Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

Przewodniczący

SSA Barbara Suchowska

Sędziowie

SSA Mirosław Ziaja (spr.)

SSA Beata Basiura

Protokolant

Anna Moczek

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 231/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Bielsku - Białej z dnia 4 lutego 2019 roku, sygn. III K 128/14 - w części dotyczącej oskarżonegoT. S.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego T. S.

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut wyrażony w pięciu punktach.

3.1.

Naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść orzeczenia a to:

1.  art. 7 k.p.k. polegające na:

-

dowolnej... ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów,
w szczególności wyjaśnień K. O.;

-

uznaniu za wiarygodne obciążających zeznań składanych przez świadka A. M. z pominięciem faktu, że świadek ten miał interes w składaniu zeznań określonej treści, które obciążały oskarżonego T. S.;

-

pominięciu, że oskarżony T. S. z uwagi na groźby
i zastraszanie ze strony K. O. w chwili popełnienia zarzucanego mu przestępstwa opisanego w punkcie III części opisowej miał zniesioną lub ograniczoną możliwość kierowania postępowaniem w myśl art. 31 § 1 lub 2 k.k.

-

oparciu wyroku na selektywnie wybranym materiale dowodowym;

2.  art. 4 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. polegające na naruszeniu generalnych zasad procesu karnego poprzez:

-

dokonanie apriorycznej oceny dowodów przed jego przeprowadzeniem, co doprowadziło do oddalenia na rozprawie w dniu 21 stycznia 2019 roku wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków Ł. K., R. P., M. O., J. S. i M. H.;

-

wydanie wyroku charakteryzującego się brakiem obiektywizmu, gdzie wszystkie wątpliwości towarzyszące popełnieniu przestępstwa zarzucanego oskarżonemu rozstrzygnięto na jego niekorzyść, podczas gdy z całokształtu materiału dowodowego wynika, iż czynu tego nie popełnił, bądź ewentualnie występują
w tym zakresie wątpliwości, które winny być wyjaśnione przez sąd I instancji, a jeśli wątpliwości tych nie da się wyjaśnić winny zostać rozstrzygnięte na korzyść oskarżonego;

3.  art. 170 § 1 pkt 2 i 5 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku obrońcy
o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków wymienionych w punkcie 2 wobec uznania, iż wniosek dowodowy zmierza w oczywisty sposób do przewlekłości postępowania, "główna okoliczność" która miała zostać udowodniona nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, a nadto relacje oskarżonego T. S. i pomawiającego go K. O. wynikają z wyjaśnień wymienionych, podczas gdy przeprowadzenie w/w dowodów jawiło się jako konieczne i uzasadnione z uwagi na brak możliwości przesłuchania K. O. przed sądem, a przede wszystkim konieczność weryfikacji jego depozycji z uwzględnieniem całokształtu okoliczności sprawy, do czego miałoby przyczynić się przeprowadzenie dowodu z przesłuchania wnioskowanych świadków, którzy w znacznej części nie byli związani z przedmiotową sprawą, ale posiadali bardzo szeroką wiedzę w zakresie objętym tezą dowodową, a w konsekwencji powyższego:

-

błąd w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść orzeczenia polegający na przyjęciu, iż oskarżony dopuścił
się popełnienia zarzucanych mu czynów, podczas, gdy materiał dowodowy zgromadzony w toku postępowania,
a w szczególności wyjaśnienia oskarżonego oraz zeznania świadków nie potwierdzają tej tezy, a sam oskarżony złożył
w sprawie obszerne wyjaśnienia, które korespondują
z pozostałymi dowodami w sprawie w postaci dokumentów
i źródeł osobowych.

Nadto też obraza prawa materialnego, a to art. 18 § 3 k.k. poprzez pominięcie w/w przepisu w opisie czynu przypisanego oskarżonemu
w punkcie 7 zaskarżonego wyroku, podczas, gdy rola oskarżonego - przy przyjęciu sprawstwa - ograniczała się jedynie do pomocnictwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew argumentacji zawartej w apelacji, która w istocie bazuje w dużej mierze na stwierdzeniach natury ogólnej, a nadto z procesowego punktu widzenia nie jest konsekwentna, zwrócić uwagę należy na to, że w ocenie sądu odwoławczego Sąd Okręgowy nie naruszył przepisów prawa procesowego wskazanych w zarzutach i to w stopniu mogącym mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku. Sąd I instancji w sposób logiczny
i zgodny z doświadczeniem życiowym wskazał w jakim zakresie odmawia wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego T. S., które nota bene nie trzymały się reguły konsekwencji i ocena ta pozostaje pod ochroną zasady o jakiej mowa w przepisie art. 7 k.p.k. Nie sposób jednoznacznie stwierdzić (może za wyjątkiem czynu z art. 263 § 2 k.k.) jaka
w istocie jest linia obrony tego oskarżonego, a mianowicie czy przeczy on w ogóle sprawstwu, czy też sprawstwo to przynajmniej w zakresie strony przedmiotowej potwierdza (dotyczy
to w szczególności występku paserstwa ciągników siodłowych będących przedmiotem kradzieży 2 listopada 2007 roku w P., kiedy to obrońca z jednej strony potwierdza wprawdzie jego udział w zdarzeniu, choć wymuszony, co miałoby skutkować stosownie
do art. 31 § 1 k.k. wobec braku winy potrzebą umorzenia postępowania lub też skutkować nadzwyczajnym złagodzeniem kary jeśli przyjąć działanie w warunkach art. 31 § 2 k.k.,
a z drugiej podnosi, że inkryminowane zachowanie winno być zakwalifikowane jako pomocnictwo, co przy zarzucie obrony prawa materialnego sugeruje aprobatę dla przyjętej przez sąd meriti oceny dowodów i ustaleń faktycznych, a nadto nie znajduje precyzyjnego odzwierciedlenia we wnioskach).

Co się tyczy czynu zawartego w punkcie 9 zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy ma w polu widzenia rozbieżności wynikające z wyjaśnień oskarżonych, w szczególności tych, którzy przeczyli sprawstwu, jednak dowody te ocenia w sposób chroniony zasadą wynikającą
z art. 7 k.p.k., logiczne i zgodnie z doświadczeniem życiowym przeciwstawiając
im wyjaśnienia K. O. stanowiące niewątpliwie pomówienia, nadając im walor wiarygodności. Sąd ten - wbrew retoryce obrony - nie pominął tego, że K. O. wyjaśnienia takie złożył dopiero po konfrontacji z A. M., jak
i motywu, którym się kierował, a mianowicie odniesienia oczekiwanych dobrodziejstw procesowych. Nie było też przedmiotem kontrowersji to, że między K. O. i oskarżonym T. S.kilka miesięcy po zdarzeniu (maj 2008 roku) doszło do konfliktu, w którym miał on go ugodzić nożem.

Trafnie Sąd Okręgowy dostrzega przy tym, że konflikt ten miał miejsce już po inkryminowanym zdarzeniu, a zatem nie sposób za obrońcą racjonalnie utrzymywać, że miała miejsce określona forma przymusu T. S. w pomocy do zbycia ciągników skradzionych w P. na początku listopada 2007 roku, wyłączająca lub znacznie ograniczająca zdolność pokierowania tempore criminis jego postępowaniem.

Zważyć trzeba też i na to - co obrońca pomija - że konsekwencje wynikające z przepisów
art. 31 § 1 lub 2 k.k. wyłączające lub znacznie ograniczające poczytalność, muszą być następstwem określonego zakłócenia czynności psychicznych oskarżonego tempore criminis, a tych żadną miarą nie odzwierciedla opinia sądowo - psychiatryczna. Powyższe, nieracjonalnym czyni zarzut i wniosek obrońcy bazujący na potrzebie zastosowania
w zakresie punktu 7 zaskarżonego wyroku unormowania z art. 31 § 1 lub 2 k.k.

Wracając zatem do dowodu z odczytanych wyjaśnień K. O. (świadek zmarł w toku rozprawy głównej) Sąd Okręgowy miał w polu widzenia, że stanowią one pomówienia, przy czym K. O. nie dążył do własnej ekskulpacji i starannie dowód ten ocenił oraz porównał z innymi dowodami. Tym samym brak jest podstaw do przyjęcia, że dokonując w oparciu o te depozycje ustaleń faktycznych, uczynił to błędnie, naruszając unormowania elementarnych zasad procesu karnego.

Rozbieżności wynikające z różnych dowodów Sąd Okręgowy logicznie wyjaśnił, a zatem
nie powziął on wątpliwości wymagających zastosowanie normy wyrażonej w przepisie
art. 5 § 2 k.p.k., a tej zasady nie sankcjonuje w tej mierze polemiczne stanowisko wyrażone przez obrońcę.

Powyższe uwagi dotyczą też dowodu z zeznań A. M. (ten złożył jednak przed sądem meriti bezpośrednio zeznania), a co za tym idzie także i w tym wypadku sąd ad quem nie znalazł podstaw do podważenia wiarygodności tego dowodu w zakresie omawianym przez sąd I instancji i oceny tej nie jest w stanie zmienić argumentacja obrony.

W kontekście powyższych rozważań sąd II instancji nie znalazł też skutecznych podstaw
do przyjęcia, że błędnym i naruszającym przepisy art. 170 § 1 pkt 2 i 5 k.p.k. było nieuwzględnienie przez Sąd Okręgowy wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego
o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka Ł. K., R. P., M. O.,
J. S. i M. H., aprobując w całości motywację zawartą w postanowieniu
w tym przedmiocie (k. 6327 verte, 6328).

Jednocześnie zwrócić uwagę trzeba i na to co Sąd Okręgowy trafnie wyeksponował,
że T. S.miał ugruntowaną pozycję w środowisku przestępczym, zajmując się głównie nielegalnym obrotem sprzętem ciężkim, przy czym rzeczywistym powodem agresji prezentowanej wobec niego przez K. O., niewątpliwie dominującego w półświatku kryminalnym, było nierozliczenie się T. S. z długów oraz powstrzymanie wzrostu jego pozycji w omawianym środowisku, a nie zmuszenie przemocą lub groźbą do popełnienia czynu zabronionego.

Jeśli zatem uwzględnić powyższe, jak i inne dowody wyeksponowane przez Sąd Okręgowy stwierdzić należy, iż nie było błędem dokonanie ustaleń faktycznych pozwalających na przypisanie T. S. odpowiedzialności karnej opisanej we wszystkich czynach przypisanych zaskarżonym wyrokiem.

W tej mierze nie sposób też dezawuować zeznań A. M., w których stanowczo twierdził, że przejął on za pośrednictwem K. O. broń palną i amunicję będącą w posiadaniu T. S.na przechowanie, na jego wyraźną, umotywowaną prośbę, a miejsce przechowywania tych przedmiotów wskazał funkcjonariuszom Policji, gdy zdecydował się na współpracę z organami ścigania.

Ponadto podnieść trzeba też, że nie sposób uwzględnić zarzutu obrońcy obrazy art. 18 § 3 k.k. w odniesieniu do czynu przypisanego w punkcie7 zaskarżonego wyroku, jeśli zważyć,
że opisana w art. 291 § 1 k.k. pomoc w zbyciu rzeczy pochodzących z przestępstwa należy do form sprawczych, a ustalona w ramach porozumienia przestępczego rola oskarżonego T. S. realizująca czynność czasownikową przestępstwa była istotna,
co wyklucza przyjęcie formy zjawiskowej pomocnictwa.

Mając zatem powyższe w polu widzenia uznać należało, że argumenty zaoferowane
w apelacji obrońcy nie zasługiwały na aprobatę, a co za tym idzie nie mogły też spowodować skutków dla tego oskarżonego pożądanych, o których mowa w omawianym środku odwoławczym.

Wniosek

1.  W zakresie czynu opisanego w punkcie III części wstępnej (punkt
7 zaskarżonego wyroku) o zmianę zaskarżonego wyroku i przyjęcie, że oskarżony działał w warunkach opisanych w art. 31 § 1 k.k.
i umorzenie wobec oskarżonego postępowania w zakresie w/w czynu lub też ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, że oskarżony działał co najmniej w warunkach opisanych
w art. 31 § 2 k.k. i zastosowanie wobec oskarżonego nadzwyczajnego złagodzenia kary oraz przyjęcie kwalifikacji prawnej art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 13 § 3 k.k.

2.  W zakresie czynu opisanego w punkcie V części wstępnej wyroku (punkt 11 zaskarżonego wyroku) o zmianę zaskarżonego wyroku
i uniewinnienie oskarżonego.

3.  W zakresie czynów opisanych w punktach IV, VIII i IX części wstępnej wyroku (punkt 9 zaskarżonego wyroku) o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego

ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wbrew retoryce wniesionego środka odwoławczego, co podkreślono wyżej, brak było podstaw do aprobaty dla zarzutów zaprezentowanych przez obrońcę w apelacji tak w części dotyczącej obrazy przepisów prawa, w tym prawa procesowego, jak i w konsekwencji do uznania, że sąd meriti dokonał błędnych ustaleń w zakresie czynów przypisanych T. S.w punktach 7, 9 i 11 zaskarżonego wyroku, stanowiących podstawę przyjętej odpowiedzialności karnej za występki odpowiednio: paserstwa, kradzieży i nielegalnego posiadania broni palnej oraz amunicji. Brak było też podstaw do uznania, że w zakresie paserstwa opisanego w punkcie 7 zaskarżonego wyroku popełnionego w listopadzie
2007 roku w W. oskarżony działał pod wpływem groźby w warunkach o jakich mowa w przepisach art. 31 § 1 lub 2 k.k., a co za tym idzie umorzenia postępowania (art. 31 § 1 k.k.), czy też nadzwyczajnego złagodzenia kary (art. 31 § 2 k.k.), przy czym w tym ostatnim wypadku niezrozumiałe jest odwoływanie się obrońcy do przepisu art. 13 § 3 k.k. w sytuacji w której art. 13 k.k. redakcyjnie obejmuje jedynie dwa paragrafy.

Zauważyć trzeba, że obrońca zarzucając obrazę art. 18 § 3 k.k. nie odzwierciedlił tego
w apelacji stosownym wnioskiem (chyba, że art. 13 § 3 k.k. potraktować tu jako wpisany oczywiście błędnie w miejsce art. 18 § 3 k.k.), jednak także i w tym zakresie wobec stanowiska zajętego wyżej przez sąd ad quem, brak było uzasadnionych podstaw
do orzeczenia reformatoryjnego.

Zauważyć trzeba, że Sąd Okręgowy niezwykle starannie przeanalizował całość ujawnionego w sprawie materiału dowodowego i wyciągnął z niego prawidłowe wniosku zgodnie
z dyspozycją wyrażoną w przepisie art. 7 k.p.k.

Jeśli uwzględnić tu depozycje A. M., K. O., czy też P. T., jawi się obraz oskarżonego T. S.jako osoby przejawiającej fundamentalną aktywność w realizacji czynu związanego z pomocą w zbyciu ciągników siodłowych skradzionych kilka dni wcześniej w P. i posiadającego w tym zakresie dużą swobodę działania, jako osoba ciesząca się w tym fragmencie działalności przestępczej zaufaniem innych oraz wiedzą. To właśnie bowiem jemu sprzedaż naczep zlecił A. M., który dysponował tu wiedzą pochodzącą od K. O..
To oskarżony T. S. skontaktował się z P. T., który na swojej posesji w W. ciągniki te przechował, przewożąc je tam z miejsca wskazanego przez tegoż oskarżonego. To oskarżony T. S.informował też A. M.
o sposobie i terminie zapłaty za omawiane ciągniki (np. przekazanie R. L.
w formie rozliczenia (...) i późniejszy zwrot tego pojazdu, czy też rozliczenie sprzętem RTV skradzionym wraz z naczepą 5/6 grudnia 2007 roku w U.), czy też decydował o zapłacie P. T. za jego udział w przestępstwie przekazania naczepy.

To również oskarżony T. S.w S. zbył jeden ciągnik obywatelowi Czech.

Już tylko te okoliczności - niezależnie od pozostałych wyeksponowanych przez Sąd Okręgowy - przemawiały za trafnością przypisania oskarżonemu T. S.realizacji znamion występku o jakim mowa w przepisie art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. opisanego w punkcie 7 zaskarżonego wyroku.

Jeżeli uwzględnić z kolei podkreślony wyżej sposób zapłaty A. M. przez oskarżonegoT. S.za ciągniki, które pochodziły z kradzieży w P., a których ten podjął się sprzedaży, sprzętem RTV pochodzącym z kradzieży naczepy oraz towaru z 5/6 grudnia 2007 roku w U., to niewątpliwie personalnie także i wymienionego oskarżonego (we współdziałaniu z innymi osobami wyartykułowanymi przez sąd meriti) łączyć należy z omawianym przestępstwem, przy czym żadną miarą przeszkodą
w dokonaniu takich ustaleń nie mogą być tu wyjaśnienia (później zmarłego świadka) K. O., które mimo, że stanowiły pomówienie oraz formę uzyskania określonych korzyści prawnych, co Sąd Okręgowy zauważył i prawidłowo omówił, stanowiły wartościowy dowód w rekonstrukcji inkryminowanego zdarzenia w nocy z 5/6 grudnia
2007 roku.

Podkreślenia wymaga też, że oskarżony T. S. finalnie przyznał, nie tylko fakt pomocy w ukryciu przedmiotowej naczepy tak poprzez kontakty z M. S., jak i P. T., jak i pomoc w rozładunku sprzętu RTV mimo, że przedmioty nie miały żadnych dokumentów potwierdzających legalność posiadania.

Tym samym też nie sposób podważyć depozycji K. O. potwierdzających zainteresowanie i aktywne zaangażowanie oskarżonego T. S. w dokonaniu kradzieży naczepy W. wraz ze sprzętem RTV we współdziałaniu z innymi osobami (mimo, że sam osobiście, fizycznie naczepy tej nie podpinał do ciągnika podstawionego w nocy na jego polecenie przez oskarżonego R. K.), które nadto znajdują potwierdzenie w zeznaniach A. M. w zakresie rozliczenia sprzętem RTV, o czym była mowa wyżej oraz zeznaniach B. G. głównie ze śledztwa, mimo, że ten na rozprawie zmienił swe depozycje w odniesieniu do oskarżonego K. K., co Sąd Okręgowy należycie rozważył.

Oceny tej nie zmienia fakt, że oskarżeni K. K. i R. K. nie wskazywali na udział T. S. w omawianej kradzieży, skoro mieli ku temu oczywisty powód sami przecząc własnemu sprawstwu.

Powyższe okoliczności rozwinięte i szeroko omawiane w sposób zyskujący aprobatę sądu ad quem przez sąd meriti w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, w pełni trafnie pozwoliły na przypisane oskarżonemu T. S. odpowiedzialności za kradzież z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k., w sposób wynikający z punktu 9 wyroku Sądu Okręgowego.

Podobnie w odniesieniu do czynu przypisanego w punkcie 11 zaskarżonego wyroku sąd
a quo trafnie i w zgodzie z art. 7 k.p.k. odmówił wiarygodności przeczącym sprawstwu wyjaśnieniom oskarżonego T. S., dając tu prymat konsekwentnym i spójnym zeznaniom świadka A. M., w których precyzyjnie opisywał okoliczności związane z przekazaniem mu broni wraz z amunicją na przechowanie przez T. S., w tym sposób opakowania, a nadto miejsce jej ukrycia. Nie budzi zastrzeżeń sądu odwoławczego i ten fragment zeznań w/w świadka, w których wskazał na przyczyny nieoddania broni palnej i amunicji oskarżonemu wynikające z pozbawienia wolności oraz ochłodzenia stosunków z nim związane z incydentem jaki miał miejsce w maju 2008 roku
z K. O. oraz powody ujawnienia tych przedmiotów organom ścigania.

W pełni trafnie powyższe zeznania Sąd Okręgowy zestawił z depozycjami R. L., który posiadał wiedzę o ukryciu broni.

Tym samym, jeśli mieć również w polu widzenia wskazane przez sąd I instancji dowody
z dokumentów, za poprawne uznać należało przypisanie oskarżonemuT. S.realizacji znamion występku o jakim mowa w przepisie art. 263 § 2 k.k., w sposób opisany w punkcie 11 zaskarżonego wyroku.

W tej mierze sąd II instancji nie znalazł podstaw w argumentacji zaoferowanej przez obrońcę w apelacji do zreformowania zaskarżonego wyroku w sposób pożądany przez oskarżonego, czy też orzeczenie o charakterze kasatoryjnym.

Jeśli nadto mieć w polu widzenia przesłanki o jakich mowa w art. 53 k.k. i art. 85 k.k. i art. 86 k.k., a także okoliczności wyeksponowane przez Sąd Okręgowy nie tylko negatywnie wskazujące na sylwetkę oskarżonego T. S., ale i wysoki stopień społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów, nie sposób orzeczonych kar jednostkowych pozbawienia wolności i grzywny oraz kary łącznej uwzględniającej zasadę asperacji uznać za rażąco represyjne w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k.

Mając w polu widzenia powyższe orzeczono jak w części dyspozytywnej nie aprobując zarzutów i wniosków omawianej apelacji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sprawstwo i wina oskarżonego w zakresie przypisanych mu czynów (punkt 7, 9 i 11) zaskarżonego wyroku oraz orzeczona kara i obowiązek częściowego naprawienia szkody.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Apelacyjny nie podzielił żadnego z zarzutów apelacji uznając, że Sąd Okręgowy nie naruszył zaoferowanych w zarzutach przepisów prawa procesowego i materialnego co pozwoliło na dokonanie prawidłowych ustaleń faktycznych oraz trafną prawno - karno ocenę zachowania oskarżonego oraz wymierzenie adekwatnej kary.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

W części dotyczącej punktów 7, 9 i 11 zaskarżonego wyroku w zakresie stwierdzenia, że podstawę prawną skazania i wymiaru kary stanowią przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym do 7 czerwca 2010 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Zwięźle o powodach zmiany

W omawianym zakresie uwzględniono argumenty zaoferowane w apelacji wniesionej przez prokuratora. Na podstawie art. 438 pkt 1a k.p.k. nie uwzględniono apelacji prokuratora co do punktu 27 zaskarżonego wyroku.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt 4

Wobec konieczności odbycia przez oskarżonego kary pozbawienia wolności oraz wykonania orzeczenia o naprawieniu szkody skorzystano z uregulowania o jakim mowa w art. 624 § 1 k.p.k.

7.  PODPIS

SSA Mirosław Ziaja SSA Barbara Suchowska SSA Beata Basiura

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana