Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

Przewodniczący

SSA Marcin Schoenborn (spr.)

Sędziowie

SA Piotr Filipiak

SO del. Teresa Jędrzejas-Paluch

Protokolant

Iwona Olszówka

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 131/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 20 grudnia 2021 r. sygn. akt V K 258/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

podniesiona w apelacji obrońcy oskarżonego M. B. obraza art. 17 § 1 pkt 9 kpk mająca wpływ na treść orzeczenia poprzez jego niezastosowanie i wykroczenie przez Sąd I instancji przy orzekaniu a quo poza ramy jedności zdarzenia historycznego i przypisanie oskarżonemu wypełnienia znamion zarzucanego czynu w okresie od kwietnia 2016 r. do 7 października 2016 r. w sytuacji, gdy wskazany czasokres nie był objęty aktem oskarżenia w niniejszej sprawie, co stanowi jednocześnie bezwzględną przyczynę odwoławczą z art. 439 § 1 pkt 9 kpk

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ewentualnie błędne oznaczenie czasu popełnienia przestępstwa, z którym wiązałoby się określenie jego ram czasowych w sposób wykraczający poza okres wskazany w zarzucie aktu oskarżenia, samo przez się nie stanowi jeszcze wyjścia poza granice oskarżenia, a do tego tak naprawdę jedynie sprowadzała się istota podniesionego uchybienia polegającego na naruszeniu art. 17 § 1 pkt 9 kpk skutkującego zaistnieniem tzw. bezwzględnego odwoławczego z art. 439 § 1 pkt 9 kpk, następstwem stwierdzenia którego powinno być uchylenie orzeczenia nim dotkniętego oraz umorzenie postępowania wobec braku skargi uprawnionego oskarżyciela. Nie może bowiem budzić wątpliwości, że czyn przypisany oskarżonemu polegający na udziale w określonym przedziale czasu w zorganizowanej grupie przestępczej, którą kierowała ustalona osoba, a wedle ustaleń Sądu I instancji był nią konkretnie K. K. (2), mającej zaś na celu popełnianie przestępstw o charakterze wprowadzania do obrotu znacznych ilości substancji psychotropowych, udziału w obrocie takimi substancjami, a także popełnianiu innych przestępstw, w szczególności przeciwko mieniu oraz przeciwko obrotowi gospodarczemu, zachowuje w pełni tożsamość z czynem zarzucanym, co oznacza, że orzeczono w przedmiocie przestępstwa, którego osądzenia żądał oskarżyciel (zob. postanowienie SN z dnia 17 kwietnia 2014 r., II KK 73/14, LEX nr 1460977). Co jednak istotniejsze w rozpatrywanym przypadku, granic oskarżenia nie określa opis czynu zawarty w akcie oskarżenia, czy też przyjęta przez uprawnionego do wystąpienia z wnioskiem o rozpoznanie sprawy kwalifikacja prawna, lecz zdarzenie w znaczeniu historycznym. Zgodnie z zasadą skargowości (art. 14 § 1 kpk), ramy postępowania jurysdykcyjnego są więc określone przez zdarzenie historyczne opisane w akcie oskarżenia, a nie przez poszczególne elementy tego opisu. Zatem, zasada skargowości nie ogranicza sądu w ustaleniach wszystkich cech faktycznych tego zdarzenia oraz w zakresie oceny prawnej rozpoznawanego czynu. W konsekwencji, sąd nie jest związany ani szczegółowym opisem czynu zawartym w zarzucie aktu oskarżenia, ani kwalifikacją prawną nadaną temu czynowi przez oskarżyciela. Nie jest zatem też wyjściem poza ramy oskarżenia takie postąpienie, w którym sąd w wyniku przeprowadzonego przewodu sądowego i weryfikacji ujawnionego materiału dowodowego ustali, że rozpoznawane przez niego zdarzenie miało miejsce w innym czasie, niż to przyjął prokurator w akcie oskarżenia; dokona w wyroku pewnych ustaleń faktycznych odmiennie, niż to zostało przyjęte w akcie oskarżenia, popieranym przez prokuratora, przy czym ustalenia te mogą dotyczyć nie tylko strony przedmiotowej, ale także strony podmiotowej czynu; przyjmie odmienne, co do szczegółów, zachowanie się i sposób działania poszczególnych sprawców; powiąże zachowanie oskarżonego, zarzucane mu w akcie oskarżenia, z odmiennym skutkiem niż to stwierdza prokurator. Warunkiem wprowadzenia jednej, czy też nawet wszystkich zmian jest jedynie to, aby w realiach dowodowych konkretnej sprawy oczywistym było, iż sąd dokonywał oceny tego samego zachowania oskarżonego, które stanowiło przedmiot oskarżenia (tzw. tożsamość czynu zarzucanego i przypisywanego) (zob. wyrok SN z dnia 30 października 2012 r., II KK 9/12, LEX nr 1226693). Wyjściem poza granice aktu oskarżenia będzie natomiast przypisanie znamion czynu innego niż rozpatrywane zdarzenie historyczne, a zatem np. ustalenie, że oskarżony działał w innym miejscu i czasie, atakując inne dobro prawne czy działając na szkodę innego pokrzywdzonego (zob. wyrok SN z dnia 23 listopada 2005 r., IV KK 393/05, OSNwSK 2005/1/2163). W judykaturze przyjmuje się, że granice oskarżenia zostają utrzymane dopóty, jak długo w miejsce czynu zarzucanego, w ramach tego samego zdarzenia historycznego, można przypisać oskarżonemu czyn, nawet ze zmienionym opisem i jego oceną prawną, ale mieszczący się w tym samym zespole zachowań człowieka. Pojęcie „zdarzenia historycznego” wyznaczają natomiast takie elementy, jak identyczność przedmiotu zamachu, identyczność kręgu podmiotów oskarżonych o udział w zdarzeniu, tożsamość określenia jego miejsca i czasu, ale także zachowanie choćby części wspólnych znamion czynu zarzuconego i przypisanego, które winny się ze sobą pokrywać, mając jakiś wspólny obszar wyznaczony znamionami tych czynów. Identyczność czynu byłaby rzeczywiście wyłączona, jeżeli w porównywanych jego określeniach zachodzą tak istotne różnice, że według rozsądnej życiowej oceny nie można ich uznać za określenia tego samego zdarzenia faktycznego (zob. postanowienie SN z 29 września 2020 r., II KK 262/20, LEX nr 3277759). Tymczasem opis czynu przypisanego od zarzucanego różni wyłącznie okres, w którym urzeczywistniać miał się udział oskarżonego w przedmiotowej zorganizowanej grupie przestępczej. Sąd Okręgowy, jak to wynika z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, przyjmując, że oskarżony brał udział w tej grupie już po tym, jak K. K. (2) opuścił jednostkę penitencjarną, ustalił, że było to od kwietnia 2016 r.. Wedle oskarżyciela publicznego, uwzględniającego obiektywnie stwierdzony fakt pobytu K. K. (2) w izolacji penitencjarnej do dnia 12 czerwca 2016 r. uznał, że udział M. B. w przedmiotowej zorganizowanej grupie przestępczej łączyć należy dopiero z pierwszą transakcją narkotykową, jaką przeprowadził z oskarżonym K. K. (2), a przypaść miała ona, nawet wedle ustaleń Sądu a quo, dopiero w lipcu 2016 r.. Wcześniej bowiem M. B., po tym jak samemu 7 kwietnia 2016 r. opuścił jednostkę penitencjarną i korzystał w pełni z wolności osobistej do zatrzymania w dniu 7 października 2016 r. w istocie na gorącym uczynku popełnienia przestępstwa z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, miał współpracować jedynie z będącym członkiem tej samej grupy A. F., który z kolei był pozbawiony wolności od 28 czerwca 2016 r. do 8 listopada 2016 r..

Wniosek

brak ściśle skorelowanego wniosku

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.2.

podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego M. B.

1.  obraza art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk mająca wpływ na treść orzeczenia poprzez brak uwzględnienia całokształtu okoliczności ujawnionych w toku postępowania oraz dokonanie oceny zebranego materiału dowodowego w sposób dowolny, a nie swobodny, a także z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a polegające na:

-

uznaniu za wiarygodne, logiczne i spójne zeznań K. K. (2) oraz przyjęciu, iż zeznania świadka nie były nacechowane jakimikolwiek uprzedzeniami wobec oskarżonego, podczas gdy świadek K. K. (2) pozostawał w długotrwałym konflikcie z oskarżonym, a ocena zeznań świadka została dokonana fragmentarycznie, z pominięciem części depozycji, która nie pozwala na konstatację, iż oskarżony należał do grupy kierowanej przez świadka, w tym w części, w której świadek nie był w stanie wytłumaczyć znaczenia słów wypowiedzianych do oskarżonego zarejestrowanych podczas kontroli operacyjnej (...) - "Pokazuje trzy osiem, razem wszystko", jak również uznania, iż zeznania świadka K. K. (2) potwierdzają popełnienie zarzucanych czynów przez oskarżonego w okresie od kwietnia 2016 r. do 7 października 2016 r., w sytuacji w której świadek ten zeznał, iż rzekoma pierwsza transakcja narkotykowa miała miejsce w lipcu 2016 r., a prawidłowa ocena materiału dowodowego wskazywać winna, iż zeznania świadka K. K. (2) należy traktować jako dowód z pomówienia,

-

uznaniu za miarodajne zeznań świadka A. F. na okoliczność uczestnictwa oskarżonego w zorganizowanej grupie kierowanej przez K. K. (2) oraz nielegalnych transakcji dokonywanych przez M. B. podczas całego czasookresu objętego aktem oskarżenia w sytuacji, w której świadek F. został aresztowany w czerwcu 2016 r., a tym samym nie mógł być świadkiem jakichkolwiek działań oskarżonego po tym okresie, co w zestawieniu z czasookresem objętym aktem oskarżenia w niniejszej sprawie, przy prawidłowej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego winno prowadzić do wniosku, iż świadek A. F. nie mógł dysponować wiedzą na temat działalności M. B. w okresie od lipca do października 2016 r.,

-

uznaniu, iż zeznania świadka K. K. (2) w odniesieniu do zarzucanych oskarżonemu czynów w czasokresie objętym aktem oskarżenia znalazły potwierdzenie w zeznaniach świadka D. N., podczas gdy z zeznań świadka N. nie wynika, aby zawarł on z oskarżonym w powyższym okresie jakąkolwiek transakcję narkotykową lub dotyczącą kradzionych przedmiotów,

a w konsekwencji

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść poprzez przyjęcie, iż w okresie od kwietnia do 7 października 2016 r. oskarżony przynależał do kierowanej przez ustaloną osobę zorganizowanej grupy przestępczej, pełniąc w jej ramach ściśle określoną rolę, wypełniając jednocześnie cele i założenia grupy mającej na celu popełnianie przestępstw o charakterze wprowadzania do obrotu znacznych ilości substancji psychotropowych, udziału w obrocie takimi substancjami, a także popełnianiu przestępstw, w szczególności przeciwko mieniu oraz przeciwko obrotowi gospodarczemu, w sytuacji w której ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika fakt świadomości oskarżonego odnośnie funkcjonowania w grupie przestępczej, dodatkowo nie sposób przypisać M. B. popełniania czynów w porozumieniu z pozostałymi osobami rzekomo wchodzącymi w skład grupy, jak również faktu pełnienia przez niego określonej roli w jej strukturach

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew stanowisku skarżącego zgromadzony materiał dowodowy Sąd I instancji poddał rzetelnej ocenie, wyprowadzając z niego zasadniczo trafne wnioski końcowe. Tok rozumowania i sposób wnioskowania Sądu Okręgowego przedstawiony w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku jest prawidłowy pod względem logicznym i zgodny ze wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Sąd odwoławczy nie doszukał się podstaw do odmiennej od dokonanej przez Sąd I instancji oceny dowodów, ani też do zakwestionowania trafności jego ustaleń faktycznych w zakresie, w jakim doprowadziły Sąd a quo do wniosku, iż oskarżony brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez K. K. (2) mającej na celu popełnianie przestępstw o charakterze wprowadzania do obrotu znacznych ilości substancji psychotropowych, udziału w obrocie takimi substancjami, a także popełnianiu innych przestępstw, w szczególności przeciwko mieniu oraz przeciwko obrotowi gospodarczemu, już po tym, jak K. K. (2) w czerwcu 2016 r. odzyskał wolność i trwało to do zatrzymania oskarżonego w dniu 7 października 2016 r.. Sąd Okręgowy dochodząc do tego rodzaju wniosków nie przekroczył bowiem ram swobodnej oceny dowodów, jak i nie popełnił innych uchybień prawa procesowego, które mogłyby rzutować na treść wydanego przez niego merytorycznego rozstrzygnięcia.

Skarżąca tak naprawdę potrafiła natomiast przeciwstawić własne oceny bez jednoczesnego wykazania błędów w rozumowaniu Sądu Okręgowego. Tymczasem zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, nie może on natomiast sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, koniecznym jest zaś wykazanie, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego (zob. wyrok SN z 23 marca 1974 r., II KR 355/74, OSNPG 1975/9/84). Pamiętać też trzeba, że przekonanie sądu o wiarygodności lub niewiarygodności określonych dowodów pozostaje pod ochroną zasady wyrażonej w art. 7 kpk wtedy, kiedy spełnione są warunki ujawnienia całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk), rozważenia wszystkich okoliczności zgodnie z zasadą określoną w art. 4 kpk oraz wyczerpującego i logicznego z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego uzasadnienia przekonania sądu (art. 424 § 1 pkt 1 kpk)(zob. postanowienie SN z 14 grudnia 2006 r., III K 415/06, OSNwSK 2006/1/2452). Zarzut naruszenia art. 7 kpk nie może przy tym ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazywać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności (por. postanowienie SN z 26 lipca 2007 r., IV KK 175/07, OSNwSK 2007/1/1738; wyrok SA Katowice z 20 grudnia 2007 r., II AKa 381/07, Prok.i Pr.-wkł. 2008/9/31). W procesie nie chodzi bowiem o to, czy dowody są nieprzekonujące dla obrońcy, lecz o to, czy są one przekonujące lub nie dla sądu w kontekście całokształtu materiału dowodowego. Sama odmienność przekonania obrońcy w danej kwestii nie jest zaś obrazą prawa (zob. postanowienie SN z 13 listopada 2007 r., V KK 257/07, LEX nr 332945). Art. 410 kpk nakazujący uwzględnienie całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie, nie może być zatem rozumiany w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń sądu. Byłoby to oczywiście niemożliwe, gdy z różnych dowodów wynikają wzajemnie sprzeczne okoliczności. Nie można więc zarzutu opierać na tym, iż pewne dowody nie stanowiły podstawy ustaleń, jeżeli sąd rozważył je i ocenił ich znaczenie w sposób określony w art. 7 kpk (zob. wyrok SA w Krakowie z 6 marca 2014 r., II AKa 279/13, KZS 2014/4/49). Dokonanie oceny dowodów nie stanowi bowiem uchybienia dyspozycji art. 410 kpk (zob. wyrok SA w Krakowie z 29 stycznia 2014 r., II AKa 261/13, LEX nr 1425427).

Tymczasem skarżąca nawet gołosłownie podniosła, że M. B. pozostaje skonfliktowany z K. K. (2). Sam fakt złożenia przez świadka obciążających oskarżonego depozycji, choćby już w innym postępowaniu, którego początkiem było zatrzymanie M. B. wraz z K. K. (1) w dniu 7 października 2016 r., nie może przecież tego dowodzić. Oskarżony wprost na tego rodzaju okoliczność w niniejszym postępowaniu nie wskazał, wręcz odmówił złożenia wyjaśnień i udzielenia odpowiedzi na pytania. O niczym takim nie zeznał również K. K. (2), który jedynie wskazał, iż przestępcza współpraca z M. B., która rozpoczęła się po opuszczeniu przez świadka zakładu karnego, nie potrwała za długo ze wskazanej powyżej przyczyny obiektywnej.

Bez jakiegokolwiek umotywowania pozostało również twierdzenie obrońcy, że oceny depozycji K. K. (2) Sąd Okręgowy dokonał fragmentarycznie. W żadnym razie nie może o tym świadczyć to, iż świadek przed sądem nie potrafił zdekodować sensu wypowiedzi z podsłuchanej jego rozmowy z oskarżonym zawierającej się w słowach " Pokazuje trzy osiem, razem wszystko", która ze swej istoty była prowadzona w sposób, który miał uczynić niezrozumiałym jej znaczenie. Dostrzec należy, iż świadek zeznawał po wielu latach od momentu, w którym zaprzestał "handlu narkotykami" i poszedł na współpracę z organami ścigania. W świetle tego owa okoliczność nie musi wcale uchodzić za dziwną, a już na pewno za taką, która podważałaby wiarygodność relacji świadka, w szczególności w sytuacji, w której nie były one odosobnione. Podkreślenia zaś wymaga, iż z tym, co o "współpracy" z oskarżonym opowiedział K. K. (2), współgrały przecież treści rozmów zarejestrowanych podczas kontroli operacyjnej (...), jakie mężczyźni między sobą prowadzili. Na związki oskarżonego z handlem narkotykami wskazywały zresztą również inne dowody pochodzące od osobowych źródeł dowodowych (A. F., D. N.). Wcale zaś Sąd Okręgowy wprost ustaleń wskazujących na sprawstwo oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu nie oparł na tych dowodach ze źródeł osobowych. Choćby co do A. F. przyjął przecież, że z oskarżonym współpracował do swego zatrzymania i nie miało to związku bezpośrednio z aktywnością oskarżonego, o której opowiedział K. K. (2). Zeznania D. N. z kolei potwierdzały związki (...) pseudonim (...) z przestępczością narkotykową oraz przeciwko mieniu, a ściślej z paserstwem kradzionymi ruchomościami. Zasadniczo wynikały z tych dowodów zatem okoliczności, które pozwalały pozytywnie zweryfikować obciążające oskarżonego depozycje K. K. (2), co do których Sąd a quo nie miał też wątpliwości, iż stanowią tzw. dowód z pomówienia, stąd wymagały ponadprzeciętnej skrupulatności w jego przeprowadzaniu i ocenie, tak aby ocena tego pomówienia jako podstawy faktycznej co do winy pomówionego, nie nasuwała żadnych zastrzeżeń (zob. wyrok SN z 24 stycznia 1986 r., IV KR 355/85, OSNPG 1987/3/37). Z jednolitego na przestrzeni lat, tak pod rządami poprzedniego Kodeksu postępowania karnego, jak i obecnego, bogatego orzecznictwa najwyższej instancji sądowej oraz judykatów sądów powszechnych, określających kryteria oceny dowodu z pomówienia, wynika zaś, że obowiązek dochodzenia prawdy obiektywnej dyktuje, aby dowody z pomówień wspierać właśnie innymi dowodami, które razem z pomówieniami dałyby sądowi podstawę do pełnego przekonania o winie osoby oskarżonej (zob. np. wyrok 7 sędziów SN z 28 listopada 1978 r., VI KRN 246/78, OSNPG 1979/4/64; wyrok SN z 14 lipca 1977 r., III KR 175/77, LEX nr 63729; wyrok SN z 22 maja 1984 r., IV KR 122/84, OSNPG 1984/11/101; uchwałę SN z 17 kwietnia 2007 r., SNO 20/07, LEX nr 568905; wyrok SA w Katowicach z 8 grudnia 2010 r., II AKa 192/10, LEX nr 785442; wyrok SA w Białymstoku z 28 lutego 2013 r., II AKa 12/13, LEX nr 1294720; wyrok SA w Warszawie z 11 października 2012 r., II AKa 253/12, LEX nr 1238280; wyrok SA we Wrocławiu z 14 czerwca 2013 r. II AKa 160/13, LEX nr 1362982). Wystarczy jednak, by wyjaśnienia pomawiającego choćby w części wspierały inne dowody (zob. np. wyrok SN z 5 października 1973 r., II KR 107/73, LEX nr 63577; wyrok SA w Łodzi z 5 grudnia 2012 r., II AKa 199/12, OSAŁ 2013/1/9). Oczywiście nie jest też tak, by w ostateczności, z powodu obiektywnej niemożności zweryfikowania pomówienia innymi dowodami, należałoby pomawiającego zdyskwalifikować jako źródło dowodowe, a jego wyjaśnienia jako środek dowodowy (zob. postanowienie SN z 4 kwietnia 2013 r., II KK 67/13, LEX nr 1317923). Procedura karna nie wyłącza bowiem możliwości oparcia ustaleń faktycznych tylko na jednym dowodzie, byleby ocena tego dowodu była rzeczowa oraz logiczna i nie wkraczała w sferę dowolności (zob. wyrok SA w Łodzi z 25 kwietnia 2013 r., II AKa 41/13, LEX nr 1324701). W każdym bądź razie zgodzić się trzeba z Sądem I instancji, iż relacje K. K. (2) również w zakresie, w jakim odnosiły się do osoby oskarżonego, były rzeczowe i konsekwentne, a nadto z okolicznościami nimi naprowadzonymi współgrały inne dowody, nierzadko stanowiąc ich potwierdzenie. Skarżąca nie przedstawiła natomiast racjonalnej argumentacji, która mogłaby przekonać do błędności stanowiska, jakie w zakresie oceny depozycji K. K. (2) zajął Sąd Okręgowy. Zresztą umotywowanie zarzutów koncentrowało się na wywodach kwestionujących przypisanie oskarżonemu popełnienia przestępstwa z art. 258 § 1 kpk również przed lipcem 2016 r.. W tym zakresie rzeczywiście Sąd I instancji poczynił błędne ustalenie, które zawarł w opisie czynu przypisanego, a przekonywać musi o tym to, że istotnie z relacji K. K. (2) wynika, iż pewnym jest, że dopiero w lipcu 2016 r. miała miejsce pierwsza transakcja narkotykowa pomiędzy nim, a oskarżonym, będąca przejawem współdziałania obu mężczyzn, które przybrać miało formułę zaangażowania się M. B. w struktury przestępcze, które K. K. (2) uprzednio stworzył, a po odzyskaniu wolności dalej wykorzystywał pod swoim kierownictwem. Jednocześnie nie jest prawdziwym twierdzenie skarżącej, by w szczególności relacje K. K. (2) nie wskazywały na pełnienie przez oskarżonego świadomie określonej roli w owej strukturze będącej wynikiem podziału zadań pomiędzy jej członków, a stanowiącego wyraz jego współdziałania z innymi osobami, które były w nią zaangażowane, dla osiągnięcia wspólnych korzyści, z czym wiązało się właśnie popełnianie przestępstw. Zresztą K. K. (2) nie krył się, że oskarżony podlegał również jego poleceniom w zakresie, w jakim miał za zadanie wyszukiwanie "słupów", dzięki którym za granicą mogły być popełniane przestępstwa godzące w obrót gospodarczy związane z wyłudzeniami. Nie dyskwalifikuje jednak udziału w zorganizowanej grupie przestępczej, której jednym z nieodłączonych elementów jest podział ról, brak podporządkowania jej uczestnika poleceniom (zob. postanowienie SN z 11 lutego 2021 r., IV KK 567/20, LEX nr 3156197). W przypadku takiej organizacji nie jest też wymagany szczególny poziom jej organizacji, wystarczająca jest organizacja na poziomie zaledwie podstawowym, ale z podziałem ról, a zorganizowaną grupę mogą tworzyć osoby, których celem jest popełnianie przestępstw, o luźnym związku, m.in. bez stałych ról, ale w każdym razie o większym określeniu ról niż przy współsprawstwie (zob. wyrok SN z 13 listopada 2013 r., II KK 170/13, Prok. i Pr. 2014/2, poz. 15). Do przypisania przestępstwa z art. 258 § 1 kk nie jest nawet konieczna wiedza o szczegółach organizacji grupy, znajomość wszystkich osób ją tworzących, mechanizmów funkcjonowania. Wystarczy tylko gotowość sprawcy do spełnienia zadań służących tej grupie (zob. wyrok SA w Białymstoku z 16 listopada 2017 r., II AKa 178/17, LEX nr 2437805). Zorganizowana grupa przestępcza może więc funkcjonować nawet bez wewnętrznej struktury organizacyjnej i nie jest wymagany jej niezmienny skład jak i mechanizmy wymuszające posłuszeństwo. Może zatem nawet funkcjonować na zasadzie dobrowolnego udziału w niej jej członków, musi przy tym łączyć ich chęć popełnienia przestępstw jak i gotowość do takich działań na rzecz grupy (zob. m.in. wyrok SA w Poznaniu z 12 listopada 2020 r., II AKa 217/18, LEX nr 3104650 oraz postanowienie SN z 11 lutego 2021 r., IV KK 567/20, LEX nr 3156197). O zorganizowaniu grupy w rozumieniu art. 258 § 1 kpk świadczą więc jakieś nawet nieszczególnie rozwinięte więzy organizacyjne o pewnym stopniu trwałości, planowanie przestępstw, akceptacja celów, podział ról, skoordynowany sposób działania. Odnoszące się do tego okoliczności naprowadził swoimi depozycjami K. K. (2). Pozwalały one skonstatować, że to on organizował i koordynował działania poszczególnych osób, w tym M. B., które były obliczone na realizację założonych celów, jakim było osiąganie zysków ze sprzedaży narkotyków, z upłynniania kradzionych ruchomości, jak też z wyłudzeń na słupy. W tym też celu przydzielonymi były konkretne role poszczególnym osobom. Istniał zatem podział ról, jak i takie powiązania, choćby wykazujące minimalny (podstawowy) poziom organizacji ukształtowanej w ten sposób struktury, czy skoordynowanie działań, iż należało przyjąć, że oskarżony rzeczywiście brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie wskazanych przestępstw.

Wniosek

zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych czynów

ewentualnie

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Stwierdzone zostało jedynie takie uchybienie w ramach podniesionych zarzutów obrazy art. 7 kpk oraz błędu w ustaleniach faktycznych, dla wyeliminowania którego wystarczającym było skorygowanie zaskarżonego wyroku w zakresie opisu czynu przypisanego oskarżonemu poprzez przyjęcie, iż dopuścił się go w okresie od lipca 2016 r. do 7 października 2016 r.. Nie było natomiast podstaw do dalej idącej ingerencji w treść zaskarżonego wyroku, w szczególności do uniewinnienia oskarżonego, kiedy Sąd I instancji prawidłowo przyjął, że zachowaniem swoim oskarżony zrealizował znamiona przestępstwa stypizowanego w art. 258 § 1 kk. Jednocześnie podkreślenia wymaga, iż sama konieczność ponownej oceny przeprowadzonych dowodów nie mieści się w kręgu podstaw rozstrzygnięcia, o którym mowa w art. 437 § 2 in fine kpk, tj. wyroku kasatoryjnego (zob. wyrok SN z dnia 11 lutego 2020 r., I KS 2/20, LEX nr 2777409). Uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania zgodnie z art. 437 § 2 zd. 2 kpk może zaś nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art. 439 § 1 kpk (bezwzględne przyczyny odwoławcze), art. 454 kpk (zakaz skazania dopiero przez sąd odwoławczy oskarżonego uniewinnionego w pierwszej instancji albo co do którego w pierwszej instancji umorzono postępowanie) lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości. Ostatni z wymienionych enumeratywnie wskazanych w ustawie procesowej przypadków wydania orzeczenia kasatoryjnego przez sąd odwoławczy zachodzi wówczas, gdy orzekający sąd pierwszej instancji naruszył przepisy prawa procesowego, co skutkowało, w realiach sprawy, nierzetelnością prowadzonego postępowania sądowego, uzasadniającą potrzebę powtórzenia (przeprowadzenia na nowo) wszystkich czynności procesowych składających się na przewód sądowy w sądzie pierwszej instancji (zob. uchwałę SN z dnia 22 maja 2019 r., I KZP 3/19, OSNKW 2019/6 poz. 31).

3.3.

podniesiona w apelacji obrońcy oskarżonego M. B. z ostrożności procesowej obraza art. 258 § 1 kk poprzez niewłaściwe jego zastosowanie w sytuacji, gdy z ustalonego w sprawie stanu faktycznego nie wynika, iż oskarżonemu można przypisać spełnienie przesłanek karalności czynu stypizowanego w przywołanym przepisie, tj. wypełnienia strony przedmiotowej poprzez udział oskarżonego w trwałej formie organizacyjnej, nastawionej na wspólne cele, które osiągane miałyby być w wyniku współpracy wszystkich członków grupy wraz z przypisaniem członkom poszczególnych ról w ramach jej struktury, z przeprowadzonego postępowania dowodowego w niniejszej sprawie nie wynika, jaką rolę w grupie przestępczej prowadzonej przez K. K. (2) miałby pełnić oskarżony

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy prawa materialnego musiał być z założenia nietrafny, gdy skarżący wadliwości orzeczenia dopatrywał się w istocie w błędnych ustaleniach przyjętych za jego podstawę (zob. wyrok SN z dnia 23 lipca 1974 r., V KR 212/74, OSNKW 1974, nr 12, poz. 233 i aprobatę W. Daszkiewicza, Przegląd orzecznictwa, PiP 1975, z. 12, s. 130 oraz M. Cieślaka, Z. Dody, Przegląd orzecznictwa, Palestra 1975, z. 7-8, s. 35). O obrazie prawa materialnego można bowiem mówić wtedy, gdy do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego (gdy ustalenia faktyczne nie są kwestionowane ), sąd wadliwie zastosował normę prawną lub bezzasadnie jej nie zastosował, bądź gdy zarzut dotyczy zastosowania lub niezastosowania przepisu zobowiązującego sąd do jego bezwzględnego respektowania. Jeśli zaś zarzucona wadliwość zaskarżonego orzeczenia polega na przyjęciu za jego podstawę błędnych ustaleń, to ocenie instancyjnej podlega trafność ustaleń faktycznych, a nie obraza przepisów prawa materialnego (zob. wyrok SA w Krakowie z 4 sierpnia 2009 r., II AKa 143/09, KZS 2009/7-8/60). W tym zakresie Sąd odwoławczy wypowiedział się w podsekcji 3.2.

Wniosek

zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych czynów

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie stwierdzono konkretnie podniesionego uchybienia w środku odwoławczym, a tylko wówczas zgodnie z art. 437 kpk i art. 438 kpk Sąd odwoławczy miałby obowiązek stosownego zaingerowania w treść zaskarżonego wyroku.

3.4.

podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego J. B.

1.  obraza art. 7 kpk mająca wpływ na treść orzeczenia poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny wyjaśnień oskarżonego J. B. w zakresie w jakim oskarżony wskazał, że według jego świadomości K. K. (2) nabył 100 gramów marihuany na własne potrzeby, polegającej na bezpodstawnym uznaniu przez sąd, że świadomość oskarżonego, iż K. K. (2) miał kontakt z handlem narkotykami, przesądza o tym, że oskarżony musiał mieć również świadomość, że K. K. (2) nabył od niego 100 gram marihuany w celu udostępnienia jej innym osobom,

a w konsekwencji

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść polegający na uznaniu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu w sytuacji gdy oskarżony udzielił K. K. (2) 100 gram marihuany będąc przekonanym, iż K. K. (2) kupuje narkotyki wyłącznie na własny użytek, a co w konsekwencji doprowadziło do jego bezpodstawnego skazania za czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wedle skarżącego oskarżony winien ponieść odpowiedzialność karną na podstawie art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, albowiem sprzedał K. K. (2) 100 gram marihuany w przeświadczeniu, że będzie on konsumentem tego narkotyku. Miał zatem uświadamiać sobie jedynie tyle, że w ten sposób udziela środka odurzającego innej osobie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, a nie że uczestniczy w nielegalnym obrocie nim w rozumieniu art. 56 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, który to przepis zgodnie z utrwalonym orzecznictwem nie znajduje zastosowania do przypadków udostępnienia środków odurzających, substancji psychotropowych, słomy makowej lub nowych substancji psychoaktywnych osobie trzeciej będącej konsumentem (zob. m.in. wyrok SA w Katowicach z dn. 27 czerwca 2002 r., II AKa 201/02, OSA 2003/6/56; wyrok SA w Gdańsku z dn. 9 listopada 2016 r., II AKa 116/16, LEX nr 2193070; wyrok SA w Krakowie z dn. 31 października 2006 r., II AKa 177/06, LEX nr 227305; wyrok SA we Wrocławiu z dn. 24 maja 2016 r., II AKa 72/16, LEX nr 2067981; wyrok SA w Poznaniu z dn. 23 września 2020 r., II AKa 229/19, LEX nr 3159407).

Obrazy art. 7 kpk, a w konsekwencji błędu w ustaleniach faktycznych odnoszących się do strony podmiotowej czynu oskarżonego, którego popełnienie przez niego nie budziło wątpliwości i nie jest w ogóle kwestionowane, obrońca doszukiwał się jednak w istocie jedynie w tym, że Sąd a quo niezasadnie odmówił wiary wyjaśnieniom J. B., w których wskazał, iż sprzedał niepotrzebny mu narkotyk, którego nie chciał wyrzucić, a K. K. (2) nabył go "na próbę", co miało stanowić dla oskarżonego okoliczność świadczącą o tym, iż kupujący będzie jej konsumentem.

Tymczasem Sąd Okręgowy nie dał wiary tym wyjaśnieniom oskarżonego, a przymiotem tym obdarzył depozycje K. K. (2), z których jednoznacznie i bez cienia wątpliwości wynikało, że nabycie na próbę narkotyku od J. B., jakkolwiek wiązało się ze sprawdzeniem przez kupującego jakości towaru, ale nie w roli konsumenta. "Towar" miał bowiem trafić do osoby trzeciej, której miał być zaoferowany. Zresztą K. K. (2) wskazywał, iż przedmiotowa transakcja miała poprzedzać nabycie od J. B. kolejnej, już znacznie większej ilości narkotyku, do którego jednak nie doszło z powodu pozbawienia wolności świadka, choć oskarżony miał na nie przystać, nie zdając sobie nawet sprawy, że w zamierzeniu kontrahenta było dokonanie na nim przy tej okazji oszustwa. Poza tym wedle świadka miał też jeździć z oskarżonym po narkotyki za granicę. Ewidentnym było więc w świetle tego, o czym zaświadczył K. K. (2), że J. B. wbrew swym zapewnieniom był w większym stopniu, niż był skory się do tego przyznać, zaangażowany w proceder handlu narkotykami. Ponadto zauważenia wymaga, iż w naprowadzonym kontekście w zwrocie " biorę to na próbę" użytym wobec sprzedającego przez osobę parającą się handlem narkotykami, zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazania doświadczenia życiowego nie pozwalały się doszukać potwierdzenia dla tezy skarżącego, iż wypowiedź ta przez oskarżonego mogła być zrozumianą jako deklaracja zażycia narkotyku we własnym zakresie przez kupującego. Nawet więc jeśli K. K. (2) nie poinformował oskarżonego, że ma kupca na te wzięte na próbę 100 gram marihuany, logika i doświadczenie życiowe nakazywały przyjąć, wobec niemożliwości wersji alternatywnej, że J. B. musiał być świadom, że sprzedany świadkowi narkotyk był na tzw. "handel", a od jego efektów mogła być uzależniona dalsza współpraca obu mężczyzn wyrażająca się nabywaniem przez K. K. (2) od oskarżonego kolejnych partii narkotyku, o ile okazałoby się, że gwarantował on towar odpowiedniej (akceptowalnej) jakości.

W żadnym zaś razie nie była dowolną i nieobiektywną ocena przeprowadzonych dowodów. Sąd I instancji miał pełne podstawy do tego, by przydać walor wiarygodności jednej grupie dowodów, a odmówić go dowodom przeciwnym ze wskazaniem, z jakich przyczyn to czyni. Zgodnie z istotą swobodnej oceny dowodów stanowisko to wprawdzie oparte było o własne przekonanie organu orzekającego, nie mniej uwzględniało wszystkie przeprowadzone dowody i całokształt wynikających z nich okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego, ocenionych zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Zarzut naruszenia art. 7 kpk nie może natomiast ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazywać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu (por. postanowienie SN z 26 lipca 2007 r., IV KK 175/07, OSNwSK 2007/1/1738; wyrok SA Katowice z 20 grudnia 2007 r., II AKa 381/07, Prok.i Pr.-wkł. 2008/9/31). Temu w najmniejszym stopniu skarżący jednak nie sprostał. Nie przedstawił bowiem żadnej argumentacji, która podważałaby dokonaną przez Sąd I instancji ocenę depozycji K. K. (2), a poprzestał na polemice z okolicznościami nimi naprowadzonymi, ograniczając się zresztą do wybiórczego ich przywołania, a w szczególności pominięcia szerszego kontekstu, jaki towarzyszył przeprowadzeniu przedmiotowej transakcji narkotykowej.

Tym samym za prawidłowe należało uznać ustalenie kwestionowane przez obrońcę. W konsekwencji nie mogło budzić wątpliwości, również przy braku podstaw do kwestionowania ustalenia, iż 100 gram marihuany stanowiło znaczną ilość tego narkotyku, że oskarżony popełnił przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Wniosek

zmiana zaskarżonego wyroku poprzez zmianę kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu oraz odpowiednie do tej zmienionej kwalifikacji prawnej czynu obniżenie wymiaru kary

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie stwierdzono konkretnie podniesionych uchybień w środku odwoławczym, a tylko wówczas zgodnie z art. 437 kpk i art. 438 kpk Sąd odwoławczy miałby obowiązek stosownego zaingerowania w treść zaskarżonego wyroku.

3.5.

podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego R. J. (1)

1.  obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia, w szczególności art. 4 kpk i art. 7 kpk polegająca na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów poprzez dokonanie jednostronnej, wybiórczej, powierzchownej i dowolnej analizy, z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oraz nierozważeniu całokształtu okoliczności sprawy, a także nie uwzględnieniu dowodów przemawiających na korzyść oskarżonego,

co w konsekwencji doprowadziło do

2.  błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mającego wpływ na jego treść polegającego na przyjęciu, że R. J. (1) w okresie od lipca 2016 r. do 28 października 2016 r. w Ł. i innych miejscowościach, działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami substancji psychotropowych w postaci 240 gramów amfetaminy, podczas gdy prawidłowo poczynione ustalenia faktyczne oparte na zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, w szczególności wyjaśnienia samego oskarżonego oraz zeznania świadków w osobie A. F., K. K. (2) oraz R. J. (2) prowadzą do wniosku przeciwnego, a mianowicie, że oskarżony w istocie nie dopuścił się popełnienia czynów zarzucanych mu aktem oskarżenia

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Naruszenia art. 7 kpk nie można sprowadzać do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz należy wykazać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W procesie nie chodzi natomiast o to, czy dowody są nieprzekonujące dla strony, lecz o to, czy są one przekonujące lub nie dla sądu w kontekście całokształtu materiału dowodowego. Sama odmienność przekonania obrońcy w danej kwestii nie jest więc obrazą prawa procesową (zob. postanowienie SN z 13 listopada 2007 r., V KK 257/07, LEX nr 332945).

Z kolei przepis art. 4 kpk formułuje adresowaną do organów postępowania karnego zasadę obiektywizmu. Wskazany przepis zawiera, bowiem ogólną zasadę postępowania, nie nakazuje zaś ani nie zakazuje sądowi konkretnego sposobu procedowania. Wykazanie, że w toku postępowania doszło do naruszenia zasady obiektywizmu wymaga wskazania uchybień konkretnych przepisów służących realizacji tej zasady (zob. postanowienie SN z 24 stycznia 2008 r., II KK 275/07, LEX nr 346665).

Trzeba natomiast wyraźnie powiedzieć, iż Sąd Okręgowy oceniając dowody kierował się wskazaniami art. 7 kpk. Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje natomiast pod ochroną art. 7 kpk, jeśli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk), stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk) i jest zgodne z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Lektura pisemnych motywów zaskarżonego wyroku przekonuje, iż Sąd I instancji dokonał rzeczowej oceny zebranych dowodów. Żadnego z dowodów odnoszącego się do okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia też nie pominął.

W konsekwencji ustalenia faktyczne zaskarżonego wyroku nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy zostały poczynione na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, jest zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, którego odzwierciedleniem jest uzasadnienie orzeczenia.

Argumentacja skarżącego stanowiła jedynie polemikę z rozumowaniem oraz wnioskowaniem Sądu I instancji, która poza tym nie była oparta na całokształcie okoliczności wynikających ze zgromadzonego materiału dowodowego, które przywoływała wybiórczo, jak też w pewnym wyizolowaniu od innych okoliczności, przez co wyłaniający się z tego obraz jawił się jako przedstawiany dalece fragmentarycznie, bez uwzględnienia szerszego kontekstu.

Niezasadnie więc doszukiwał się obrońca sprzeczności w cytowanych fragmentach zeznań K. K. (2) z postępowania sądowego. Wynika bowiem z nich, że świadek ten, którego depozycje, obejmujące również odczytane na rozprawie wyjaśnienia składane w charakterze podejrzanego, stanowiły kluczowy dowód w sprawie, jedynie nie wiedział, czy te konkretne ilości amfetaminy, które sprzedał oskarżonemu, ten dalej odsprzedał, co wcale nie wyklucza tego, iż świadek miał prawo być zorientowany w ogólności w tym, że R. J. (1) para się handlem narkotykami. Miał przecież świadkowi również proponować ich nabycie, bynajmniej nie na własne potrzeby, lecz celem odpłatnego udostępniania ich kolejnym osobom. Do K. K. (2) dotrzeć miała też informacja, że oskarżony od R. J. (2) wręcz jednorazowo chciał nabyć aż 1 kg amfetaminy. Fakt, że R. J. (2) okoliczności tej nie potwierdza, a K. K. (2) nie ma pewnej wiedzy, iż owa transakcja doszła do skutku, nie może oznaczać, iż drugi z mężczyzn będąc mocno zaangażowanym w handel narkotykami na dużą skalę, stąd dysponujący w tym zakresie pokaźną wiedzą, rozmijałby się z prawdą twierdząc akurat, że osobą, która z tym procederem była związana, był również oskarżony J.. Zresztą nie sposób dociec motywu, dla którego miałby fałszywie tak świadczyć przeciwko oskarżonemu. Nie jest z nim przecież skonfliktowany. Przemilczał zaś skarżący, iż Sąd I instancji nie dał wiary zeznaniom R. J. (2), w których wręcz zaprzeczył, aby znał oskarżonego J. choćby z pseudonimu (...), co akurat w świetle prawideł rozumowania logicznego orz wskazań doświadczenia życiowego nie mogło dziwić, gdy świadek ten również wypierał się okoliczności, na podstawie których został prawomocnie skazany za wprowadzanie do obrotu znacznych ilości amfetaminy w okresie od sierpnia 2016 r. do października 2016 r., a co istotne nie zaskarżył nawet zapadłego wyroku Sądu I instancji. Przedstawianym przez K. K. (2) okolicznościom nie mogły też zaprzeczać zeznania M. S., którego z oskarżonym J. łączyć miały wyłącznie relacje zawodowe. Tenże świadek nie musiałby więc wcale orientować się w zaangażowaniu oskarżonego w handel narkotykami. Twierdził zaś jedynie, iż on nie ma na ten temat wiedzy, co nie oznacza, że takową nie mogły dysponować inne osoby, w tym K. K. (2), którego miały właśnie dochodzić słuchy, że oskarżony handluje narkotykami. Doświadczenie życiowe podpowiada z kolei, iż uczestniczący w takim procederze mają też wiedzę o innych osobach, którzy trudnią się identycznym zajęciem, choćby z racji tego, że mogą wręcz stanowić potencjalną konkurencję. Nie jest to jednak wcale pewnik, stąd nie sposób za skuteczny sposób podważenia depozycji K. K. (2) uznać tejże okoliczności, iż tożsamą wiedzą o oskarżonym J. nie dysponował "wspólnik" K. K. (2) w interesie narkotykowym w osobie A. F., który także nie kojarzył osoby o pseudonimie (...). Zwrócić trzeba uwagę, iż K. K. (2) nie twierdził, iż w transakcjach z oskarżonym uczestniczył A. F., co akurat nie może dziwić, kiedy się uwzględni, że w okresie od 1 lipca 2016 r. do 8 listopada 2016 r. i ponownie od 1 do 23 grudnia 2016 r. A. F. był pozbawiony wolności. Równie zaś dobrze informacje, które posiadł K. K. (2) co do zaangażowania oskarżonego w handel narkotykami łączyć należy z powyższym okresem, w którym akurat z obiektywnych względów do A. F. mogły nie docierać, a w późniejszym czasie też nie musiałyby dotrzeć, kiedy K. K. (2) miała nie pozostawać już w żadnej kooperatywie z oskarżonym.

Najistotniejszą jednak okolicznością, która nakazywała odrzucić wersję oskarżonego, iż nabyte od K. K. (2) narkotyki miał na własne potrzeby, jest to, że ich znacznej części nie mógł nielegalnie posiadać jeszcze w dniu 5 października 2017 r., a więc około rok czasu od transakcji ze wskazanym świadkiem. Twierdził w istocie, iż nabyta od K. K. (2) amfetaminę zażywał dla uśmierzenia bólu po wypadku komunikacyjnym, któremu uległ. Leczenie psychiatryczne przypaść zaś miało na okres jednoczesnego zażywania z tego powodu leków przeciwbólowych oraz narkotyków. Rzecz w tym, iż z akt sprawy Sądu Rejonowego w Gliwicach o sygn. akt IX K 296/18, w której R. J. (1) został prawomocnie skazany w trybie dobrowolnego poddania się karze za przestępstwo z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w związku z zabezpieczeniem w jego miejscu zamieszkaniu w dniu 5 października 2017 r. substancji koloru białego w ilości 427,50 grama stanowiącej wedle opinii Instytutu (...) z B. (k. 173) mieszaninę jedynie amfetaminy i kofeiny, nie było zaś mowy o wymieszaniu jej również z magnezem i witaminą B6, co podnosił oskarżony, wynika, a konkretnie z pisma samego zainteresowanego (k. 467), że wypadek, w związku z którym zażywał narkotyk dla uśmierzenia bólu, miał miejsce dopiero 31 sierpnia 2017 r.. Płynie z tego jedyny logicznie poprawny wniosek, że od lipca do października 2016 r. oskarżony nie mógł kupować amfetaminy od K. K. (2) w celu, który deklarował. Wówczas nie mogło być mu bowiem wiadomym, że dozna urazu, z którym wiązać się będą dolegliwości bólowe, a zaordynowana terapia farmakologiczna nie okaże się skuteczną. Zresztą w rzeczonym piśmie zapewniał, iż wcześniej był wrogiem jakichkolwiek substancji psychoaktywnych, co sugeruje, że nie potrzebował ich zażywać i w takim celu nimi nie dysponował. Natomiast w wyjaśnieniach, które w sprawie IX K 296/18 złożył na posiedzeniu sądu rozpoznającego wniosek prokuratora o zastosowanie tymczasowego aresztowania wyraźnie twierdził, że brał narkotyki dopiero po wypadku, bo leki przeciwbólowe nie pomagały (k. 34). Ponadto dopiero w apelacji od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach, sprzecznie z przywołaną opinią, pojawia się jego twierdzenie, iż do mieszaniny amfetaminy i kofeiny w proporcji pół na pół dodał magnez i witaminę B6. Nie może być zaś przypadku, iż z powyższym w ogólności korespondują informacje zebrane od oskarżonego na potrzeby niniejszej sprawy przez specjalistę terapii uzależnień podczas badania przeprowadzonego w dniu 2 grudnia 2020 r. Ze sporządzonego w związku z tym kwestionariusza (k. 1572-1584) wynika, że oskarżony amfetaminę jednorazowo zażył w wieku 19 lat (inicjacja), ponownie dopiero w 2017 r. przez 2 tygodnie ją przyjmował, od tego czasu zaprzeczał przyjmowaniu substancji psychoaktywnych, jednocześnie zadeklarował, że na narkotyki miesięcznie wydawał ok. 15 złotych.

W ocenie instancji odwoławczej Sąd merytoryczny miał zatem pełne podstawy do tego, by przydając walor wiarygodności jednej grupie dowodów, a odmawiając go dowodom przeciwnym ze wskazaniem, z jakich przyczyn to czyni, ustalić, iż oskarżony nie tylko, że od lipca 2016 r. do 28 października 2016 r. w trzech transakcjach nabył od K. K. (2) łącznie 240 gramów amfetaminy (dwa razy po 100 gram i raz 40 gram) za łączną kwotę 1640 złotych, czego nie kwestionował, a wręcz zostało to przez niego przyznanym, ale również, iż dokonał tego w celu odpłatnego udostępnienia tego rodzaju substancji psychotropowej innym osobom, a nie na własne potrzeby, w czym właśnie wyrażało się jego uczestnictwo w obrocie owym narkotykiem wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wyczerpujące konkretnie znamiona czynu stypizowanego w art. 56 ust. 3 tej ustawy ze względu na to, iż 240 gram amfetaminy stanowiło znaczną ilość tejże substancji psychotropowej w rozumieniu tego przepisu. O ile bowiem wprowadzenie do obrotu, jest pierwszą czynnością związaną z przekazaniem innej osobie określonej porcji środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej, o tyle przyjęcie (odbiór) tej porcji stanowi już uczestnictwo w obrocie ale tylko pod warunkiem, że kolejnym odbiorcą tych środków nie byłby bezpośredni konsument (zob. wyrok SA w Katowicach z 20 grudnia 2012 r., II AKa 409/12, LEX nr 1246644). Ilości narkotyków, które jednorazowo nabywał R. J. (1) od K. K. (2) oraz niewielkie odstępy czasu, jakie dzieliły te transakcje, w powiązaniu z tym, że oskarżony miał być zaangażowany w proceder handlu narkotykami, wykazywał też zainteresowanie jednorazowym nabyciem 1 kg amfetaminy, na którą miał mieć kupca, proponował również kupno narkotyków K. K. (2), musi przekonywać, iż kontrahentami R. J. (1) w ramach owego procederu nie mogły być osoby, które narkotyk nabywały na własne potrzeby.

Wniosek

zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych czynów

ewentualnie

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie stwierdzono konkretnie podniesionych uchybień w środku odwoławczym, a tylko wówczas zgodnie z art. 437 kpk i art. 438 kpk Sąd odwoławczy miałby obowiązek stosownego zaingerowania w treść zaskarżonego wyroku. Dodatkowo trzeba wskazać, że sama konieczność ponownej oceny przeprowadzonych dowodów nie mieści się w kręgu podstaw rozstrzygnięcia, o którym mowa w art. 437 § 2 in fine kpk, tj. wyroku kasatoryjnego (zob. wyrok SN z dnia 11 lutego 2020 r., I KS 2/20, LEX nr 2777409).

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

zaskarżony wyrok w całości w stosunku do oskarżonych J. B. i R. J. (1)

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak podstaw do ingerencji w treść zaskarżonego wyroku, kiedy ten nie był obarczony jakimkolwiek z uchybień podniesionych w wywiedzionych apelacjach, a nie stwierdzono również innych uchybień, które należałoby uwzględnić z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów (art. 439 § 1 kpk, art. 440 kpk, art. 455 kpk).

5.1.2.

Przedmiot utrzymania w mocy

zaskarżony wyrok w całości w stosunku do oskarżonego M. B. za wyjątkiem zmiany omówionej w podsekcji 5.2.1.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak podstaw do ingerencji w tę części zaskarżonego wyroku dotyczącą oskarżonego M. B., która nie podlegała korekcie, kiedy nie były dotknięte uchybieniami podniesionymi w wywiedzionej apelacji, a nie stwierdzono także innych uchybień, które należałoby uwzględnić z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów (art. 439 § 1 kpk, art. 440 kpk, art. 455 kpk).

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

opis przypisanego M. B. w punkcie 5 czynu z art. 258 § 1 kk poprzez przyjęcie, iż czynu tego tenże oskarżony dopuścił się w okresie od lipca 2016 r. do 7 października 2016 r.

Zwięźle o powodach zmiany

Z powodów wyłożonych w podsekcji 3.2.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

4, 6

Zasądzając koszty pomocy prawnej w postępowaniu odwoławczym, wobec ich nieopłacenia przez oskarżonych M. B. i R. J. (1) oraz złożenia stosownego wniosku przez ich obrońców, Sąd odwoławczy kierował się uregulowaniami art. 618 § 1 pkt 11 kpk, art. 619 § 1 kpk oraz art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze i przepisami rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tekst jednolity Dz.U. z 2019 r. poz. 18). W konsekwencji objęły one opłatę w wysokości należnej za obronę przed sądem apelacyjnym podwyższoną o stawkę podatku VAT obowiązującą w dacie orzekania.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7

Sąd Apelacyjny na zasadzie odstępstwa od zasady wyrażonej czy to w art. 636 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 633 kpk (miała zastosowanie do J. B. i R. J. (1)), czy też w art. 634 kpk w zw. z art. 627 kpk w zw. z art. 633 kpk (dotyczyła M. B.) zdecydował się zwolnić tychże oskarżonych od zapłaty kosztów sądowych postępowania odwoławczego w oparciu o art. 624 § 1 kpk. Przemawiały za tym okoliczności wskazane już przez Sąd I instancji dla przyjęcia, że uiszczenie kosztów przez J. B. i R. J. (1) w całości, a przez M. B. w części, byłoby dla tychże oskarżonych zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów.

7.  PODPIS

SSO del. Teresa Jędrzejas-Paluch SSA Marcin Schoenborn SSA Piotr Filipiak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego M. B.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie oskarżonego za przestępstwo z art. 258 § 1 kk z wszelkimi wynikającymi z tego konsekwencjami w postaci kary oraz częściowego obciążenia kosztami sądowymi

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego J. B.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie oskarżonego za przestępstwo zakwalifikowane konkretnie z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii z wynikającymi z tego konsekwencjami w postaci kary, nawiązki na cele zapobiegania i zwalczania narkomani oraz przepadku równowartości korzyści majątkowej

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego R. J. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie oskarżonego za przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk z wynikającymi z tego konsekwencjami w postaci kary oraz nawiązki na cele zapobiegania i zwalczania narkomani

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana