Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 listopada 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:	SSA Wojciech Kopczyński (spr.)
Sędziowie:	SA Grzegorz Wątroba SA Piotr Filipiak
Protokolant:	Iwona Olszówka

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Katowicach Iwony Skrzypek

po rozpoznaniu w dniu 25 października 2018 r. sprawy:

1.  S. K., s. H. i W., urodzonego (...) w O. , oskarżonego o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i inne,

2.  G. K., s. J. i J., urodzonego (...) w W. , oskarżonego o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 271 § 1 i 3 k.k. i inne,

3.  W. K. s. J. i J., urodzonego (...) w O. , oskarżonego o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i inne,

na skutek apelacji obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 19 czerwca 2017 roku, sygn. akt
XVI K 2/11

1.  zmienia punkt II a zaskarżonego wyroku w ten sposób, że łagodzi karę grzywny orzeczoną wobec oskarżonego S. K. do 1.000 (jednego tysiąca) stawek dziennych przyjmując, iż jedna stawka dzienna grzywny jest równoważna kwocie
50 (pięćdziesięciu) złotych;

2.  zmienia punkt VI zaskarżonego wyroku w ten sposób, że na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej nowej kary grzywny zalicza oskarżonemu S. K. okres 108 dni rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 17 grudnia 2007 roku do dnia 19 grudnia 2007 roku i od dnia 12 lutego 2008 roku do dnia 26 maja 2008 roku, przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności jest równoważny
2 dziennym stawkom grzywny, uznając tym samym grzywnę za wykonaną do wysokości 216 (dwustu szesnastu) stawek dziennych, tj. kwoty 10.800 (dziesięć tysięcy osiemset) złotych;

3.  uchyla punkt VIII zaskarżonego wyroku i na podstawie art. 414 § 1 k.p.k. w zw.
z art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. umarza postępowanie karne wobec G. K., oskarżonego o czyn z art. 273 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., opisany w punkcie VIII części dyspozytywnej zaskarżonego orzeczenia i w tym zakresie kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa;

4.  uchyla orzeczenia o: karze łącznej pozbawienia wolności i karze łącznej grzywny zawarte w punkcie XIV zaskarżonego wyroku, warunkowym zawieszeniu wykonania kary łącznej pozbawienia wolności zawarte w punkcie XV oraz zaliczeniu na poczet orzeczonej kary łącznej grzywny okresu rzeczywistego pozbawienia wolności
w sprawie zawarte w punkcie XVI;

5.  na mocy art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. wymierza oskarżonemu G. K. nową karę łączną 1 (jednego) roku i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności i nową karę łączną grzywny w wymiarze 1.500 (tysiąc pięćset) stawek dziennych przyjmując, iż wysokość jednej stawki wynosi 50 (pięćdziesiąt) złotych;

6.  na mocy art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia
30 czerwca 2015 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k. warunkowo zawiesza oskarżonemu G. K. wykonanie wyżej orzeczonej nowej kary łącznej pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 5 (pięć) lat;

7.  na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego G. K. nowej kary łącznej grzywny zalicza okres 313 (trzystu trzynastu) dni rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 17 grudnia 2007 roku do dnia 19 grudnia 2007 roku oraz od dnia 30 stycznia 2008 roku do dnia 4 grudnia 2008 roku, przyjmując, iż jeden dzień pozbawienia wolności jest równoważny grzywnie
w wysokości 2 (dwóch) stawek dziennych i tym samym uznaje karę łączną grzywny
za wykonaną do wysokości 626 stawek dziennych, tj. do kwoty 31.300 (trzydzieści jeden tysięcy trzysta) złotych;

8.  uchyla punkt XVIII zaskarżonego wyroku i na podstawie art. 414 § 1 k.p.k. w zw.
z art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. umarza postępowanie karne wobec W. K. oskarżonego o czyn z art. 273 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., opisany w punkcie XVIII części dyspozytywnej zaskarżonego orzeczenia i w tym zakresie kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa;

9.  uchyla orzeczenia o karze łącznej pozbawienia wolności i karze łącznej grzywny zawarte w punkcie XXII zaskarżonego wyroku, oraz orzeczenie o warunkowym zawieszeniu wykonania kary łącznej pozbawienia wolności zawarte w punkcie XXIII;

10.  na mocy art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia
30 czerwca 2015 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k. warunkowo na okres próby wynoszący 5 (pięć) lat zawiesza oskarżonemu W. K. wykonanie jednostkowej kary pozbawienia wolności, orzeczonej w wymiarze 1 (jednego) roku za czyn z art. 271 § 1 i 3 k.k. w punkcie XIX zaskarżonego wyroku;

11.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

12.  zasądza od Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego w Katowicach) na rzecz adwokata T. O. - Kancelaria Adwokacka w K. - kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych, w tym 23 % VAT, tytułem obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu W. K.w postępowaniu odwoławczym;

13.  zasądza na rzecz Skarbu Państwa: - od oskarżonego S. K. opłatę za obie instancje w kwocie 10.300 (dziesięć tysięcy trzysta) zł, - od oskarżonego G. K. opłatę za obie instancje w kwocie 15.300 (piętnaście tysięcy trzysta) złotych, - od oskarżonego W. K. opłatę za obie instancje w kwocie 5.300 (pięć tysięcy trzysta) złotych i obciąża oskarżonych S. K., G. K. i W. K.wydatkami postępowania odwoławczego w częściach ich dotyczących.

SSA Grzegorz Wątroba SSA Wojciech Kopczyński SSA Piotr Filipiak

Sygn. akt II AKa 164/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 19 czerwca 2017 r., sygn. akt XVI K 2/11, Sąd Okręgowy
w K. na mocy art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 44 § 1 pkt 5 k.k.s. umorzył postępowanie karne wobec oskarżonego S. K. o przestępstwo z art. 56 § 1 k.k.s., art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s.
w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. w zw. z art. 8 § 1 k.k.s.
w zw. z art. 2 § 2 k.k.s., w brzmieniu obowiązującym do dnia 17 grudnia 2005 roku, (punkt I zaskarżonego wyroku).

Na mocy art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 101 § 1 k.k. i art. 102 k.k.,
w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2005 roku, Sąd Okręgowy umorzył postępowanie karne wobec oskarżonego S. K. o przestępstwo z art. 273 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k. w zw. z art. 8 § 1 k.k.s., (punkt
II zaskarżonego wyroku).

Natomiast uznał oskarżonego S. K. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 299 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw.
z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 1.500 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, (punkt II a zaskarżonego wyroku).

Sąd Okręgowy uznał też oskarżonego S. K. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. i za to na mocy powołanego przepisu wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności, (punkt III zaskarżonego wyroku).

Na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k., w brzmieniu obowiązującym do dnia
30 czerwca 2015 roku, wymierzył oskarżonemu S. K. karę łączną
2 lat pozbawienia wolności, (punkt IV zaskarżonego wyroku).

Na mocy art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k., w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku, wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu S. K. na okres próby wynoszący 5 lat, (punkt V zaskarżonego wyroku).

Na mocy art. 63 § 3 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczył oskarżonemu S. K. okres rzeczywistego pozbawienia wolności
w sprawie w okresie od dnia 17 grudnia 2007 roku do dnia 19 grudnia 2007 roku i od dnia 12 lutego 2008 roku do dnia 26 maja 2008 roku, w wymiarze 108 dni, przyjmując jeden dzień pozbawienia wolności za równoważny 2 dziennym stawkom grzywny
po 50 złotych każda i uznał karę grzywny za wykonaną do kwoty 10.800 złotych, (punkt VI zaskarżonego wyroku).

Tym samym wyrokiem Sąd Okręgowy w Katowicach na mocy art. 17 § 1 pkt
6 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 44 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. umorzył wobec oskarżonego G. K. postępowanie karne o przestępstwo art.
56 § 2 k.k.s., art. 62 § 2 a k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw.
z art. 37 § 1 pkt 2 i 5 k.k.s. w zw. z art. 8 § 1 k.k.s., (punkt VII zaskarżonego wyroku).

Jednocześnie Sąd I instancji uznał oskarżonego G. K.
za winnego popełnienia w przestępstwa wyczerpującego znamiona występku z art. 273 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na mocy art. 273 k.k. w zw.
z art. 65 § 1 k.k. i art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności
i karę grzywny w wysokości 500 stawek po 50 złotych każda, (punkt VIII zaskarżonego wyroku).

Sąd I instancji uznał oskarżonego G. K. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 § 1 k.k.
i za to na mocy art. 271 § 3 k.k. w zw. art. 65 § 1 k.k. i art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności i karę 1.500 stawek dziennych grzywny, przyjmując wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, (punkt IX zaskarżonego wyroku).

Uznał oskarżonego G. K. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s.
w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 i 5 k.k.s. i za to na mocy art. 56
§ 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 i 5 k.k.s. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 1.000 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 złotych, (punkt X zaskarżonego wyroku).

Na mocy art. 8 § 2 k.k.s. ustalił, że kara pozbawienia wolności i kara grzywny orzeczone wobec oskarżonego G. K. w pkt X wyroku nie podlegają wykonaniu, (punkt XI zaskarżonego wyroku).

Uznała oskarżonego G. K. za winnego popełnienia przestępstwa wyczerpującego znamiona art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 299 § 1 k.k.
w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 1.500 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, (punkt XII zaskarżonego wyroku).

Uznał oskarżonego G. K. za winnego popełnienia przestępstwa określonego w art. 258 § 1 k.k. i za ten czyn na mocy art. 258 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności, (punkt XIII zaskarżonego wyroku).

Na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k., w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku, wymierzył oskarżonemu G. K. karę łączną
2 lat pozbawienia wolności i karę łączną grzywny w wymiarze 2.000 stawek dziennych przyjmując, że wysokość jednej stawki wynosi 50 złotych, (punkt XIV zaskarżonego wyroku).

Na mocy art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k., w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku, wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu G. K. na okres próby wynoszący 5 lat, (punkt XV zaskarżonego wyroku).

Na mocy art. 63 § 3 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej grzywny zaliczył oskarżonemu G. K. okres pozbawienia wolności w sprawie
w okresie od dnia 17 grudnia 2007 roku do dnia 19 grudnia 2017 roku oraz od dnia 30 stycznia 2008 roku do dnia 4 grudnia 2008 roku, w wymiarze 313 dni, przyjmując jeden dzień pozbawienia wolności za równoważny grzywnie w wysokości 2 stawek dziennych po 50 złotych każda i uznał karę grzywny za wykonaną do kwoty 62.600 złotych, (punkt XVI zaskarżonego wyroku).

Ponadto Sąd Okręgowy na mocy art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 113
§ 1 k.k.s. w zw. z art. 44 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. umorzył wobec oskarżonego W. K. postępowanie karne o czyn z art. 56 § 2 k.k.s., art., 62 § 2 a k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 i 5 k.k.s. w zw. z art. 8 § 1 k.k.s. w zw. z art. 2 § 2 k.k.s., (punkt XVII zaskarżonego wyroku).

Natomiast Sąd I instancji uznał oskarżonego W. K. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 273 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 § 1 k.k.
i za to na mocy art. 273 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 500 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 złotych, (punkt XVIII zaskarżonego wyroku).

Uznał też oskarżonego W. K.za winnego popełnienia przestępstwa z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na mocy art. 271 § 3 k.k. i art. 65 § 1 k.k. oraz art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierzył mu karę
1 roku pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 500 stawek dziennych przyjmując, że wysokość jednej stawki wynosi 50 złotych, (punkt XIX zaskarżonego wyroku).

Ponadto uznał oskarżonego W. K.za winnego popełnienia przestępstwa z art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s.
w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 i 5 k.k.s. i za to na mocy art.
56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 k.k.s. wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 500 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, (punkt XX zaskarżonego wyroku).

Na mocy art. 8 § 2 k.k.s. ustalił, że kara pozbawienia wolności i kara grzywny, orzeczone wobec oskarżonego W. K. w punkcie XX wyroku, nie podlegają wykonaniu, (punkt XXI zaskarżonego wyroku).

Na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k., w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku, wymierzył oskarżonemu W. K. karę łączną
1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności i karę łączną grzywny w wysokości 750 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, (punkt XXII zaskarżonego wyroku).

Na mocy art. 69 § 1 k.k. i art. 70 §1 pkt 1 k.k., w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku, wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego W. K. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 5 lat, (punkt XXIII zaskarżonego wyroku).

Ponadto Sąd I instancji obciążył oskarżonych wydatkami postępowania
i opłatami.

Powyższy wyrok zaskarżyli obrońcy oskarżonych S. K., G. K. i W. K.

Obrońca S. K. zaskarżył powyższy wyrok w całości i zarzucił mu błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, że oskarżony brał udział
w zorganizowanej grupie przestępczej w rozumieniu art. 258 § 1 k.k.

Zarzucił też obrazę przepisów postępowania, w tym w szczególności art. 424 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k., wyrażającą się w ocenie dowodów
z naruszeniem reguł wynikających z cytowanych przepisów, a nadto i przede wszystkim rażącą niewspółmierność orzeczonej kary, wyrażającą się w nadmiernej jej surowości, poprzez niedostateczne uwzględnienie przemawiających na korzyść oskarżonego okoliczności łagodzących.

W związku z tym wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu w pkt III wyroku i w konsekwencji o wydatne złagodzenie kary łącznej orzeczonej w pkt IV wyroku, tudzież skrócenia okresu próby orzeczonego w pkt V wyroku, a nadto złagodzenie kary grzywny orzeczonej w pkt
II a wyroku. W każdym razie wniósł o złagodzenie kary łącznej orzeczonej w pkt
IV wyroku, tudzież skrócenie okresu próby orzeczonego w pkt V wyroku, a nadto złagodzenie kary grzywny orzeczonej w pkt II a wyroku.

Obrońca oskarżonego G. K. zaskarżył powyższy wyrok
w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze grzywny i kosztach sądowych.

Na podstawie art. 427 k.p.k. oraz art. 438 pkt 4 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność kary, przekraczającej stopień społecznej szkodliwości oraz niewspółmierność reakcji do celów kary, jakie kara winna spełniać w zakresie prewencji szczególnej z uwagi na niedostateczne uwzględnienie przy wymiarze kary, w szczególności kary grzywny, okoliczności łagodzących,
co skutkowało wymierzeniem łącznej kary grzywny w wysokości 2.000 stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, dokonanym z naruszeniem przepisów k.k. i k.k.s., w szczególności przepisu art. 33
§ 3 k.k. oraz art. 23 § 3 k.k.s., polegającym na nie rozważeniu przez Sąd I instancji przy wymiarze kary grzywny stosunków majątkowych i możliwości zarobkowych oskarżonego, jego warunków osobistych i rodzinnych, a tym samym wymierzenie kary nadmiernie surowej.

Zarzucił też nie rozważenie przez Sąd I instancji przy zasądzeniu od oskarżonego kosztów sądowych w łącznej wysokości 21.303,40 złotych tytułem opłat i wydatków w stosunku do możliwości majątkowych i zarobkowych oskarżonego. Wniósł o dopuszczenie dowodu z kopii dokumentów dołączonych do apelacji,
a obrazujących aktualną sytuację finansową oskarżonego.

W konsekwencji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wydatne obniżenie orzeczonej wobec oskarżonego G. K. kary grzywny
i kosztów sądowych.

Obrońca W. K. zaskarżył powyższy wyrok w całości,
tj. w zakresie rozstrzygnięć o winie tegoż oskarżonego zawartych w pkt: XVIII, XIX, XX, XXI, XXII i XXIII sentencji wyroku.

Zarzucił obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez dokonanie niezgodnej ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasadami prawidłowego rozumowania oceny zgromadzonych w niniejszej sprawie dowodów, wzięcie pod uwagę – wbrew zasadzie obiektywizmu – jedynie okoliczności niekorzystnych dla oskarżonego W. K. i oparcie wyroku na nieprzekonywujących dowodach, przy jednoczesnym pominięciu okoliczności, które przemawiały na jego korzyść poprzez uznanie za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonego, w których szczegółowo opisał on działalność trzech podmiotów gospodarczych tj. (...), (...) Sp. z o.o.” i (...), z których każda miała inną grupę klientów i inny profil działalności oraz opisał pole współpracy między firmami w związku
z nowym przedsięwzięciem, które próbował zrealizować, a które dotyczyło transportu międzynarodowego.

Skarżący zarzucił też obrazę przepisów postępowania, mająca wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to art. 410 k.p.k. poprzez oparcie rozstrzygnięcia na wybiórczo wyselekcjonowanych dowodach, nie stanowiących całokształtu materiału dowodowego przede wszystkim pominięcie i brak ustosunkowania się
w uzasadnieniu do korzystnych dla oskarżonego dowodów o charakterze obiektywnym w postaci listu intencyjnego złożonego firmie (...) Sp. z o.o. przez A. M., (...) oraz załączników w postaci aneksów obliczeniowych oraz dokumentu w postaci „Certyfikatu Kompetencji Zawodowych w Drogowym Transporcie Rzeczy”, które zostały przedłożone do akt sprawy, podobnie jak pokwitowania przez przedsiębiorców odbioru gotówki wypłaconej przez oskarżonego z rachunku bankowego.

Obrońca zarzucił też obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygniecie na niekorzyść oskarżonego okoliczności w zakresie rzeczywistego prowadzenia przez oskarżonego działalności, którą poświadczają dokumenty i zdobyte przez oskarżonego i jego brata certyfikaty, a które kwestionują jedynie świadkowie (osoby wcześniej skazane)
i jeden ze współoskarżonych, dla którego korzystnym rozwiązaniem było obciążanie innych osób w celu uzyskania dla siebie łagodnego wymiaru kary i błędne uznanie,
iż wątpliwości w sprawie nie zachodzą.

Zarzucił też obrazę art. 424 § 1 k.p.k. poprzez brak ustosunkowania się przez Sąd Okręgowy do dowodów zgromadzonych w aktach sprawy, a przedłożonych przez oskarżonego W. K.w postaci listu intencyjnego złożonego firmie (...) Sp. z o.o. przez A. M., (...) oraz załączników w postaci aneksów obliczeniowych oraz dokumentu w postaci „Certyfikatu Kompetencji Zawodowych w Drogowym Transporcie Rzeczy”, o którego uzyskanie oskarżony starał się od 2003 roku (jak wynika z treści dokumentu), które to dowody poświadczają wiedzę i doświadczenie oskarżonego i jego wspólnika w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej. Dokumenty potwierdzają również plan uruchomienia przez oskarżonego i jego brata G. K. nowego przedsięwzięcia o dużej skali w postaci firmy transportowej.

Skarżący zarzucił także błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, poprzez przyjęcie, że oskarżony W. K.
w okresach wskazanych w części wstępnej wyroku poprzez stworzenie pozorów zaistnienia okoliczności uzasadniających zwrot, bądź zaliczenie na poczet przyszłych okresów rozliczeniowych naliczonego podatku od towarów i usług (...) przez przyjęcie od innych wskazanych w zarzutach firm, zewidencjonowania oraz użycia jako autentyczne, poświadczające nieprawdę dokumenty w postaci faktur wprowadził w błąd pracowników Urzędu Skarbowego co do faktycznego zaistnienia transakcji zakupu towarów i usług i w konsekwencji doprowadził Skarb Państwa do niekorzystnego rozporządzenia mieniem – podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku,
iż oskarżonyW. K. nie dopuścił się popełnienia przypisanych mu
w wyroku przestępstw.

Stawiając powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego W. K. od popełnienia przypisanych mu czynów, ewentualnie z ostrożności procesowej o uchylenie zaskarżonego wyroku
i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny stwierdził, co następuje:

Apelacje obrońców oskarżonych G. K. i W. K. (1) jako niezasadne nie zasługiwały na uwzględnienie.

Niemniej jednak wniesienie ich doprowadziło do częściowego uchylenia zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania karnego w zakresie przypisany im przestępstw z art. 273 k.k. w zw. z art. 12 k.k. z uwagi na przedawnienie ich karalności, podobnie jak w wypadku oskarżonego S. K. (punkt
II zaskarżonego wyroku).

W związku z tym, w odniesieniu do oskarżonego G. K., Sąd odwoławczy uchylił orzeczenie: o karze łącznej pozbawienia wolności i karze łącznej grzywny, o warunkowym zawieszeniu wykonania orzeczonej wobec niego kary łącznej pozbawienia wolności oraz zaliczeniu na poczet orzeczonej kary łącznej grzywny okresu jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie.

W następstwie tego Sąd II instancji wymierzył oskarżonemu G. K. nową łagodniejszą karę łączną pozbawienia wolności i nową łagodniejszą karę łączną grzywny. Warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej nowej kary łącznej pozbawienia wolności, a na poczet nowej łącznej kary grzywny zaliczył okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie.

Natomiast w wypadku oskarżonego W. K., w następstwie uchylenia wyroku i umorzenia postępowania co do czynu z art. 273 k.k. w zw. z art. 12 k.k., Sąd odwoławczy uchylił orzeczenia o karze łącznej pozbawienia wolności
i karze łącznej grzywny oraz orzeczenie o warunkowym zawieszeniu wykonania kary łącznej pozbawienia wolności. W następstwie tych orzeczeń do wykonania pozostała tylko jedna jednostkowa kara pozbawienia wolności orzeczona za przestępstwo z art. 271 § 1 i 3 k.k., gdyż kara pozbawienia wolności orzeczona w punkcie XX zaskarżonego wyroku za przestępstwo karno skarbowe z art. 56 § 1 k.k.s., zgodnie
z art., 8 § 2 k.k.s., nie podlega wykonaniu, (punkt XXI zaskarżonego wyroku).

W związku z tym Sąd odwoławczy warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 5 lat wykonanie jedynej podlegającej jeszcze wykonaniu jednostkowej kary pozbawienia wolności, orzeczonej za przestępstwo z art. 271 § 1 i 3 k.k., (punkt 10 wyroku sądu odwoławczego).

Jeśli chodzi o apelację obrońcy S. K., to częściowo zasługiwała ona na uwzględnienie. O ile zawarty w niej zarzut błędu w ustaleniach faktycznych
w odniesieniu do przypisanego mu przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. jest bezzasadny, o tyle częściowo trafny okazał się zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec tego oskarżonego kary grzywny. W związku z tym Sąd odwoławczy złagodził orzeczoną wobec niego karę grzywny do 1.000 stawek dziennych po 50 złotych każda, a w konsekwencji zmienił punkt VI zaskarżonego wyroku i na poczet złagodzonej kary grzywny zaliczył okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności
w sprawie. Uznał tym samym grzywnę za wykonaną do kwoty 10.800 złotych.

W pozostałym zakresie Sąd Apelacyjny zaskarżony wyrok Sądu I instancji utrzymał w mocy. Zasądził też koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu W. K. w postępowaniu odwoławczym przez obrońcę wyznaczonego z urzędu i zasadził od oskarżonych określone opłaty za obie instancji i wydatki postępowania odwoławczego w częściach ich dotyczących.

Przechodząc do szczegółowego omawiania poszczególnych apelacji na wstępie należy wyraźnie zaznaczyć, że wbrew wywodom skarżących Sąd I instancji starannie przeprowadził postępowanie dowodowe, a następnie zgromadzone dowody poddał prawidłowej analizie i ocenie w zakresie najistotniejszych dla rozstrzygnięcia powyższej sprawy faktów.

Sąd I instancji czyniąc ustalenia faktyczne w powyższej sprawie nie naruszył żadnego ze wskazanych w apelacjach stron przepisów prawa procesowego. Uwzględnił przy tym, wbrew sugestiom skarżących, całokształt okoliczności ujawnionych w powyższej sprawie. Poza tym, żadna z istotnych dla ich odpowiedzialności kwestia nie została pominięta.

Ustalając sprawstwo poszczególnych oskarżonych w zakresie przypisanym im przestępstw Sąd Okręgowy rozważył wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na ich korzyść, jaki i na niekorzyść. Nie naruszył też ram swobodnej oceny dowodów. Przy czym Sąd I instancji nie miał najmniejszych wątpliwości co do sprawstwa i winy poszczególnych oskarżonych, o czym przekonują pisemne motywy zaskarżonego wyroku. Nie było więc podstaw do zastosowania art. 5 § 2 k.p.k. Przy czym uzasadnienie kwestionowanego wyroku Sądu Okręgowego, wbrew zarzutom obrońców oskarżonych, spełnia wszystkie minimalne wymogi określone
w art. 424 k.p.k. W konsekwencji, w ocenie sądu odwoławczego, Sąd I instancji dokonał w powyższej sprawie prawidłowych ustaleń faktycznych. O żadnych wskazywanych w apelacjach błędach w ustaleniach faktycznych nie może więc być mowy. Sąd I instancji prawidłowo ustalił też wszystkie okoliczności wpływające na wymiar poszczególnych kar orzeczonych wobec oskarżonych.

Jedynie w wypadku oskarżonego S. K. przy wymiarze kary grzywny Sąd I instancji w niedostatecznym stopniu uwzględnił, że po ujawnieniu zarzucanych mu przestępstwa, nie tylko że przyznał się do ich popełnienia, za wyjątkiem zarzutu udziału w zorganizowanej grupie przestępczej, ale jeszcze,
w odróżnieniu od pozostałych sprawców objętych niniejszy wyrokiem, całkowicie wyrównał powstałe w wyniku jego działalności szkody. W całości z odsetkami uiścił uszczuplone należności podatkowe. Taką postawę oskarżonego należało docenić.

Poza tym, oskarżony S. K. głównie przyjmował fikcyjne faktury. Natomiast pozostali oskarżeni, a w szczególności G. K., na szeroką skalę uczestniczyli w obrocie fikcyjnymi fakturami. W rezultacie orzeczona wobec oskarżonego S. K. kara grzywny jawiła się jako zbyt wysoka,
w szczególności gdy porówna się ją z wysokością grzywien orzeczonych wobec pozostałych występujących w powyższej sprawie oskarżonych tj. braci G.
i W. K., którzy szkody nie naprawili.

Mając to uwadze Sąd odwoławczy złagodził do 1.000 stawek dziennych po 50 złotych każda grzywnę orzeczoną za przestępstwo przypisane oskarżonemu S. K. w punkcie II a zaskarżonego wyroku i na jej poczet zaliczył okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie. Grzywna w tej wysokości jest
w ocenie sądu odwoławczego współmierna do stopnia jego zawinienia i adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu przestępstwa.

Natomiast wysokość stawki dziennej w dostatecznym stopniu uwzględnia dochody sprawcy, jego możliwości zarobkowe oraz warunki osobiste i rodzinne.

W ocenie Sądu Apelacyjnego nie było natomiast najmniejszych podstaw do kwestionowania przypisanego oskarżonemu S. K. udziału
w zorganizowanej grupie przestępczej, to jest występku z art. 258 § 1 k.k. W tym zakresie Sąd I instancji w oparciu o relacje współoskarżony, prawomocnie skazanych w wyłączonej z powyższej sprawie, oraz wyjaśnienia G. K. prawidłowo ustalił, że taka grupa rzeczywiście istniała i działał w niej S. K.. Chodzi tu głównie o relacje R. S. i B. R. (1).

Niewątpliwie oskarżony S. K. kontaktował się w sprawie faktur głównie z oskarżonym G. K.. To on przekazywał S. K. faktury i rozliczał się z nim pieniędzmi wypłacanymi z konta. Niemniej jednak S. K. miał pełną świadomość funkcjonowania w określonej strukturze zajmującej się w ramach wspólnego porozumienia przestępczą działalnością. Popełnianiem głównie oszustw podatkowych, przestępstw przeciwko wiarygodności dokumentów i obrotowi gospodarczemu.

Przy czym do wypełnienia znamion przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. nie jest konieczne ustalenie faktu znajomości oskarżonego w poszczególnymi członkami grupy przestępczej. Wystarczy wspomniana wcześniej świadomość działania
w strukturze przestępczej składającej się z co najmniej trzech osób.

Niewątpliwie częściowo rację ma obrońca oskarżonego S. K. gdy podkreśla, że rola oskarżonego G. K. w przestępczej działalności była znaczniejsza niż ta wskazana przez Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, tj. rola koordynatora. Dowody zgromadzone w powyższej sprawie, w tym i ustalenia poczynione przez Sąd Okręgowy w wyłączonej sprawie
o sygn. XVI K 54/12, dotyczącej B. R. (2), R. S. i innych, wskazują wyraźnie na dominującą rolę w strukturze grupy przestępczej oskarżonego G. K.. Nie zmienia to jednak faktu, że także oskarżony S. K. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, co prawidłowo ustalił Sąd
I instancji.

Nie ma też podstaw do kwestionowanego w apelacji wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej wobec S. K., albowiem Sąd
I instancji prawidłowo ustalił i ocenił okoliczności wpływające na jej wymiar. Nie było też podstaw do skrócenia okresu próby na jaki zawieszono wykonanie orzeczonej wobec niego kary łącznej pozbawienia wolności.

Jeśli chodzi o apelację obrońcy oskarżonego G. K. to, jak zaznaczono na wstępie brak było podstaw do jej uwzględnienia. Skarżący nie kwestionował sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie przestępstw przypisanych mu w zaskarżonym wyroku. Zaskarżył tylko wyrok w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze grzywny i kosztach sądowych. Podniósł w odniesieniu do kary grzywny i kosztów sądowych zarzut ich rażącej niewspółmierności.

W ocenie Sądu odwoławczego brak jest wystarczających podstawa
do uwzględnienia tych zarzutów, albowiem Sąd I instancji prawidłowo ustalił i ocenił wszystkie okoliczności wpływające na wymiar kary grzywny i zasadnie obciążył oskarżonego kosztami postępowania. Wbrew zarzutom apelacji uwzględnił dyrektywy jej wymiaru określone w art. 53 k.k., jak również w art. 33 § 3 k.k. Zwrócił
w szczególności uwagę na ogromną skalę i długotrwałość przestępczej działalności oskarżonego i jego działanie w zorganizowanej grupie przestępczej, w której jego rola była znacząca. Przy czym, Sąd I instancji podkreślił też istotny dla wymiaru kary grzywny fakt, że oskarżony G. K. z przestępczej działalności uczynienia sobie stałe źródło dochodu. Sąd Okręgowy uwzględnił też wszystkie okoliczności łagodzące przemawiające na korzyść oskarżonego. To one głównie zadecydowały o tym, że Sąd I instancji mimo dużej skali jego przestępczej działalności wymierzył oskarżonemu G. K. karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Jednak przy wymiarze kary grzywny wspomniana duża skala przypisanej mu przestępczej działalności była dominującą okolicznością wpływającą na jej wymiar. Przy jej wymiarze Sąd I instancji wziął też pod uwagę sytuację rodzinną i majątkową,
o czy przekonują pisemne motywy zaskarżonego rozstrzygnięcia, (74 strona uzasadnienia).

Także przedstawione przez obrońcę wraz apelacją dokumenty nie mogły doprowadzić do podważenia oceny dokonanej przez Sąd I instancji. Z uwagi na to, że oskarżony w czasie gdy toczyło się postępowania karne przed Sądem I instancji pracował jako serwisant sprzętu fitness i obecnie pracuje, nie było podstaw do zwolnienia go od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem pierwszo instancyjnym, jak i odwoławczym.

Poza tym oskarżony skorzystał z faktu uchylenia i umorzenia postępowania
w zakresie jednego z przypisanych mu czynów, albowiem Sąd odwoławczy
w następstwie tej zmiany zaskarżonego wyroku wymierzył G. K. nie tylko łagodniejszą, na zasadzie pełnej absorpcji, karę łączną pozbawienia wolności, ale i nową łagodniejszą od poprzedniej karę łączną grzywny. Przy czym zaliczył na jej poczet okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, co spowodowało, że uznano, iż została ona wykonana do kwoty 31.300 złotych.

Natomiast jeśli chodzi o apelację obrońcy oskarżonego W. K.
i zawarte w niej zarzuty obrazy przepisów postępowania i błędów w ustaleniach faktycznych to należy na wstępie stwierdzić, że ich treść w istocie rzeczy dowodzi,
że bez mała cała apelacja to jedynie polemika z tym co w oparciu o konkretne dowody ustalił Sąd I instancji, o czym przekonują obszerne motywy zaskarżonego wyroku.

W szczególności z relacji R. S. i S. K. i innych osób bezspornie wynika, że fikcyjne faktury były wystawiane przez firmy, których współwłaścicielem, łącznie z bratem, był oskarżony W. K. i faktury te użyto do rozliczeń podatkowych. Potwierdziły to kontrole skarbowe przeprowadzone w firmach, w których współwłaścicielami byli bracia K..

Kontrole te potwierdziły też to, że miało miejsce wystawianie fikcyjnych faktur pomiędzy firmami, których właścicielem był G. K., a firmami, których współwłaścicielami byli bracia K.. Oskarżeni sami sobie wystawiali faktury poświadczające nieprawdę. Trafnie Sąd I instancji zwrócił uwagę na to, że skala tego procederu wyrażająca się w ilości wystawnych fikcyjnych faktur, świadczy o tym, że chodziło o obniżenie kosztów działalności gospodarczej, o czy doskonale wiedział oskarżony W. K. Bezspornie wynika to z materiału zgromadzonego
w powyższej sprawie, trafnie ocenionego przez Sąd I instancji.

Tymczasem Skarżący pomija te bezsporne fakty zwracając uwagę na kwestie nie mające najmniejszego znaczenia dla odpowiedzialności oskarżonego W. K. Wspomina o przedsięwzięciach, zamiarach, planach oskarżonego rozszerzenia działalności transportowej, zapominając o tym, że w ramach bieżącej działalności dopuszczał się on przestępstw. Ponadto, wbrew zarzutom skarżącego, Sąd I instancji zwrócił uwagę na wspomniane plany oskarżonego, o czym przekonują pisemne motywy zaskarżonego wyroku, ale trafnie ich dokładnie nie analizował, bo to jakie oskarżony miał plany i zamierzenia nie ma najmniejszego znaczenia dla kwestii jego sprawstwa i winy w zakresie przypisanych mu przestępstw.

Plany oskarżonego w zakresie rozszerzenia działalności gospodarczej
i bieżąca działalność nie przeszkadzała mu w wystawianiu fikcyjnych faktur. Jedno nie wykluczało drugiego. Dlatego szerokie powoływanie się przez skarżącego na nowe przedsięwzięcie, które oskarżony W. K.próbował zrealizować,
a które dotyczyło transportu międzynarodowego, nie ma dla odpowiedzialności karnej oskarżonego jakiegokolwiek znaczenia.

Podobnie na miał najmniejszego znaczenia dla odpowiedzialności oskarżonego W. K. w zakresie zarzucanych mu przestępstw list intencyjny złożony firmie (...) Sp. z o.o. przez A. M., Biznes Plan Przedsięwzięcia Inwestycyjnego oraz załączniki w postaci aneksów obliczeniowych oraz dokumentu w postaci Certyfikatu Kompetencji Zawodowych
w Drogowym Transporcie Rzeczy, na które w zarzutach apelacyjnych powołuje skarżący. W dodatku w ocenie skarżącego wspomniane dokumenty miały poświadczyć o wiedzy i doświadczeniu oskarżonego i jego wspólnika w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej, a te kwestie nie mają najmniejszego znaczenia od zakresu odpowiedzialności oskarżonego w odniesieniu do przypisanych mu przestępstw.

Natomiast powoływanie się na wiedzę i doświadczenie oskarżonych
w prowadzeniu działalności gospodarczej dodatkowo potwierdza dodatkowo to, że oskarżeni mieli pełną świadomość uczestniczenia w przestępczym procederze związanym z wystawianiem potwierdzających nieprawdę faktur.

W konsekwencji nie było najmniejszych podstaw do uwzględnianie apelacji obrońcy oskarżonego W. K. Niemniej jednak wniesiona apelacja okazała się skuteczna o tyle, że Sąd odwoławczy uchylił zaskarżony wyrok w części dotyczącej przypisanego mu przestępstwa z art. 273 k.k. i w tym zakresie postępowanie umorzył z uwagi na przedawnienie karalności. Taki rozstrzygniecie wymusiło konieczność uchylenia orzeczenia o karze łącznej pozbawienia wolności
i następcze warunkowe zawieszenie wykonania jedynej podlegającej wykonaniu kary pozbawienia wolności.

Reasumując, na skutek apelacji obrońców oskarżonych od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 19 czerwca 2017 roku, sygn. akt
XVI K 2/11, Sąd Apelacyjny zmienił punkt II a zaskarżonego wyroku w ten sposób,
że złagodził karę grzywny orzeczoną wobec oskarżonego S. K.
do 1.000 stawek dziennych przyjmując, iż jedna stawka dzienna grzywny jest równoważna kwocie 50 złotych, (punkt 1 wyroku sądu odwoławczego).

Zmienił też punkt VI zaskarżonego wyroku w ten sposób, że na mocy art. 63
§ 1 k.k. na poczet orzeczonej nowej kary grzywny zaliczył oskarżonemu S. K. okres 108 dni rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia
17 grudnia 2007 roku do dnia 19 grudnia 2007 roku i od dnia 12 lutego 2008 roku
do dnia 26 maja 2008 roku, przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności jest równoważny 2 dziennym stawkom grzywny, uznając tym samym grzywnę
za wykonaną do wysokości 216 stawek dziennych, tj. kwoty 10.800 złotych, (punkt
2 wyroku sądu odwoławczego).

Sąd Apelacyjny uchylił punkt VIII zaskarżonego wyroku i na podstawie art. 414
§ 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. umarzył postępowanie karne wobec G. K., oskarżonego o czyn z art. 273 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw.
z art. 65 § 1 k.k., opisany w punkcie VIII części dyspozytywnej zaskarżonego orzeczenia i w tym zakresie kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa, (punkt 3 wyroku sądu odwoławczego),

Jednocześnie uchylił orzeczenia o: karze łącznej pozbawienia wolności i karze łącznej grzywny zawarte w punkcie XIV zaskarżonego wyroku, warunkowym zawieszeniu wykonania kary łącznej pozbawienia wolności zawarte w punkcie XV oraz zaliczeniu na poczet orzeczonej kary łącznej grzywny okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie zawarte w punkcie XVI, (punkt 4 wyroku sądu odwoławczego).

Na mocy art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. wymierzył oskarżonemu G. K. nową karę łączną 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności i nową karę łączną grzywny w wymiarze 1.500 stawek dziennych przyjmując, iż wysokość jednej stawki wynosi 50 złotych, (punkt 5 wyroku sądu odwoławczego).

Na mocy art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k., w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku, w zw. z art. 4 § 1 k.k. warunkowo zawiesił oskarżonemu G. K. wykonanie wyżej orzeczonej nowej kary łącznej pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 5 lat, (punkt 6 wyroku sądu odwoławczego).

Na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego G. K. nowej kary łącznej grzywny zaliczył okres 313 dni rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 17 grudnia 2007 roku do dnia 19 grudnia 2007 roku oraz od dnia 30 stycznia 2008 roku do dnia 4 grudnia 2008 roku, przyjmując, iż jeden dzień pozbawienia wolności jest równoważny grzywnie
w wysokości 2 stawek dziennych i tym samym uznał karę łączną grzywny
za wykonaną do wysokości 626 stawek dziennych, tj. do kwoty 31.300 złotych, (punkt 7 wyroku sądu odwoławczego).

Sąd Apelacyjny uchylił punkt XVIII zaskarżonego wyroku i na podstawie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. umarzył postępowanie karne wobec W. K.oskarżonego o czyn z art. 273 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw.
z art. 65 § 1 k.k., opisany w punkcie XVIII części dyspozytywnej zaskarżonego orzeczenia i w tym zakresie kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa, (punkt 8 wyroku sądu odwoławczego).

Uchylił orzeczenia o karze łącznej pozbawienia wolności i karze łącznej grzywny zawarte w punkcie XXII zaskarżonego wyroku, oraz orzeczenie o warunkowym zawieszeniu wykonania kary łącznej pozbawienia wolności zawarte w punkcie XXIII zaskarżonego wyrok, (punkt 9 wyroku sądu odwoławczego).

Na mocy art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt. 1 k.k., w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku, w zw. z art. 4 § 1 k.k. warunkowo na okres próby wynoszący 5 lat zawiesił oskarżonemu W. K.wykonanie jednostkowej kary pozbawienia wolności, orzeczonej w wymiarze 1 roku za czyn
z art. 271 § 1 i 3 k.k. w punkcie XIX zaskarżonego wyroku, (punkt 10 wyroku sądu odwoławczego).

W pozostałym zakresie Sąd Apelacyjny zaskarżony wyrok utrzymał w mocy, (punkt 10 wyroku sądu odwoławczego).

Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata T. O.
- Kancelaria Adwokacka w K. - kwotę 738 złotych, w tym 23 % VAT, tytułem obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu W. K.w postępowaniu odwoławczym, (punkt 11 wyroku sądu odwoławczego).

Nadto zasądził na rzecz Skarbu Państwa: - od oskarżonego S. K. opłatę za obie instancje w kwocie 10.300 złotych, - od oskarżonego G. K. opłatę za obie instancje w kwocie 15.300 złotych, - od oskarżonego W. K. opłatę za obie instancje w kwocie 5.300 złotych i obciążył oskarżonych S. K., G. K. i W. K. wydatkami postępowania odwoławczego w częściach ich dotyczących.

SSA Grzegorz Wątroba SSA Wojciech Kopczyński SSA Piotr Filipiak