Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

Przewodniczący

SSA Gwidon Jaworski (spr.)

Sędziowie

SA Małgorzata Niementowska

SA Iwona Hyła

Protokolant

Agnieszka Bargieł

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 238/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 23 marca 2021 r, sygn. akt XVI K 132/20.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k., 366 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż zarzuty obrońcy oskarżonego J. K. w zakresie kwestionującym błędne w jego ocenie ustalenie przez sąd a quo popełnienia przez oskarżonego przypisanych mu przestępstw są bezzasadne. Zarówno zarzuty obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść wyroku tj. art. 7 k.p.k. oraz art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. (zarzut 1 apelacji obrońcy oskarżonego), sprowadzający się do próby wykazania, iż kluczowe dowody tj. opinie biegłych oraz dowody z dokumentów zostały przez sąd I instancji ocenione błędnie, albowiem szereg okoliczności wskazywało na ich wewnętrzne sprzeczności a także sprzeczność z innymi dowodami, zwłaszcza wyjaśnieniami oskarżonego a także zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. nie są trafne. Ścisły, a właściwie nierozerwalny, związek wskazanych zarzutów nakazywał jednocześnie łączną ich ocenę, tym bardziej, iż wzajemna ich korelacja powoduje, że oddzielna ocena prowadziłaby do powielania tych samych argumentów, co nie sprzyjałoby czytelności uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego. Odnosząc się zatem do tak sformułowanych zarzutów wskazać należy, iż przekonanie o wadliwej ocenie przywołanych wyżej dowodów obrońca oskarżonego kształtuje wyłącznie na przeciwstawianych im dowodach w postaci wyjaśnień oskarżonego nie przyznającego się konsekwentnie do stawianych mu zarzutów oraz eksponowaniu zawartych w opiniach biegłych oraz dowodach z dokumentów nieścisłościach i sprzecznościach oraz lukach, które zdaniem obrońcy, w przypadku prawidłowej ich oceny wykluczyłyby sprawstwo oskarżonego. Tak sformułowane zarzuty potraktować należy jednak wyłącznie jako polemikę z dokonanymi ustaleniami, opartą wyłącznie na gołosłownych i zdezawuowanych całkowicie przez sąd meriti wyjaśnieniach oskarżonego, nie mających znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie drobnych nieścisłościach czy brakach w dokumentacji firmy oraz całkowicie błędnie interpretowanych wnioskach wyprowadzonych z zasad logiki i doświadczenia życiowego. Podkreślić należy, iż sąd I instancji uznając opinie biegłych, zwłaszcza opinię biegłego T. C. (k-5055-5071) za w jasną, pełną i pozbawioną sprzeczności wskazał podwody przyjętego stanowiska, które wbrew zarzutom obrońcy są przekonujące i mieszczą się w granicach swobodnej oceny dowodów. Obrońca oskarżonego zdaje się nie zauważać, iż opinie biegłych są szczegółowe, w sposób usystematyzowany odnoszą się do poszczególnych fragmentów przypisanych oskarżonemu przestępstw, konsekwentnie i koherentnie wskazują okoliczności i szczegóły poszczególnych fragmentów zdarzeń i co istotne w zasadniczej części pokrywają się z innymi dowodami, które w sposób nie podlegający dyskusji potwierdzają dokonanie przez oskarżonego przypisanych mu przestępstw. Już sama ta okoliczność całkowicie przekreśla stawianą przez obrońcę oskarżonego tezę, iż sąd q quo w zasadzie nie dokonał samodzielnych ustaleń faktycznych a jedynie w całości odwołał się do opinii biegłych, dezawuując jednocześnie całkowicie wyjaśnienia oskarżonego. Tak stawiana teza świadczy zdaniem sadu a quem, iż skarżący nie dość starannie zapoznał się z uzasadnieniem zaskarżonego wyroku, które w sposób metodyczny i bardzo skrupulatny wskazuje te okoliczności, które spowodowały, iż wyjaśnienia oskarżonego w zasadniczej ich części za wiarygodne uznane być nie mogą. Przypomnieć należy, iż na stronach 3-4 oraz 11-16 sąd meriti w sposób szczegółowy odniósł się do prezentowanej przez oskarżonego linii obrony, wskazującej na to, iż rozliczył się on ze środków finansowych spółki (...). Podzielając wyrażoną tam argumentację, która jest w pełni trafna i wyczerpująca, należy skarżącego odesłać do wskazanej części uzasadnienia, gdyż powielanie zwartych tam argumentów jest całkowicie zbędne. Podkreślenia wymaga, iż mija się z prawdą skarżący, twierdząc, iż oskarżony nie miał świadomości zakwestionowania przez biegłego przelanych przez niego kwot 50 000 zł na rzecz E. Ż. oraz 35 000 zł na rzecz G. K., co skutkować miało podjęciem obrony w tym zakresie dopiero przed sądem po zwróceniu mu na to uwagę przez obrońcę. Jak wynika bowiem z treści protokołu zaznajomienia oskarżonego z materiałami postępowania z dnia 28 września 2020 r. (k-5112) oskarżony zapoznał się z aktami postępowania ze szczególnym uwzględnieniem zeznań świadków i opinii biegłych. Tymczasem opinia biegłego na stronach 14 i 16, wprost wskazuje, na zakwestionowanie przez biegłego kwot 50 000 zł oraz 35 000 zł wpłaconych na rachunki bankowe E. Ż. oraz G. K.. Tak więc oskarżony J. K. miał pełną świadomość tego, jakie zaniechania i nieprawidłowości w sferze rozliczeń finansowych ze spółką (...), zostały przez biegłego zakwestionowane. Trafie zatem sąd I instancji uznał, iż przedłożone przez niego dokumenty i wspierające je wyjaśnienia stanowiły wyłącznie przyjętą linię obrony, która nie wytrzymuje konfrontacji z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Zarzut niedołączenia do akt sprawy tzw. dokumentacji korporacyjnej również jest chybiony. Gdyby bowiem istotnie doszło do udzielenia spółce oskarżonego pożyczki przez E. Ż., wpływ kwoty 50 000 zł musiałby zostać odnotowany w dokumentacji finansowo-rozliczeniowej po stronie wpływów, a brak umowy pożyczki nie stanowiłby żadnej przeszkody w uwzględnieniu tej kwoty przez biegłego. Całkowicie nietrafiona jest również teza, iż żaden przepis nie nakazywał oskarżonemu momentu, w jakim miał rozliczyć się ze środków spółki, którymi dysponował. Jakkolwiek istotnie oskarżony działając w imieniu spółki miał uprawnienie do obracania jej środkami, to jednak każda z czynności jakiej dokonywał w tym zakresie wymagała niezwłocznego rozliczenia po jej dokonaniu. Innymi słowy, jeśli oskarżony pobierał środki spółki w celu dokonania jakiejś transakcji winien był dokonać rozliczenia po jej sfinalizowaniu. Kwestionowanie tego obowiązku, zwłaszcza w świetle doświadczenia zawodowego oskarżonego, który działalność gospodarczą prowadził od 2001 r. stanowi wyłącznie naiwną próbę ekskulpacji w celu uniknięcia odpowiedzialności karnej za popełnione przestępstwo. Wieloletnie doświadczenie zawodowe oskarżonego nakazuje również podzielić krytyczne stanowisko sądu meriti w zakresie tego, iż dokonywał on rzekomych spłat zobowiązań spółki z prywatnego rachunku bankowego bez wskazania tytułów tych spłat w opisach przelewów. Wyjaśnienia oskarżonego licują bowiem z podstawowymi zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Tak więc koherentność opinii biegłych oraz stanowiących ich podstawę dokumentów finansowo- księgowych w połączeniu z prezentowaną przez oskarżonego naiwną i nieprzekonywującą linią obrony pozwala na zaaprobowanie wyrażonej przez sąd I instancji oceny dowodów. Biorąc pod uwagę wszystkie wskazane wyżej okoliczności uznać należało, iż przedstawiona przez sąd I instancji ocena wyjaśnień oskarżonego była trafna, mieszcząc się w granicach przyznanej sądowi swobody w ocenie dowodów. Wszystkie okoliczności podważające prawidłowość ustaleń sądu, które są niezmienne i były podnoszone przez obrońcę w pismach procesowych w toku postępowania przed sądem I instancji, a następnie również apelacji, pozostały w polu widzenia sądu meriti, zaś analiza ich ewentualnego wpływu na ocenę pozostałych dowodów jest wszechstronna i wyczerpująca, pozwalając w pełni na zrozumienie powodów, dla których sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego w zasadniczej części za niewiarygodne. Podnoszone zarzuty, sugerujące możliwość odmiennej oceny tych dowodów nie wskazują jednak na realne błędy czy uchybienia, w następstwie których ocena przedstawiona przez sąd I instancji jest wadliwa, koncentrując się wyłącznie na gołosłownej polemice. Apelujący formułując zarzuty zdaje się nie dostrzegać koherentności przywołanych dowodów i forsuje tezy znajdujące oparcie wyłącznie w dowodach, które zostały przez sąd I instancji całkowicie zdezawuowane. Przypomnieć należy skarżącemu, iż możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego innego od ustalonego przez Sąd I instancji poglądu, nie może automatycznie prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten Sąd błędu w ustaleniach faktycznych (tak: Sąd Najwyższy I KR 197/74, OSNKW 1975, nr 5, poz. 58). W takim przypadku obrońca oskarżonego winien w oparciu o zgromadzone w sprawie dowody wykazać, jakie błędy natury faktycznej lub logicznej, czy też jaka sprzeczność z zasadami doświadczenia życiowego powodują, iż ustalenia sądu I instancji są okolicznościach rozpoznawanej sprawy błędne. Zadaniu temu obrońca nie sprostał, formułując zarzuty, stanowiące wyłącznie gołosłowną polemikę z opartymi na prawidłowo ocenionych dowodach ustaleniami sądu. Całkowicie chybione okazały się zarzuty przekonujące o wybiórczym uwzględnieniu dowodów, wyłącznie na niekorzyść oskarżonego. Obrońca oskarżonego J. K., twierdząc, iż sąd I instancji potraktował materiał dowodowy w sposób selektywny i uwzględnił wyłącznie dowody przemawiające na jego niekorzyść, zdaje się nie dostrzegać, że w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku sąd meriti dokonał oceny wszystkich przeprowadzonych dowodów, omówił szczegółowo wyjaśnienia oskarżonego oraz zeznania wszystkich świadków, a także dowodów z dokumentów, wskazując której części dowodów dał wiarę, a której części walorem tym nie obdarzył. Zważywszy zatem, że przepis art. 410 k.p.k. nakazuje uwzględnienie jako podstawy wyroku całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, uzasadnienie zaskarżonego wyroku przekonuje wprost, że z wymienionego obowiązku sąd orzekający wywiązał się należycie. W tej zaś sytuacji nie może być mowy o naruszeniu normy wynikającej, z przepisu art. 410 k.p.k., które ma miejsce wyłącznie wtedy, gdy wyrok oparty został na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też gdy doszło do pominięcia przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności, tak korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonych. Nie stanowi naruszenia przepisu art. 410 k.p.k. dokonanie oceny materiału dowodowego w sposób odmienny od subiektywnych oczekiwań stron procesowych, a do takich właśnie stwierdzeń ogranicza się polemika zawarta w apelacji (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 2006 r., sygn. akt IV KK 454/05) . Skoro więc podstawę wyroku sądu I instancji stanowił całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej, a sąd ten, oceniając dowody z uwzględnieniem kryteriów wskazanych w art. 7 k.p.k., wyprowadził wnioski niesatysfakcjonujące oskarżonego i jego obrońcę, nie można mówić o naruszeniu art. 410 k.p.k. czy tez art. 4 k.p.k. Zarzut obrazy art. 366 k.p.k. nie zawiera uzasadnienia, trudno zatem odgadywać na czym miałoby polegać wskazywane uchybienie. Przypomnieć należy również, iż zgodnie z treścią przywołanego przepisu rolą sądu w ramach art. 366 § 1 k.p.k. jest wyjaśnienie "istotnych okoliczności sprawy", ocenianych przez pryzmat realizacji zasady prawdy materialnej, a więc poprzez ocenę dokonanych ustaleń faktycznych. Skoro zaś w ocenie sądu zgromadzone w sprawie dowody pozwalały na dokonanie prawidłowych ustaleń faktycznych, a te przez skarżącego nie zostały skutecznie podważone, nie może być mowy o naruszeniu zawartej w tym przepisie normy. Wskazane wyżej argumenty dotyczą również wszystkich tych uwag i zarzutów, które, zdaniem obrońcy, podważają prawidłowość przypisania oskarżonemu przestępstwa z art. 302 § 1 k.k. Obrońca oskarżonego forsując niezrozumiałą zupełnie tezę o możliwości pełnej fluktuacji i zamieniania miejscami tzw. wierzycieli uprzywilejowanych i pokrzywdzonych zdaje się nie dostrzegać istoty przestępstwa z art. 302 § 1 k.k., które polega przecież na częściowym lub całkowitym zaspokojeniu grupy wierzycieli z pokrzywdzeniem innych. Całkowicie bez znaczenia dla bytu tego przestępstwa jest skuteczność czy bezskuteczność egzekucji komorniczych części tych zobowiązań, pozostaje to bowiem poza sferą zawinienia oskarżonego. Z opinii biegłego T. C. (k-5063-5065) wynika w sposób bezsporny, iż w okresie objętym zarzutem oskarżony w całości lub w części spłacił zobowiązania wobec 50 kontrahentów z pokrzywdzeniem pozostałych 23. Irrelewantne pozostają przy tym podnoszone przez skarżącego powody takiego zachowania, tj. kryteria, jakimi kierował się oskarżony regulując takie a nie inne zobowiązania. To, że oskarżony decydował o zaspokajaniu zobowiązań tych swoich kontrahentów, dzięki którym mógł w dalszym ciągu prowadzić działalność gospodarczą, co do której miał nota bene obowiązek złożyć wniosek o upadłość, nie ma bowiem żadnego znaczenia dla realizacji znamion ustawowych przestępstwa z art. 302 § 1 k.k. Podkreślenia również wymaga to, że Sąd analizując część opinii biegłego dotyczącą tegoż przestępstwa, wbrew zarzutom skarżącego, nie podzielił bezkrytycznie jej wniosków, dokonując modyfikacji opisu czynu przypisanego pkt 6 wyroku, wyjaśniając jednocześnie na stronach 21-22 powody swego stanowiska, które sąd odwoławczy w pełni akceptuje. Jedynym uchybieniem sądu meriti w tej części było uznanie, iż wartością szkody doznanej przez pokrzywdzonych wierzycieli była cała suma przysługujących im wierzytelności, co skutkowało wadliwym orzeczeniem środków kompensacyjnych zawartym w pkt 8 wyroku. Szkodą wynikającą z przestępstwa preferowania części wierzycieli jest bowiem wyłącznie ta część ich należności, która zostałaby zaspokojona gdyby dłużnik proporcjonalnie zaspokoił wszystkich swoich kontrahentów a nie całość należności. Analiza proporcji zaspokojonych przez oskarżonego z pominięciem części wierzycieli zobowiązań, niezaspokojonej części oraz ich proporcji do ogólnej sumy tych zobowiązań (odpowiednio kwoty 1 714 905,71 zł, 577 960 zł oraz 2 292 866,07) pozwala na przyjęcie, iż w sposób preferowany oskarżony zaspokoił 74,79 % swych zobowiązań. Taki zatem procent niezaspokojonych wierzytelności względem ZUS Odział w C., Gminy K. oraz (...) spółki jawnej stanowił szkodę w/w podmiotów wyrządzoną przestępstwem z art. 302 § 1 k.k. Stąd też Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w pkt 8 w ten sposób, iż:

- obniżył kwotę zasądzonego na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Odział w C. obowiązku naprawienia szkody do kwoty 95658,21

- obniżył kwotę zasądzonego na rzecz Gminy K. obowiązku naprawienia szkody do kwoty 3404,15 złotych;

- obniżył kwotę zasądzonego na rzecz (...) spółka jawna obowiązku naprawienia szkody do kwoty 18374,81.

Biorąc pod uwagę wszystkie powyższe okoliczności zarzuty apelacji obrońcy uznano za chybione.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego o popełnienia przestępstw przypisanych pkt 2 i 6 wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powody uznania wniosku za niezasadny przedstawiono w sekcji 3.1 uzasadnienia.

3.2.

Zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj. art. 5 § 2 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku tj. art. 5 § 2 k.p.k., podniesiony przez obrońcę oskarżonej okazał się oczywiście chybiony. Wbrew tezom obrońcy oskarżonego J. K., zawartym w zarzucie oraz różnych częściach uzasadniania apelacji, Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się w motywach zaskarżonego wyroku żadnych wątpliwości, jakie miałyby zostać przez sąd I instancji zignorowane, czy też rozstrzygnięte na niekorzyść oskarżonego. Wręcz przeciwnie modyfikacja opisu przypisanego oskarżonemu przestępstwa, przekonuje, iż sąd miał na uwadze niedostatki materiału dowodowego i wziął je pod uwagę. Przypomnieć należy, iż nawet jeżeli z materiału dowodowego wynikają różne wersje zdarzenia, nie jest to jeszcze równoznaczne z zaistnieniem niedających się usunąć wątpliwości w rozumieniu art. 5 § 2 k.p.k. Sąd orzekający w takim wypadku zobowiązany jest do dokonania ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów i dopiero wówczas, gdy wątpliwości nie zostaną usunięte, to należy tłumaczyć je na korzyść oskarżonych, co w analizowanej sprawie nie miało miejsca. Wyrażane przez obrońcę oskarżonego, czy też samego oskarżonego wątpliwości, dotyczące materiału dowodowego, stanowią jedynie stanowisko i ocenę stron, nie mogą zatem stanowić podstawy zarzutu naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2015 r., sygn. akt III KK 238/14, postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 września 2014 r., sygn.. akt V KK 127/14).

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego o popełnienia przestępstw przypisanych pkt 2 i 6 wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powody uznania wniosku za niezasadny przedstawiono w sekcji 3.2 uzasadnienia.

3.3.

Zarzut rażącej niewspółmierności kary orzeczonej w pkt 6 i 7 wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew twierdzeniom obrońcy sąd a quo prawidłowo ustalił okoliczności determinujące stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu w pkt 6 wyroku przestępstwa, a w konsekwencji orzekł kary jednostkowe oraz karę łączną grzywny adekwatną do tegoż stopnia. Zauważyć należy, iż oskarżony zarzucanego mu przestępstwa dopuścił się w znacznej rozpiętości czasowej, cyklicznie, na szkodę wielu wierzycieli oraz znaczną kwotę. Wszystkie te okoliczności sąd a quo wziął pod uwagę, co wprost wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, nie dostrzegając jednocześnie żadnych istotnych okoliczności łagodzących. Ocena tych okoliczności zyskała pełną akceptację Sądu Apelacyjnego, albowiem powody, dla których wymierzono oskarżonemu surową karę grzywny oceniono trafnie. Wskazać należy, iż sąd I instancji wziął pod uwagę wszystkie niezbędne dla prawidłowego wyrokowania okoliczności, nadając im właściwą rangę. Powyższe przekonuje, iż ukształtowana w ten sposób kara realizując dyrektywy, o których mowa w art. 53 § 1 k.k. oraz 33 § 3 k.k. Skoro oskarżony świadomie ignorował szereg przepisów zapewniających stabilność i bezpieczeństwo obrotu gospodarczego winien liczyć się z surową odpowiedzialnością. W tej zaś sytuacji przypomnieć należy skarżącemu, iż zarzut rażącej niewspółmierności kary czy też kary łącznej, będący względną przyczyną odwoławczą, o której mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., aby można było uznać go za skuteczny, musi wykazywać, iż na podstawie konkretnie wskazanych okoliczności, które winny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, wymierzoną względem osoby oskarżonego karę należy uznać za „rażąco” niewspółmierną, tzn. taką, która jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować (tak: Sąd Najwyższy III KR 189/94, Prok. i Pr. 1115/5/18). Innymi słowy, sama subiektywna surowość orzeczonej względem oskarżonego kary jednostkowej czy też kary łącznej, jeśli jest ona uzasadniona dyrektywami, o których mowa w art. 53 k.k., nie może stanowić skutecznego zarzutu apelacyjnego, jeśli kwestionująca jej wymiar strona nie wykaże, iż kara ta zarówno z punktu widzenia sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, powinna być uznana za wyjątkowo niesprawiedliwą, zbyt drastyczną czy też rażąco łagodną. Sytuacja taka w rozpoznawanej sprawie nie ma miejsca, z przyczyn wskazanych wyżej. Stąd też również w tym zakresie apelacja obrońcy była chybiona.

Wniosek

Obniżenie orzeczonych kar jednostkowych oraz kary łącznej grzywny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powody uznania wniosku za niezasadny przedstawiono w sekcji 3.3 uzasadnienia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 23 marca 2021 r, sygn. akt XVI K 132/20 w zasadniczej części utrzymano w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody utrzymania wyroku w mocy przedstawiono w sekcji 3 uzasadnienia.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmieniono zaskarżony wyrok w pkt 8 w ten sposób, iż:

- obniżono kwotę zasądzonego na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Odział w C. obowiązku naprawienia szkody do kwoty 95658,21 (dziewięćdziesiąt pięć tysięcy sześćset pięćdziesiąt osiem 21/100) złotych;

- obniżono kwotę zasądzonego na rzecz Gminy K. obowiązku naprawienia szkody do kwoty 3404,15 (trzy tysiące czterysta cztery 15/100) złotych;

- obniżono kwotę zasądzonego na rzecz (...) spółka jawna obowiązku naprawienia szkody do kwoty 18374,81 (osiemnaście tysięcy trzysta siedemdziesiąt cztery 81/100) złotych.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany wyroku przedstawiono w sekcji 3.1 uzasadnienia.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt 3 wyroku.

Z uwagi na aktualną sytuację materialną sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

SSA Małgorzata Niementowska SSA Gwidon Jaworski SSA Iwona Hyła

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty 2,3,6, 7 i 8 wyroku.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana