Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lipca 2015 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie :

Przewodniczący :	SSA Aleksander Sikora (spr.)
	SSA Gwidon Jaworski SSO del. Marcin Ciepiela
Protokolant :	Magdalena Bauer

przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Andrzeja Kuklisa

po rozpoznaniu w dniu 16 lipca 2015 roku sprawy

1.  A. W. s. R. i G.

ur. (...) w K.

oskarżonego z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.;

2.  O. W. c. J. i B.

ur. (...) w C.

oskarżonej z art. 291 § 1 k.k.;

na skutek apelacji prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 24 marca 2015 roku, sygn. akt V K 184/14

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 1 w ten sposób, że podwyższa orzeczoną wobec oskarżonego A. W. karę do 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności;

2.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3.  zasądza od Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Katowicach) na rzecz adwokatów: M. C. i M. G. – Kancelarie Adwokackie w K. kwoty po 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych, w tym 23% VAT tytułem nieopłaconych kosztów obrony z urzędu udzielonej oskarżonym A. W. i O. W.
w postępowaniu odwoławczym;

4.  zwalnia oskarżonego A. W. od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa,
a w części dotyczącej oskarżonej O. W. kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.

SSO del. Marcin Ciepiela SSA Aleksander Sikora SSA Gwidon Jaworski

Sygn. akt II AKa 239/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 16 lipca 2015 roku w części dotyczącej oskarżonego A. W.

Wyrokiem z dnia 24 marca 2015 roku w sprawie o sygn. akt V K 184/14 Sąd Okręgowy w Katowicach skazał oskarżonego A. W. za przestępstwo z art. 280 § 2 kk w zw. z art. 64 § 2 kk na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Apelację od wyroku wniósł Prokurator, zaskarżając wyrok odnośnie oskarżonego A. W. na jego niekorzyść, w części dotyczącej orzeczenia o karze, zarzucając orzeczeniu rażącą niewspółmierność wymierzonej temu oskarżonemu kary i wnosząc o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie temu oskarżonemu kary 6 lat pozbawienia wolności.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja Prokuratora w części dotyczącej oskarżonego A. W.okazała się zasadna. Skarżący wskazał na to, iż wbrew twierdzeniom Sądu I instancji zamieszczonym w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, wymierzona oskarżonemu kara nosi cechy rażącej łagodności i nie odpowiada kryteriom wymiaru kary zawartym w dyspozycji art. 53 kk. Pisemne motywy orzeczenia wskazują na to, iż co prawda w polu widzenia Sądu I instancji były wszystkie istotne dla wymiaru kary okoliczności podmiotowe i przedmiotowe czynu, jak również warunki i właściwości osobiste oskarżonego, to jednak czynnikom tym nie nadano takiego znaczenia przy kształtowaniu represji karnej, które czyniłyby zadość ustawowym przesłankom wymiaru kary. W pełni zgodzić należy się z Prokuratorem, iż po stronie oskarżonego dominują okoliczności, które w sposób zaostrzający wpływać powinny na wymiar kary. Najistotniejszą z nich jest niewątpliwie popełnienie przypisanego czynu w warunkach powrotu do przestępstwa i to w formie recydywy specjalnej, przewidzianej przez art. 64 § 2 kk. Jak trafnie wskazał autor apelacji, A. W.był w przeszłości już kilkukrotnie karany za popełnienie rozbojów, a recydywa w niniejszej sprawie opiera się na wcześniejszym skazaniu i odbyciu kary za ciąg przestępstw z art. 280 § 2 kk. Świadczy to jednoznacznie o niepoprawności sprawcy i uporczywym powracaniu do popełniania zbrodni rozboju. Również negatywnie charakteryzuje sylwetkę oskarżonego to, iż przestępstwa w niniejszej sprawie dopuścił się A. W.będąc warunkowo przedterminowo zwolniony z odbywania reszty kary orzeczonej wcześniej za przypisane mu rozboje. Stanowi to argument za tym, iż dotychczas odbywane przez oskarżonego kary nie spełniły swojego zadania i nie został osiągnięty efekt resocjalizacyjny. W czasie popełnienia przestępstwa oskarżony był pod wpływem alkoholu, co również musi być uznane jako element podnoszący społeczną szkodliwość czynu i co winno znaleźć wyraz w zaostrzeniu wymiaru kary. W ocenie Sądu Apelacyjnego również ta okoliczność nie znalazła właściwego odzwierciedlenia w orzeczeniu Sądu I instancji. Rację ma również skarżący twierdząc, że przeproszenie pokrzywdzonego przez oskarżonego zostało przecenione przez Sąd I instancji jeśli przypomnieć, że oskarżony zadeklarował swój krytyczny stosunek do własnego czynu dodając jednocześnie, że jego przebiegu nie pamięta. Podobnie rzecz ma się z naprawieniem szkody, które to nastąpiło również bez zaangażowania samego oskarżonego jako, że pokrzywdzony odzyskał telefon w drodze czynności organów ścigania. Jeśli zatem zestawić wszystkie te okoliczności z tymi, które w przekonaniu Sądu I instancji uzasadniały wymierzenie kary na poziomie zbliżonym do dolnego ustawowego zagrożenia modyfikowanego treścią art. 64 § 2 kk, jednoznaczny jest wniosek, że wymierzona A. W.kara 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a więc jedynie o 5 miesięcy podniesiona ponad minimum ustawowe, jest rażąco łagodna. Zgodzić trzeba się z twierdzeniem Prokuratora, że pozostawienie kary na takim poziomie zniweczy ustawowe cele karania, powodując efekt pobłażliwości dla sprawcy niepoprawnego i nie poddającego refleksji swoich działań z przeszłości. Przypomnieć trzeba, że czyn z art. 280 § 2 kk zagrożony jest karą od 3 do 15 lat pozbawienia wolności. W realiach niniejszej sprawy dolna granica kary, zmodyfikowana przez dyspozycję art. 64 § 2 kk, wynosi 3 lata i 1 miesiąc pozbawienia wolności. Zgadzając się z twierdzeniem Prokuratora, co do rażącej łagodności wymierzonej przez Sąd I instancji A. W.kary, nie podzielił jednak Sąd Apelacyjny poglądu autora apelacji, iż karą adekwatną za popełnienie przez oskarżonego przypisanego mu czynu jest kara 6 lat pozbawienia wolności. Kara taka stanowiłaby dwukrotność podstawowego dolnego progu zagrożenia, a więc musiałaby stanowić wynik znacznej intensywności negatywnych przesłanek kształtujących poziom represji karnej. Nie można zapominać o tym, iż trafnie Sąd I instancji stwierdził po stronie oskarżonego istnienie kilku okoliczności, które winny łagodząco wpływać na wymiar kary. Sposób działania sprawcy nie był nacechowany agresywnością, a realizacja znamion rozboju nie przekraczała minimum niezbędnego dla osiągnięcia przestępnego celu. Wspomniane wcześniej elementy, dotyczące odzyskania przez pokrzywdzonego części mienia oraz nastawienia oskarżonego na przeproszenie ofiary, również nie mogą być pominięte przy ustaleniu, w jakiej proporcji pozostają w niniejszej sprawie do siebie przesłanki mające z jednej strony zaostrzający, a z drugiej strony łagodzący wpływ na wymiar kary. Ważąc je wszystkie i kierując się tym, aby orzeczona kara stanowiła sprawiedliwy środek represji i właściwie realizowała zarówno wychowawcze, jak i społeczne cele karania, Sąd Apelacyjny uznał, iż prawidłowo analizując dyrektywy wymiaru kary w niniejszej sprawie, właściwą karą jest kara 5 lat pozbawienia wolności. Taki jej wymiar w istotny sposób poniesiony ponad dolny próg zagrożenia, ale jednocześnie limitowany pozytywnymi elementami ustalonymi przez Sąd I instancji, uwzględnia w sposób właściwy również stopień zawinienia sprawcy, który w niniejszej sprawie jawi się jako umiarkowany. Działanie oskarżonego nie było w szczególny sposób planowane, a kolejne zachowania następowały spontanicznie po sobie. W tej sytuacji, w ocenie Sądu Apelacyjnego, kara 5 lat pozbawienia wolności nie jest również taką, która przekraczałaby ustalony stopień winy.

Odnosząc się zatem do wniosku odwoławczego o wymierzenie oskarżonemu kary 6 lat pozbawienia wolności stwierdzić należy, iż nie był on zasadny, albowiem tak orzeczona kara przekraczałaby stopień winy i nie uwzględniałaby w sposób właściwy ustalonej w sprawie proporcji negatywnych i pozytywnych okoliczności, mających znaczenie dla wymiaru kary. W konsekwencji taki ustaleń Sąd Apelacyjny, w części dotyczącej oskarżonego A. W. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że podwyższył orzeczoną wobec tego oskarżonego karę do 5 lat pozbawienia wolności.

Z uwagi na trudną sytuacje materialną oskarżonego, który pozbawiony jest wolności i nie dysponuje środkami pozwalającymi na poniesienie kosztów sądowych, Sąd Apelacyjny w oparciu o art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego.

Dla występującego w sprawie obrońcy z urzędu zasądzono koszty nieopłaconej obrony oskarżonego w postępowaniu odwoławczym.