Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

Przewodniczący

Sędzia SA Marek Charuza

Sędziowie

SA Iwona Hyła (spr.)

SA Aleksander Sikora

Protokolant

Jolanta Stańczak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 138/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sadu Okręgowego w Gliwicach z dnia 16 grudnia 2021 r. sygn. akt IV K 84/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

Z. G.

Wszystkie zarzucone oskarżonemu czyny.

zeznania świadka B. K.

k. 845 v- 846

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

Z. G.

Wszystkie zarzucone oskarżonemu czyny.

zeznania świadka B. K.

k. 845 v- 846

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Zeznania świadka B. K. - dano wiarę zeznaniom świadka w części, w jakiej wskazał, że:

- zna oskarżonego G. od wielu lat,

- świadek osobiście od długiego już czasu prowadził klub nocny w Niemczech,

- pokrzywdzone po poinformowaniu, jaki rodzaj pracy będą wykonywać w klubie (miały pracować w charakterze „nocnych dam” jak to określił świadek), odpowiedziały, że nie po to przyjechały, żeby „tak pracować”,

- w klubie były 3, 4 pokoje i pokrzywdzone tam spały, świadek nie pamiętał czy wszystkie spały razem, dwa pokoje nie miały okien w ogóle, było też pomieszczenie z jaccuzi, które nie ma okna. - nie pamiętał, czy pokrzywdzone spały w pokojach z oknami czy bez, zaś te pokoje bez okien miały zamurowane okna,

- odwiózł pokrzywdzone do B., tj. 50 km od klubu w W., do biura podróży, które organizuje przejazdy do Polski. Stał tam z nimi na przystanku, aż do odjazdu autobusu do Polski,

- nie widział u pokrzywdzonych żadnych obrażeń ciała. Świadek zgodnie z pozostałymi ustaleniami podniósł, iż pokrzywdzone były wściekłe na G., że je oszukał,

- nie pamiętał imion pań, które wyjechały,

- na wyjazd z Niemiec świadek kupował bilety dla trzech pań, a na przyjazd do Niemiec bilety kupował im G.,

- oskarżony G. obiecał im, że przyjadą tylko na weekend i zarobią 2 tys. euro, pokrzywdzone miały do niego pretensje, że je oszukał, nawet na przystanku mówiły, że tego pożałuje,

- nie wiedział co obiecał G. tym paniom, za jaką pracę miały otrzymać pieniądze przez ten weekend,

- nie miał wiedzy, czy pokrzywdzone kontaktowały się z G. po ich wyjeździe.

Sąd Apelacyjny dał wiarę zeznaniom świadka w zakresie tej części podanych przez niego faktów, albowiem zgodne są z zeznaniami pokrzywdzonych, dotyczą faktów niekwestionowanych i niebudzących wątpliwości. Świadek w sposób dość obiektywny przedstawił okoliczności przyjazdu pokrzywdzonych, charakter pracy, jaką miały wykonywać w klubie i braku zgody na podjęcie tego rodzaju zatrudnienia przez trzy spośród pokrzywdzonych – za wyjątkiem A. S. (w tym zakresie nieprawdziwe są jego tezy o tym, jakoby ta pokrzywdzona pozostała w klubie przez okres półtora miesiąca). Wiarygodne są również jego zeznania, w których wskazał, iż pokrzywdzone były oburzone i czuły się oszukane przez oskarżonego co do charakteru pracy, na jaką się zgodziły a tym, do czego zostały zmuszone po przyjeździe na miejsce.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Zeznania świadka B. K. w części w jakiej świadek wskazał, że:

- jedna z pokrzywdzonych została w klubie, pracowała nawet 1,5 miesiąca, na imię miała O.,

- nic takiego nie miało miejsca, aby G. zmuszał te panie do odbywania stosunków z nim,

- kiedy pokrzywdzone przyjechały to pokłócili się o te 2 tys. euro z G. i oskarżony pojechał do domu,

- oskarżony był w klubie „tylko trochę na początku, a potem już nie”,

- tych pań nikt na siłę w klubie nie przytrzymywał,

- świadek bardzo dobrze porozumiewał się z pokrzywdzonymi, tak trochę po angielsku, one następnego dnia pojechały,

- w klubie jest sala kominkowa i panie tam przebywały, świadek w pobliżu miał pomieszczenie biurowo-telewizyjne, w związku z czym cały czas widział pokrzywdzone.

.

Odmówiono wiary tej części depozycji świadka, jako że w sposób wyraźny odbiegają od zeznań pokrzywdzonych co do czasu trwania pobytu w lokalu (w przypadku świadka A. S.), nadto stoją w opozycji do wiarygodnych twierdzeń pokrzywdzonych o tym, iż oskarżony zmuszał je przemocą i groźbą do odbycia z nim stosunków płciowych. Nadto nie są wiarygodne w części, w jakiej świadek wskazał iż cały czas obserwował pokrzywdzone w związku z czym z całą pewnością – jego zdaniem – nie mogło dojść do ich seksualnego wykorzystania przez oskarżonego G. oraz co do nieprzetrzymywania ich wbrew ich woli w klubie. Nieprawdziwe są jego twierdzenia co do faktu nieobecności Z. G. w klubie, poza momentem, kiedy przywiózł pokrzywdzone do lokalu, a także co do kwestii „bardzo dobrego” porozumiewania się z pokrzywdzonymi w języku angielskim. W tej części zeznań świadka widoczna jest bowiem chęć umniejszenia jego ewentualnej współodpowiedzialności za zarzucone oskarżonemu czynu, jak również ewidentne wsparcie tak, by Z. G. – jego wieloletni dobry znajomy i wspólnik w zakresie oferowanej działalności - nie poniósł odpowiedzialności karnej. Oczywistym jest również - w świetle zasad doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, iż nie jest możliwe, aby świadek nieustannie miał obserwować pokrzywdzone i towarzyszyć im na każdym kroku podczas ich pobytu w klubie.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelacja obrońcy oskarżonego Z. G..

Zarzuty:

1)  obrazy przepisów prawa procesowego a to art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez ustalenie okoliczności faktycznych sprawy na podstawie wybiórczego materiału dowodowego, uznając za prawdziwe wyłącznie zeznania świadków – pokrzywdzonych, w sytuacji, gdy zeznania te są niepełne, a dodatkowo każda z pokrzywdzonych wiedziała w jakim celu wyjeżdża do Niemiec i w tym kontekście powinny być przez sąd orzekający w sprawie ocenione ze szczególną ostrożnością, natomiast wyjaśnienia oskarżonego od początku postępowania były niezmienne, są spójne, logiczne i korespondują z niektórymi zeznaniami świadków, również złożone oświadczenie przez oskarżonego, w których złożył pisemne wyjaśnienia jest logiczne i nie pozostaje w sprzeczności ze stanem faktycznym,

co w konsekwencji doprowadziło do:

2)  błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mającego wpływ na jego treść, a polegającego na przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów w sytuacji, gdy z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie nie wynika w sposób niebudzący wątpliwości, iż jest on osobą odpowiedzialną za rzekome zdarzenia, o których popełnienie jest oskarżony, co więcej, wyjaśnienia złożone w oświadczeniu oskarżonego są logiczne i spójne.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty niezasadne.

W sprawie nie doszło do sygnalizowanego przez apelującego naruszenia przez sąd I instancji przepisów prawa procesowego w zakresie przypisanych oskarżonemu czynów. Wszystkie okoliczności przedmiotowe i podmiotowe zostały przez sąd I instancji ustalone w sposób prawidłowy, przy uwzględnieniu zasad prawidłowego rozumowania, w zgodzie z zasadami doświadczenia życiowego, wiedzy i logicznego rozumowania. Nie może więc być mowy w tej sytuacji o błędzie w ustaleniach faktycznych, który byłby efektem niewłaściwej oceny dowodów. Trafna jest również ocena parwno - karna zachowań oskarżonego, przyjęta przez sąd I instancji.

W przekonaniu Sądu Apelacyjnego, sąd I instancji procedował w sprawie prawidłowo, nie uchybiając normom zarówno z zakresu prawa procesowego, jak i materialnego. W toku postępowania zostały wyjaśnione - zgodnie z nakazem płynącym z dyspozycji przepisu art. 366 § 1 k.p.k. - wszystkie istotne dla sprawy okoliczności. Ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy poczynił w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (art. 410 k.p.k.), który ocenił z poszanowaniem reguł wynikających między innymi z art. 4 i 7 k.p.k., a swoje stanowisko w sposób wystarczający uzasadnił w pisemnych motywach wyroku - w szczególności sąd ten wskazał w uzasadnieniu orzeczenia, które fakty uznał za udowodnione lub też nie, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie dał wiary dowodom przeciwnym. Sąd Okręgowy omówił i przeanalizował w pisemnych motywach wyroku wszystkie zgromadzone w sprawie dowody. W sposób jasny i logiczny wyjaśnił przy tym, dlaczego dowody te uznał za wiarygodne i wskazujące na sprawstwo oskarżonego, stąd nie ma mowy o naruszeniu art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. Sąd Apelacyjny w całości zgadza się z oceną dowodów zaprezentowaną w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia i przyjmuje ją za własną, zaś w sytuacji utrzymania wyroku w mocy, nie ma potrzeby ponownego przytaczania tychże ocen w niniejszym uzasadnieniu.

Chybione są zarzuty skarżącego pod adresem braku podstaw do odrzucenia wyjaśnień oskarżonego, z uwagi na ich „spójność i wewnętrzna logikę”, jak też rzekomo niezasadnego uznania przez sąd meriti za wiarygodne zeznań pokrzywdzonych. Przypomnieć wszak trzeba, że ocena dowodów zaprezentowana przez sąd pozostaje pod ścisłą ochroną art. 7 k.p.k., a jej wadliwość zostałaby przez stronę wykazana wyłącznie w sytuacji, gdyby ocena taka była sprzeczna z dyrektywą wskazaną w powyższym przepisie. Tymczasem apelujący błędów w analizie dowodów dokonanej przez sąd I instancji nie wykazał. „Zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności.” Postanowienie SN z 9.03.2022 r., V KK 680/21, LEX nr 3410070. Skarżący nie wykazał wszak sugerowanej niepełności, nielogiczności czy niewiarygodności w depozycjach pokrzywdzonych. To zaś, że wyjaśnienia oskarżonego są konsekwentne i spójne w zakresie, w jakim nie przyznaje się do popełnienia stawianych mu zarzutów i przedstawia siebie jako człowieka zaangażowane w życie rodzinne (dobrego męża i głowę rodziny) nie oznacza wcale, że te jego „konsekwentne i spójne” depozycje – bo bezspornie takimi są - muszą być jednocześnie prawdziwe. Oskarżony jest po prostu konsekwentny i spójny w zaprzeczaniu swego sprawstwa, co automatycznie nie czyni jego wyjaśnień wiarygodnymi. Trafnie zatem zeznania wszystkich pokrzywdzonych sąd I ocenił jako wiarygodne, wzajemnie się uzupełniające, logiczne i szczere. Pokrzywdzone wyjaśniły powody swojego wyjazdy do Niemiec, pomimo, że okoliczności te z całą pewnością były dla nich krępujące. Sąd Okręgowy w Gliwicach słusznie skonstatował, że brak jest w sprawie kontrdowodów na to, by przekazany przez pokrzywdzone przebieg wydarzeń w domu publicznym, w tym gwałty dokonane przez oskarżonego na E. S. i A. N. nie polegały na prawdzie. Wszak poza depozycjami pokrzywdzonych, pośrednio, zeznania te potwierdzają osoby nie będące bezpośrednimi świadkami zdarzeń, a to: E. W.,F. K.. Sąd I instancji słusznie także zwraca uwagę, iż zeznania pokrzywdzonych korelują ze sobą i opisują przebieg zdarzeń, których były uczestniczkami lub o których słyszały od pozostałych pokrzywdzonych. Relacje te są nad wyraz spójne i zdecydowane. Składaniu zeznań – na co również prawidłowo zwrócił uwagę sąd I instancji i co widoczne było na nagraniach -towarzyszyły odpowiednie do sytuacji emocje. Świadkowie E. S. i A. N. niezależnie od siebie w sposób nie budzący wątpliwości rozpoznały oskarżonego na zdjęciu, nie może więc być mowy o pomyłce we wskazaniu osoby sprawcy. Okoliczności przyjazdu pokrzywdzonych do nocnego klubu potwierdził wszak również świadek oskarżenia, tj. B. K.. Przyznał nawet, że pomiędzy pokrzywdzonymi a oskarżonym doszło do konfliktu, albowiem pokrzywdzone czuły się oszukane przez oskarżonego G., albowiem nie na taki charakter pracy się godziły. Wprawdzie zaprzeczył on, iżby kobiety były przemocą i szantażem zmuszone do odbycia stosunków płciowych z oskarżonym, niemniej jednak ta część jego zeznań uznana została przez Sąd Apelacyjny za niewiarygodną. W sposób niewątpliwy i bezsporny wynika z zeznań pokrzywdzonych, że nie godziły się one na odbycie stosunku z oskarżonym w miejscu i okolicznościach w jakich się znalazły. Słusznie podkreśla sąd I instancji, iż nie zmienia tego ustalenia fakt, że do Niemiec kobiety przybyły z własnej woli, godząc się na ewentualne współżycie z osobą podającą się za adwokata o nazwisku P. K., zastrzegając jednocześnie, że będzie to zawsze za ich zgodą i po spełnieniu przez „P. K.” obietnic podanych w rozmowach telefonicznych oraz korespondencji. Wszystkie z pokrzywdzonych zgodnie i spójnie podały, że dotrzymanie tych obietnic, tj. uzyskanie gratyfikacji finansowej za przyjazd, towarzyszenie „P. K.” podczas weekendu, było dla pokrzywdzonych podstawą do ewentualnego wyrażenia zgody na współżycie płciowe. Jasno i jednoznacznie stwierdzić trzeba, że elementami tej „umowy” na pewno nie było przywiezienie pokrzywdzonych do domu publicznego, nakłanianie do uprawiania prostytucji i stosowanie wobec nich przemocy. Za sądem meriti stwierdzić trzeba, że rolą sądu nie była w niniejszej sprawie ocena - pod kątem moralnym i etycznym - motywacji pokrzywdzonych, która skłoniła je do wyjazdu do Niemiec. Motywacja ta w tej sprawie nie miała bowiem jakiegokolwiek znaczenia. Pokrzywdzone, podejmując swe decyzje, korzystały z prawa do swobodnego decydowania o swoim ciele, wolności seksualnej, a co za tym idzie powody, dla których zdecydowały się na przyjazd, a więc tzw. sponsoring, w żadnym razie nie uprawniały oskarżonego do decydowania za nie – przy pomocy gróźb, szantażu, podstępu i przemocy, z kim i w jaki sposób odbywać będą stosunki seksualne. Z żadnej bowiem przekazanej mu przez pokrzywdzone informacji nie wynikało, że zamierzają one podjąć pracę w domu publicznym, a tym bardziej ich opór, który w efekcie musiał oskarżony przełamywać, nie upoważniał go do obcowania płciowego z pokrzywdzonymi. Warte jest również podkreślenia to, że sposób w jaki działał oskarżony namawiając kobiety do przyjazdu do Niemiec, a następnie wykorzystanie przybyłych w celu zaspokojenia swojego popędu płciowego, był stałym sposobem działania oskarżonego, co wynika niezbicie z zeznań pokrzywdzonych. Zeznały one bowiem, że od osób pracujących w domu publicznym dowiedziały się, że nie są one pierwszymi „dziewczynami” które ściągnął do Niemiec oskarżony i z którymi zamykał się w pokoju. Wbrew twierdzeniom apelującego sąd analizując materiał dowodowy i dokonując ustaleń faktycznych trafnie oparł się w tej mierze przede wszystkim na zeznaniach pokrzywdzonych, zaś chybione są zarzuty jakoby depozycje te miały być niepełne, niejasne czy stronnicze. Pokrzywdzone nie znały przed zdarzeniem oskarżonego, nie miały jakichkolwiek podstaw aby obciążać go bezpodstawnie za czyny, których miałby nie popełnić. Pokrzywdzone przed przyjazdem do Niemiec się nie znały (poza A. W. i D. K.). W przypadku każdej z nich oskarżony zastosował ten sam, stały motyw oszukańczy. Nie sposób zatem wyprowadzać wniosku, iżby kobiety miały uknuć intrygę, czy spisek przeciwko oskarżonemu a ich zeznania miałyby być nieprawdziwe. W tym kontekście słuszne są ustalenia faktyczne dokonane przez sąd I instancji, a następnie ocena tychże pod kątem wyczerpania znamion poszczególnych przestępstw, jakie zostały mu przypisane. Ponieważ skarżący nie kwestionował zastosowanej kwalifikacji prawnej, a sąd I instancji w sposób wystarczający wypowiedział się na ten temat w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, sąd odwoławczy uznał za zbędne powielanie tych rozważań w sytuacji utrzymania wyroku w mocy także i w tym zakresie.

Z uwagi na zaskarżenie wyroku w całości, przepis art. 447 § 1 k.p.k. obliguje Sąd Apelacyjny również do rozpoznania sprawy w zakresie kary.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego po stronie oskarżonego nie występują niedostrzeżone przez sąd pierwszej instancji okoliczności, które zmniejszają stopień jego zawinienia, bądź powinny mieć wpływ na obniżenie wymiaru kary, tym samym wymierzone oskarżonemu kary jednostkowe za przypisane mu czyny, jak i kara łączna pozbawienia wolności w wysokości 6 lat, nie nosi cechy rażącej surowości w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Jako okoliczności obciążające przy wymiarze kary sąd meriti słusznie przyjął znaczny stopień zawinienia i społecznej szkodliwości czynów oskarżonego, natężenie jego złej woli, a nade wszystko fakt, iż postawił pokrzywdzone swymi czynami osoby w pozycji „rzeczy i towaru”, co w żadnym cywilizowanym państwie prawa nie może być akceptowalne.

Wymierzając karę łączną sąd I instancji słusznie zastosował zasadę asperacji, albowiem poszczególne przestępstwa i ciągi przestępstw popełnione zostały w krótkich odstępach czasu, skierowane były na zbliżone dobra chronione prawem, a zatem kara ta musi zostać uznana za odpowiadającą wymogom prewencji ogólnej jak i indywidualnej. Kara ta będzie również stanowiła sprawiedliwą w odczuciu społecznym odpłatę za popełnione przez oskarżonego czyny, a jednocześnie nie jest karą nadmiernie surową, wziąwszy pod uwagę charakter i ilość czynów, wielość pokrzywdzonych i okres przestępczego działania oskarżonego.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku w całości, poprzez odmienne orzeczenie co do istoty sprawy i wydanie wyroku uniewinniającego, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Gliwicach.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niezasadności poszczególnych zarzutów postawionych zaskarżonemu wyrokowi, brak było podstaw do wydania orzeczenia o charakterze reformatoryjnym, zgodnie z postulatem skarżącego. Z kolei wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania jest oczywiście bezpodstawny. Brak jakichkolwiek przesłanek do wydania przez sąd odwoławczy takiego rozstrzygnięcia. Nie zachodzi sytuacja, o jakiej mowa w treści art. 437 § 2 k.p.k. Uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może wszak nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art. 439 § 1, art. 454 k.p.k., lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

W apelacji obrońca oskarżonego wniósł o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka S. A., na okoliczność uczestniczenia przez oskarżonego w przestępczym procederze, zmuszania pokrzywdzonych do uprawiania nierządu i okoliczności podjęcia przez pokrzywdzone pracy w Niemczech i przyczyn powrotu do Polski, zgody i chęci pokrzywdzonego do odpłatnego świadczenia usług seksualnych.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Sad Apelacyjny uwzględnił wniosek obrońcy oskarżonego i dopuścił w/w dowód. Z oświadczenia świadka wynika jednak, iż na stałe przebywa ona w Niemczech, zaś w przedmiotowej sprawie nie posiada żadnych wiadomości. Odstąpiono zatem od przesłuchania świadka i pominięto ten dowód, jako że jego przeprowadzenie byłoby niemożliwe. Świadek ma swoje centrum życiowe na terenie Republiki Federalnej Niemiec, przebywa tam na stałe, zaś odległość od jej miejsca zamieszkania do siedziby sądu jest znaczna, a świadek nie posiada środka transportu, który umożliwiłby pokonanie takiej odległości w rozsądnym czasie. Nadto z oświadczenia świadka wynika, iż nie posiada ona wiadomości na temat okoliczności związanych ze sprawą oskarżonego G..

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W związku z bezzasadnością postawionych w apelacji zarzutów (omówienie w rubryce 3.1), a nadto brakiem przesłanek do działania z urzędu niezależnie od granic zaskarżenia i treści postawionych zarzutów, Sąd Apelacyjny utrzymał zaskarżony wyrok w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Na mocy art. 29 ust. 1 Prawa o adwokaturze oraz § 17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016.1714) zasądzono od Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Gliwicach) na rzecz adwokata M. W. – Kancelaria Adwokacka w G. kwotę 885,60 zł, w tym 23 % VAT, tytułem obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu Z. G. w postępowaniu odwoławczym. Ponieważ rozprawa odbyła się na dwóch terminach, należną adwokatowi stawkę powiększono o 20 %.

3.

Na mocy art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k. Zwolniono oskarżonego Z. G. od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa, z uwagi na konieczność odbycia długoterminowej kary pozbawienia wolności i związany z tym fakt nieosiągania dochodów.

7.  PODPIS

SSA Iwona Hyła SSA Marek Charuza SSA Aleksander Sikora

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana