Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

Przewodniczący

SSA Wiesław Kosowski (spr.)

Sędziowie

Marcin Ciepiela

Piotr Pośpiech

Protokolant

Jolanta Stańczak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 177/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 23 lutego 2022r., sygn.. akt
IV K 146/21.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut obrazy przepisu prawa procesowego mającej wpływ na treść orzeczenia, a to art.7 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie można zgodzić się z zarzutem obrazy art. 7 k.p.k. Sąd I instancji zgromadził w sprawie pełny materiał dowodowy nie wymagający poszerzenia, ani też uzupełniania i dokonał jego oceny w sposób w pełni zgodny
z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Jak wielokrotnie podkreślano w rozlicznych judykatach przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.
Z taką sytuacją mamy do czynienia na kanwie niniejszej sprawy. Sąd meriti wyraźnie wskazał na jakich dowodach opiera poszczególne ustalenia
i dlaczego daje im wiarę, jak też z jakich powodów nie daje wiary dowodom przeciwnym (w tym konkretnym przypadku przede wszystkim wyjaśnieniom oskarżonego). Zaprezentowane w pisemnych motywach orzeczenia argumenty w tym zakresie są logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, a przez to zasługują na pełną akceptację.

Zarzut obrazy przepisu art. 7 k.p.k. może okazać się skuteczny tylko wówczas, gdy jego autor wykaże, na czym konkretnie polegało przekroczenie granic swobodnej oceny, tj. wykaże, ocena których dowodów kłóciła się
z zasadami doświadczenia życiowego lub była wbrew wskazaniom wiedzy, względnie była sprzeczna z regułami logicznego rozumowania.
W wywiedzionej apelacji autor nie wskazuje na czym miałoby polegać naruszenia granic swobodnej oceny dowodów. Owszem zarzut wskazuje na dowolność oceny wyjaśnień oskarżonego, zeznań oskarżyciela posiłkowego oraz świadków K. W. (2), M. D. i A. K., a także wydruku wiadomości z komunikatora M., informacji z (...) Banku (...), informacji od teleoperatora i informacji
z Urzędu Miejskiego w Z., jednak brak wskazania tak błędów logicznych, jak też sprzeczności z zasadami doświadczenia życiowego
w zaprezentowanej przez Sąd okręgowy ocenie tych dowodów. W uzasadnieniu apelacji skarżący również nie wskazuje konkretnych uchybień odnośnie oceny dowodów skupiając się na kwestiach łańcucha poszlak oraz polemiki z ustaleniami, jakich dokonał Sąd meriti. Szerzej Sąd odwoławczy odniesie się więc do tej problematyki w części dotyczącej zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych.

W pełni należy zgodzić się z Sądem meriti w zakresie przyznania waloru wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonego, co do najistotniejszych kwestii przebiegu zdarzenia, w tym „zwabienia” go przez oskarżonego w ustronne miejsce, brak reakcji ze strony R. S. na atak zamaskowanych napastników, a wręcz jego spokojne zachowanie pomimo ataku nożem i opór ze strony pokrzywdzonego, namawianie do niepowiadamiania organów ścigania, czy też fakt, iż oskarżony był jedyną osobą, która mogła podpatrzyć (...) do karty bankomatowej K. W. (1). K. W. (1) cierpi wprawdzie na pewne zaburzenia jednak, jak wskazała biegła psycholog miał zachowaną zdolność właściwego postrzegania i relacjonowania spostrzeżeń,
w szczególności zaraz po zdarzeniu. Występujące bowiem u niego deficyty powodują wraz ze zwiększającym się upływem czasu od relacjonowanych zdarzeń do uzupełnia luk pamięciowych. Tak więc złożone w zasadzie tuż po zaistniałym przestępstwie zeznania świadka słusznie uznano za w pełni wiarygodne. Zostały one po części potwierdzone również zeznaniami K. W. (2), której syn opowiedział o tym co zaszło, w tym o namówieniu go przez oskarżonego do udania się w ustronne miejsce, jak też namawianiu do nie zgłaszania przestępstwa organom ścigania. Podobnie wydruk wiadomości z komunikatora M. potwierdza po części to co zeznał K. W. (1).

Słusznie Sąd meriti nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w części opisanej w uzasadnieniu, w tym przede wszystkim co do okoliczności, że on również był pokrzywdzonym w wyniku zdarzenia, jak też nie miał świadomości używania noża przez zamaskowanych napastników. W tym zakresie Sąd odwoławczy w pełni zgadza się z argumentacją jaka została podniesione
w pisemnych motywach wyroku. Dotyczy to również braku wpływu na dokonane ustalenia dowodów z zeznań M. D. i A. K..

Wniosek

O zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny wobec niezasadności zarzutu.

3.2.

Zarzut obrazy prawa procesowego, a to art. 5 §2 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Postawiony przez obrońcę zarzut obrazy prawa procesowego, a to art. 5 §2 k.p.k., poprzez nierozstrzygnięcie na korzyść oskarżonego niedających się usunąć wątpliwości uznać należy za chybiony i to w stopniu wręcz oczywistym. W pierwszej kolejności wskazać należy, iż zarzut naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. może być uznany za skuteczny tylko wówczas, gdy zostanie wykazane, że orzekający sąd rzeczywiście powziął niedające się usunąć wątpliwości, jednak nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego. Dla zasadności tego zarzutu nie wystarczy zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości co do zgromadzonego materiału dowodowego
i wymowy poszczególnych dowodów. Jeżeli poczynione ustalenia faktyczne uzależnione są od obdarzenia wiarą tej, czy innej grupy dowodów, nie wchodzi w rachubę naruszenie reguły in dubio pro reo. W uzasadnieniu obrona wskazuje, iż oskarżony nie może ponosić negatywnych konsekwencji zaniedbań ze strony organów ścigania. Chodzi o zbyt późne zwrócenie się przez Policję o uzyskanie zapisu z kamer znajdujących się przy bankomacie. Jednak w oparciu o pozostałe dowody Sąd Okręgowy poczynił nie budzące wątpliwości ustalenia co do udziału w rozboju R. S..
Tym samym nie sposób uznać, że został powyższy dowód wskazuje na niedającą się usunąć wątpliwość, która nie została poczytana na korzyść oskarżonego. Wątpliwości takiej nie miał bowiem Sąd meriti dokonując ustaleń faktycznych, co jasno wynika z pisemnych motywów orzeczenia
i z czym Sąd Apelacyjny w pełni się zgadza. Nie sposób natomiast, ani z treści zarzutu, ani z uzasadnienia środka odwoławczego wywnioskować, jakie inne nie dające się usunąć wątpliwości miała na uwadze obrońca formułując zarzut. Zresztą warto w tym miejscu przywołać kilka z rozlicznych judykatów w myśl których jeżeli pewne ustalenia faktyczne zależne są od dania wiary lub odmówienia jej wyjaśnieniom oskarżonego czy świadków, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo, a ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd
w granicach sędziowskiej swobody ocen wynikającej z art. 7 k.p.k. Zarzuty obrazy art. 7 i 5 § 2 k.p.k. mają charakter rozłączny. Innymi słowy, nieprawidłowe jest łączenie zarzutu obrazy art. 5 § 2 i art. 7 k.p.k., ponieważ niedające się usunąć wątpliwości mogą powstać dopiero w następstwie oceny dowodów przeprowadzonej zgodnie z regułami art. 7 k.p.k. (postan.
SN z dnia 15 lipca 2021r., sygn.. akt II KK 205/21, wyrok s.apel. we Wrocławiu z dnia czerwca 2022r., sygn.. akt II AKa 458/21, wyrok s.apel. w Warszawie z dnia 21 lutego 2022r., II AKa 354/21).

Wniosek

O zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny wobec niezasadności zarzutu.

3.3.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie można również zgodzić się z zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych. Jak była mowa powyżej Sąd I instancji w pełni prawidłowo zgromadził materiał dowodowy i dokonał jego oceny zgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Błąd ustaleń faktycznych zachodzi, gdy treść dokonanych ocen
i wniosków zaprezentowanych przez sąd nie odpowiada zasadom rozumowania, a mogło to mieć wpływ na treść orzeczenia. Na uzasadnienie błędu ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny bądź interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego
o niesprawiedliwości orzeczenia, a konieczne jest wykazanie, że
w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie poczyniono mimo, że z przeprowadzonych dowodów określony fakt jedno-znacznie wynikał, względnie wykazanie, iż tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawidłami logiki, czy zasadami wiedzy. W niniejszej sprawie skarżący polemizuje z prawidłowymi ustaleniami Sądu meriti, jednak nie wykazuje na czym miałyby polegać nieprawidłowości w przedstawionym w pisemnych motywach orzeczenia rozumowaniu. Owszem mamy tu do czynienia z procesem poszlakowym, tym niemniej wszystkie przeanalizowane poszlaki świadczą nieodparcie, iż R. S. działając wspólnie i w porozumieniu z dwiema nieustalonymi osobami realizując swoją rolę – wskazania ofiary i sprowadzenia jej
w ustronne miejsce – wziął udział w rozboju na K. W. (1), w trakcie którego zamaskowani współsprawcy grożąc włożeniem do ust i odpaleniem petardy oraz posługując się nożem oraz używając przemocy w postaci bicia pięścią, przewrócenia i kopania, dokonali następnie kradzieży smartfona (...) o wartości 1951,93 zł oraz portfela
z zawartością dowodu osobistego, karty NFZ, legitymacji inwalidzkiej oraz karty debetowej wydanej przez (...) Bank (...) SA (przy pomocy której, kilka minut po zdarzeniu, dokonano wypłaty bankomatowej w wysokości łącznej 1300 zł) na szkodę wymienionego, przy czym zarzucanego czynu dopuścił się będąc uprzednio skazany przez SO w Gliwicach wyrokiem z dnia 6.05.2013r., sygn. akt IV K 224/12 za trzy przestępstwa podobne – z art.
280 k.k. – na karę łączną 5 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 21 maja 2015r. do 3 lipca 2019r. – kiedy to został warunkowo przedterminowo zwolniony postanowieniem SO w Opolu sygn. akt IV Kow 2306/19. Słusznie Sąd Okręgowy wskazał, iż o współsprawstwie oskarżonego świadczy ciąg poszlak takich jak: zainicjowanie przez niego spotkania z K. W. (1) na piwo w ustronnym miejscu osłoniętym przez ekrany okalające drogową trasę średnicową; spokojne zachowanie w czasie ataku zamaskowanych napastników, brak podjęcia działań obronnych, co przy postawie pokrzywdzonego i tylko dwóch napastnikach nie znajduje logicznego uzasadnienia, podjęcie pozorowanych czynności, które miały świadczyć, że R. S. również był ofiarą napadu, a które zostały podważone w wyniku postepowania dowodowego (utrata dowodu osobistego, czy rzekomy zabór telefonu), namawianie pokrzywdzonego, by nie zgłaszał organom ścigania faktu popełnionego przestępstwa, mimo jego wagi (rozbój z użyciem noża, a dodatkowo zadany pokrzywdzonemu cios nożem w nogę. Wreszcie dokonanie w krótkim czasie po rozboju pobrania z pobliskiego bankomatu, przy pomocy skradzionej K. W. (1) karty (...) Banku (...), kwoty 1.300 zł – przy uwzględnieniu, że oskarżony był jedyną osobą, która miała sposobność podpatrzenia kodu (...) do tej karty, jak wcześniej pokrzywdzony dokonywał wypłaty. Oczywiście każda z tych okoliczności analizowana odrębnie nie pozwala na przypisanie R. S. winy za czyn z art.
280 § 2 k.k., art. 275 § 1 k.k., art. 276 k.k., art. 278 § 1 i 5 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. i art. 64 § 1 k.k. Jednak łączne uwzględnienie wszystkich tych poszlak, jak słusznie zauważa Sąd meriti, pozwoliły na przypisanie oskarżonemu współudziału w przestępstwie rozboju, uprzednio zaplanowanego wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, gdzie rolą oskarżonego było sprowadzenie ofiary w ustronne miejsce przy wykorzystaniu zaufania wynikającego z uprzedniej znajomości, ze świadomością użycia w przestępstwie noża (widocznego, kierowanego ku ofierze) a jednocześnie inscenizacja bycia samemu ofiarą, okradzioną
z telefonu i dowodu osobistego.

Wniosek

O zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny wobec niezasadności zarzutu.

3.4.

Zarzut rażącej niewspółmierności kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obrońca sformułował również zarzut alternatywny, na wypadek nie podzielenia argumentacji zgodnie, z którą oskarżony nie dopuścił się popełnienia przypisanego mu czynu. Zarzucił mianowicie rażącą niewspółmierność wymierzonej jego klientowi kary. Z zarzutem tym nie sposób się zgodzić. Zarzut rażącej niewspółmierności kary może być uznany za trafny i zasadny wówczas gdy spełnione są łącznie dwa warunki. Pierwszy z nich to istotna, wyraźna "bijąca wręcz po oczach" różnica pomiędzy karą orzeczoną przez sąd I instancji a karą jaką należałoby orzec w następstwie prawidłowo zastosowanych dyrektyw wymiaru kary. Drugi z nich to stwierdzenie przez sąd drugiej instancji naruszenia dyrektyw wymiaru kary, które określa art. 53 k.k., co może nastąpić poprzez pominięcie określonych okoliczności w tym wypadku o charakterze łagodzącym lub też gdy wprawdzie tego rodzaju okoliczności formalnie uwzględniono, ale nie nadano im właściwego znaczenia. Z taką sytuacją nie mamy do czynienia na kanwie niniejszej sprawy. Sąd meriti wziął bowiem pod uwagę wszystkie okoliczności tak obciążające, jak i łagodzące nadając im właściwą wagę. R. S. wymierzona karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo, za które ustawodawca przewidział, jako karę minimalną 3 lata pozbawienia wolności. Oskarżony dopuścił się tego czynu w warunkach recydywy, co stanowi istotną okoliczność obciążającą. Można wręcz zasugerować stwierdzenie, że kara jest bardzo łagodna i absolutnie nie nosi cech rażącej surowości. Argumentacja ta odnosi się również do orzeczonej nawiązki, która nie może być uznana za wygórowaną, przy uwzględnianiu traumatycznych przeżyć pokrzywdzonego w wyniku dokonania tak brutalnego przestępstwa.

Wniosek

O zmianę wyroku i obniżenie wymierzonej kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny wobec niezasadności zarzutu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 23 lutego 2022r., sygn..
akt IV K 146/21.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2 i 3

Zasądzając koszty pomocy prawnej udzielonej skazanemu w postępowaniu odwoławczym, jak też oskarżycielowi posiłkowemu wobec ich nieopłacenia przez strony oraz złożenia stosownych wniosków przez obrońcę oraz pełnomocnika wykonujących zawód adwokata, Sąd odwoławczy kierował się uregulowaniami art. 618 § 1 pkt 11 kpk, art. 619 § 1 kpk oraz art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1651 z późn. zm.) i przepisami rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 18). W konsekwencji objęły one opłaty w wysokości podstawowej należnej za obronę i reprezentowanie oskarżyciela posiłkowego w sprawach karnych podwyższonej o stawkę podatku VAT obowiązującą w dacie orzekania.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

4

Z uwagi na sytuację majątkową i materialną oskarżonego i konieczność odbywania długoterminowej kary pozbawienia wolności, Sąd odwoławczy, stosownie do treści art. 624 §1 k.p.k. zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami tego postępowania obciążając Skarb Państwa.

7.  PODPIS

SSA Marcin Ciepiela SSA Wiesław Kosowski SSA Piotr Pośpiech

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 23 lutego 2022r., sygn.. akt IV K 146/21.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana