Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

Przewodniczący:

Sędzia SA Robert Kirejew (spr.)

Sędziowie:

SA Wojciech Kopczyński

SA Marek Charuza

Protokolant:

Marta Jodłowska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 186/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 5 stycznia 2022 r., sygn. akt XXI K 35/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. B.

W czasie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 2 zaskarżonego wyroku, pomimo podjęcia leczenia u lekarza specjalisty psychiatry R. K., który wystawił zaświadczenie o stwierdzeniu u oskarżonego encefalopatii bokserskiej i o jego niezdolności do pracy oraz czynności procesowych w dniach od 5 do 19 czerwca 2019 r. oraz przyjmowania przepisanych przez tego lekarza leków, M. B. miał pełną zdolność do rozpoznania znaczenia swych czynów i pokierowania swym postępowaniem.

Uzupełniająca opinia biegłych lekarzy psychiatrów B. K. i A. P. (1)

k. 3440-3443 t. XIX

Potwierdzona kopia dokumentacji z leczenia oskarżonego u lek. med. R. K.

k. 3227 t. XVIII

Kopia zaświadczenia lek. med. R. K. z dn. 5.06.2019 r.

k. 3368 t. XVIII

2.1.1.2.

M. B.

Oskarżony do listopada 2022 r. miał pozytywną opinię o zachowaniu w Areszcie Śledczym w T., jednak w dniu 13 stycznia 2023 r. posiadał przy sobie w celi mieszkalnej telefon komórkowy z aktywną kartą SIM i ładowarką, za co sporządzono wniosek o ukaranie dyscyplinarne. (Dotyczy wszystkich czynów przypisanych oskarżonemu w kontekście rozstrzygnięć o karach).

Opinia o oskarżonym z jednostki penitencjarnej z dn. 2.11.2022 r.

k. 3329 t. XVIII

Informacja z A.. Śl. w T. o znalezieniu telefonu

k. 3332 t. XVIII

Postanowienie sądu penit. - Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 25.01.2023 r., sygn. akt VII Kow 3428/22

k. 3381 t. XVIII

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

M. B.

D. T. nie brał udziału wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym w doprowadzeniu przemocą pokrzywdzonego do obcowania płciowego. (Dotyczy czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 3 zaskarżonego wyroku)

zeznania świadka D. T.

k. 3640 t. XX i wyj. z k. 3196-7 t. XVII

Opinia sądowo-psycholog. biegłej psycholog dr A. S.

k. 3553-3560 t. XIX

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Uzupełniająca opinia biegłych lekarzy psychiatrów B. K. i A. P. (1)

Nie zachodziły wątpliwości co do odpowiednich kwalifikacji i doświadczenia zawodowego biegłych lekarzy specjalistów psychiatrów, którzy wydali uzupełniającą pisemną opinię sadowo-psychiatryczną w tej sprawie. Sama opinia była wyczerpująca, spójna, logicznie uargumentowana i brak było zastrzeżeń co do jej fachowości. Biegli wydali ją po przeprowadzeniu badania ambulatoryjnego oskarżonego, dysponując pełną dokumentacją medyczną dotyczącą jego leczenia neurologicznego i psychiatrycznego, w tym także odnieśli się do dokumentacji z leczenia M. B. u lekarza specjalisty psychiatry R. K. i do wystawionego przez tego lekarza zaświadczenia z dnia 5 czerwca 2019 r.

2.1.1.2

Opinia o oskarżonym z jednostki penitencjarnej z dn. 2.11.2022 r.

Opinia została wydana przez właściwy podmiot i nie budzi zastrzeżeń co do miarodajności zawartych w niej treści.

Informacja z A.. Śl. w T. o znalezieniu telefonu

Informacja przedstawiona przez Kierownika D. Ochrony Aresztu Śledczego w T. działającego z upoważnienia Dyrektora tego Aresztu nie nasuwa wątpliwości co do jej rzetelności.

Postanowienie sądu penitencjarnego - Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 25.01.2023 r., sygn. akt VII Kow 3428/22

Postanowienie jest prawomocne, nie ma więc podstaw do kwestionowania zawartego w nim rozstrzygnięcia, jak i okoliczności przyjętych w uzasadnieniu tego orzeczenia, w tym stwierdzenia, że u M. B. w dniu 13 stycznia 2023 r. podczas pobytu w jednostce penitencjarnej ujawniono telefon z ładowarką, w związku z czym wszczęto wobec niego postępowanie o przekroczenie dyscyplinarne.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2.1.1.1

Potwierdzona kopia dokumentacji z leczenia oskarżonego u lek. med. R. K.

Nie ma podstaw do kwestionowania autentyczności kopii tej dokumentacji, ani też prawdziwości, zasadności i trafności zawartych w niej twierdzeń o dolegliwościach natury psychiatrycznej oskarżonego, postawionej diagnozie oraz zastosowanym leczeniu i przyjmowanych przez oskarżonego lekach. Niemniej jednak rozpoznana u M. B. encefalopatia bokserska oraz przyjmowane przez niego w czerwcu 2019 r. medykamenty nie musiały niejako automatycznie powodować wyłączenia lub ograniczenia w stopniu znacznym jego poczytalności w czasie czynu ujętego w punkcie 2 zaskarżonego wyroku i jak wynika z uzupełniającej opinii sądowo-psychiatrycznej wydanej w toku postępowania odwoławczego w rzeczywistości nie spowodowały wyłączenia albo ograniczenia w stopniu znacznym jego zdolności do rozpoznania znaczenia tego czynu i pokierowania swoim postępowaniem w jego trakcie. Dlatego ten dokument medyczny nie miał decydującego znaczenia dla ustaleń faktycznych co do poczytalności oskarżonego w czasie czynu z pkt 2 wyroku sądu I instancji.

Kopia zaświadczenia lek. med. R. K. z dn. 5.06.2019 r.

Kopia nie wzbudzała wątpliwości co do swej autentyczności, natomiast co do jej przydatności do czynienia ustaleń w sferze poczytalności oskarżonego w czasie drugiego z zarzucanych mu czynów - patrz uwagi jak wyżej.

2.1.2.1

zeznania świadka D. T.

D. T. był osobą, wraz z którą wspólnie i w porozumieniu oskarżony M. B. miał popełnić czyn zarzucany mu w punkcie III aktu oskarżenia, tj. przestępstwo na szkodę A. D. rozgrywające się w nocy z 14 na 15 lipca 2019 roku, a zatem miał być osobą, wspólnie z którą oskarżony miał dopuścić się zgwałcenia pokrzywdzonego, co rzutować miało na przyjęcie surowszej kwalifikacji prawnej tego czynu - z art. 197 § 3 pkt 1 k.k. Nie został on jednak przesłuchany w tej sprawie ani w postępowaniu przygotowawczym, ani przed sądem I instancji, gdyż nie było znane wówczas jego miejsce pobytu.

Jak się okazało w toku postępowania odwoławczego w tej sprawie D. T. został osadzony w jednostce penitencjarnej, wobec czego zaszła konieczność przesłuchania go w charakterze świadka przed sądem II instancji, co ostatecznie przeprowadzono na rozprawie w dniu 4 grudnia 2023 r. w drodze wideokonferencji z Zakładem Karnym nr 1 w S., gdzie świadek był osadzony.

Zeznania świadka co do najistotniejszych elementów zdarzenia, na temat którego był przesłuchiwany, należy uznać za niewiarygodne. D. T. przyznał, że przyjechał wraz z pokrzywdzonym i oskarżonym do mieszkania świadka w Ś., gdzie przebywała już Ż. S., lecz wskazał, że gdy tylko doszło do kłótni pomiędzy M. B. a A. D., świadek miał opuścić to mieszkanie i wrócić dopiero po pewnym czasie, po czym A. D. odwieziono do domu.

Te zeznania D. T. nie zasługują na wiarę, gdyż nie były zgodne w szczegółach nawet z jego wyjaśnieniami składanymi wcześniej we własnej sprawie (k. 3196-3197 t. XVII), odczytanymi mu na rozprawie odwoławczej i podtrzymanymi przez świadka, gdyż wcześniej wyjaśniał, że oskarżony z pokrzywdzonym pokłócili się o K. B., natomiast przed Sądem Apelacyjnym podał, że poszło o dziecko oskarżonego - co było zgodne z ostatnio przyjętą linią obrony oskarżonego twierdzącego, że podejrzewa, iż ojcem jego syna jest A. D. z uwagi na jego romans z K. B.. Istotne znaczenie dla oceny zeznań D. T. ma także okoliczność, że jak wynika z opinii biegłej psycholog dr A. S., świadek zasłaniając się wcześniej na rozprawach przed sądem odwoławczym dolegliwościami neurologicznymi i niepamięcią przedmiotowych zdarzeń symulował takie objawy i dolegliwości, co oznacza, że obawiał się składać zeznania w sprawie przeciwko M. B.. Wypowiedzi D. T. nie były też zgodne z zeznaniami Ż. S., która chociaż starała się nie obciążać świadka udziałem w czynnościach podejmowanych na szkodę A. D., to jednak zaznaczyła, że D. T. był przez cały czas w tym mieszkaniu, a także wskazała, że w pewnym momencie skrępowany pokrzywdzony został przeniesiony do drugiego pokoju, czego nie mógł uczynić sam oskarżony. Przede wszystkim jednak zeznania D. T. sprzeczne były co do przebiegu zasadniczej fazy zdarzenia z konsekwentnymi, spójnymi zeznaniami pokrzywdzonego A. D., wspartymi opiniami sądowo-lekarskimi obrazującymi jego obrażenia oraz znajdującymi w poszczególnych swych elementach potwierdzenie w dalszych dowodach, takich jak zeznania Ż. S., treść wiadomości SMS ujawnionej w telefonie K. B. czy zeznania osób potwierdzających przekazywanie im przez pokrzywdzonego takiej samej relacji o zdarzeniu. Dlatego zeznania D. T. złożone w niniejszym postępowaniu nie zostały uznane przez Sąd Apelacyjny za godne wiary w zakresie, w którym twierdził, że nie brał udziału wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym w doprowadzeniu przemocą pokrzywdzonego do obcowania płciowego. Zatem nie udowadniały one tej okoliczności.

Opinia sądowo-psychologiczna biegłej psycholog dr A. S.

Opinia cechowała się fachowością, zupełnością, była należycie uargumentowana i rzetelna, wobec czego zasługiwała na uznanie jej za miarodajną. Jej znaczenie polegało na podważeniu podnoszonej przez świadka D. T. w postępowaniu przed sądem odwoławczym niemożności składania zeznań z uwagi na dolegliwości neurologiczne i związaną z nimi niepamięć wydarzeń, których dotyczy to postępowanie. Stanowcze stwierdzenie przez biegłą, że świadek D. T. symuluje braki umysłowe oraz problemy z pamięcią i koncentracją miały znaczenie dla negatywnej oceny wiarygodności jego depozycji procesowych złożonych w tym postępowaniu.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut z punktu 1 apelacji obrońcy z urzędu oskarżonego - adw. A. K.: obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść orzeczenia, a to:

- art. 7 k.p.k. poprzez ocenę zgromadzonych w sprawie dowodów w sposób dowolny i wybiórczy, w opozycji do zasad prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, a polegającą na oparciu podstawy skazania oskarżonego M. B. na zeznaniach świadków A. P. (2), B. D., P. S., jako spójnych z zeznaniami A. D., mimo że wskazani świadkowie wiedzę o okolicznościach sprawy czerpali wyłącznie od pokrzywdzonego, a pominięcie okoliczności pozostających w sprzeczności z wersją zdarzeń przedstawioną przez pokrzywdzonego;

- art. 5 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez naruszenie zasady domniemania niewinności i rozstrzygania niedających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego, mimo iż zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przypisania oskarżonemu M. B. odpowiedzialności za czyny zarzucane mu w pkt 1,2 i 3 wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy nie uznał tego zarzutu za zasadny.

Orzekający w tej sprawie w I instancji Sąd Okręgowy w Katowicach dokonał prawidłowej oceny wiarygodności dowodów zgromadzonych podczas całego postępowania - w sposób nie naruszający reguł określonych w przepisie art. 7 k.p.k. statuującym zasadę swobodnej, sędziowskiej oceny dowodów i uwzględniając całokształt zebranego materiału dowodowego stosownie do dyspozycji art. 410 k.p.k.

Przede wszystkim należy podkreślić, że podstawowym dowodem wskazującym na sprawstwo oskarżonego, na podstawie którego sąd I instancji poczynił ustalenia faktyczne prowadzące do przypisania M. B. odpowiedzialności karnej za wszystkie trzy zarzucone mu czyny, były zeznania pokrzywdzonego A. D.. Eksponowane natomiast w zarzucie zeznania świadków A. P. (2), B. D. i P. S. miały rzeczywiście znaczenie drugorzędne, gdyż były to w przeważającej mierze dowody pośrednie, tj. świadkowie ci przekazywali informacje o zdarzeniach będących przedmiotami zarzutów uzyskane głównie od pokrzywdzonego, jedynie w niewielkim zakresie relacjonując okoliczności, których sami byli świadkami. I tak matka pokrzywdzonego B. D., oprócz przekazywania, co mówił jej syn o pogróżkach ze strony oskarżonego i o tym, czego doznał w nocy z 14 na 15 lipca 2019 r., zeznawała o przebiegu jego związku z K. B., o swych podejrzeniach, że w tym czasie pokrzywdzony mógł zażywać narkotyki oraz o tym, jak zachowywał się i jak wyglądał w nocy i nad ranem 15 lipca 2019 roku (k. 11-12 t. I, k. 1745-1748 t. IX). A. P. (2), która w różnych okresach pozostawała w nieformalnym związku z pokrzywdzonym, opisywała także podejmowane w jej obecności zachowania K. B. wobec niej i pokrzywdzonego oraz przedstawiała, w jakim stanie znajdował się A. D., mówiąc jej o zdarzeniach, w których został pokrzywdzony (k. 108-109 t. I). Z kolei P. S., z którym pokrzywdzony od stycznia 2018 r. prowadził warsztat samochodowy, opisywał też okoliczności przekazania, w którym uczestniczył wraz z pokrzywdzonym, w czerwcu 2019 r. bratu oskarżonego samochodu marki O. (...) o wartości ok. 2000 zł oraz 1000 zł gotówką, co miało być 'haraczem" dla M. B. domagającego się jeszcze od pokrzywdzonego dalszego tysiąca złotych, a także przedstawiał, jak zachowywał się pokrzywdzony bezpośrednio po 15 lipca 2019 r. (k. 101-102 t. I). Treść i wydźwięk tych zeznań, nie pomijających okoliczności trudnych czy niekorzystnych dla pokrzywdzonego oraz ich wzajemna zbieżność i zgodność z zeznaniami A. D. przemawiała za ich wiarygodnością, którą zasadnie stwierdził sąd I instancji. Jednocześnie potwierdzały one również prawdziwość zeznań A. D. złożonych w tej sprawie, skoro wszystkim tym świadkom przedstawiał tożsame relacje o wydarzeniach, w których był pokrzywdzonym, zgodne też z jego depozycjami procesowymi w niniejszym postępowaniu, a okoliczności, w jakich je przekazywał i stan, w jakim według relacji tych świadków znajdował się, opowiadając o tym, czego doznał, przemawiały za ich prawdziwością.

Główny dowód, na którym oparł ustalenia faktyczne sąd I instancji, czyli zeznania A. D., znajdował swe potwierdzenie nie tylko w relacjach świadków A. P. (2), B. D. i P. S. o tym, co widzieli i co przekazał im o inkryminowanych zdarzeniach pokrzywdzony, ale też w dalszych istotnych dowodach wspierających zasadność dania wiary depozycjom pokrzywdzonego. Trzeba do nich zaliczyć potwierdzenie przez samego oskarżonego, że w 2017 r. telefonował z zakładu karnego do pokrzywdzonego, a podczas zdarzenia w nocy z 14 na 15 lipca 2019 r. skrępował taśmami ręce i nogi pokrzywdzonego, wkładał mu między pośladki, lecz nie do odbytu, broń gazową i kij, a także, iż nagrana została za zgodą Ż. S. scena gwałtu na niej przez pokrzywdzonego (wyjaśnienia oskarżonego na rozprawie w dniu 26 stycznia 2020 r. k. 1650-1653 t. IX), jak również brzmienie zeznań świadka Ż. S. (k. 2269 t. XIII), ujawnioną w telefonie K. B. wiadomość SMS wysłaną 14 lipca 2019 r. o godz. 22:33 do oskarżonego (protokół oględzin telefonu k. 483-484 t. III) oraz wyniki badań lekarskich pokrzywdzonego i wydane w tej sprawie opinie sądowo-medyczne przez biegłego R. C. (k. 2423 t. XIII, k. 2445 t. XIV). Konsekwentne i spójne zeznania świadka A. D., znajdujące potwierdzenie w przytoczonym wyżej zestawie dowodów, trafnie i zgodnie ze wskazaniami przepisu art. 7 k.p.k. zostały uznane przez sąd I instancji za wiarygodne w przeważającej części, poza jedynie zaprzeczeniem, aby miał on coś wspólnego z narkotykami, czemu przeczyły z kolei zbieżne ze sobą w tej kwestii zeznania B. D. i K. B., przy czym niewiarygodność A. D. w sprawie jego związków z narkotykami, jako dotycząca kwestii nie związanej z przedmiotem niniejszego postępowania, nie miała wpływu na ocenę jego zeznań w pozostałym zakresie.

Nie ujawniły się natomiast w tym postępowaniu żadne inne okoliczności pozostające w istotnej sprzeczności z wersją zdarzeń przedstawioną przez pokrzywdzonego, do których odwoływano się w zarzucie. Sąd meriti nie był też w stanie naruszyć zasady domniemania niewinności oskarżonego ujętej w art. 5 § 1 k.p.k., gdyż siłą rzeczy do momentu uprawomocnienia się wyroku zapadłego w tej sprawie nie był on osobą winną popełnienia czynów postawionych mu w zarzutach. Nie uchybiono również zasadzie in dubio pro reo z art. 5 § 2 k.p.k., ponieważ w toku rozpoznawania tej sprawy sąd I instancji nie napotkał tego rodzaju wątpliwości, których nie byłby w stanie usunąć w drodze prawidłowej oceny zebranego w toku całego postępowania materiału dowodowego.

Sąd odwoławczy nie stwierdził więc wystąpienia obrazy przepisów postępowania wskazanych w apelacji obrońcy z urzędu, wobec czego pierwszy z zarzutów podniesionych w tym środku zaskarżenia nie został uwzględniony.

Wniosek

O uniewinnienie M. B. od popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt 1, 2 i 3 wyroku, ewentualnie w przypadku nieuwzględnienia powyższego co do czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt 3 wyroku – o zmianę kwalifikacji prawnej czynu poprzez przyjęcie, że oskarżony dopuścił się naruszenia nietykalności cielesnej pokrzywdzonego, a w konsekwencji złagodzenie kary, ewentualnie o uchylenie wyroku do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ zarzut okazał się niezasadny, nie było podstaw do uwzględnienia w oparciu o niego wniosków odwoławczych sformułowanych w apelacji obrońcy z urzędu.

3.2.

Zarzut z punktu 2 apelacji obrońcy z urzędu oskarżonego - adw. A. K.: błędu w ustaleniach faktycznych, będącego konsekwencją obrazy prawa procesowego, a mającego wpływ na treść wydanego orzeczenia, a polegającego na uznaniu, iż:

- oskarżony w rozmowach telefonicznych oraz podczas wizyty w warsztacie samochodowym pokrzywdzonego kierował do pokrzywdzonego groźby, mimo że materiał dowodowy na to nie pozwala, a nadto oskarżony w 2017 r. w dacie czynu przebywał w zakładzie karnym, gdzie odbywał karę pozbawienia wolności;

- obrażenia stwierdzone u pokrzywdzonego powstały w wyniku użycia przez oskarżonego przedmiotów w postaci kija oraz narzędzia przypominającego broń palną, podczas gdy w postępowaniu nie zabezpieczono takich przedmiotów, jak również obrażenia stwierdzone u pokrzywdzonego na to nie wskazują;

- oskarżony M. B. dopuścił się czynów zarzucanych w pkt 1, 2, 3 wyroku, mimo iż materiał dowodowy w żadnym stopniu na to nie pozwala;

- dowolne uznanie, iż jedyną prawdziwą wersją zdarzenia jest ta przedstawiona przez pokrzywdzonego A. D., podczas gdy pokrzywdzony miał przede wszystkim motyw, by pomówić oskarżonego M. B., a to z uwagi na fakt, iż do momentu pozostawania oskarżonego M. B. w Areszcie miał romans z żoną oskarżonego K. B. i to oskarżony gdy dowiedział się o tym pokrzyżował mu plany;

- błędne uznanie, iż oskarżony nie działał w stanie silnego wzburzenia, wiedząc o tym, co przekazała mu żona K. B., która wskazała, w jaki naganny sposób traktował ją pokrzywdzony A. D., co dodatkowo potęgowało wzburzenie oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut był całkowicie niezasadny, a sąd I instancji nie dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych wskazywanych w poszczególnych jego podpunktach.

Sąd odwoławczy w poprzednim punkcie niniejszego formularza uzasadnił, dlaczego trafne było oparcie ustaleń faktycznych przez sąd I instancji na obszernych, szczegółowych, obciążających oskarżonego zeznaniach świadka - pokrzywdzonego A. D., z których wynikało, że M. B. dopuścił się wszystkich zarzucanych mu w tym postępowaniu przestępstw.

Pokrzywdzony konsekwentnie opisywał, że latem 2017 roku otrzymywał telefony z groźbami związanymi z tym, że nawiązał bliską relację z K. B. - żoną oskarżonego, po czym wizytę w warsztacie złożyli mu czterej mężczyźni, którzy pobili go, mówiąc, że są od (...), a następnie zadzwonił do niego oskarżony przedstawiając się pseudonimem (...) i zażądał przekazania 2000 złotych za to, że ci mężczyźni musieli do pokrzywdzonego przyjechać. A. D. przekazał następnie żądaną kwotę osobie, która się do niego zgłosiła, powołując się na przysłanie jej przez oskarżonego. Taką wersję wydarzeń pokrzywdzony podtrzymywał do końca postępowania w tej sprawie i znajdowała ona odzwierciedlenie w zeznaniach A. P. (2), która wskazała, że pokrzywdzony żalił się jej, iż otrzymywał telefony z pogróżkami i został pobity w warsztacie. Trafności opartych na zeznaniach A. D. ustaleń faktycznych dotyczących dokonania tego wymuszenia rozbójniczego latem 2017 r. nie podważa podnoszony w zarzucie fakt, że M. B. w dacie tego czynu przebywał w zakładzie karnym, gdzie odbywał karę pozbawienia wolności, skoro nawet w swych wyjaśnieniach oskarżony przyznał, że zatelefonował do D. z aresztu, bo odbywał karę i mógł wszędzie dzwonić, a jego numer dostał od K. (k. 1650-1651 t. IX).

Podobnie nie były błędne ustalenia sądu meriti odnośnie do drugiego z czynów przypisanych oskarżonemu wyrokiem sądu I instancji. Oskarżony we wspomnianych wyjaśnieniach z rozprawy z dnia 26 stycznia 2020 r. potwierdził, że po opuszczeniu zakładu karnego złożył w czerwcu 2019 roku wizytę pokrzywdzonemu w jego warsztacie w związku z tym, że pokrzywdzony miał być winien K. B. 4.000 zł i A. D. "zadeklarował się" wtedy, że odda te pieniądze i przekaże samochód o wartości 2.000 złotych oraz resztę w gotówce. Biorąc pod uwagę, że nie było żadnych obiektywnych dowodów potwierdzających istnienie tego rzekomego długu, z zeznań P. S. (k. 101-102 t. I) wynikało, że przekazanie tego samochodu i części gotówki w kwocie 1.000 zł określane było przez pokrzywdzonego jako "haracz" na rzecz oskarżonego, a także mało wiarygodne jest w świetle wskazań doświadczenia życiowego, aby A. D. dobrowolnie zgodził się na takie nie mające realnych podstaw dyspozycje majątkowe, trzeba stwierdzić, że dokonane w tym zakresie ustalenia sądu meriti stwierdzające zrealizowanie przez oskarżonego także w tym przypadku znamion występku wymuszenia rozbójniczego, oparte w głównej mierze na zeznaniach pokrzywdzonego, nie były obarczone błędem.

Za błędnością ustaleń faktycznych dotyczących trzeciego z czynów przypisanych oskarżonemu nie przemawia eksponowana w apelacji okoliczność niezabezpieczenia w toku postępowania w tej sprawie dowodów rzeczowych w postaci kija oraz przedmiotu przypominającego broń palną, skoro sam M. B. opisywał wkładanie przez siebie między pośladki pokrzywdzonego (lecz nie w głąb ciała) kija i pistoletu, który określał raz jako pistolet hukowy, a raz jako "gazówkę" (k. 1652 t. IX). Z wykonanego u pokrzywdzonego badania rektoskopijnego (k. 65 t. I) oraz opinii biegłego sądowego lekarza R. C. (k. 2445 t. XIV) wynika, że stwierdzono u A. D. obrażenia wewnętrzne w postaci otarć śluzówki jelita na ścianie tylno-bocznej na odcinku 14-16 cm od odbytu, które były zmianami pourazowymi, z pewnością nie chorobowymi i odpowiadały spowodowanym przez włożenie kija do odbytnicy.

Nie można przychylić się do twierdzenia apelującej, że materiał dowodowy w żadnym stopniu nie pozwalał na ustalenie, iż oskarżony dopuścił się trzech przypisanych mu czynów, gdyż prawidłowo i racjonalnie ocenione zeznania pokrzywdzonego w połączeniu z dalszymi potwierdzającymi je dowodami właśnie na to wskazywały, jak to przedstawiono powyżej, w punkcie 3.1 niniejszego uzasadnienia. A. D. nie miał żadnego interesu, jak sugeruje obrońca z urzędu w apelacji, w bezpodstawnym pomawianiu oskarżonego o popełnienie tych przestępstw, gdyż w momencie składania zawiadomienia o przestępstwie, tj. w dniu 22 lipca 2019 r., od dłuższego czasu nic już nie łączyło go z K. B., o czym świadczy chociażby znacznie wcześniejsze złożenie przez pokrzywdzonego zawiadomienia o nękaniu go przez żonę oskarżonego, a zatem latem 2019 roku M. B. nie mógł pokrzyżować pokrzywdzonemu żadnych planów związanych z K. B., gdyż takowych A. D. wówczas już nie miał.

Zasadnie sąd I instancji, odtwarzając stan faktyczny, nie oparł się na twierdzeniach zawartych w wyjaśnieniach oskarżonego o jego działaniu w nocy z 14 na 15 lipca 2019 r. pod wpływem jakiegoś szczególnego wzburzenia, mającego wynikać z informacji przekazywanych mu przez K. B. czy to o zmuszaniu jej przez pokrzywdzonego do prostytucji, czy według ostatniej wersji wyjaśnień o ojcostwie pokrzywdzonego młodszego syna oskarżonego - W.. Takie informacje nie zostały w żadnym stopniu potwierdzone miarodajnymi dowodami i słusznie sąd meriti przy ocenie wiarygodności wyjaśnień oskarżonego stwierdził brak podstaw do przyjęcia, aby był on zmanipulowany przez żonę. Trzeba także zauważyć, że o romansie K. B. z A. D. oskarżony wiedział już od lata 2017 roku i przed wydarzeniami z 14/15 lipca 2019 r. już w związku z tym dwukrotnie przemocą i groźbą użycia przemocy wymusił przekazanie mu przez pokrzywdzonego korzyści majątkowych. Przebieg zaś zdarzenia, którego dotyczył trzeci punkt kwestionowanego wyroku, wskazuje na jego zaplanowanie i przygotowanie oraz przeprowadzenie go w sposób wyrachowany a nie pod wpływem nagłego impulsu czy nieoczekiwanego wzburzenia, o czym świadczy podstępne wywabienie pokrzywdzonego z miejsca zamieszkania i skłonienie go do wejścia do mieszkania w Ś. przy głównym udziale D. T., posiadanie i wykorzystanie przez oskarżonego taśmy do skrępowania rąk i nóg oraz pistoletu przypominającego broń palną. Nadto finalne zmuszenie pokrzywdzonego do wydania oskarżonemu dwóch wartościowych samochodów, z których jeden miał być przeznaczony dla K. B., przemawia za przyjęciem, że całe zajście, poza charakterem swoistej zemsty na pokrzywdzonym za nawiązanie bliskiej relacji z żoną oskarżonego, gdy ten przebywał w więzieniu, miało przede wszystkim posłużyć oskarżonemu do osiągnięcia korzyści majątkowej kosztem A. D..

Reasumując, sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do potwierdzenia, aby sąd I instancji dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych podnoszonych w omawianym tu zarzucie odwoławczym z apelacji obrońcy z urzędu.

Wniosek

O uniewinnienie M. B. od popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt 1, 2 i 3 wyroku, ewentualnie w przypadku nieuwzględnienia powyższego co do czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt 3 wyroku – o zmianę kwalifikacji prawnej czynu poprzez przyjęcie, że oskarżony dopuścił się naruszenia nietykalności cielesnej pokrzywdzonego, a w konsekwencji złagodzenie kary, ewentualnie o uchylenie wyroku do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie wystąpiły sygnalizowane przez apelującą obrońcę z urzędu błędy w ustaleniach faktycznych sądu, który wydał zaskarżone orzeczenie, więc nie było podstaw do jego zmiany bądź uchylenia postulowanych we wnioskach odwoławczych.

3.3.

Zarzut z punktu 3 apelacji obrońcy z urzędu oskarżonego - adw. A. K.: rażącej surowości wymierzonych oskarżonemu M. B. kar jednostkowych, a w konsekwencji rażąco surową karę łączną, która będzie nadmierną represją dla celów jakie kara winna spełniać, gdy zważy się, iż małoletnie dzieci oskarżonego pozostają rozmieszczone w różnych placówkach pełniących pieczę, a w konsekwencji rozdzielone, co w tak długiej perspektywie orzeczonej kary pozbawienia wolności spowoduje, iż nie będą one miały więzi ani między sobą ani z ojcem, gdy zważy się fakt, iż K. B. - ich matka nie ma kompetencji wystarczających by nawet pod nadzorem kuratora pełnić nad nimi pieczę.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy uznał ten zarzut za bezzasadny.

Wymierzone przez sąd I instancji kary jednostkowe za przypisane M. B. przestępstwa zostały orzeczone w odpowiedniej wysokości, adekwatnej do wysokiego stopnia społecznej szkodliwości poszczególnych czynów oraz przy uwzględnieniu istotnej okoliczności obciążającej w postaci działania przez oskarżonego w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w art. 64 § 1 k.k. i popełnienia ich w bardzo krótkim czasie po opuszczeniu jednostki penitencjarnej po odbyciu poprzedniej kary pozbawienia wolności, a w przypadku pierwszego czynu - nawet w trakcie jej odbywania. Za odpowiednio surową należy uznać zwłaszcza karę jednostkową 6 lat pozbawienia wolności wymierzoną za najpoważniejszy z czynów objętych tym postępowaniem, który realizował jednocześnie znamiona zbrodni zgwałcenia przy współdziałaniu z inną osobą, intensywnego znęcania się nad pokrzywdzonym, wymuszenia rozbójniczego i utrwalania jego nagiego wizerunku w trakcie symulowanej czynności seksualnej, dokonanego w warunkach recydywy w sposób, który można określić jako wręcz bestialski, ukierunkowany na maksymalne upodlenie pokrzywdzonego. Przy wymiarze kary łącznej zastosowano natomiast zasadę asperacji zbliżoną do absorpcji, natomiast przyjęcie absorpcji pełnej nie było zasadne wobec odstępu czasowego między pierwszym a pozostałymi czynami oraz zrealizowanie przez poszczególne czyny znamion przestępstw częściowo rożnych rodzajowo.

Podnoszone przez apelującego okoliczności dotyczące dzieci oskarżonego nie należą natomiast do czynników mających istotne znaczenie przy wymiarze kary względem oskarżonego, w tym także przy uwzględnieniu stwierdzonych w opinii sądowo-psychiatrycznej jego właściwości osobistych, tj. cech zaburzonej osobowości oraz wynikającej z rodzaju i sposobu popełnionych przestępstw wyjątkowo wysokiej demoralizacji oskarżonego.

W rozpatrywanym przypadku nie można zatem stwierdzić, aby wymierzone M. B. zaskarżonym wyrokiem kary jednostkowe oraz kara łączna cechowały się nadmierną surowością w jakimkolwiek stopniu, wobec czego ostatni z zarzutów ujętych w apelacji obrońcy z urzędu także nie nadawał się do uwzględnienia.

Wniosek

O złagodzenie poszczególnych kar jednostkowych, a w konsekwencji kary łącznej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak cech rażącej, niewspółmiernej surowości kar jednostkowych i łącznej orzeczonych kwestionowanym wyrokiem nie pozwalał na ich złagodzenie przez sąd II instancji.

3.4.

Zarzut z punktu 1a apelacji obrońcy z wyboru - adw. A. M.: obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., art. 167 k.p.k. oraz art. 170 § 1 pkt 2, § 1a i § 2 k.p.k. poprzez ustalenie okoliczności faktycznych przedmiotowej sprawy na podstawie niekompletnego materiału dowodowego, przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, a także poczynienia dowolnych ustaleń, pominięcie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, a także nieprzeprowadzenie wszechstronnego postępowania dowodowego, zarówno ex officio jak i na wniosek oskarżonego, a w konsekwencji nieuprawnione uznanie oskarżonego za winnego popełnienia przypisanych mu czynów, co rozwinięto w uzasadnieniu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy uznał ten zarzut za niezasadny, ponieważ nie stwierdził, aby przy rozpoznawaniu niniejszej sprawy przez sąd I instancji doszło do uchybień proceduralnych wskazanych przez apelującego obrońcę z wyboru i do obrazy wymienionych w zarzucie przepisów prawa procesowego.

Sąd meriti dokonał w ramach tego postępowania prawidłowej, zgodnej z regułami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami płynącymi z doświadczenia życiowego oceny zgromadzonego materiału dowodowego, mając w polu widzenia wszystkie jego elementy, a także zachowując należyty obiektywizm i przeprowadzając wszystkie dostępne dowody w zakresie niezbędnym do wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy. Oddalone zaś w toku rozprawy przed sądem I instancji oraz rozprawy odwoławczej liczne wnioski dowodowe oskarżonego nie miały znaczenia dla wydania prawidłowego orzeczenia i nie prowadziły do ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia w przedmiocie odpowiedzialności karnej M. B. w zakresie postawionych mu zarzutów.

Z rozważań przedstawionych w punkcie 3.1 niniejszego uzasadnienia, do których należy tu odesłać, by zbędnie nie powielać tych samych argumentów, należy wyprowadzić wniosek, że trafnie sąd meriti oparł swe ustalenia faktyczne na miarodajnym, bezpośrednim dowodzie w postaci konsekwentnych, spójnych i przekonujących zeznań pokrzywdzonego A. D., które w wielu aspektach znajdowały potwierdzenie w innych wiarygodnych dowodach, tj. zaświadczeniach i badaniach lekarskich oraz opiniach biegłego z zakresu medycyny sądowej, potwierdzających obrażenia ciała pokrzywdzonego doznane na skutek zdarzenia z nocy z 14 na 15 lipca 2019 r., w tym obrażenia wewnątrz jego ciała odpowiadające skutkom włożenia kija do odbytu, relacjach osób, którym opowiadał o wszystkich wydarzeniach, opisie świadka P. S. wskazującego na przekazywanie samochodu i pieniędzy jako "haraczu" dla oskarżonego, zeznań Ż. S. m.in. co do tego, że skrępowany pokrzywdzony był przenoszony do innego pokoju czy treści wiadomości SMS z telefonu K. B.. Wbrew sugestiom apelującej, zeznania świadka K. B. nie miały w tej sprawie decydującego znaczenia, a sąd I instancji prawidłowo brał pod uwagę przy ich ocenie kontekst konfliktu tego świadka z oskarżonym i burzliwości ich relacji rodzinnych.

Podnoszenie w uzasadnieniu apelacji jako zarzutu, że sąd meriti przy ustaleniach faktycznych oparł się wyłącznie na negatywnie nastawionych do oskarżonego osobowych źródłach dowodowych nie było trafne, skoro jak wskazano wyżej istotne znaczenie miały także dowody w postaci opinii sądowo-psychiatrycznych i sądowo-lekarskich oraz zaświadczenia z przeprowadzonych badań medycznych, a wydających je lekarzom nie można przypisywać negatywnego nastawienia do oskarżonego. Trudno też wymagać, aby pokrzywdzony będący głównym świadkiem popełnianych na jego szkodę poważnych przestępstw miał prezentować przychylny stosunek do osoby ich sprawcy, jednakże u A. D. nie dało się zaobserwować zachowań i wypowiedzi wskazujących na chęć odwetu czy nawet doprowadzenia do jak najsurowszego ukarania oskarżonego, mogących prowadzić do intencjonalnego zniekształcania wypowiedzi o faktach na niekorzyść M. B..

Nie można także potwierdzić sygnalizowanych w uzasadnieniu apelacji obrońcy z wyboru naruszeń prawa do obrony oskarżonego. Akta sprawy były oskarżonemu systematycznie i wielokrotnie udostępniane, w tym także w toku postępowania odwoławczego, aby mógł się z nimi w pełni zapoznać, a w toku czynności procesowych zawsze reprezentowany był przez obrońcę czy to z wyboru, czy z urzędu, a częstokroć przez obu z nich, jak przy wnoszeniu środków odwoławczych od wyroku sądu I instancji, zaś twierdzenia, że dowożenia oskarżonego na rozprawy miało powodować u niego stany psychofizyczne uniemożliwiające własną obronę nie znajdują potwierdzenia w żadnej dokumentacji medycznej, ani też w przebiegu czynności z udziałem oskarżonego.

Wywody o niemożności kierowania pogróżek czy wymuszania rozporządzenia mieniem pokrzywdzonego telefonicznie przez oskarżonego przebywającego w 2017 roku w zakładzie karnym nie mogły być uznane za zasadne, skoro sam M. B. potwierdził, że telefonował wtedy z jednostki penitencjarnej do A. D., którego nr telefonu uzyskał od żony. Z kolei cytowane w uzasadnieniu apelacji zdanie świadka P. S. jest wyrwane z całościowego kontekstu jego wypowiedzi procesowych w tej sprawie, z których przekonująco wynika, że uczestniczył w przekazaniu samochodu i gotówki przez A. D. bratu oskarżonego z przeznaczeniem dla M. B. - w przebiegu dokonywanego wymuszenia rozbójniczego na szkodę pokrzywdzonego.

Wszystkie przedstawione okoliczności nie pozwalają na przyjęcie, że doszło do podnoszonych w tym zarzucie naruszeń przepisów postępowania mogących mieć wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, wobec czego zarzut nie został uwzględniony.

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzuconych i przypisanych mu w pkt. 1 i 2 czynów oraz wyeliminowanie z podstawy prawnej czynu przypisanego w pkt. 3 przepisów art. 207 § 1 k.k. i art. 197 § 1 pkt 3 k.k., zmianę opisu tegoż czynu oraz złagodzenie kary wymierzonej oskarżonemu, a w konsekwencji zmianę pkt. 4 zaskarżonego wyroku oraz pkt. 5 poprzez zwolnienie oskarżonego z obowiązku ponoszenia kosztów postępowania sądowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut odwoławczy nie został uznany za zasadny, więc w oparciu o niego nie było podstaw do uchylenia bądź modyfikacji zaskarżonego wyroku postulowanych we wnioskach odwoławczych obrońcy z wyboru.

3.5.

Zarzut z punktu 1b apelacji obrońcy z wyboru - adw. A. M.: obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to art. 193 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie w toku postępowania wniosku obrońcy i oskarżonego o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego z zakresu medycyny R. C., pomimo iż opinia zasadnicza jak i uzupełniająca nie dawały jednoznacznej odpowiedzi na pytania stawiane przez sąd.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut był niezasadny, ponieważ wbrew twierdzeniom apelującego opinia sądowo-lekarska wraz z opinią uzupełniającą wydane w toku postępowania w tej sprawie przez biegłego sądowego z zakresu chirurgii lek. med. R. C. były wyczerpujące i dawały przekonujące odpowiedzi na wszystkie istotne w tej sprawie pytania natury medycznej.

Biegły dokładnie przedstawił wyniki badań pokrzywdzonego dokonanych przez lekarzy (...) (badanie per rectum z dnia 17.07.2019 r. i rektoskopia z dnia 19.07.2019 r.) oraz D. G. dotyczące zewnętrznych obrażeń ciała z dnia 18.07.2019 r. Biegły określił, że doznane obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała u pokrzywdzonego na okres do siedmiu dni i stwierdził, że mogły one powstać w okolicznościach, czasie i mechanizmie opisanym w zeznaniach przez pokrzywdzonego, przy czym obrażenia opisane w rektoskopii zostały zadane narzędziem podłużnym, twardym, tępokrawędzistym, którym mogła być lufa pistoletu, o ile miałaby długość 14-16 cm, albo kij od szczotki. Biegły uzasadnił również dlaczego jednocześnie mogło nie dojść do wystąpienia obrażeń w obrębie odbytu i na wcześniejszym odcinku jelita, tłumacząc, że początkowo ujście jelita ma przebieg prosty, a w okolicy 14-16 cm od odbytu ulega zagięciu i tam musiało oprzeć się i naruszyć śluzówki jelita zastosowane narzędzie, wskazując przy tym, że był to prawdopodobnie kij od szczotki, a także wykluczył, aby obrażenia opisane w rektoskopii powstały od zmian chorobowych.

Trzeba zatem uznać, że opinie biegłego R. C. były zupełne i udzielały odpowiedzi na wszystkie kwestie natury sądowo-lekarskiej istotne dla rozstrzygnięcia tej sprawy, natomiast w apelacji i jej uzasadnieniu nie sprecyzowano, na jakie pytania stawiane przez sąd te opinie miałyby nie udzielać odpowiedzi. Dlatego zarzut z punktu 1b apelacji obrońcy z wyboru nie zasługiwał na uwzględnienie.

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzuconych i przypisanych mu w pkt. 1 i 2 czynów oraz wyeliminowanie z podstawy prawnej czynu przypisanego w pkt. 3 przepisów art. 207 § 1 k.k. i art. 197 § 1 pkt 3 k.k., zmianę opisu tegoż czynu oraz złagodzenie kary wymierzonej oskarżonemu, a w konsekwencji zmianę pkt. 4 zaskarżonego wyroku oraz pkt. 5 poprzez zwolnienie oskarżonego z obowiązku ponoszenia kosztów postępowania sądowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutu nie pozwalała na orzeczenie na jego podstawie w instancji odwoławczej o uchyleniu bądź zmianie zaskarżonego wyroku.

3.6.

Zarzut z punktu 1c apelacji obrońcy z wyboru - adw. A. M.: obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 192a § 1 - 2 k.p.k. i art. 199a k.p.k. poprzez uznanie wniosku dowodowego o przeprowadzenie badań wariograficznych, podczas gdy art. 199a k.p.k. może stanowić samodzielną podstawę przeprowadzenia dowodu z ekspertyzy wariograficznej zarówno w odniesieniu do podejrzanego, jak i oskarżonego, a jeśli opinia biegłego odpowiada warunkom określonym w art. 200 k.p.k., podlegać będzie swobodnej ocenie sądu tak jak każdy inny dowód.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie był zasadny.

Co prawda przepisy Kodeksu postępowania karnego, w tym przywoływany przez apelującego art. 199a k.p.k., nie wykluczają przeprowadzenia badań wariograficznych, a następnie dowodu z opinii biegłego, który badania te wykonał, także na etapie postępowania przed sądem I instancji, jednakże słusznie sąd meriti przyjął, że w tym przypadku poddanie oskarżonego M. B. badaniom wariografem na etapie zaawansowanego postępowania jurysdykcyjnego byłoby bezcelowe, bowiem nie przyczyniłoby się do miarodajnego wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia tej sprawy, a nadto, ponieważ przepis ten nie uchyla zakazu określonego w art. 171 § 5 pkt 2 k.p.k., nie było możliwe użycie wariografu w trakcie czynności przesłuchania oskarżonego. Podkreślić należy, że badania wariograficzne polegają na zapisywaniu oraz interpretowaniu nieświadomych reakcji organizmu badanego na zadawane pytania i z uwagi na niewykluczone zniekształcenia i manipulacje nie dostarczają stuprocentowo pewnych wyników pozwalających stwierdzić, czy badany kłamał udzielając danej odpowiedzi. W szczególności niecelowe jest badanie wariografem osoby, która wielokrotnie już wypowiadała się na temat zdarzeń, w związku z którymi miałyby być zadawane przez biegłego pytania kontrolne. Dlatego właśnie przepis art. 192 a § 1 i 2 k.p.k. wskazuje na możliwość procesowego wykorzystania tych badań na początkowym etapie postępowania przygotowawczego - w celu ograniczenia kręgu osób podejrzanych. Przede wszystkim trzeba jednak wskazać, że w orzecznictwie, w tym Sądu Najwyższego, podkreśla się, iż dowód z opinii wariograficznej jest dowodem o charakterze pośrednim, poszlakowym, uzupełniającym, a jego przydatność na późniejszym etapie postępowania słabnie, natomiast z uwagi na fakt, że przedstawia on tylko określoną reakcję organizmu na zadawane pytania i odzwierciedla stosunek emocjonalny osoby badanej do określonych zdarzeń, nie może być wykorzystany jako dowód winy lub niewinności (patrz np. postanowienia SN: z dnia 15 maja 2020 r., sygn. IV KK 476/19, LEX nr 3275577; z dnia 11 lipca 2022 r., sygn. III KK 299/22, LEX nr 348001; czy wyrok S.A. w Katowicach z dnia 23 maja 2019 r., sygn. II AKa 237/19, LEX nr 2747917). Z tych względów za uzasadnione należy uznać oddalenie przez sąd meriti z powołaniem się na przepis art. 192a k.p.k. wniosku dowodowego oskarżonego i jego obrońcy o dopuszczenie dowodu z badań wariograficznych oskarżonego M. B. po kilku latach od rozpatrywanych zdarzeń i w zaawansowanej fazie postępowania dowodowego przed sądem I instancji. Omawiany zarzut nie podlegał więc uwzględnieniu.

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzuconych i przypisanych mu w pkt. 1 i 2 czynów oraz wyeliminowanie z podstawy prawnej czynu przypisanego w pkt. 3 przepisów art. 207 § 1 k.k. i art. 197 § 1 pkt 3 k.k., zmianę opisu tegoż czynu oraz złagodzenie kary wymierzonej oskarżonemu, a w konsekwencji zmianę pkt. 4 zaskarżonego wyroku oraz pkt. 5 poprzez zwolnienie oskarżonego z obowiązku ponoszenia kosztów postępowania sądowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioskowane badanie wariograficzne nie mogło dostarczyć dowodu, na podstawie którego można byłoby miarodajnie wnioskować o sprawstwie albo niewinności oskarżonego. Nie było zatem zasadne orzekanie w instancji odwoławczej o zmianie bądź uchyleniu zaskarżonego wyroku z uwagi na nieuwzględnienie wskazanego w zarzucie wniosku dowodowego.

3.7.

Zarzut z punktu 1d apelacji obrońcy z wyboru - adw. A. M.: obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to art. 41 § 1 k.p.k. w zw. z art. 42 § 1 i 4 k.p.k. oraz art. 6 k.p.k. poprzez brak uwzględnienia wniosku o wyłączenie od rozpoznania sprawy SSO Barbary Walkiewicz oraz pozostałych sędziów Sadu Okręgowego w Katowicach pomimo istnienia okoliczności mogących wywołać uzasadnioną wątpliwość co do ich bezstronności w niniejszej sprawie, jak również liczne naruszenia prawa oskarżonego do obrony.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut należy uznać za całkowicie bezzasadny.

Oskarżony na rozprawie w dniu 18 listopada 2020 r. złożył wniosek o wyłączenie od rozpoznania jego sprawy wszystkich sędziów Sądu Okręgowego w Katowicach, motywując wniosek brakiem bezstronności wobec niego sędziów i pracowników tegoż Sądu przejawiającym się nierozpatrzeniem, a następnie nieuwzględnieniem jego wniosku o nagrywanie rozprawy, na której zeznania składał pokrzywdzony, niezezwalaniem na jego widzenia z małoletnimi dziećmi, przetransportowaniem go do Zakładu Karnego w R., negatywnym wypowiadaniem się na jego temat przez pracowników Sądu i uniemożliwianiem mu prowadzenia realnej obrony.

Postanowieniem Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 7 grudnia 2020 r., wydanym w innym składzie niż skład sądzący sprawę oskarżonego, na podstawie art. 41 § 1 k.p.k. i art. 42 § 1 i 4 k.p.k. oraz art. 44 k.p.k. nie uwzględniono wniosku oskarżonego o wyłączenie od rozpoznania jego sprawy składu sądzącego, a także pozostawiono bez rozpoznania wniosek o wyłączenie pozostałych sędziów Sądu Okręgowego w Katowicach.

Postanowienie to należy uznać za prawidłowe i w pełni zasadne, a zawarta w jego uzasadnieniu argumentacja zasługuje na podzielenie. Zgodnie z poglądem powszechnie przyjmowanym w orzecznictwie, wniosek o wyłączenie może dotyczyć tylko tych sędziów czy członków składu sądzącego, którzy zostali wyznaczeni do rozpoznania danej sprawy, dlatego słusznie pozostawiono bez rozpoznania wniosek oskarżonego w zakresie nie obejmującym sędziego i ławników orzekających w jego sprawie. Trafnie też sąd rozpoznający wniosek o wyłączenie przeanalizował pozostałe przytaczane w nim powody mające go uzasadnić i stwierdził, że nie wskazują one na występowanie okoliczności mogących realnie wywołać uzasadnioną wątpliwość co do bezstronności członków składu sądzącego. Nie można było zasadnie podstaw takich wątpliwości upatrywać w wydawaniu decyzji procesowych uzasadnionych przedstawianymi przez sąd meriti argumentami, jak w przypadku odmowy utrwalania przebiegu rozprawy przez sąd z uwagi na brak możliwości technicznych czy nie zezwolenia oskarżonemu na nagrywanie we własnym zakresie zeznań pokrzywdzonego na rozprawie motywowane niepewnością co sposobu ich wykorzystania przez oskarżonego. Z kolei kwestie wydawania zgód na widzenie czy umieszczenie oskarżonego w konkretnej jednostce penitencjarnej pozostawały w sferze pozaorzeczniczej i nie mogły świadczyć o braku bezstronności sądu orzekającego w przedmiocie odpowiedzialności karnej oskarżonego, podobnie jak nie poparte żadnym dowodem twierdzenia o niestosownym zachowywaniu się pracowników sekretariatu sądowego w stosunku do osób związanych z oskarżonym.

Podniesiony przez oskarżonego wniosek o wyłączenie od rozpoznania jego sprawy wszystkich sędziów Sądu Okręgowego w Katowicach należy uznać jako próbę instrumentalnego wpływania przez oskarżonego na przebieg procesu w jego sprawie, podobnie jak składane przez niego liczne, bezpodstawne wnioski o odroczenie poszczególnych rozpraw czy powtarzające się wypowiadanie stosunku obrończego adwokatom reprezentującym go w toku tego postępowania połączone z wnioskami o wyznaczenie innych obrońców lub umożliwienie ich umocowania przez oskarżonego i nieprzeprowadzanie w związku z tym czynności procesowych danego dnia. Zarzut odwoławczy oparty na wniosku o wyłączenie sędziów o takim charakterze nie mógł zostać uwzględniony przez sąd II instancji.

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzuconych i przypisanych mu w pkt. 1 i 2 czynów oraz wyeliminowanie z podstawy prawnej czynu przypisanego w pkt. 3 przepisów art. 207 § 1 k.k. i art. 197 § 1 pkt 3 k.k., zmianę opisu tegoż czynu oraz złagodzenie kary wymierzonej oskarżonemu, a w konsekwencji zmianę pkt. 4 zaskarżonego wyroku oraz pkt. 5 poprzez zwolnienie oskarżonego z obowiązku ponoszenia kosztów postępowania sądowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut odwoławczy był bezpodstawny, więc w związku z nim nie można było dokonać w drugiej instancji postulowanych przez apelującego obrońcę z wyboru zmian albo uchylenia zaskarżonego wyroku.

3.8.

Zarzut z punktu 1e apelacji obrońcy z wyboru - adw. A. M.: obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ten nie mógł zostać uznany za zasadny, gdyż - jak o tym była już mowa w punkcie 3.1 niniejszego uzasadnienia - w toku postępowania dowodowego w tej sprawie nie pojawiły się wątpliwości tego rodzaju, że nie było możliwe ich usunięcie w drodze przeprowadzenia prawidłowej oceny dowodów, zgodnej ze standardami wynikającymi z przepisu art. 7 k.p.k. Apelujący zresztą, poza powołaniem się w sposób ogólny na naruszenie reguły in dubio pro reo i przywołanie w uzasadnieniu środka odwoławczego trafnych, lecz również wysoce abstrakcyjnych orzeczeń Sądu Najwyższego odnoszących się do przepisu art. 5 § 2 k.p.k., nie wskazał, czego konkretnie w tej sprawie miałyby dotyczyć rzeczone wątpliwości, które miałyby być nieusuwalne w ramach środków i możliwości dostępnych sądowi I instancji. Sąd odwoławczy uznał więc, że omawiany tu zarzut został podniesiony w apelacji w sposób wyłącznie hasłowy i nie zasługuje na uwzględnienie.

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzuconych i przypisanych mu w pkt. 1 i 2 czynów oraz wyeliminowanie z podstawy prawnej czynu przypisanego w pkt. 3 przepisów art. 207 § 1 k.k. i art. 197 § 1 pkt 3 k.k., zmianę opisu tegoż czynu oraz złagodzenie kary wymierzonej oskarżonemu, a w konsekwencji zmianę pkt. 4 zaskarżonego wyroku oraz pkt. 5 poprzez zwolnienie oskarżonego z obowiązku ponoszenia kosztów postępowania sądowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut nie był zasadny, nie dał więc podstaw do ingerencji w treść zaskarżonego rozstrzygnięcia.

3.9.

Zarzut z punktu 1f apelacji obrońcy z wyboru - adw. A. M.: obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to art. 627 k.p.k. poprzez częściowe zasądzenie od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, podczas gdy jego możliwości majątkowe i zarobowe oraz sytuacja osobista nie dają podstaw do przyjęcia, że będzie on miał możliwość uiszczenia tych kosztów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd I instancji w punkcie 8 zaskarżonego wyroku zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa w części koszty sądowe, tj. w wysokości 5.000 złotych, a tym samym zwolnił go z obowiązku ich uiszczenia w pozostałej części. Przepis art. 627 k.p.k. nie mógł zostać przy tym naruszony, jak podnosi apelujący obrońca z wyboru, ponieważ stanowi on właśnie podstawę do zasądzenia i to w całości kosztów sądowych od oskarżonego uznanego za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa. To przepis art. 624 § 1 k.p.k. stanowi podstawę do zwolnienia w całości lub w części oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, jeśli ich uiszczenie byłoby dla niego zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów, a także wtedy, gdy przemawiają za tym względy słuszności. Ponieważ przepis ten przewiduje jedynie fakultatywne zwolnienie od całości lub części kosztów sądowych, także nie mógł zostać naruszony, a tym bardziej nie nastąpiła jego obraza poprzez zastosowanie takiego częściowego zwolnienia, do jakiego doszło w przypadku oskarżonego M. B.. Za zwolnieniem w całości od kosztów sądowych M. B. nie przemawiały żadne względy słuszności, a jedynie jego aktualna sytuacja majątkowa oraz rodzinna i brak osiągania dochodów. Jednakże oskarżony jest osobą względnie młodą, zdolną do pracy zarobkowej i nie jest wykluczone, że w przyszłości osiągnie dochody wystarczające na pokrycie zasądzonych, częściowych kosztów sądowych tego postępowania. Dlatego sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do uwzględnienia omawianego zarzutu odwoławczego.

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzuconych i przypisanych mu w pkt. 1 i 2 czynów oraz wyeliminowanie z podstawy prawnej czynu przypisanego w pkt. 3 przepisów art. 207 § 1 k.k. i art. 197 § 1 pkt 3 k.k., zmianę opisu tegoż czynu oraz złagodzenie kary wymierzonej oskarżonemu, a w konsekwencji zmianę pkt. 4 zaskarżonego wyroku oraz pkt. 5 poprzez zwolnienie oskarżonego z obowiązku ponoszenia kosztów postępowania sądowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie było podstaw do stwierdzenia niezasadnego i naruszającego przepisy postępowania zasądzenia od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kosztów sadowych w części wynoszącej 5.000,- złotych, wobec czego sąd II instancji nie zmienił zaskarżonego orzeczenia w tym zakresie, ani nie wydał co do kosztów sądowych za I instancję orzeczenia kasatoryjnego.

3.10.

Zarzut z punktu 2 apelacji obrońcy z wyboru - adw. A. M.: błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mającego istotny wpływ na jego treść, poprzez niesłuszne przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów, podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w przedmiotowej sprawie nie daje podstaw do przyjęcia, że oskarżony wypełnił znamiona zarzuconych mu przestępstw, a analiza materiału dowodowego, jak również wskazania prawidłowego rozumowania oraz wiedzy i doświadczenia życiowego prowadzą do wniosku, iż oskarżony nie popełnił zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie był zasadny.

Jak już wskazano w punkcie 3.2 tego uzasadnienia - w związku z podobnym zarzutem podniesionym w apelacji obrońcy z urzędu - nie można przychylić się do twierdzeń apelującej, że materiał dowodowy w żadnym stopniu nie dawał podstaw do ustalenia, iż oskarżony dopuścił się wszystkich trzech przypisanych mu czynów, gdyż wskazywały na to przede wszystkim prawidłowo i zgodnie ze wskazaniami doświadczenia życiowego ocenione zeznania pokrzywdzonego w połączeniu z dalszymi potwierdzającymi je dowodami przywołanymi w punkcie 3.1 niniejszego uzasadnienia. Przytoczony wyżej zarzut miał charakter wyłącznie polemiczny z trafnie poczynionymi ustaleniami faktycznymi sądu I instancji, a z uwagi na jego ogólnikowość, nie poddawał się wnikliwej, analitycznej ocenie i nie został uwzględniony przez sąd odwoławczy.

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzuconych i przypisanych mu w pkt. 1 i 2 czynów oraz wyeliminowanie z podstawy prawnej czynu przypisanego w pkt. 3 przepisów art. 207 § 1 k.k. i art. 197 § 1 pkt 3 k.k., zmianę opisu tegoż czynu oraz złagodzenie kary wymierzonej oskarżonemu, a w konsekwencji zmianę pkt. 4 zaskarżonego wyroku oraz pkt. 5 poprzez zwolnienie oskarżonego z obowiązku ponoszenia kosztów postępowania sądowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd meriti nie dopuścił się istotnych błędów w ustaleniach faktycznych, wobec czego nie było powodów do zmiany lub uchylenia zaskarżonego wyroku.

3.11.

Zarzut obrońcy z wyboru - adw. A. M. podniesiony "z ostrożności procesowej": rażącej niewspółmierności wymierzonych oskarżonemu kar jednostkowych i kary łącznej poprzez nieuwzględnienie i niedocenienie w dostatecznym stopniu istotnych okoliczności, które winny łagodząco wpływać na wymiar kar jednostkowych, a także brak zastosowania zasady pełnej absorpcji przy wymierzaniu kary łącznej, podczas gdy dla osiągnięcia celów kary wystarczający był jej znacznie niższy wymiar.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ostatni z zarzutów sformułowanych w apelacji obrońcy z wyboru także nie został uznany za zasadny przez sąd odwoławczy. Szczegółowe rozważania prowadzące do wniosku, że wymierzonych oskarżonemu kwestionowanym wyrokiem kar jednostkowych oraz kary łącznej za przypisane mu przestępstwa nie można uznać za niewspółmiernie łagodne i to jeszcze w stopniu rażącym, przedstawione zostały w punkcie 3.3 formularza niniejszego uzasadnienia i wystarczające jest do nich w tym miejscu w całości odesłać, co pozwoli uniknąć zbędnych powtórzeń.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez złagodzenie kar jednostkowych i kary łącznej orzeczonych wobec oskarżonego oraz zwolnienie oskarżonych z obowiązku ponoszenia kosztów postępowania sądowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wymierzone oskarżonemu wyrokiem sądu I instancji kary jednostkowe oraz orzeczona kara łączna były adekwatne do wszystkich istotnych okoliczności, które należało uwzględnić przy określaniu wysokości tych kar i umożliwią prawidłową realizację celów kary w tym przypadku, a zatem nie było podstaw do ich zmiany, a zwłaszcza złagodzenia, wziąwszy pod uwagę znaczącą przewagę w tym przypadku istotnych okoliczności przemawiających za wymierzeniem kar o znaczącej surowości. W przedmiocie kosztów wypowiedziano się natomiast w punkcie 3.9 tegoż uzasadnienia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok sądu I instancji został utrzymany w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok sądu I instancji wydany został prawidłowo i był słuszny oraz sprawiedliwy. Zarzuty podniesione przez obrońców w apelacjach nie okazały się zasadne, a brak było okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu przemawiających za zmianą lub uchyleniem zaskarżonego orzeczenia poza granicami zarzutów.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Na podstawie art. 619 § 1 k.p.k. w zw. z art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu oskarżonego - adw. A. K. - wynagrodzenie według stawek przewidzianych dla obrońcy ustanowionego z wyboru, z uwzględnieniem udziału obrońcy w rozprawach odbywających się w pięciu dniach, w wysokości podwójnej stawki minimalnej - z uwagi na nakład pracy obrońcy oraz trudności w wykonywaniu obowiązków z urzędu związane z postawą i zachowaniami oskarżonego - stosownie do przepisów § 11 ust. 2 pkt 5 w zw. z § 15 ust. 3 pkt 1 i 4 oraz § 17 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 1964), tj. w łącznej kwocie 5.313,60 zł zawierającej należny podatek od towarów i usług.

3

Oskarżonego zwolniono od uiszczenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego na rzecz Skarbu Państwa z uwagi na jego trudną sytuację majątkową i rodzinną oraz niemożność osiągania znaczących dochodów obecnie i w najbliższej przyszłości z powodu odbywania kary pozbawienia wolności, a także mając w polu widzenia konieczność uregulowania obciążeń finansowych nałożonych na niego wyrokiem sądu I instancji.

7.  PODPIS

S.S.A. Marek Charuza S.S.A. Robert Kirejew S.S.A. Wojciech Kopczyński

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca z urzędu - adw. A. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięć zawartych w zaskarżonym wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca z wyboru - adw. A. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięć zawartych w zaskarżonym wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana