Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 sierpnia 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:	SSA Helena Kubaty
Sędziowie:	SA Beata Basiura (spr.) SA Gwidon Jaworski
Protokolant:	Grzegorz Pawelczyk

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Zabrzu Bartłomieja Kowalskiego

po rozpoznaniu w dniu 10 sierpnia 2017 r.

sprawy A. K., s. K. i K., ur. (...) w Z. , oskarżonego o czyn z art. 148 § 1 k.k.

na skutek apelacji obrońcy oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 30 marca 2017 roku, sygn. akt
IV K 193/16

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego w Gliwicach) na rzecz adwokat I. L. – Kancelaria Adwokacka w G. - kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych, w tym 23% podatku VAT, tytułem obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu A. K. w postępowaniu odwoławczym;

3.  zwalnia oskarżonego A. K. od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt II AKa 243/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 30 marca 2017 roku A. K. został uznany za winnego tego, że w bliżej nieustalonym czasie od godzin wieczornych 21 lutego 2016 roku do godzin rannych 22 lutego 2016 roku w Z. w mieszkaniu przy ulicy (...), działając z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia K. K. bił go młotkiem po głowie, powodując obrażenia czaszki, następnie dusił rękoma i kablem, doprowadzając do śmierci K. K. w mechanizmie zadławienia tj. przestępstwa z art.148 §1 k.k. i za to na podstawie tego przepisu Sąd skazał go na karę 10 lat pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 23.02.2016 roku godz.15.00 do dnia 30.03.2017 roku. Sąd orzekł też w przedmiocie dowodów rzeczowych, zasądził koszty obrony z urzędu oraz zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych, obciążając nimi Skarb Państwa.

Powyższy wyrok w części dotyczącej kary zaskarżył apelacją obrońca oskarżonego . Zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności i wniósł o wymierzenie kary odpowiadającej dolnej granicy zagrożenia czynu z art.148§1 k.k.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy nie zasługuje na uwzględnienie.

Uwzględniając poczynione przez Sąd Okręgowy prawidłowe ustalenia faktyczne - nie kwestionowane zresztą przez strony, prawidłową ocenę prawną zachowania oskarżonego, a także poprawną kwalifikację prawną przypisanego czynu, Sąd Apelacyjny poddał wnikliwej ocenie wymierzoną oskarżonemu karę przez pryzmat przyczyny określonej w art.438 pkt 4 k.p.k.

Stwierdzić należy, że lektura pisemnego uzasadnienia wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze dowodzi, że Sąd I instancji miał na względzie wszystkie czynniki i okoliczności mające wpływ na stopień zawinienia i społecznej szkodliwości czynu. Wskazał też na istniejące w sprawie okoliczności łagodzące i obciążające.

Obrońca powołując okoliczności łagodzące, zupełnie pomija te o charakterze obciążającym, wynikające zarówno z opisu stanu faktycznego, jak i wymienione przez Sąd przy ocenie wymiaru kary. Przypomnieć zatem trzeba, że oskarżony swoim działaniem godził w najwyższe dobro jakim jest zdrowie i życie człowieka, zaatakował osobę najbliższą – ojca. Jego stan nietrzeźwości i sposób zachowania po dokonaniu przestępstwa nie mogą usprawiedliwiać jego postawy i niewątpliwie świadczą na jego niekorzyść. Trafnie Sąd przyjął, iż niepamięć oskarżonego tylko w odniesieniu do okoliczności związanych z pozbawieniem życia ojca, jest niewątpliwie przyjętą taktyką obrończą. W rzeczywistości oskarżony zdawał sobie sprawę, iż jeśli badania wykażą, że ślady krwi na jego odzieży pochodzą od ojca, to nie będzie miał argumentów na swoją obronę. Opinia psychologiczna potwierdziła, że oskarżony ma skłonność do redukowania napięć poprzez mechanizmy wypierania, zaprzeczenia, przerzucania odpowiedzialności na innych. Wskazała też, że w stanach większego przeciążenia psychologicznego, oskarżony może ujawniać zachowania impulsywne, gwałtowne, słabiej kontrolowane przebiegiem procesów intelektualnych.

Skarżący w dużej mierze odnosił się do przemocy, zwłaszcza psychicznej, jaką pokrzywdzony K. K. stosował wobec członków swojej rodziny, a po śmierci żony, wobec syna A. K., z którym zamieszkiwał. Tego Sąd Okręgowy nie kwestionował. Miał też Sąd na uwadze pozytywne przejawy zachowań oskarżonego, dbałość o dom i ojca. Nie można jednak pomijać tego, że do awantur między synem i ojcem dochodziło również z uwagi na postawę oskarżonego. Mimo swojego wieku A. K. nie podejmował pracy zarobkowej, prowadził pasożytniczy tryb życia, żył z renty ojca, podbierał mu pieniądze bez jego wiedzy, nadużywał alkoholu, a czynu dopuścił się w stanie nietrzeźwości. Oczywistym jest, że nie można pomijać również dotychczasowej niekaralności oskarżonego, którą to okoliczność Sąd uwzględnił przy wymiarze kary.

Orzeczona wobec oskarżonego kara 10 lat pozbawienia wolności, zbliżona do dolnej granicy zagrożenia ustawowego, dowodzi, że Sąd uwzględnił przy jej wymiarze wszystkie okoliczności łagodzące, również te podniesione przez skarżącego. W żaden sposób nie przeważały one nad tymi o charakterze obciążającym. Dlatego też należało przyjąć, iż orzeczona kara jest karą wyważoną, współmierną do stopnia społecznej szkodliwości czynu i stopnia zawinienia, uwzględniającą całokształt okoliczności łagodzących i obciążających, odpowiadającą dyrektywom wymiaru kary określonym w art.53 k.k. Nie nosi ona cech rażącej niewspółmierności, dlatego też wniosek obrońcy o zmianę orzeczenia i złagodzenie kary do wysokości równej dolnej granicy zagrożenia nie zasługiwał na uwzględnienie.

Kara taka mogłaby zostać odebrana nie tylko przez oskarżonego, ale również przez środowisko, w którym funkcjonuje, jako wyraz pobłażliwości dla przestępstw godnych najwyższego potępienia, a to z pewnością sprzeciwiałoby się celom wychowawczym.. Względy na społeczne oddziaływanie kary oznaczają potrzebę wymierzenia takich kar, które odpowiadają społecznemu poczuciu sprawiedliwości, dają gwarancję skutecznego zwalczania przestępczości, tworzą atmosferę zaufania do obowiązującego systemu prawnego i potępienia dla ludzi, którzy łamią prawo. Tym wszystkim celom odpowiada kara orzeczona wobec oskarżonego.

Reasumując powyższe, wskazać należy, że przy wymiarze kary oskarżonemu nie zostały przekroczone granice swobodnego uznania sędziowskiego, nie można zatem mówić o rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt. 4 k.p.k. Zarzut taki mógłby być uznany za trafny jedynie wtedy, gdy wymierzona kara byłaby rażąco surowa. Orzeczona kara 10 lat pozbawienia wolności za taką uchodzić nie może.

Skoro nie została wykazana taka nietrafność orzeczenia o karze, która uzasadniałaby jego zmianę - to zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy. Podstawą rozstrzygnięcia jest przepis art.437§1 k.p.k.

Orzeczenie o kosztach zastępstwa adwokackiego za obronę z urzędu ma oparcie w treści art. 29 Prawa o adwokaturze oraz §17 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2016 r. poz. 1714)

W oparciu o przepis art.624§1 kpk z uwagi na orzeczoną bezwzględną karę pozbawienia wolności i brak dochodów oskarżonego, Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa.