siebie, jak i dla kogoś innego. M. K., jak wynika z przekonujących dowodów, w tym wyjaśnień J. Ś., B. J.,
czy opinii grafologicznej (k. 7986, 7989), brał czynny udział w działalności polegającej
na wykorzystywaniu firm (...) w działalności
w której wystawiano i wykorzystywano nierzetelne faktury VAT w obrocie złomem. Wiedział,
na czym polegał cały proceder, a z wyjaśnień współoskarżonych wynikało, że zawoził J. Ś. i B. J. do banku, gdzie dokonywały wypłat z rachunków swych firm,
a następnie do sklepu (...). K., gdzie gotówkę pozostawiały B. K.. Musiał więc wiedzieć, że dzięki tym operacjom utrudnia się wykrycie i zajęcie środków finansowych pochodzących z przestępstwa (obejmujących nieodprowadzony podatek od towarów i usług), co przysparza korzyści majątkowych uczestnikom procederu. Nie popełnił więc sąd I instancji błędu stwierdzając, że M. K. działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 299 § 1 i 5 k.k., ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd I instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Podniesiony zarzut nie był trafny, nie mógł więc skutkować zmianą lub uchyleniem zaskarżonego wyroku w jego punkcie 40.

3.15.

Zarzut b) z apelacji obrońcy oskarżonego M. K.: błąd
w ustaleniach faktycznych mający istotny wpływ na treść orzeczenia poprzez przyjęcie za w pełni wiarygodne zeznań oskarżonej E. S. w zakresie, w jakim pomawia ona oskarżonego o podżeganie do popełnienia przestępstwa z art. 297 § 1 k.k., mimo że pozostają one
w sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonego i brak jest jakichkolwiek innych dowodów na potwierdzenie popełnienia czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd I instancji prawidłowo uznał wyjaśnienia oskarżonej E. S. w tym zakresie za bardziej wiarygodne, niż zaprzeczenia tego czynu przedstawiane w wyjaśnieniach przez M. K.. Oskarżony przyznał, że doszło do spotkania z E. S.
i mężczyzną o imieniu A. oraz że telefonował do niej, gdy przebywała w szpitalu, zatem potwierdził przedstawiane przez nią w wyjaśnieniach okoliczności umiejscawiające czyn
w czasie i przestrzeni. Słusznie sąd meriti uznał, że brak było realnych powodów, aby
E. S. bezpodstawnie, niezgodnie z prawdą pomawiała M. K. w tym zakresie. Nie miała w tym bowiem wyraźnego interesu, tym bardziej, że do pobrania kredytu na podstawie fałszywego zaświadczenia nie doszło, a nawet nie przystąpiono do jego finalnej realizacji. Dlatego nie popełniono błędu w ustaleniach faktycznych, opartych w odniesieniu
do tego czynu na wyjaśnieniach E. S.. Sąd odwoławczy co do tego czynu działając z urzędu, na podstawie przepisu art. 455 k.p.k., nie zmieniając ustaleń faktycznych musiał zmienić kwalifikację prawną określoną w punkcie 41 zaskarżonego wyroku. Z opisu czynu zarzucanego i przypisanego wynika, że chodziło o nakłanianie, czyli podżeganie do popełnienia występku z art. 297 § 1 k.k. Postać zjawiskowa podżegania do popełnienia przestępstwa uregulowana jest w art. 18 § 2 k.k., wobec czego nieprawidłowe było przywołanie w wyroku sądu I instancji przepisu art. 18 § 3 k.k. dotyczącego pomocnictwa. Ponadto w sytuacji, gdy nakłaniana osoba nie powzięła zamiaru popełnienia przestępstwa i nie przystąpiła do realizacji czynu, do którego była namawiana przez inną osobę, można mówić jedynie o usiłowaniu podżegania przez osobę nakłaniającą. Pogląd taki przeważa w doktrynie i orzecznictwie - wyrażony został np. w zasługującej na akceptację uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2003 r. (sygn. I KZP 11/03, OSNKW 2003/11-12/89). Z tych powodów sąd odwoławczy orzekając poza zakresem podniesionych w tej sprawie zarzutów odwoławczym w punkcie 4 tiret drugie wyroku odwoławczego zmienił zaskarżony wyrok w jego punkcie 41 przyjmując, że czyn tam ujęty wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. (w brzmieniu z dnia
30 czerwca 2015 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.), natomiast podstawę wymiaru kary za to przestępstwo uzupełnił o przepisy art. 14 § 1 k.k. i art. 19 § 1 k.k.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego
od popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 297 § 1 k.k., ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd I instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut nie został uznany za zasadny, nie było więc podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w jego punkcie 41 i uniewinnienia oskarżonego od popełnienia tego czynu, tudzież
do kasatoryjnego orzeczenia sądu odwoławczego w tym zakresie. Dokonano natomiast
w trybie art. 455 k.p.k. omówionej wyżej zmiany w zakresie kwalifikacji prawnej przestępstwa przypisanego oskarżonemu M. K. w tym punkcie.

3.16.

Zarzut c) z apelacji obrońcy oskarżonego marka K.: błąd
w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na treść wyroku, i w związku z tym naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 9 § 1 k.k. w zw. z art. 18 § 3 k.k. poprzez nieprawidłowe przyjęcie, że oskarżony popełnił w zamiarze ewentualnym czyn zabroniony pomocnictwa do przestępstwa z art. 271 w zw. z art. 273 k.k. poprzez przekazanie pieczątek firm, podczas gdy oskarżony ani nie przewidywał możliwości popełnienia tego czynu zabronionego, ani się na to nie godził.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ten nie został uznany za zasadny, gdyż stanowił jedynie polemikę z ustaleniami sądu
i instancji, opartą na prostej negacji przez oskarżonego popełnienia zarzucanego mu czynu.
Z wyjaśnień J. Ś. i B. J. wynika, że M. K. był znakomicie zorientowany w prowadzonej przestępczej działalności, w tym współdziałał w wystawianiu
na rzecz firmy (...) fikcyjnych faktur zakupu złomu od różnych nieistniejących lub nie prowadzących rzeczywistej działalności firm, których pieczątkami
on dysponował. W momencie wycofania się przez niego z czynnej działalności przekazał
on część tych pieczątek J. Ś.i T. N.. Nie można w takiej sytuacji przyjąć, zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania i wskazaniami doświadczenia życiowego, że oskarżony nie przewidywał, ani nie godził się na dalsze wykorzystywanie tych pieczątek w podobnej do dotychczasowej działalności, bo inaczej nie było celu i powodu, dla których te pieczątki by przekazywał. Ustalenia sądu I instancji należało uznać w tym zakresie za prawidłowe.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego
od popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 18 § 3 k.k.
w zw. z art. 273 k.k. i art. 270 § 1 i in., ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd I instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut został uznany za bezzasadny, więc nie mógł doprowadzić do uwzględnienia związanych z nim wniosków odwoławczych.

3.17.

Zarzut d) z apelacji obrońcy oskarżonego M. K.: obraza przepisów prawa procesowego mająca wpływ na treść orzeczenia, a to art. 424 § 1 i 2 k.p.k. poprzez uchybienie przez sąd w trakcie analizy materiału dowodowego zasadom logiki i doświadczenia życiowego oraz brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i wyciągnięcia wskutek tego błędnych i dowolnych ustaleń faktycznych, w szczególności poprzez przyjęcie, że sam fakt podwiezienia oskarżonych J. Ś., jak również B. J. do banku stanowi o pomocnictwie w procederze prania brudnych pieniędzy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Działania oskarżonego M. K. nie ograniczały się do podwożenia oskarżonych J. Ś.i B. J. do banku, lecz polegały również na przewożeniu ich następnie
do sklepu (...), gdzie przekazywały wypłaconą gotówkę, po odliczeniu własnej "prowizji", B. K.. Ponadto z opinii grafologicznej wynika, że M. K. własnoręcznie wypisywał treść (poza podpisami) dokumentów KP poświadczających, że firma (...) płaciła gotówkowo za złom dostarczany jej na podstawie fikcyjnych faktur przez nieprowadzące takiej działalności firmy, podczas gdy gotówka ta była przekazywana w rzeczywistości B. K.. Takie zaangażowanie pozwalało sądowi I instancji przypisać oskarżonemu M. K. umyślne popełnienie przestępstwa
z art. 299 § 1 i 5 k.k. Ponadto podniesione w tym zarzucie naruszenie przepisów art. 424 k.p.k. jako dotyczące etapu sporządzania pisemnego uzasadnienia wydanego wyroku, nie mogło mieć wpływu na treść wydanego wcześniej orzeczenia.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego
od popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 299 § 1 i 5 k.k., ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd I instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Podniesiony zarzut nie był trafny, nie mógł więc skutkować zmianą lub uchyleniem zaskarżonego wyroku w jego punkcie 40.

3.18.

Zarzut e) z apelacji obrońcy oskarżonego M. K.: mająca wpływ na treść wyroku obraza przepisów postępowania polegająca na naruszeniu przepisu art. 5 § 2 k.p.k. i wyrażonej w nim zasady in dubio pro reo, poprzez nie wyjaśnienie,
a w konsekwencji rozstrzygniecie na niekorzyść oskarżonego wszelkich pojawiających się w sprawie wątpliwości, poprzez brak ustaleń kto i w jakich okolicznościach proponował E. S. zaciągnięcie kredytu oraz w oparciu o jakie dokumenty oraz czy M. K. w jakikolwiek sposób podżegał do popełnienia przestępstwa z art. 297 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie doszło do obrazy przepisu art. 5 § 2 k.p.k. W odniesieniu do czynu M. K. z punktu 41 zaskarżonego wyroku sąd dokonał ustaleń w oparciu o uznane za wiarygodne wyjaśnienia E. S. i w zakresie przedstawianych przez nią okoliczności, przesądzających o popełnieniu przez oskarżonego usiłowania podżegania do zaciągnięcia kredytu z wykorzystaniem fałszywego zaświadczenia o zatrudnieniu, nie wystąpiły wątpliwości, z którymi należałoby postępować w sposób wskazany w art. 5 § 2 k.p.k. Fakt, że nie udało się ustalić, kim była osoba o imieniu A. mająca wg zapewnień spłacać kredyt i dostarczyć fałszywe zaświadczenie, nie miał decydującego znaczenia dla rozstrzygnięcia
o odpowiedzialności karnej oskarżonego M. K. i nie były to okoliczności, które można było traktować jako wątpliwości, jakie można rozstrzygać na korzyść oskarżonego.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego
od popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 297 § 1 k.k., ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd I instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut nie został uznany za zasadny, nie było więc podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w jego punkcie 41 i do uniewinnienia oskarżonego od popełnienia tego czynu, albo do kasatoryjnego orzeczenia sądu odwoławczego w tym zakresie.

3.19.

Zarzut f) z apelacji obrońcy oskarżonego M. K.: rażąca niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary za czyn opisany w XXI części wstępnej wyroku poprzez nieuwzględnienie stopnia winy oskarżonego, w tym braku posiadania przez niego pełnej świadomości bezprawności czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. w brzmieniu
z dnia 30 czerwca 2015 r. zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Wymierzenie oskarżonemu M. K. za takie przestępstwo kary 6 miesięcy pozbawienia wolności, a więc bliskiej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, a także grzywny obok kary pozbawienia wolności w wysokości 30 stawek dziennych po 50 złotych, w prawidłowo ustalonych przez sąd I instancji okolicznościach czynu sprawia, że nie można uznać tych kar za rażąco, niewspółmiernie surowych do stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu i stopnia jego zawinienia.

Wniosek

O zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary lub odstąpienie od jej wymierzenia

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd I instancji miał taką możliwość w oparciu o przepis art. 22 § 2 k.k., jednakże zdecydował
o wymierzeniu oskarżonemu kar pozbawienia wolności i grzywny bliskich dolnych granic ustawowego zagrożenia karą, co zważywszy na fakt, że kara za to przestępstwo została całkowicie pochłonięta przy wymierzaniu kary łącznej poprzez zastosowanie zasady pełnej absorpcji nie sprawia, aby rozstrzygnięcie o karze było dla oskarżonego M. K. nadmiernie surowe.

3.20.

Zarzut ujęty w tiret pierwszym apelacji obrońcy oskarżonej J. D.: obrazy przepisów postępowania, a to art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k., poprzez nieumorzenie postępowania karnego wobec oskarżonej J. D. w zakresie zarzucanego jej czynu
z art. 56 § 1 k.k.s. i 62 § 2 k.k.s. i art. 18 § 3 k.k.s., w sytuacji gdy zgodnie z treścią art. 44 § 1 pkt 1 k.k.s. karalność przestępstwa skarbowego, gdy czyn stanowi przestępstwo skarbowe zagrożone karą grzywny, karą ograniczenia wolności lub karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 3 lat - a takimi czynami
są przestępstwa zarzucane oskarżonej, zgodnie z brzmieniem przepisów k.k.s. w dacie ich popełnienia, zaś stosownie do treści art. 44 § 5 k.k.s.; jeżeli w okresie przewidzianym w § 1 lub § 2 wszczęto postępowanie przeciwko sprawcy, karalność popełnionego przez niego przestępstwa skarbowego określonego w § pkt 2 - z upływem 10 lat od zakończenia tego okresu - a co za tym idzie w niniejszej sprawie czyny zarzucane oskarżonej polegające na pomocnictwie w procederze podawania nieprawdy w deklaracjach VAT 7 oraz współuczestnictwie w tworzeniu faktur nierzetelnych - przepisy k.k.s. w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia czynów - uległy przedawnieniu najpóźniej
w październiku 2014 roku, co stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą określoną w art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ten zarzut był zasadny z podobnych powodów, jakie przedstawiono już przy omawianiu trafności zarzutu w punkcie 3.2 niniejszego uzasadnienia. J. D. w punkcie
55 zaskarżonego wyroku przypisano popełnienie w okresie od grudnia 2002 r. do końca września 2003 r. przestępstwa skarbowego z art. 56 § 1 k.k.s. i art. 62 § 2 k.k.s. i art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 56 § 1 k.k.s. i art. 62 § 2 k.k.s., w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i 37 § 1 pkt 5 k.k.s., przy zast. art. 7 § 1 k.k.s. w brzmieniu z dnia 30 czerwca 2015 roku. W końcowej dacie czynu przestępstwo skarbowe z art. 56 § 1 k.k.s., przewidujące surowsze kary niż czyn z art. 62 § 2 k.k.s., zagrożone było karą grzywny do 720 stawek dziennych, albo karą pozbawienia wolności do lat 2, albo obiema tymi karami łącznie. Ten stan prawny jako względniejszy dla sprawczyni należało brać pod uwagę przy obliczaniu terminu przedawnienia karalności przestępstwa skarbowego. Oznacza to, że postępując w sposób opisany już w punkcie 3.2 tego uzasadnienia, przy zastosowaniu przepisów art. 44 § 1, 3 i 5 k.k.s. należało stwierdzić,
że z końcem 2013 roku doszło do przedawnienia karalności przestępstwa skarbowego przypisanego oskarżonej J. D. w punkcie 55 zaskarżonego wyroku.

Wniosek

o uchylenie wyroku co do czynu określonego w punkcie 55
i umorzenie postępowania karnego w tym zakresie, ewentualnie o uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanego jej czynu z art. 56 § 1 k.k.s. i art. 62 § 2 k.k.s. i art. 18 § 3 k.k.
w zw. z art. 56 § 1 k.k.s. i art. 62 § 2 k.k.s., w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i 37 § 1 pkt 5 k.k.s.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ, jak wskazano powyżej, upłynął termin przedawnienia karalności przestępstwa skarbowego przypisanego J. D. w punkcie 55 wyroku sądu I instancji, zasadny był wniosek odwoławczy obrońcy w jego początkowej części. Wobec tego sąd odwoławczy w punkcie 6 tiret drugie swojego wyroku zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchylił rozstrzygnięcie z jego punktu 55 i na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. i w zw. z art. 44 § 1 i 3 k.k.s. umorzył postępowanie karne co do czynu wyczerpującego znamiona wskazanego w tym punkcie przestępstwa skarbowego w brzmieniu przepisów k.k.s. sprzed dnia 17 grudnia 2005 r. w zw. z art. 2 § 2 k.k.s. Konsekwencją tego była konieczność uchylenia również rozstrzygnięcia z punktu 56 zaskarżonego wyroku, w którym orzeczono
w myśl przepisu art. 8 § 2 k.k.s., która z kar spośród wymierzonych w punktach
54 i 55 zaskarżonego wyroku podlegać będzie wykonaniu. Wobec uchylenia punktu
55 zaskarżonego orzeczenia rozstrzygnięcie z jego punktu 56 stało się bezprzedmiotowe.
Nie było natomiast podstaw do uwzględnienia przedstawionego w formie alternatywnej wniosku o uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanego jej przestępstwa skarbowego.

3.21.

Zarzut podniesiony w tiret drugim apelacji obrońcy oskarżonej J. D.: obrazy przepisów prawa materialnego,
a to art. 2 § 2 k.k.s. w zw. z art. 18 § 3 k.k. i art. 56 § 1 k.k.s. polegającej na zastosowaniu przez sąd I instancji jako podstawy orzekania ustawy mniej korzystnej dla oskarżonej i wskazanie jako podstawy prawnej wyroku przepisów obowiązujących na dzień
30 czerwca 2015 r., w sytuacji gdy z treści przepisu art. 2 § 2 k.k.s. wynika obowiązek stosowania ustawy, która jest względniejsza dla sprawcy, jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, zaś w dacie popełnienia czynu określonego w art. 56 § 1 k.k.s. zarzuconego oskarżonej, tj. w okresie od grudnia 2002 roku do końca września 2003 roku, obowiązywało inne brzmienie przepisu art. 56 § 1 k.k.s., z którego wynikało, iż sprawca podlegał karze grzywny do 720 stawek dziennych, albo karze pozbawienia wolności do lat 2, albo obu tym karom łącznie, podczas gdy w brzmieniu obowiązującym z dnia 30 czerwca 2015 roku i w takim brzmieniu przyjętym przez sąd I instancji, sprawca podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych, albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie, co wskazuje, iż zagrożenie karą pozbawienia wolności w brzmieniu przyjętym przez sąd jest dla sprawcy surowsze.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ten, ściśle związany z poprzednim, również jest zasadny z powodów szczegółowo wskazanych w punkcie 3.2 niniejszego uzasadnienia.

Wniosek

o uchylenie wyroku co do czynu określonego w punkcie 55
i umorzenie postępowania karnego w tym zakresie, ewentualnie o uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanego
jej czynu z art. 56 § 1 k.k.s. i art. 62 § 2 k.k.s. i art. 18 § 3 k.k.
w zw. z art. 56 § 1 k.k.s. i art. 62 § 2 k.k.s., w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i 37 § 1 pkt 5 k.k.s.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak w punkcie 3.20

3.22.

Zarzut z tiret trzeciego apelacji obrońcy oskarżonej J. D.: obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a to art. 424 k.p.k. i art. 410 k.p.k., polegającej na:

a. sporządzeniu uzasadnienia wyroku w sposób lakoniczny, ograniczający się zasadniczo do przytoczenia treści przepisów i zaledwie kilkuzdaniowej argumentacji sądu I instancji, odnoszącej się jedynie w jednym zdaniu do oskarżonej (str. 90 uzasadnienia wyroku), jak i nie zawierającej ustosunkowania się do wszystkich faktów i dowodów w sprawie, a także braku ostatecznego i szczegółowego wyjaśnienia, dlaczego działanie oskarżonej stanowi zdaniem sądu I instancji przestępstwo, a zatem stanowi pomocnictwo do przestępstw przeciwko wiarygodności dokumentom i pomocnictwo do przestępstw skarbowych, co uniemożliwiło prześledzenie toku rozumowania sądu I instancji i podstaw skazania oskarżonej;

b. pominięciu istotnych dla sprawy okoliczności wynikających z wyjaśnień innych współoskarżonych, takich jak M. K. (1), czy B. J. odnoszących się do oskarżonej i wskazujących na brak popełnienia przez oskarżoną przypisanych jej czynów;

c. oskarżona działała w warunkach określonych w art. 18 § 3 k.k., a to jako pomocnik w przestępnym procederze - w dokonaniu przestępstw i przestępstw skarbowych, w sytuacji gdy sąd nie wyjaśnia, na czym dokładnie rola ta oskarżonej polegała, na jakiej podstawie i w oparciu o jakie dowody rolę tę sąd I instancji przypisuje oskarżonej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Można częściowo przychylić się do twierdzeń obrońcy, że w pewnym zakresie występowały niedostatki uzasadnienia wyroku sądu I instancji wskazywane w podpunkcie a. tego zarzutu. Jednak jak już wyżej wskazywano, uchybienia dotyczące pisemnego uzasadnienia zapadłego wyroku jako zaistniałe po wydaniu orzeczenia nie mogły mieć wpływu na jego treść, a zatem nie można było skutecznie powoływać się na podstawę odwoławczą z art. 438 pkt 2) k.p.k.
O tym, że wolą ustawodawcy było wyeliminowanie wydawania przez sądy odwoławcze wyroków kasatoryjnych w oparciu o stwierdzone wadliwości pisemnego uzasadnienia wyroku sądu I instancji świadczy też treść przepisu art. 455a k.p.k. wyłączającego możliwość uchylania wyroku z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych
w art. 424 k.p.k.

W odniesieniu do punktów b. i c. tego zarzutu należy stwierdzić, że poszczególne korzystne dla oskarżonej J. D. wypowiedzi współoskarżonych występujących w tej sprawie nie były w stanie istotnie wpłynąć na prawidłową prawnokarną ocenę jej postępowania przeprowadzoną przez sąd I instancji. Oskarżona sama przyznała, że wypisała (bez podpisów) treść ponad 150 faktur VAT dotyczących sprzedaży złomu przez 4 różne firmy centralom złomowym, przy czym nie były to firmy należące do M., czy B. K.,
na których polecenie działała, wypełniała je na podstawie kwitów wagowych dostarczanych głównie przez B. K., a pracując w sklepie (...) musiała być też świadkiem przekazywania gotówki M. lub B. K. przez osoby związane z tymi firmami, które nierzadko pozostawiały do wypełnienia podpisane przez siebie faktury in blanco. Zestawienie tych faktów prowadzi do stwierdzenia, że J. D. musiała zdawać sobie sprawę, że wykonując polecenia M. i B. K. uczestniczy
w niezgodnym z prawem procederze fakturowego obrotu złomem przy wykorzystaniu firm osób również wykonujących polecenia, wydawane zwłaszcza przez B. K..

Wniosek

o uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanego jej czynu z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut nie został uznany za zasadny, zatem nie było podstaw w oparciu o niego do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonej od zarzucanego jej przestępstwa przeciwko dokumentom.

3.23.

Kolejny zarzut z apelacji obrońcy oskarżonej J. D.: obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, polegającej na bezpodstawnym uznaniu, że materiał dowodowy nie dowiódł niewinności oskarżonej, podczas gdy z materiału tego wynika, iż działania oskarżonej nie wypełniają ustawowych znamion przypisanych oskarżonej czynów,
co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych, że oskarżona dopuściła się przestępstw i przestępstw skarbowych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jak wskazano powyżej w punkcie 3.22, okoliczności towarzyszące wypisywaniu przez oskarżoną J. D. faktur VAT odnoszących się do obrotu złomem w ilości przekraczającej 150 faktur, w imieniu kilku różnych firm, których właściciele wypełniali polecenia B. K., musiały prowadzić oskarżoną do nabycia wiedzy o nielegalności całego procederu. O tym, że J. D. dobrze się w tym orientowała świadczyły też zeznania świadków, m. in. M. W. (C., k. 268-270) opisującej, że w sklepie firmy (...) faktury wypisywała zaufana osoba B. i B. K. o imieniu J., czy też A. C. (k. 357-366) wskazującej, że w sklepie (...). K., w czasie gdy uczestniczyła w całym procederze, czekały na nią już faktury VAT wypisane przez p. J. - siostrę M. K. (1). Wszystko to przemawiało przeciwko przyjęciu, że w zakresie czynów przypisanych J. D. sąd I instancji przekroczył granice swobodnej oceny dowodów zakreślane przepisem art. 7 k.p.k.

Wniosek

o uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanego jej czynu z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niepotwierdzenia zarzutu obrazy przepisu art. 7 k.p.k. nie zachodziła konieczność uwzględnienia wniosku odwoławczego.

3.24.

Zarzut następny z apelacji obrońcy oskarżonej J. D.: błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, polegający na błędnym przyjęciu, iż oskarżona działała w zamiarze bezpośrednim - w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez inne osoby, a także była osobą uprawnioną do wystawienia dokumentów księgowych i poświadczała w nich nieprawdę - podczas gdy oskarżona działała jako pracownik sklepu, w wykonaniu poleceń służbowych, wspomagając jedynie technicznie personel uprawniony do wystawiania faktur VAT, a zatem oskarżona faktycznie działała w przeświadczeniu o legalności działań podejmowanych przez jej pracodawcę i zgodnie z jego poleceniami służbowymi, a zatem w świadomości legalności swoich działań, co wskazuje, iż działanie oskarżonej nie wypełniło znamion czynów zabronionych przypisanych oskarżonej, co w konsekwencji doprowadziło do niesłusznego skazania oskarżonej za czyn z art. 271 § 1 i 3 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Rozważania przedstawione powyżej w punktach 3.22 i 3.23 przemawiają przeciwko przyjęciu, że sąd I instancji dokonał błędnych ustaleń faktycznych w obrębie czynu przypisanego oskarżonej w punkcie 54 zaskarżonego wyroku. Oskarżona J. D. jako pracownica sklepu (...) nie była w żadnej mierze uprawniona do wypisywania faktur VAT na rzecz podmiotów nie powiązanych oficjalnie z firmami (...). i B. K. i nie mogły ją do tego upoważniać polecenia wydawane przez B. czy B. K.. Wykonywanie takich poleceń świadczyło o tym, że wiedziała, iż firmy będące wystawcami faktur były
w istocie dla pozoru wykorzystywane przez B. i B. K. w fakturowym obrocie złomem, co musiało prowadzić do ustaleń o umyślnym popełnieniu przez
nią przypisanego jej w punkcie 54 zaskarżonego wyroku występku z art. 271 § 3 k.k.
w zw. z art. 12 k.k. W ocenie sądu odwoławczego nie popełnił więc sąd I instancji błędu
w ustaleniach faktycznych w tym zakresie.

Wniosek

o uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanego jej czynu z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutu powoduje niemożność uwzględnienia wniosku o uniewinnienie oskarżonej od popełnienia wskazanego, przypisanego jej czynu.

3.25.

Ostatni z zarzutów podniesiony "z daleko posuniętej ostrożności" w apelacji obrońcy oskarżonej J. D.: rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności i orzeczonego okresu próby, jak i kary grzywny, a to orzeczenia ich w rażąco wysokim wymiarze i niezasadnego ich obostrzenia, w stosunku do stopnia winy oskarżonej, motywacji i sposobu zachowania się oskarżonej, dotychczasowego życia oskarżonej, a zatem nieuwzględnienie w wystarczającym zakresie ustawowych dyrektyw wymiaru kary nakazujących zwracać szczególną uwagę na okoliczności czynu i sposób działania sprawcy, co w konsekwencji spowodowało wymierzenie oskarżonej kary rażąco surowej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Za przestępstwo przypisane oskarżonej w punkcie 54 zaskarżonego wyroku wymierzono J. D. karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, czyli w najniższym ustawowym wymiarze przewidzianym za występek z art. 271 § 3 k.k. Nie sposób więc uznać takiej kary za rażąco, niewspółmiernie surową, skoro jej wysokość wskazuje na uwzględnienie wyłącznie okoliczności wpływających łagodząco na wymiar kary, wymienionych w art. 53 § 1 i 2 k.k. Dlatego ten zarzut obrońcy nie mógł zostać uwzględniony. Uchylenie rozstrzygnięć z punktów 55 i 56 zaskarżonego wyroku, ze względów wskazanych wyżej w punkcie 3.20 niniejszego uzasadnienia, wywołało natomiast konieczność uchylenia rozstrzygnięć z punktów 57 i 58 zaskarżonego wyroku i orzeczenia na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k.
w brzmieniu z dnia 30 czerwca 2015 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności, orzeczonej wobec J. D. w punkcie 54 zaskarżonego wyroku, na okres próby wynoszący 2 lata, a to z uwagi na fakt,
że dotychczasowy tryb życia, niekaralność za przestępstwa i fakt nie pracowania już w sklepie (...) pozwala przyjąć, że pomimo niewykonania kary oskarżone nie popełni
w przyszłości przestępstwa. Dlatego orzeczono jak w punkcie 6 tiret czwarte i piąte wyroku sądu odwoławczego

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia
o karze - wyeliminowanie z podstawy skazania i wymiaru kary
art. 271 § 3 k.k. i z podstawy wymiaru kary art. 37 pkt 5 k.k.s. – i orzeczenie względem oskarżonej kary adekwatnej do jej ewentualnej winy i okoliczności sprawy, mieszczącej się
w granicach dolnego zagrożenia ustawowego, przy zastosowaniu dobrodziejstwa instytucji warunkowego zawieszenia jej wykonania w dolnym wymiarze okresu próby

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie było podstaw do wyeliminowania z podstawy skazania i wymiaru kary przepisu art. 271 § 3 k.k., którego znamiona oskarżona wyczerpała. Poza tym wymierzenie kary pozbawienia wolności w dolnych ustawowych granicach zagrożenia, z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na minimalny okres próby, zostało orzeczone przez sąd odwoławczy.

3.26.

Zarzut podniesiony w tiret trzecim apelacji obrońcy oskarżonej E. S.: naruszenia przepisów prawa materialnego poprzez niewyeliminowanie z kwalifikacji prawnej czynu opisanego w punkcie XXIX części wstępnej wyroku art. 62 § 2 k.k.s. w związku z przedawnieniem jego karalności

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ten uznany został za trafny, lecz powinien zostać zakreślony szerzej, gdyż przedawnieniu karalności uległo całe przestępstwo skarbowe przypisane oskarżonej
E. S. w punkcie 60 zaskarżonego wyroku, a nie tylko wskazywane przez obrońcę przestępstwo skarbowe z art. 62 § 2 k.k.s., wyeliminowanie którego z kumulatywnej kwalifikacji prawnej przestępstwa skarbowego byłoby zresztą niemożliwe. E. S. przypisano popełnienie w okresie od początku kwietnia do końca grudnia 2004 r. przestępstwa skarbowego z art. 56 § 1 k.k.s. i art. 62 § 2 k.k.s. i art. 18 § 3 k.k.
w zw. z art. 56 § 1 k.k.s. i art. 62 § 2 k.k.s., w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i 37 § 1 pkt 5 k.k.s., przy zast. art. 7 § 1 k.k.s. w brzmieniu z dnia 30 czerwca 2015 roku. W końcowej dacie czynu przestępstwo skarbowe z art. 56 § 1 k.k.s. zagrożone było karą grzywny do 720 stawek dziennych, albo karą pozbawienia wolności do lat 2, albo obiema tymi karami łącznie, natomiast przestępstwo skarbowe z art. 62 § 2 k.k.s. podlegało karze grzywny do 240 stawek dziennych. Oznacza to, że stosując ten właśnie korzystniejszy dla sprawcy stan prawny z daty popełnienia czynu, przedawnienie karalności w myśl art. 44 § 1, 3 i 5 k.k. następowało
z upływem 10 lat od końca roku, w którym upłynął termin płatności narażonej na uszczuplenie należności publicznoprawnej. W odniesieniu do czynu ujętego w punkcie 60 zaskarżonego wyroku (w ramach zarzutu z punktu XXIX części wstępnej wyroku) przedawnienie karalności przestępstwa skarbowego nastąpiło więc z końcem grudnia 2015 roku.

Wniosek

o wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej punktu XXIX części wstępnej wyroku art. 62 § 2 k.k.s.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ, jak wykazano powyżej, upłynął termin przedawnienia karalności całego przestępstwa przypisanego oskarżonej E. S. w punkcie 60 zaskarżonego wyroku, wniosek obrońcy powinien być dalej idący. Sąd odwoławczy działając zatem
w tej kwestii z urzędu, stwierdzając zaistnienie tzw. bezwzględnej przyczyny odwoławczej
z art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k., uchylił rozstrzygnięcie z punktu 60 zaskarżonego wyroku
i na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. i w zw. z art. 44 § 1 i 3 k.k.s. umorzył postępowanie karne co do czynu wyczerpującego znamiona wskazanego w tym punkcie przestępstwa skarbowego w brzmieniu przepisów k.k.s. sprzed dnia 17 grudnia 2005 r. w zw. z art. 2 § 2 k.k.s. Konsekwencją tego była konieczność uchylenia również rozstrzygnięcia z punktu 61 zaskarżonego wyroku, w którym orzeczono w myśl przepisu
art. 8 § 2 k.k.s., która z kar spośród wymierzonych w punktach 59 i 60 zaskarżonego wyroku podlegać będzie wykonaniu, a wobec uchylenia punktu 60 zaskarżonego orzeczenia rozstrzygnięcie z jego punktu 61 stało się bezprzedmiotowe.

3.27.

Zarzut podniesiony w tiret drugim apelacji obrońcy oskarżonej E. S.: błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na ustaleniu, iż oskarżona popełniła czyn opisany w punkcie XXX aktu oskarżenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut uznany został za niezasadny. Sąd I instancji nie popełnił błędu w ustaleniach faktycznych, w tym dotyczących strony podmiotowej, w zakresie czynu z art. 299 § 1 i 5 k.k.w związku z art. 65 § 1 k.k. i art. 12 k.k. przypisanego oskarżonej w punkcie 62 zaskarżonego wyroku. Podnoszona w apelacji okoliczność, że oskarżoną zapewniano, iż złom jest faktycznie kupowany, nie miała decydującego znaczenia dla odtworzenia, jaki zamiar przyświecał oskarżonej. Musiała ona bowiem wiedzieć, że to nie ona w ramach swej firmy kupowała tenże złom, nie powinna zatem za niego przyjmować zapłaty, a nadto zdawała sobie sprawę, że kwot uzyskiwanych za rzekomą sprzedaż złomu przez swoją firmę nie powinna natychmiast wypłacać gotówką z firmowego rachunku bankowego lub umożliwiać to J. Ś.,
po czym przekazywać niezwłocznie gotówkę J. Ś.i T. N., którzy wszakże złomu jej nie sprzedawali. Skoro mimo tych oczywistych okoliczności
E. S. dokonywała opisanych operacji finansowych, sąd I instancji uprawniony był do przyjęcia, że umyślnie popełniła występek z art. 299 § 1 i 5 k.k.

Wniosek

o uniewinnienie oskarżonej od czynu zarzucanego jej w punkcie XXX aktu oskarżenia

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niezasadności zarzutu nie było podstaw do uwzględnienia związanego z nim wniosku odwoławczego.

3.28.

Zarzut podniesiony w tiret pierwszym apelacji obrońcy oskarżonej E. S.: rażącej niewspółmierności kary poprzez wymierzenie oskarżonej kary grzywny w wysokości
260 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 złotych.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uwagi na uchylenie rozstrzygnięć z punktów 60 i 61 zaskarżonego wyroku wystąpiła konieczność wymierzenia nowych kar łącznych pozbawienia wolności i grzywny obejmujących kary jednostkowe określone w punktach 59 i 62 zaskarżonego wyroku, które nie zostały zmienione, ani uchylone. Ponieważ wymiar kary łącznej pozbawienia wolności nie był kwestionowany, pozostawiono go, przy zastosowaniu w przeważającej mierze zasady absorpcji, na poziomie 1 roku i 10 miesięcy. Zmieniły się natomiast podlegające łączeniu jednostkowe kary grzywny i sąd mogąc orzec karę łączną grzywny w granicach od 100 do 200 stawek dziennych, uznał za zasadne, także stosując zasadę asperacji w przeważającej mierze zbliżoną do absorpcji, wymierzenie kary łącznej 120 stawek dziennych grzywny, nie zmieniając dotychczasowego określenia wysokości stawki dziennej (po 50 zł). Uwzględniono przy tym ścisły związek przedmiotowy obu przestępstw, za które kary podlegały łączeniu, a także ich dokładną zbieżność czasową, co wynikało z faktu, iż popełnione zostały w ramach tego samego procederu przestępczego. Przeciwko zastosowaniu pełnej absorpcji przemawiała jednak rodzajowa odrębność obu przestępstw naruszających inne dobra chronione prawem.

Wniosek

o zmniejszenie wymiaru kary grzywny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ze względu na opisane powyżej w tym punkcie uwarunkowania, doszło w istocie
do zmniejszenia wymiaru kary łącznej grzywny. Sąd odwoławczy w punkcie 7 tiret czwarte swojego wyroku uchylając rozstrzygnięcia z punktów 63 i 64 zaskarżonego wyroku w oparciu
o powołane tam przepisy wymierzył oskarżonej E. S. karę łączną
1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wysokości 120 stawek dziennych po 50 złotych. Ponadto z uwagi na występującą po stronie oskarżonej pozytywna prognozę kryminologiczno-społeczną na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w brzmieniu z dnia 30 czerwca 2015 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. warunkowo zawieszono wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej kary łącznej pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 lata.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nieprawidłowa kwalifikacja prawna przypisanych oskarżonym czynów z art. 271 § 1 i 3 k.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Okoliczność ta została uwzględniona z urzędu na podstawie przepisu art. 455 k.p.k. Przepis
art. 271 § 3 Kodeksu karnego stanowi samodzielny typ kwalifikowany przestępstwa
tzw. intelektualnego fałszerstwa dokumentu i z tego względu nie powinien być jednocześnie uznawany za typ podstawowy tego przestępstwa. Art. 271 § 3 k.k. zawiera w opisie swych znamion odesłanie tylko i wyłącznie do § 1 tego artykułu, więc powoływanie w kwalifikacji prawnej przestępstwa z art. 271 § 3 k.k. także § 1 tego artykułu jest zbędne i przez to błędne. Dlatego sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w jego punktach: 4, 39, 54 i 59 eliminując
z podstawy prawnej skazania paragraf 1 artykułu 271 k.k.

4.2.

Nieuwzględnienie upływu terminu przedawnienia przestępstwa skarbowego przypisanego G. U. w punkcie 13 zaskarżonego wyroku

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Sąd odwoławczy orzekając na podstawie art. 435 k.p.k. i art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. z urzędu stwierdził, że przedawnieniu karalności uległo również przestępstwo skarbowe z art.56 § 1 k.k.s. i art. 62 § 2 k.k.s. i art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 56 § 1 k.k.s.
i art. 62 § 2 k.k.s., w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i 37 § 1 pkt 2 i 5 k.k.s., przy zast. art. 7 § 1 k.k.s.
w brzmieniu z dnia 30 czerwca 2015 roku. G. U. miał je popełnić w okresie
od stycznia 2003 r. do końca września 2005 r. Zgodnie z regułami obliczania upływu terminu przedawnienia w takiej sytuacji, opisanymi już w punktach 3.2, 3.20 i 3.26 przedawnienie karalności tego czynu nastąpiło z końcem grudnia 2015 roku. Dlatego sąd odwoławczy uchylił rozstrzygniecie z punktu 13 zaskarżonego wyroku i na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k.
w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. i w zw. z art. 44 § 1 i 3 k.k.s. umorzył postępowanie karne co do czynu wyczerpującego znamiona wskazanego w tym punkcie przestępstwa skarbowego w brzmieniu przepisów k.k.s. sprzed dnia 17 grudnia 2005 r. w zw. z art. 2 § 2 k.k.s., czego konsekwencją była konieczność uchylenia również rozstrzygnięcia z punktu 14 zaskarżonego wyroku.

4.3.

Nieuwzględnienie upływu terminu przedawnienia przestępstwa skarbowego przypisanego B. J. w punkcie 46 zaskarżonego wyroku

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Sąd odwoławczy orzekając na podstawie art. 435 k.p.k. i art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. z urzędu stwierdził, że przedawnieniu karalności uległo również przestępstwo skarbowe z art.56 § 1 k.k.s. i art. 62 § 2 k.k.s. i art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 56 § 1 k.k.s.
i art. 62 § 2 k.k.s., w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i 37 § 1 pkt 5 k.k.s., przy zast. art. 7 § 1 k.k.s.
w brzmieniu z dnia 30 czerwca 2015 roku. B. J. miał je popełnić w okresie od początku grudnia 2002 r. do końca listopada 2003 r. Zgodnie z regułami obliczania upływu terminu przedawnienia w takiej sytuacji, opisanymi już w punktach 3.2, 3.20 i 3.26 przedawnienie karalności tego czynu nastąpiło z końcem grudnia 2013 roku. Dlatego sąd odwoławczy uchylił rozstrzygniecie z punktu 46 zaskarżonego wyroku i na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k.
w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. i w zw. z art. 44 § 1 i 3 k.k.s. umorzył postępowanie karne co do czynu wyczerpującego znamiona wskazanego w tym punkcie przestępstwa skarbowego w brzmieniu przepisów k.k.s. sprzed dnia 17 grudnia 2005 r. w zw. z art. 2 § 2 k.k.s., czego konsekwencją była konieczność uchylenia również rozstrzygnięcia z punktu 47 zaskarżonego wyroku.

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1

Przedmiot utrzymania w mocy

utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w pozostałym zakresie - poza dokonanymi zmianami

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

nie było podstaw do dokonywania dalszych korekt zaskarżonego orzeczenia

Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1

Przedmiot i zakres zmiany

zmiany zaskarżonego wyroku zostały ujęte w punktach 1-7 wyroku sądu odwoławczego, odnoszących się do poszczególnych oskarżonych

Zwięźle o powodach zmiany

powody poszczególnych zmian zostały szczegółowo omówione przy rozpatrywaniu kolejnych zarzutów odwoławczych w punkcie 3 oraz co do dokonanych z urzędu - w punkcie 4 niniejszego uzasadnienia.

Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

9

przyznanie wynagrodzenia od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu oskarżonej E. S. w kwocie 1033,20 złotych (w tym VAT) oparte zostało na przepisach art. 619 § 1 k.p.k. w zw. z art. 618 § 1 pkt 11) k.p.k., a jego wysokość wyliczono zgodnie z przepisami § 4 ust. 1 i 3 w zw. z § 17 ust. 2 pkt 5 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (j.t. Dz. U. z 2019 r., poz.18), przy uwzględnieniu, że obrońca brała udział w rozprawie odwoławczej w trzech dniach.

10

Zasądzenie od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych postępowania odwoławczego oparte zostało na przepisach art. 636 § 1 i 2 k.p.k. Wysokość należnej opłaty za obie instancje wyliczano w przypadku zmiany rozstrzygnięcia o karze, natomiast wyłącznie za drugą instancję - przy niezmienionych karach. Uczyniono to w oparciu o przepisy art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 1 i art. 8 oraz art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (j.t. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223, z późn. zm.).

W ramach wydatków podzielono miedzy oskarżonymi ryczałtowe koszty doręczeń pism i wezwań w postępowaniu odwoławczym, obciążono oskarżonego B. K. kosztami wydanej z jego powodu opinii sądowo-psychiatrycznej w postępowaniu odwoławczym, natomiast E. S. zwolniono od uiszczenia pozostałych przypadających od niej wydatków (związanych z kosztami obrony z urzędu), a to w oparciu o przepis art. 624 § 1 k.p.k. uznając, że uiszczenie tych wydatków z uwagi na aktualną trudną sytuację finansową byłoby dla oskarżonej nadmiernie uciążliwe.

PODPIS

SSA Robert Kirejew SSA Barbara Suchowska SSA Wojciech Paluch

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego B. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 4 zaskarżonego wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego B. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 5 zaskarżonego wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego B. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 3 zaskarżonego wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego B. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie z punktu 7 zaskarżonego wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

5

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego B. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcia z punktów 8, 9, 80a, 81 zaskarżonego wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

6

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej J. Ś.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rostrzygnięcia o wymierzeniu oskarżonej kar pozbawienia wolności i grzywny

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

7

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego M. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcia z punktów 39, 40 i 41 zaskarżonego wyroku o uznaniu oskarżonego za winnego popełnienia przestępstw

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

8

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej J. D.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcia odnoszące sie do J. D. - z punktów 54, 55, 56 i 57 zaskarżonego wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

9

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej E. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

orzeczenie w częsci dotyczącej oskarżonej E. S.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana