Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

Przewodniczący

SSA Witold Mazur (spr.)

Sędziowie

SA Wojciech Kopczyński

SA Wojciech Paluch

Protokolant

Agnieszka Bargieł

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 130/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach, sygn. akt XXI K 103/20,

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

I. Prokurator na podstawie art. 425 § 1 i 2 k. p. k. i art. 444 k. k. p. zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego M. D. oraz powołując się na przepis art. 438 pkt 2, 3 i 4 k. p. k. zarzucił:

1) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że oskarżony nie dopuścił się przestępstwa opisanego w punkcie 2 aktu oskarżenia, podczas gdy prawidłowa ocena dowodów zgromadzonych w toku postępowania przygotowawczego sądowego, w szczególności zeznań małoletniej pokrzywdzonej J. O. i przeprowadzonych z jej udziałem okazań, na których rozpoznała ona oskarżonego, jako osobę przypominającego jej sprawcę, w powiązaniu z innymi dowodami, w tym zeznaniami małoletniego świadka A. R., który podał, iż pokrzywdzona opisywała mu, że widziała po zdarzeniu sprawcę i dowiedziała się wówczas, że było więcej pokrzywdzonych, wskazuje, iż to oskarżony był sprawcą przestępstwa na szkodę wyżej wymienionej,

2) rażącą niewspółmierność orzeczonych wobec oskarżonego kar za przypisane mu przestępstwa z punktów 1, 3-7 aktu oskarżenia pozbawienia wolności, które to kary nie uwzględniają wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynów oskarżonego oraz wysokiego stopnia jego zawinienia, przejawiających się w rodzaju naruszonych przez niego dóbr, a więc wolności osobistej i prawidłowego rozwoju psychofizycznego małoletnich pokrzywdzonych, instytucji opieki nad nimi oraz obyczajności, charakterze wyrządzonej lub grożącej szkody w postaci zakłócenia prawidłowego funkcjonowania w sferze emocjonalnej i społecznej małoletnich pokrzywdzonych, wielokrotności i uporczywości działania oskarżonego w zakresie prób zwabienia i zatrzymania w swoim samochodzie tychże małoletnich które to działania oskarżony podejmował w trakcie prowadzonego przeciwko niemu postępowania karnego o przestępstwa seksualne na szkodę małoletniej poniżej lat 15, za które to czyny został nieprawomocnie skazany przed popełnieniem obecnie mu przypisanych czynów, jak również rażącą niewspółmierność kary łącznej 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, która nie spełnia jej celów w zakresie prewencji indywidualnej i ogólnej wynikającej z potrzeby oddziaływania zapobiegawczego i wychowawczego w stosunku do oskarżonego, jak również w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa,

3) obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, poprzez naruszenie art. 7 k. p. k. polegające na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów i wydanie wyroku wbrew okolicznościom wynikającym jednoznacznie z treści zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, z naruszeniem zasad prawidłowego i logicznego rozumowania, przejawiającego się w wyciąganiu wniosków nie znajdujących uzasadnienia w dowodach oraz stawiania sprzecznych w stosunku do siebie tez oraz założeń, które przeczą podstawowym aspektom doświadczenia życiowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wskazywane przez prokuratora w apelacji zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia zawartego w punkcie 3 zaskarżonego wyroku i obrazy przepisu art. 7 k. p. k. w zakresie nieprawidłowej oceny zebranego materiału dowodowego, co w konsekwencji spowodowało uniewinnienie oskarżonego M. D. od popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia przestępstwa z art. 13 § 1 k. k. w zw. z art. 197 § 3 pkt 2 k. k. są niezasadne i nie zasługują na uwzględnienie.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest skuteczny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, przy czym zarzut ten nie może polegać na polemice z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku. Sama więc możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych, który mógł mieć wpływ na treść zapadłego rozstrzygnięcia. Według Sądu Apelacyjnego ustalenia faktyczne przyjęte przez Sąd I instancji są prawidłowe i znajdują odzwierciedlenie w zgromadzonym materiale dowodowy.

W ocenie Sądu Apelacyjnego przeprowadzone przez Sąd Okręgowy postępowanie dowodowe, w ramach przewodu sądowego, pozwoliło zebrać dowody, na podstawie których został ustalony w sposób prawidłowy stan faktyczny oraz dokonano właściwej oceny prawnokarnej zachowania oskarżonego M. D., odnośnie zarzucanego mu przestępstwa usiłowania zgwałcenia małoletniej pokrzywdzonej J. O.. Wskazane przez nią fakty i okoliczności potwierdzają, że doszło do inkryminowanego zdarzenia, lecz w chwili obecnej brak jest jednoznacznych i konkretnych dowodów, które potwierdziłyby sprawstwo i winę oskarżonego M. D.. Proces dochodzenia przez Sąd I instancji do prawdy materialnej, był poprzedzony ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu istotnych okoliczności zaistniałych w przedmiotowej sprawie, a następnie stanowił wynik rozważenia faktów i okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego M. D.. Sąd I instancji przeanalizował dowody zgromadzone w związku z tym przestępstwem, zgodnie z zasadami określonymi w przepisie art. 7 k. p. k. Przytoczona w tym zakresie argumentacja jest rzeczowa i logiczna.

Zarzut naruszenia art. 7 k. p. k. wymaga wykazania wad w ocenie konkretnych dowodów dokonanej w zaskarżonym wyroku, prowadzących do wniosku, iż przekracza ona granice swobodnej i jest dowolna. Jednak na gruncie niniejszej sprawy ten zarzut jest chybiony. Przepisy Kodeksu postępowania karnego nie zawierają żadnych dyrektyw, które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów, jak również nie wprowadzają różnic co do wartości poszczególnych dowodów. Prokurator formułując w apelacji ten zarzut nie wykazał w sposób przekonujący, aby w tym zakresie Sąd Okręgowy naruszył zasadę swobodnej oceny dowodów. Zarzut naruszenia tej zasady procesowej wymaga uzasadnienia, że ocena ta przekroczyła granice swobodnej oceny, przy czym konieczne jest wykazanie konkretnych błędów w sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiających w zasadniczy sposób przeciwko wydanemu rozstrzygnięciu. Tych konkretnych błędów autor środka odwoławczego nie wymienił. Sąd I instancji zgromadził w sprawie, odnośnie zarzucanego oskarżonemu M. D. przestępstwa, pełny materiał dowodowy. Skarżący w uzasadnieniu apelacji nie wykazał, że wymaga on poszerzenia ani uzupełnienia. Poddał go też wnikliwej analizie i ocenie, zgodnej z wymogami określonymi w art. 7 k. p. k. Wbrew twierdzeniom skarżącego nie była ona błędna i fragmentaryczna. Na podstawie prawidłowo ocenionych dowodów Sąd Okręgowy ustalił właściwy stan faktyczny i prawny, nie popełniając w tym zakresie żadnych błędów natury faktycznej oraz prawnej.

Sąd I instancji w sposób przekonujący uzasadnił rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 3 wyroku i przytoczył argumentację leżącą u podstaw uniewinnienia oskarżonego M. D. od popełnienia czynu zabronionego określonego z art. 13 § 1 k. k. w zw. z art. 197 § 3 pkt 2 k. k.

Oskarżony M. D. zarówno w śledztwie, jak i w trakcie przewodu sądowego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz kategorycznie zaprzeczył, aby usiłował dokonać zgwałcenia małoletniej J. O.. Pokrzywdzona przesłuchana w charakterze świadka przedstawiła przebieg zdarzenia, ale podkreśliła, że nie widziała dokładnie twarzy napastnika. W toku czynności procesowych nigdy stanowczo nie wskazała na oskarżonego, jako na sprawcę zdarzenia. Opisała jego wygląd i ubiór. Podany przez nią rysopis odnoszący się do wieku, wzrostu, czy też budowy ciała jest bardzo ogólny. Wynikało to z tego, że była odwrócona tyłem do sprawcy, który miał na głowie kaptur. Ponadto miał kilkudniowy zarost, a na twarzy blizny i kropki koloru ciemnego. Ubrany był w czarną kurtkę z emblematami cyfr (...) lub (...). W toku okazania zdjęć poglądowych z wizerunkami czterech mężczyzn świadek zeznała, że mężczyzna z wizerunku pod nr 1, czyli oskarżony M. D., najbardziej przypominał jej sprawcę, ale miał on większy zarost, natomiast w toku okazania osób, mężczyzna z nr 2, którym był oskarżony M. D. był podobny posturą i wzrostem do sprawcy, lecz nie jest tego pewna. Później każdy z okazywanych jej mężczyzn wypowiedział słowo "morda", które napastnik powiedział na miejscu zdarzenia. Po ich usłyszeniu świadek zeznała, że głos mężczyzny okazywanego z nr 1 najbardziej przypominał jej głos sprawcy. Zatem go głosie nie wskazała na oskarżonego M. D., tylko na innego okazywanego mężczyznę. Słusznie więc stwierdził Sąd Okręgowy, dokonując analizy i oceny tych dowodów, że małoletnia pokrzywdzona J. O. nigdy nie wskazała w sposób pewny i kategoryczny na oskarżonego M. D., jako na sprawcę usiłowania przestępstwa zgwałcenia. W toku okazania tablic poglądowych podała, że wizerunek przedstawiający oskarżonego jest najbardziej zbliżony do wyglądu sprawcy, jednak w toku czynności bezpośredniego okazania osób, już nie rozpoznała go po twarzy, ograniczając swoją wypowiedź do stwierdzenia, że najbardziej przypomina on posturą sprawcę. Istotne jest także i to, że nie rozpoznała także oskarżonego po głosie. Dodatkowo wartość dowodową niepewnego oraz niejednoznacznego rozpoznania podważają zeznania ojca małoletniej świadka M. O.. Z jego relacji wynika, że funkcjonariusze Policji nie przeprowadzili tej czynności profesjonalnie i obiektywnie, ale z pewnymi elementami sugestii, uprzednio rozpytując pokrzywdzoną oraz okazując jej szereg innych tablic sygnalitycznych z potencjalnymi sprawcami, przez nich typowanymi. Świadek M. O. podkreślił w zeznaniach, że o sprawcy przez nich typowanym, od nich uzyskał informację, przy przeprowadzaniu czynności z udziałem córki, co może świadczyć o dużym prawdopodobieństwie pokazywanie jej wizerunku oskarżonego oraz sugerowaniu przez nich, że to on jest sprawcą czynu. Zresztą po powrocie do domu pokrzywdzona w Internecie wyszukała wizerunek oskarżonego i przekazała rodzicom informację, że to nie on ją napadł.

Słusznie zauważył Sąd Okręgowy, że podawane przez małoletnią J. O. szczegóły dotyczące wyglądu i ubioru napastnika nie mogą identyfikować oskarżonego M. D., jako sprawcy zarzucanego mu przestępstwa. Ze złożonych przez niego wyjaśnień oraz zeznań świadka P. K. (1) wynika, że nigdy nie posiadał opisywanej kurtki, nie nosił zarostu i nie miał na twarzy blizn po trądziku. Potwierdzają to zabezpieczone w sprawie zapisy monitoringu. Na utrwalonych tam obrazach nie miał na sobie kurtki opisywanej przez pokrzywdzoną, ale kurtkę krótką w kolorze niebieski. Również w toku przeszukania nie ujawniono kurtki koloru czarnego z emblematami (...) albo (...).

Poza brakiem jednoznacznego i kategorycznego rozpoznania przez małoletnią pokrzywdzoną oskarżonego M. D. jako sprawcy czynu, przeciwko jego sprawstwu przemawia także ustalenie przez Sąd I instancji, że w dacie zdarzenia, czyli 12 stycznia 2019 r. przebywał poza T. w okolicach W. wraz z konkubiną P. K. (1), gdzie miała miejsce transakcja kupna kota. Sąd Apelacyjny akceptuje w pełni ustalenia w tym zakresie Sądu Okręgowego dotyczące przyjęcia daty czynu, mieszczącej się zresztą w okresie pomiędzy 5 a 19 stycznia 2019 r. wskazanym przez prokuratora w akcie oskarżenia. Ustalenia faktyczne i przytoczona w tej części argumentacja są rzeczowe i logiczne, gdyż znajdują potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym. Warto również zgodzić się ze stanowiskiem Sądu I instancji, że okolicznością wskazująca pośrednio brak sprawstwa po stronie oskarżonego jest jego odmienny sposób działania w odniesieniu do przestępstw przypisanych mu w zaskarżonym wyroku, gdzie nie stosował przemocy fizycznej, ale działał w sposób uprzednio zaplanowany, zwabiając małoletnie dziewczynki do swojego samochodu, pod pretekstem odszukania zagubionych kluczyków do pojazdu.

Wbrew zarzutowi prokuratora zawartemu w apelacji, należy zaakceptować uniewinnienie oskarżonego M. D. od zarzutu usiłowania zgwałcenia małoletniej J. O.. Trzeba zgodzić się ze stanowiskiem Sądu I instancji, że zebrane w sprawie dowody nie wykazały, iż popełnił on opisane w akcie oskarżenia przestępstwo. Zeznania pokrzywdzonej w połączeniu z czynnościami okazania wizerunków i osób nie potwierdzają w sposób jednoznaczny i kategoryczny, że jest on sprawcą zarzucanego czynu. W tym miejscu trzeba jeszcze raz powtórzyć, iż w toku okazania zdjęć poglądowych z wizerunkami czterech mężczyzn świadek zeznała, że mężczyzna z wizerunku pod nr 1, czyli oskarżony M. D., najbardziej przypominał jej sprawcę, ale miał on większy zarost, natomiast w toku okazania osób, mężczyzna z nr 2, którym był oskarżony M. D. był podobny posturą i wzrostem do sprawcy, lecz nie jest tego pewna. Później każdy z okazywanych jej mężczyzn wypowiedział słowo "morda", które napastnik powiedział na miejscu zdarzenia. Po ich usłyszeniu świadek zeznała, że głos mężczyzny okazywanego z nr 1 najbardziej przypominał jej głos sprawcy. Zatem go głosie nie wskazała na oskarżonego M. D., tylko na innego okazywanego mężczyznę. W toku okazania tablic poglądowych podała, że wizerunek przedstawiający oskarżonego jest najbardziej zbliżony do wyglądu sprawcy, jednak w toku czynności bezpośredniego okazania osób, już nie rozpoznała go po twarzy. W związku z tym rozważania, czy miał blizny i kropki na twarzy ciemnego koloru tracą na znaczeniu.

Zasadnie więc stwierdził Sąd Okręgowy, dokonując analizy i oceny tych dowodów, że małoletnia pokrzywdzona J. O. nigdy nie wskazała w sposób pewny i kategoryczny na oskarżonego M. D., jako na sprawcę usiłowania przestępstwa zgwałcenia. Zatem twierdzenie, że w toku prowadzonych czynności okazań z jej udziałem nie rozpoznała oskarżonego w 100 % odpowiada faktom.

Ustaleń faktycznych przyjętych przez Sąd I instancji nie podważają też zeznania świadka A. R.. Od pokrzywdzonej miał informacje na temat przebiegu zdarzenia i późniejszych czynności oraz ustaleń. Jego stwierdzenie, że J. O. widziała sprawcę po zdarzeniu przestępczym nie ma odzwierciedlenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Tej okoliczności nie potwierdziła w swoich zeznaniach sama pokrzywdzona, jak również jej ojciec M. O., który na pewnym etapie postępowania karnego miał kontakt z czynnościami śledczymi przeprowadzanymi przez funkcjonariuszy Policji. Bardzo istotne znaczenie w sprawie mają jego zeznania, w których jasno stwierdził, że córka po zakończonych czynnościach policyjnych, po obejrzeniu zdjęcia oskarżonego w Internecie, powiedziała rodzicom, że nie był on sprawcą przestępstwa na jej szkodę. Nie sposób więc zgodzić się z prokuratorem, że zeznania świadka A. R. świadczą o tym, że pokrzywdzona przynajmniej jemu potwierdziła rozpoznanie faktycznego sprawcy. Wniosek z oceny tych dowodów należy wyprowadzić przeciwny, że ta okoliczność nie została udowodniona zgodnie z twierdzeniami prokuratora.

Trudno też zgodzić się z prokuratorem, że nie podziela stanowiska Sądu I instancji, iż zeznania świadka M. O. nie zasługują na walor pełnej wiarygodności, w zakresie przebiegu bezpośredniego okazania małoletniej pokrzywdzonej J. O. w Komendzie Miejskiej Policji w T.. Zaprezentowany przez niego opis przebiegu czynności śledczych w świetle zasad swobodnej oceny dowodów i doświadczenia życiowego może być uznany za wiarygodny. Ocena tego dowodu zaprezentowana przez Sąd I instancji jest rzeczowa i logiczna. Sąd Okręgowy przyjął, że okazanie przeprowadzone z udziałem córki budziło zastrzeżenia świadka, który twierdził, że funkcjonariusze Policji sugerowali jej, że sprawcą jest oskarżony i tym samym czynność tę przeprowadzili niewłaściwie. Ostatecznie pokrzywdzona nie wskazała napastnika, a jej ojciec nie manipulował faktami, aby poddać w wątpliwość sposób okazania córce wizerunków i osób. Ponadto zgodnie z prawdą przyznał, że w domu pokrzywdzona w Internecie wyszukała wizerunek oskarżonego i przekazała rodzicom informację, że to nie on ją napadł. Również Sąd Okręgowy słusznie stwierdził, że brak jest podstaw do zakwestionowania zeznań świadka M. O., który złożył zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa na jej szkodę, przedstawił sekwencję czynności, w których brał udział i zwrócił uwagę na fakt nieprotokołowania wszystkich czynności okazania jej wizerunków sprawców czynów pedofilskich. Trzeba w tym miejscu także podkreślić, że depozycji świadka w tym zakresie nie podważyły zeznania funkcjonariuszy Policji A. H. i Ł. S..

Odnosząc się do kwestii alibi oskarżonego M. D. to Sąd Apelacyjny aprobuje ustalenia faktyczne przyjęte w tym zakresie przez Sąd Okręgowy. Argumentacja zaprezentowana w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku jest przekonująca. W akcie oskarżenia odnośnie przestępstwa popełnionego na szkodę J. O., nie określono jego daty dziennej, przyjmując, iż zdarzenie miało miejsce w okresie pomiędzy 5 a 19 stycznia 2019 r. Świadek M. O. logicznie wskazał, że do zdarzenia musiało dojść w sobotę 12 stycznia 2019 r. około godziny 18.00. Z analizy telefonów komórkowych J. O. wynika, że aktywnie korespondowała za jego pośrednictwem przed 10 stycznia 2019 r. i od 17 stycznia 2019 r. W okresie od 10 do 17 stycznia 2019 r. była w kalendarzu tylko jedna sobota 12 stycznia 2019 r. W tym czasie nie wykazywała aktywności telefonicznej. Wskazuje to na to, że pozostając w traumie po zajściu nie korzystała z telefonu albo usunęła treści związane ze zdarzeniem. Z zeznań świadka A. R. wynika, że pokrzywdzona kontaktowała się z nim i opisywała przebieg zajścia, jednak te informacje nie zostały ujawnione po analizie wiadomości znajdujących się w telefonie i najprawdopodobniej zostały usunięte. Dodatkowo z relacji świadka M. O. wynika, że od niedzieli 13 stycznia 2019 r. zachowanie pokrzywdzonej zmieniło się, było niepokojące, ponieważ od tego czasu zaczęła ubierać się na czarno. Mając te okoliczności na uwadze słusznie Sąd I instancji przyjął, że zdarzenie z udziałem pokrzywdzonej miało miejsce w T., w sobotę 12 stycznia 2019 r. Trudno więc zgodzić się z argumentacją prokuratora, że dokładana analiza zgromadzonego materiału dowodowego, w tym analiza danych BTS oraz korespondencji pokrzywdzonej J. O. wskazują, że do zdarzenia miało dojść w dniach 19 lub 20 stycznia 2019 r. Na poparcie swojej tezy nie przedstawił jednak żadnego uzasadnienia i dlatego brak jest jakichkolwiek argumentów, aby podważyć ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego, że data przedmiotowego przestępstwa pokrywa się z datą wyjazdu oskarżonego na teren województwa (...), w celu sfinalizowania zakupu kota, co potwierdzają zeznania świadków M. G. i P. K. (1). Potwierdza to również zdjęcie kota wykonane w samochodzie i dołączone do akt sprawy, na co zwrócił uwagę Sąd I instancji.

Mając na uwadze brak naocznych albo pośrednich świadków zdarzenia, zasadnicze wątpliwości odnośnie rozpoznania przez pokrzywdzoną małoletnią J. O. oskarżonego M. D. jako sprawcy czynu zabronionego, jego alibi, że w dacie zdarzenia przebywał w innym regionie kraju oraz zastosowany odmienny sposób popełnienia tego przestępstwa, niż w trakcie innych przypisanych mu czynów, w konkluzji należy stwierdzić, że wydanie orzeczenia uniewinniającego go od zarzucanego mu czynu określonego z art. 13 § 1 k. k. w zw. z art. 197 § 3 pkt 2 k. k.

jest zasadne.

Odnośnie sformułowanego przez prokuratora w punkcie 2 apelacji zarzutu rażącej niewspółmierności wymierzonych wobec oskarżonego M. D. kar jednostkowych pozbawienia wolności oraz kary łącznej pozbawienia wolności należy stwierdzić, że jest on niezasadny. W ocenie Sądu Apelacyjnego orzeczone kary jednostkowe pozbawienia wolności, orzeczone w punktach 1 i 2 zaskarżonego wyroku należycie uwzględniają stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez niego przestępstw oraz są adekwatne do przyjętego stopnia jego winy. Sąd Okręgowy miał w polu widzenia rodzaj naruszonych przez niego dóbr prawnych, a więc wolności osobistej i prawidłowego rozwoju psychofizycznego małoletnich pokrzywdzonych, instytucji opieki nad nimi oraz obyczajności, charakterze wyrządzonej lub grożącej szkody w postaci zakłócenia prawidłowego funkcjonowania w sferze emocjonalnej i społecznej tych osób, wielokrotności i uporczywości jego działania w zakresie prób zwabienia i zatrzymania ich w swoim samochodzie. Należy w tym miejscu nadmienić, że te przestępcze zachowania oskarżony podejmował w trakcie prowadzonego przeciwko niemu postępowania karnego o przestępstwa seksualne na szkodę małoletniej poniżej lat 15.

Sąd Okręgowy skazał oskarżonego M. D. za przypisane mu w punkcie 1 wyroku przestępstwo z art. 211 k. k. i art. 200 § 1 k. k. w zw. z art. 11 § 2 k. k. karę 2 lat pozbawienia wolności, za przypisane mu w punkcie 2 przestępstwa w ramach ciągu przestępstw z art. 13 § 1 k. k. w zw. z art. 211 k. k. na jedną karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz za przypisane mu w punkcie 4 przestępstwo z art. 202 § 4a k. k. w zw. z art. 12 § 1 k. k. karę 1 roku pozbawienia wolności oraz karę łączną 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd Apelacyjny akceptuje okoliczności obciążające i łagodzące, które wziął pod uwagę przy wymierzaniu kar jednostkowych i kary łącznej pozbawienia wolności. Działanie oskarżonego nie miało charakteru brutalnego i drastycznego. Niewątpliwie wywołało u małoletnich pokrzywdzonych uczucie strachu i lęku. Zachowanie sprawcy miało charakter uporczywy i skierowane było do osób małoletnich wracających ze szkoły. Upór w dążeniu do zwabienia i zatrzymania w samochodzie osób pokrzywdzonych, świadczy niewątpliwie o tym był zdeterminowany w dążeniu do realizacji zaplanowanego celu, kierował się doraźną potrzebą, pomimo ryzyka zatrzymania w miejscu publiczny. Okolicznością obciążającą była też jego uprzednia karalność. Wszystko to świadczy o tym, że oskarżony M. D. jest osobą zdemoralizowaną i lekceważącą normy prawne i moralne.

Wskazane przez prokuratora w apelacji okoliczności nie przemawiają za koniecznością zastosowania w stosunku do oskarżonego surowszej sankcji karnej, polegającej na wymierzeniu mu za przestępstwa przypisane w punktach 1 i 2 zaskarżonego wyroku kar po 4 lata pozbawienia wolności. Niewątpliwie swoim działaniem naruszył on porządek prawny, wymaga ścigania za popełnienie tych czynów, a orzeczone kary muszą uwzględniać poczucie sprawiedliwości oraz bezpieczeństwo innych osób. Wszystkie orzeczone kary bezwzględnego pozbawienia wolności, mieszczą się w granicach ustawowego zagrożenia oraz uwzględniają w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnionych przestępstw, jak i osobowość sprawcy. Nie mogą być uznane za kary niesprawiedliwe oraz stanowią właściwą odpłatę za dokonane czyny zabronione. W tej sytuacji Sąd Apelacyjny uważa, że sformułowany przez prokuratora w apelacji zarzut rażącej niewspółmierności wymierzonych wobec oskarżonego M. D. kar jednostkowych pozbawienia wolności jest niezasadny.

Również zarzut prokuratora rażonej niewspółmierności kary łącznej pozbawienia wolności jest niezasadny. Sąd Okręgowy prawidłowo uwzględnił okoliczności obciążające oskarżonego M. D., co skutkowało orzeczeniem właściwej kary łącznej 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, która nie może być uznana za rażąco łagodną. Została ona wymierzona w oparciu o zasadę asperacji. Sąd I instancji właściwie ocenił okoliczności dotyczących kwestii łączności podmiotowo-przedmiotowej pomiędzy poszczególnymi przestępstwami, rodzaj i charakter naruszonych dóbr prawnych, ilości zachowań będących czynami zabronionymi, popełnionymi przez oskarżonego, sposób działania oraz umyślność w realizacji przyjętego zamiaru. Wszystko to wskazuje na to, że

w sposób lekceważący traktował zasady porządku prawnego oraz współżycia społecznego. W związku z tym sankcja karna za zarzucane mu występki została orzeczona we właściwym wymiarze, a wymierzona wobec niego kara łączna pozbawienia wolności powinna spełnić swoje cele zarówno w zakresie prewencji ogólnej jak i szczególnej. Mając na uwadze ilość popełnionych przez oskarżonego M. D. przestępstw, ich odległość czasowo- przestrzenną, zaatakowanie podobnych dóbr prawnych na szkodę różnych osób pokrzywdzonych oraz zbliżoną motywację działania, nie sposób uznać, że kara łączna w wymiarze w rozmiarze 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności nie spełni swoich celów wychowawczych i zapobiegawczych. Wręcz przeciwnie powinna zrealizować swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze oraz prawidłowo kształtować świadomość prawną społeczeństwa. Można też obiektywnie założyć, że zrealizuje zakładane funkcje w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej oraz uzmysłowi oskarżonemu, że popełnianie przestępstw spotka się z surową reakcją organów wymiaru sprawiedliwości. Natomiast oskarżonemu M. D. powinna uświadomić nieopłacalność dokonywania przestępstw.

Mając to na uwadze podniesiony w apelacji przez prokuratora zarzut rażącej niewspółmierności kar jednostkowych i kary łącznej pozbawienia wolności nie zasługuje na uwzględnienie.

Wniosek

Prokurator stawiając powyższe zarzuty na zasadzie art. 437 § 2 k. p. k. wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy oskarżonego M. D. do ponownego rozpoznania.

Na rozprawie apelacyjnej prokurator zmodyfikował wniosek apelacyjny w ten sposób, że wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w punkcie 3 i przekazanie sprawy w tym zakresie sądowi okręgowemu do ponownego rozpoznania i jednocześnie wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu M. D. kar jednostkowych : za czyn przypisany mu w punkcie 1 kary 4 lat pozbawienia wolności, za czyny przypisane mu w punkcie 2 jednej kary 4 lat pozbawienia wolności, za czyn przypisany w punkcie 4 kary 2 lat pozbawienia wolności oraz w miejsce orzeczonej w punkcie 5 kary łącznej, nowej kary łącznej 8 lat pozbawienia wolności i o utrzymanie w mocy wyroku w pozostałym zakresie.

Wniosek prokuratora o uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczenia zawartego w punkcie 3 oraz odnośnie orzeczonych kar jednostkowych pozbawienia wolności w punktach 1, 2 i 4 oraz orzeczonej w punkcie 5 kary łącznej pozbawienia wolności nie zasługuje na uwzględnienie. Wydane przez Sąd Okręgowy rozstrzygnięcia są prawidłowe i mają oparcie w zebranym materiale dowodowym oraz są zgodne z przepisami prawa.

Ustalenia faktyczne i prawne Sądu Okręgowego odnośnie orzeczenia zawartego w punkcie 3 zaskarżonego wyroku są prawidłowe i znajdują potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym. Ocena zebranych i przeprowadzonych dowodów w toku przewodu sądowego nie nasuwa uwag i zastrzeżeń. Biorąc pod uwagę wyżej podane powody, stanowcze nieprzyznanie się oskarżonego M. D. do zarzucanego mu przestępstwa, brak naocznych albo pośrednich świadków zdarzenia, zasadnicze wątpliwości odnośnie rozpoznania przez pokrzywdzoną małoletnią J. O. oskarżonego M. D. jako sprawcy czynu zabronionego, jego alibi, że w dacie zdarzenia przebywał w innym regionie kraju oraz zastosowany odmienny sposób popełnienia tego przestępstwa, niż w trakcie innych przypisanych mu czynów, to w konkluzji należy stwierdzić, że wydanie orzeczenia uniewinniającego go od zarzucanego mu czynu określonego z art. 13 § 1 k. k. w zw. z art. 197 § 3 pkt 2 k. k. jest zasadne. Na gruncie niniejszej sprawy brak jest jednoznacznych i przekonujących dowodów wskazujących na jego sprawstwo i winę. Ponadto nie jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu sądowego w całości co do zarzucanego mu przestępstwa, jak również nie zachodzą okoliczności wskazane w art. 439 § 1 k. p. k. i art. 454 k. p. k.

Uchylenie przez Sąd Apelacyjny zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczenia zawartego w punkcie 4 i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy w Tychach spowodowało, że zbadanie prawidłowości orzeczonych kar pozbawienia wolności odnosi się tylko do czynów przypisanych oskarżonemu M. D. w punktach 1 i 2 oraz kary łącznej pozbawienia wolności.

Wskazane przez prokuratora w apelacji okoliczności nie przemawiają za koniecznością zastosowania w stosunku do oskarżonego M. D. surowszej sankcji karnej, polegającej na wymierzeniu mu za przestępstwa przypisane w punktach 1 i 2 zaskarżonego wyroku kar po 4 lata pozbawienia wolności. Niewątpliwie swoim działaniem naruszył on porządek prawny, wymaga ścigania za popełnienie tych czynów, a orzeczone kary muszą uwzględniać poczucie sprawiedliwości oraz bezpieczeństwo innych osób. Wszystkie orzeczone kary bezwzględnego pozbawienia wolności, mieszczą się w granicach ustawowego zagrożenia oraz uwzględniają w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnionych przestępstw, jak i osobowość sprawcy. Także orzeczenie w stosunku do niego nowej kary łącznej w wymiarze 8 lat pozbawienia wolności stanowiłoby nadmierną represję i byłoby rażąco niesprawiedliwe oraz nie odpowiadałoby społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Z naprowadzonych powodów nioski apelacyjne prokuratora nie mogły być uwzględnione.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.2.

II. Obrońca oskarżonego M. D. na podstawie art. 444 k. p. k. zaskarżył wyrok na jego korzyść w części dotyczącej orzeczeń zawartych w punktach:

1, 2, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11 i 13 oraz zarzucił:

1) na podstawie art. 438 pkt 2 k. p. k. obrazę przepisów postępowania, a to art. 7 k. p. k. w zw. z art. 410 k. p. k., polegającą na wydaniu wyroku skazującego wobec oskarżonego na podstawie niepełnej oceny i analizy materiału dowodowego w postaci zeznań świadków T. K. i P. K. (1), jak również wynikającej z oddalenia wniosku dowodowego z przesłuchania świadka W. K. (1) oraz zapisu monitoringu nieruchomości, na której zamieszkiwał oskarżony przez zastosowaniem wobec niego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, w zestawieniu z przeprowadzonymi w sprawie dowodami, w tym oględzin pojazdu oskarżonego, jak również opinii biegłych informatyków laptopa T., co miało wpływ na treść orzeczenia, poprzez odmowę waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie przypisanych mu czynów w punktach 1, 2 i 4 wyroku,

2) na podstawie art. 438 pkt 3 k. p. k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na przyjęciu, że w okresach czasu opisanych w punktach 1 i 2 wyroku, swoim zachowanie doprowadził M. K. do poddania się innej czynności seksualnej oraz w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności usiłował zatrzymać małoletnie poniżej 15 lat, działając wbrew woli osób powołanych do opieki nad nimi, to jest : a) Z. K., b) M. J., c) V. B. i d) M. S., jak również, że działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w okresie wskazanym w punkcie 4 wyroku, za pomocą laptopa marki T. model (...) nr (...), uzyskiwał dostęp do treści pornograficznych z udziałem małoletnich, znajdujących się na stronach internetowych zawierających treści pornograficzne z udziałem małoletnich.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut naruszenia art. 7 k. p. k. wymaga wykazania wad w ocenie konkretnych dowodów dokonanej w zaskarżonym wyroku, prowadzących do wniosku, iż przekracza ona granice swobodnej i jest dowolna. Jednak na gruncie niniejszej sprawy ten zarzut jest chybiony. Przepisy Kodeksu postępowania karnego nie zawierają żadnych dyrektyw, które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów, jak również nie wprowadzają różnic co do wartości poszczególnych dowodów. Nie wykazał zatem obrońca oskarżonego M. D., aby w tym zakresie Sąd Okręgowy naruszył zasadę swobodnej oceny dowodów. Zarzut naruszenia art. 7 k. p. k. wymaga uzasadnienia, że ocena ta przekroczyła granice swobodnej oceny, przy czym konieczne jest wykazanie konkretnych błędów w sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiających w zasadniczy sposób przeciwko wydanemu rozstrzygnięciu. Tych konkretnych błędów apelujący nie wykazał. Sąd I instancji zgromadził w sprawie, odnośnie przypisanych oskarżonemu M. D. przestępstw w punktach: 1 oraz 2 pełny materiał dowodowy, który nie wymaga poszerzenia ani uzupełnienia. Poddał go też wnikliwej analizie i ocenie, zgodnej z wymogami określonymi w art. 7 k. p. k. Wbrew twierdzeniom skarżącego nie była ona błędna i fragmentaryczna. Na podstawie prawidłowo ocenionych dowodów Sąd Okręgowy ustalił właściwy stan faktyczny i prawny, nie popełniając w tym zakresie żadnych błędów natury faktycznej oraz prawnej.

Nie ma również racji obrońca stawiając zarzuty obrazy art. 410 k. p. k. Z naruszeniem treści przepisu art. 410 k. p. k. mamy do czynienia jedynie wówczas, gdy sąd opiera swoje orzeczenie na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej, bądź tylko na części materiału ujawnionego i jego rozstrzygnięcie nie jest wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności. Nie stanowi natomiast obrazy przepisu art. 410 k. p. k. dokonanie oceny materiału dowodowego przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie w sposób odmienny od subiektywnych oczekiwań stron procesowych.

Z kolei zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest trafny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, przy czym zarzut ten nie może polegać na polemice z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku. Sama więc możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych, który mógł mieć wpływ na treść zapadłego rozstrzygnięcia. Według Sądu Apelacyjnego ustalenia faktyczne przyjęte przez Sąd I instancji są prawidłowe i znajdują odzwierciedlenie w zgromadzonym materiale dowodowy.

W ocenie Sądu Apelacyjnego przeprowadzone przez Sąd Okręgowy postępowanie dowodowe dostarczyło bezspornych dowodów, na podstawie których został ustalony w sposób prawidłowy stan faktyczny oraz dokonano właściwej oceny prawnokarnej zachowania oskarżonego M. D. odnośnie przestępstw przypisanych mu w punktach 1 i 2 zaskarżonego wyroku. Nie ujawniono okoliczności, które wyłączałyby możność przypisania mu sprawstwa i winy. Proces dochodzenia przez Sąd I instancji do prawdy materialnej, był poprzedzony ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu istotnych okoliczności zaistniałych w przedmiotowej sprawie, a następnie stanowił wynik rozważenia faktów i okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego M. D.. Sąd I instancji uzasadnił, dlaczego odmówił wiarygodności zeznaniom świadka P. K. (2) co do okoliczności, które brane były pod uwagę, przy skazaniu oskarżonego M. D. za przestępstwa przypisane mu w punktach 1 i 2 wyroku. Przytoczona w tym zakresie argumentacja jest rzeczowa i logiczna. W oparciu o zeznania małoletniej pokrzywdzonej M. K. i świadków S. K. (1), S. K. (2) i D. K. Sąd Okręgowy prawidłowo skazał oskarżonego M. D. za przestępstwo określone w art. 211 k. k. i art. 200 § 1 k. k. w zw. z art. 11 § 2 k. k. Małoletnia M. K. w toku przesłuchania opisała przebieg zdarzenia z udziałem oskarżonego M. D.. Jej zeznania są rzeczowe i spójne, a ponadto z zeznaniami powyższych świadków oraz tworzą logiczną całość. Ocena zeznań małoletniego świadka nie nasuwa uwag, co też wynika z opinii biegłego sądowego z dziedziny psychologii. Pokrzywdzona M. K. nie miała też wątpliwości co do rozpoznania oskarżonego M. D. na okazanej tablicy poglądowej przedstawiającej zdjęcia osób. Jego identyfikacja jako sprawcy czynu zabronionego na podstawie wizerunku, nie budzi żadnych wątpliwości, a ta czynność procesowa została przeprowadzona zgodnie z obowiązującymi przepisami proceduralnymi. Słusznie stwierdził Sąd I instancji, że oskarżony M. D. przyznał w złożonych wyjaśnieniach, że doszło do jego spotkania z pokrzywdzoną, jednak zaprezentował inny jego przebieg. Prawidłowo Sąd Okręgowy odmówił wiarygodności jego wersji przebiegu zajścia, wspieranej przez świadka P. K. (1). Jej zeznania nie miały co do tego czynu zabronionego istotnego znaczenia, gdyż nie była jego bezpośrednim, ani też pośrednim świadkiem. Jej zeznania, sprowadzające się do oceny jego zachowania w istniejącym związku konkubenckim, nie podważyły relacji zaprezentowanej przez małoletnią pokrzywdzoną i świadków wspierających jej wersję przebiegu zdarzenia. Brak śladów DNA małoletniej M. K. w samochodzie oskarżonego M. D. oraz z kolei jego śladów DNA na odzieży pokrzywdzonej, nie wykluczają jego sprawstwa i winy co do przypisanego mu przestępstwa w punkcie 1 zaskarżonego wyroku. Jednocześnie wersji przedstawionej przez M. K. również nie wyklucza zestawienie czasowe przebiegu zdarzeń w dniu 24 stycznia 2019 r. Chodzi tutaj o okres pomiędzy odebraniem telefonu przez pokrzywdzoną w samochodzie oskarżonego i zakończeniem przez niego czynności przestępczych, a momentem zgłoszenia się przez niego do Komisariatu Policji w T.. Pewne różnice czasowe wynikające z zeznań małoletniego świadka i wyjaśnień oskarżonego nie mają żadnego znaczenia dla prawidłowo ustalonego przez Sąd I instancji stanu faktycznego. Zeznania M. K. są spójne, rzeczowe i logiczne oraz mają oparcie w zebranym materiale dowodowym. Z kolej wyjaśnienia oskarżonego M. D. stanowią jedynie przyjętą w tym zakresie linię obrony. Jego twierdzenia odnośnie przebiegu spotkania z M. K. są całkowicie odosobnione w świetle jej zeznań, potwierdzonych również zeznaniami świadków wspierających jej wersję przebiegu zdarzenia.

W oparciu o zeznania małoletnich pokrzywdzonych: Z. K., M. J., V. B. i M. S. oraz zeznania świadków, osób dla nich najbliższych, V. K., A. J., D. B. i E. K., Sąd Okręgowy prawidłowo także skazał oskarżonego M. D. za przestępstwa określone w art. 13 § 1 k. k. w art. 211 k. k, przypisane mu w punkcie 2 zaskarżonego wyroku. Doszło do nich w dniu 29 stycznia 2019 r. w K. oraz 31 stycznia 2019 r. i 1 lutego 2019 r. w T.. Dopuścił się ich w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem takiej samej sposobności. Istotne w niniejszej sprawie jest to, że małoletnie pokrzywdzone: Z. K., M. J., V. B. i M. S. w toku przesłuchań opisały w sposób logiczny i rzeczowy przebieg poszczególnych zdarzeń z udziałem oskarżonego M. D.. Ich zeznania są spójne z zeznaniami powyższych świadków oraz tworzą z nimi logiczną całość. Ocena zeznań małoletnich świadków nie nasuwa uwag, co też wynika ze sporządzonych opinii przez biegłego sądowego z dziedziny psychologii. Wszystkie pokrzywdzone nie miały też wątpliwości co do rozpoznania oskarżonego M. D. na okazanej im tablicy poglądowej przedstawiającej zdjęcia osób. Jego identyfikacja jako sprawcy czynów zabronionych na podstawie wizerunku, nie budzi żadnych wątpliwości, a ta czynność procesowa także została przeprowadzona zgodnie z obowiązującymi przepisami proceduralnymi. Rozpoznanie jego wizerunku jako sprawcy czynów zabronionych przez małoletnie pokrzywdzone nie było również zasugerowane przekazami medialnymi, w których opublikowano jego zdjęcia oraz samochodu. W zeznaniach kwestie te przekonująco wyjaśniły. Ponadto trzeba też podkreślić, iż wszystkie w sposób zbieżny opisywały sylwetkę, wiek i ubiór sprawcy oraz samochód do którego usiłował je zwabić. Zgodnie też zwracały uwagę na to, że sprawca miał na sobie niebieską kurtkę. Sąd Okręgowy prawidłowo też ustalił, w oparciu o zeznania małoletnich pokrzywdzonych i świadków potwierdzających ich wersję przebiegu zdarzeń, że oskarżony M. D. działał według jednego, z góry przyjętego planu oraz realizowanego zamiaru. Najpierw obserwował wracające ze szkoły małoletnie pokrzywdzone, a następnie używając tego samego argumentu i podobnych zwrotów o potrzebie wydostania, czy też odszukania kluczyków samochodowych, próbował nakłonić je do wejścia do wnętrza jego zaparkowanego pojazdu mechanicznego i usiłował je zatrzymać wbrew, woli osób powołanych do opieki nad nimi.

Słusznie stwierdził Sąd I instancji, że oskarżony M. D. nie przyznał w złożonych wyjaśnieniach do zarzucanych mu czynów. Prawidłowo odmówił wiarygodności jego wersji postępowania, wspieranej przez świadka P. K. (1). Jej zeznania nie miały co do tych przestępstw istotnego znaczenia, gdyż nie była ich bezpośrednim, ani też pośrednim świadkiem. Jej zeznania sprowadzające się do oceny jego zachowania w kontekście preferencji seksualnych w istniejącym związku konkubenckim, w którym nie ujawniał w tym zakresie zaburzeń, nie podważyły relacji zaprezentowanej przez małoletnie pokrzywdzone i świadków wspierających ich wersję przebiegu zdarzeń przestępczych. Także nieujawnienie śladów kryminalistycznych po przeprowadzonych oględzinach samochodu oskarżonego wynika z tego, że małoletnie pokrzywdzone nie były w jego wnętrzu, ani nawet nie usiłowały do niego wejść. Z kolej brak śladów biologicznych na ich odzieży wynika z tego, iż nie było żadnego kontaktu fizycznego oskarżonego M. D. z małoletnimi pokrzywdzonymi. Wbrew twierdzeniom skarżącego w sprawie są dowody wskazujące na kontakt słowny oskarżonego M. D. z osobami małoletnimi. Są nimi przede wszystkim zeznania pokrzywdzonych Z. K., M. J., V. B. i M. S. oraz świadków potwierdzających ich wersje przebiegu poszczególnych zdarzeń, z których wynika, że sprawca zawracał się do nich z prośbą o odnalezienie kluczyków do samochodu. Brak stosownych zapisów monitoringu z miejsc publicznych, gdzie miały miejsce zdarzenia z udziałem oskarżonego i małoletnich pokrzywdzonych, nie eliminuje faktu, że do nich doszło i nastąpił kontakt słowny pomiędzy nimi. Także nieprzeprowadzenie dowodu z zapisu monitoringu nieruchomości, na której zamieszkiwał oskarżony M. D. przed zatrzymaniem, nie stanowi uchybienia proceduralnego , mającego wpływ na treść zaskarżonego wyroku. Ustalenie dodatkowych okoliczności, dopełniających, według autora apelacji obrazu zdarzeń, w wymiarze czasowo- przestrzennym poruszania się i przebywania oskarżonego w datach popełnionych przestępstw, nie ma znaczenia dla dokonania ustaleń faktycznych, ponieważ zebrany w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje na zachowanie oskarżonego M. D. w miejscach publicznych w K. i T. w czasie inkryminowanych zdarzeń. W tym miejscu trzeba jedynie zauważyć, że w niniejszej sprawie jest niespornym fakt, że oskarżony w okresie od 1 stycznia 2019r. do daty zatrzymania, czyli 6 lutego 2019 r., przebywał w domu konkubiny P. K. (1) i poruszał się po jej nieruchomości. Zapisy monitoringu z tego okresu, według twierdzeń skarżącego, są w posiadaniu P. K. (1), która ich do tej pory nie udostępniła. Dyski z zapisami monitoringu nie zostały w postępowaniu przygotowawczym i sądowym zabezpieczone przez organy ścigania i wymiaru sprawiedliwości. Stosowny wniosek dowodowy Sąd I instancji oddalił. Zgłoszony powtórnie w apelacji przez obrońcę oskarżonego wniosek dowodowy, rozpatrywany łącznie z zarzutami nie zasługuje na uwzględnienie. Trzeba więc jeszcze raz powtórzyć, że dowody zebrane w sprawie i prawidłowo przeanalizowane w sprawie potwierdzają to, że oskarżony M. D. przebywał w miejscach publicznych w dnia 24 stycznia w T., 29 stycznia w K., 31 stycznia w T. i 1 lutego 2019 r. w T. i dopuścił się przestępstw na szkodę wyżej wymienionych osób pokrzywdzonych. Zgłaszany przeciwdowód w postaci nagrań z domowego monitoringu, mający wykazać alibi oskarżonego, że w ustalonych miejscach i czasie nie kontaktował się z małoletnimi pokrzywdzonymi, nie jest w stanie podważyć prawidłowych ustaleń faktycznych przyjętych przez Sąd Okręgowy.

Z wyżej wskazanych powodów zarzuty apelacyjne obrazy przepisów postępowania, a to art. 7 k. p. k. w zw. z art. 410 k. p. k. oraz błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, co do przypisanych w wyroku oskarżonemu M. D. przestępstw w jego punktach 1 i 2, nie zasługują na uwzględnienie. Natomiast zarzut obrazy przepisów postępowania, a to art. 7 k. p. k. w zw. z art. 410 k. p. k., polegający na wydaniu wyroku skazującego w punkcie 4 oskarżonego M. D. za przestępstwo z art. 202 § 4a k. k. w zw. z art. 12 § 1 k. k., na podstawie niepełnej oceny i analizy materiału dowodowego w postaci zeznań świadków T. K. i P. K. (1), jak również wynikający z oddalenia wniosku dowodowego o przesłuchania świadka W. K. (1) w zestawieniu z przeprowadzonym w sprawie dowodem z opinii biegłych informatyków laptopa T., co miało wpływ na treść orzeczenia, poprzez odmowę waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie przypisanego mu przedmiotowego czynu zabronionego, jest zasadny na obecnym etapie postępowania sądowego. W tej sytuacji uznać też należy za skuteczny zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, polegający na przyjęciu przez Sąd Okręgowy, że oskarżony M. D. działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w okresie od dnia 6 września 2018 r. do dnia 5 lutego 2019 r. w T., za pomocą laptopa marki (...)nr (...), uzyskiwał dostęp do treści pornograficznych z udziałem małoletnich, znajdujących się na stronach internetowych zawierających treści pornograficzne z udziałem tych osób. Ma więc rację skarżący, że przeprowadzone w tym zakresie przez Sąd I instancji postępowanie dowodowe nie dostarczyło jednoznacznych bezspornych dowodów, w oparciu o które, w sposób nienasuwający żadnych wątpliwości, zrekonstruowano stan faktyczny w odniesieniu do postawionego przez prokuratora oskarżonemu zarzutu i na jego podstawie dokonano niewłaściwej oceny prawnokarnej jego zachowania. W chwili obecnej istnieją pewne wątpliwości co do trafności przypisanego oskarżonemu M. D. sprawstwa oraz winy w odniesieniu do przestępstwa za które został skazany w punkcie 4 zaskarżonego wyroku, a które w świetle postawionych zarzutów apelacyjnych nie zostały do tej pory usunięte.

Oskarżony M. D. odnośnie zarzutu dotyczącego uzyskiwania dostępu do treści pornograficznych z udziałem małoletnich nie przyznał się do sprawstwa i winy. Podkreślił w swoich wyjaśnieniach, że nie używał laptopa marki T.. Żaden ze świadków nie potwierdził, aby oskarżony logował się na strony z pornografią dziecięcą. Świadek P. K. (1) zeznała, że nigdy nie użytkował tego laptopa i wcześniej był on zakupiony dla jej córki W. K. (1). Natomiast od wakacji 2018 r. do momentu zatrzymania przez funkcjonariuszy Policji w lutym 2019 r., użytkował go brat świadka T. K.. Z kolei ten świadek w swoich zeznaniach potwierdził ten fakt, podkreślił, że laptop był w jego pokoju, ale zaprzeczył, aby w przeglądarce internetowej wpisywał hasła i korzystał z tych stron.

W sprawie nie była przesłuchana w charakterze świadka W. K. (1), która wniosła o zwolnienie z obowiązku zeznawania. Sąd Okręgowy ustalił i przyjął na podstawie protokołu przeszukania pomieszczeń i opinii biegłych z zakresu informatyki śledczej wydanej przez Biuro (...) w L., iż oskarżony M. D., będąc wcześniej pozbawiony wolności w związku z zarzutem o czyny pedofilskie, w okresie od 6 września 2018 r. do dnia 5 lutego 2019 r. w miejscu swojego zamieszkania w T., za pomocą laptopa marki T. uzyskiwał dostęp do treści pornograficznych z udziałem małoletnich. Ma rację obrońca oskarżonego, że oddalenie wniosku dowodowego o przesłuchanie w charakterze świadka W. K. (2), uniemożliwiło weryfikację zeznań świadków P. K. (2) oraz T. K., którzy konsekwentnie twierdzili, że M. D. nie korzystał z laptopa marki T.. Ponadto nie zostało wyjaśnione, czy wpis do przeglądarki internetowej przesądza, czy też nie, o przekierowaniu na stronę o żądanych przez użytkownika treściach, w sytuacji jej zamknięcia, zawieszenia lub zmiany treści bez zmiany adresu strony, na co zwrócił uwagę skarżący w uzasadnieniu apelacji. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku brak jest też ustaleń co do dat i godzin logowania na stronach pornograficznych z udziałem małoletniego w okresie objętym zarzutem aktu oskarżenia. Ponadto w postępowaniu sądowym nie wykazano jakie treści były zamieszczone w datach i godzinach logowania oraz czy te strony były czynne, czy też nie. Należało też wyjaśnić, czy wydruk logowania na konkretną stronę internetową, w określonej dacie i godzinie, pozwalał na ustalenie jej zawartości filmowej i zdjęciowej oraz czy bezspornie znajdowały się tam treści pornograficzne tylko z udziałem małoletnich, małoletnich i osób dorosłych, czy też wyłącznie osób dorosłych.

W tym stanie rzeczy pominięcie przez Sąd I instancji ujawnionych w toku przewodu sądowego istotnych okoliczności dla oceny prawnokarnej zachowania oskarżonego M. D., stanowi procedowanie niezgodne z zasadą procesową określoną w art. 7 k. p. k. swobodnej oceny dowodów i konsekwencji doprowadziło do wydania wyroku z obrazą przepisu art. 410 k. p. k., stanowiącym o podstawie faktycznej wyrokowania. Następstwem tego był błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a wynikał z niepełności zebranego w tym zakresie materiału dowodowego postępowania dowodowego i przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów.

Z tych też powodów zarzuty apelacyjne obrazy przepisów postępowania, a to art. 7 k. p. k. w zw. z art. 410 k. p. k. oraz błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, co do przypisanego oskarżonemu M. D. przestępstwa w punkcie 4 wyroku zasługuje na uwzględnienie.

Wniosek

Obrońca oskarżonego M. D. podnosząc powyższe zarzuty wniósł o uniewinnienie go od przypisanych czynów, a ewentualnie o uchylenie wyroku Sądu I instancji w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski obrońcy oskarżonego M. D. o uniewinnienie go od przypisanych mu przestępstw w punktach 1, i 2 zaskarżonego wyroku nie zasługują na uwzględnienie. Przeprowadzony przez Sąd Okręgowy proces karny udowodnił sprawstwo i winę oskarżonego M. D. odnośnie zarzucanych i ostatecznie przypisanych mu przestępstw, wyczerpujących dyspozycję przepisów z art. 211 k. k. i art. 200 § 1 k. k. w zw. z art. 11 § 2 k. k. oraz z art. 13 § 1 k. k. w zw. z art. 211 § 1 k. k. i art. 157 § 1 k. k. w zw. z art. 11 § 2 k. k. Zostały one popełnione na szkodę małoletnich M. K. oraz Z. K., M. J., V. B. i M. S..

Z poglądami skarżącego zawartymi w apelacji trudno się zgodzić. Obrońca oskarżonego kwestionuje stanowisko Sądu I instancji zaprezentowane w związku ze skazaniem M. D. za przedmiotowe przestępstwa. Uważa, że dowody, na które powołuje się Sąd Okręgowy prowadzą do odmiennych wniosków. Sąd Apelacyjny po rozważeniu zarówno argumentów obrońcy oskarżonego, jak i motywów zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, akceptuje rozstrzygnięcie Sądu I instancji, które jest przekonujące i niezbicie wykazuje, że M. D. dopuścił się przypisanych mu przestępstw. Ponadto stanowisko Sądu I instancji zostało poparte rzeczową i spójną argumentacją. W sprawie nie ujawniły się żadne nowe dowody i okoliczności, które skutecznie zakwestionowałyby jego sprawstwo i winę. Obrońca w apelacji nie przedstawił nowych faktów i dowodów, które skutecznie podważyłyby ustalenia faktyczne i prawne Sądu Okręgowego. Ponadto nie zachodzi potrzeba poszukiwania innych, rzetelnych oraz obiektywnych dowodów, a także wskazanych w tezie dowodowej, które przemawiałyby za odmiennym przebiegiem zdarzeń przestępczych i ostatecznie prowadziły do uniewinnienia oskarżonego M. D..

Z kolei wniosek obrońcy z urzędu oskarżonego M. D. o uchylenie orzeczenia zawartego w punkcie 4 zaskarżonego wyroku zasługuje na uwzględnienie. Przeprowadzony przez Sąd Okręgowy proces karny, na obecnym etapie postępowania sądowego, nie udowodnił sprawstwa i winy oskarżonego M. D. odnośnie zarzucanego i przypisanego mu przestępstwa, wyczerpującego dyspozycję przepisu z art. 202 § 4a k. k. w zw. z art. 12 § 1 k. k. , w sposób pewny i nie nasuwający żadnych wątpliwości. Odnośnie tego przestępstwa zachodzi konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu sądowego w całości. Zachodzi w związku z tym potrzeba ponownego przesłuchania oskarżonego M. D. na okoliczność postawionego mu zarzutu w akcie oskarżenia oraz ustalonych w sprawie świadków P. K. (1), T. K. oraz W. K. (1). Pozwoli to na usunięcie niejasności i wątpliwości powstałych w związku z przyjętymi przez Sąd Okręgowy ustaleniami faktycznymi. Natomiast biegli sądowi z Biura Ekspertyz Sądowych w L. powinni w uzupełniającej opinii z zakresu informatyki śledczej ustosunkować się na piśmie albo w formie ustnej do wskazanych faktów i okoliczności sformowanych

w apelacji przez obrońcę oskarżonego. Dopiero w ten sposób uzupełniony materiał dowodowy pozwoli na pełną i obiektywną ocenę prawnokarną zarzucanego mu czynu, po uprzednim zweryfikowaniu jego linii obrony.

Z tych powodów wniosek obrońcy oskarżonego M. D. o uchylenie orzeczenia zawartego w punkcie 4 zaskarżonego wyroku trzeba było uznać za uzasadniony.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Apelacyjny w Katowicach po rozpoznaniu apelacji prokuratora i obrońcy oskarżonego M. D. od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 22 grudnia 2021r., sygn. akt XXI K 103/20, orzekł w ten sposób w ten sposób, że:

1. uchylił orzeczenie zawarte w punkcie 4 i w tym zakresie sprawę oskarżonego M. D. przekazał Sądowi Rejonowemu w Tychach do ponownego rozpoznania;

2. uchylił orzeczenia zawarte w punktach: 5, 10, 11 i 13 odnośnie opłaty;

3. na podstawie art. 91 § 2 k. k. i art. 86 § 1 k. k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 23 czerwca 2020 r. w związku z art. 4 § 1 k. k. połączył kary pozbawienia wolności orzeczone w punktach 1 i 2 zaskarżonego wyroku i orzekł wobec oskarżonego M. D. karę łączną 4 lat pozbawienia wolności;

4. na podstawie art. 63 § 1 k. k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu M. D. okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 6 lutego 2019 r. godz. 9.20 do dnia 10 września 2019 r. godz. 9.20 i od dnia 11 marca 2022 godz. 9.20 do dnia 6 maja 2022 r.;

5. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W ocenie Sądu Apelacyjnego przeprowadzone przez Sąd Okręgowy postępowanie dowodowe dostarczyło bezspornych dowodów, na podstawie których został ustalony w sposób prawidłowy stan faktyczny oraz dokonano właściwej oceny prawnokarnej zachowania oskarżonego M. D. odnośnie przestępstw przypisanych mu w punktach 1 i 2 zaskarżonego wyroku. Nie ujawniono okoliczności, które wyłączałyby możność przypisania mu sprawstwa i winy.

Sąd Okręgowy prawidłowo skazał oskarżonego M. D. za przestępstwo określone w art. 211 k. k. i art. 200 § 1 k. k. w zw. z art. 11 § 2 k. k. W oparciu o zeznania małoletniej pokrzywdzonej M. K. i świadków S. K. (1), S. K. (2) i D. K. dokonał właściwych ustaleń faktycznych. Małoletnia M. K. w toku przesłuchania opisała przebieg zdarzenia z udziałem oskarżonego M. D.. Jej zeznania są rzeczowe i spójne, a ponadto z zeznaniami powyższych świadków tworzą logiczną całość. Ocena zeznań tych świadków nie nasuwa uwag. Zeznania małoletniej pokrzywdzonej są wartościowe w punktu widzenia psychologicznego, co też wynika z opinii biegłego sądowego z dziedziny psychologii. Pokrzywdzona M. K. nie miała też wątpliwości co do rozpoznania oskarżonego M. D. na okazanej tablicy poglądowej przedstawiającej zdjęcia osób. Jego identyfikacja jako sprawcy czynu zabronionego na podstawie wizerunku, nie budzi żadnych wątpliwości, a ta czynność procesowa została przeprowadzona zgodnie z obowiązującymi przepisami proceduralnymi. Słusznie stwierdził Sąd I instancji, że oskarżony M. D. przyznał w złożonych wyjaśnieniach, że doszło do jego spotkania z pokrzywdzoną, jednak zaprezentował inny jego przebieg, który w świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie może być uznany za wiarygodny.

W oparciu o zeznania małoletnich pokrzywdzonych: Z. K., M. J., V. B. i M. S. oraz zeznania świadków, osób dla nich najbliższych, V. K., A. J., D. B. i E. K., Sąd Okręgowy prawidłowo także skazał oskarżonego M. D. za przestępstwa określone w art. 13 § 1 k. k. w art. 211 k. k, przypisane mu w punkcie 2 zaskarżonego wyroku. Doszło do nich w dniu 29 stycznia 2019 r. w K. oraz 31 stycznia 2019 r. i 1 lutego 2019 r. w T.. Dopuścił się ich w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem takiej samej sposobności. Istotne w niniejszej sprawie jest to, że małoletnie pokrzywdzone: Z. K., M. J., V. B. i M. S. w toku przesłuchań opisały w sposób logiczny i rzeczowy przebieg poszczególnych zdarzeń z udziałem oskarżonego M. D.. Ich zeznania są spójne z zeznaniami powyższych świadków oraz tworzą z nimi logiczną całość. Ocena zeznań małoletnich świadków nie nasuwa uwag, co też wynika ze sporządzonych opinii przez biegłego sądowego z dziedziny psychologii. Wszystkie pokrzywdzone nie miały też wątpliwości co do rozpoznania oskarżonego M. D. na okazanej im tablicy poglądowej przedstawiającej zdjęcia osób. Jego identyfikacja jako sprawcy czynów zabronionych na podstawie wizerunku, nie budzi żadnych wątpliwości, a ta czynność procesowa także została przeprowadzona zgodnie z obowiązującymi przepisami proceduralnymi. Rozpoznanie jego wizerunku jako sprawcy czynów zabronionych przez małoletnie pokrzywdzone nie było również zasugerowane przekazami medialnymi, w których opublikowano jego zdjęcia oraz samochodu. W zeznaniach kwestie te przekonująco wyjaśniły. Ponadto trzeba też podkreślić, iż wszystkie w sposób zbieżny opisywały sylwetkę, wiek i ubiór sprawcy oraz samochód do którego usiłował je zwabić. Zgodnie też zwracały uwagę na to, że sprawca miał na sobie niebieską kurtkę. Sąd Okręgowy prawidłowo też ustalił, w oparciu o zeznania małoletnich pokrzywdzonych i świadków potwierdzających ich wersję przebiegu zdarzeń, że oskarżony M. D. działał według jednego, z góry przyjętego planu oraz realizowanego zamiaru. Najpierw obserwował wracające ze szkoły małoletnie pokrzywdzone, a następnie używając tego samego argumentu i podobnych zwrotów o potrzebie wydostania, czy też odszukania kluczyków samochodowych, próbował nakłonić je do wejścia do wnętrza jego zaparkowanego pojazdu mechanicznego i usiłował je zatrzymać wbrew, woli osób powołanych do opieki nad nimi.

Sąd Apelacyjny po rozważeniu zarówno argumentów obrońcy oskarżonego, jak i motywów zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, akceptuje rozstrzygnięcie Sądu I instancji, które jest przekonujące i niezbicie wykazuje, że M. D. dopuścił się przypisanych mu przestępstw. Ponadto stanowisko Sądu I instancji zostało poparte rzeczową i spójną argumentacją. W sprawie nie ujawniły się żadne nowe dowody i okoliczności, które skutecznie zakwestionowałyby jego sprawstwo i winę. Obrońca w apelacji nie przedstawił nowych faktów i dowodów, które skutecznie podważyłyby ustalenia faktyczne i prawne Sądu Okręgowego. Ponadto nie zachodzi potrzeba poszukiwania innych, rzetelnych oraz obiektywnych dowodów, a także wskazanych w tezie dowodowej, które przemawiałyby za odmiennym przebiegiem zdarzeń przestępczych i ostatecznie prowadziły do uniewinnienia oskarżonego M. D..

W ocenie Sądu Apelacyjnego orzeczone kary jednostkowe pozbawienia wolności w punktach 1 i 2 zaskarżonego wyroku, należycie uwzględniają stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez niego przestępstw oraz są adekwatne do przyjętego stopnia jego winy. Sąd Okręgowy miał w polu widzenia rodzaj naruszonych przez niego dóbr prawnych, a więc wolności osobistej i prawidłowego rozwoju psychofizycznego małoletnich pokrzywdzonych, instytucji opieki nad nimi oraz obyczajności, charakterze wyrządzonej lub grożącej szkody w postaci zakłócenia prawidłowego funkcjonowania w sferze emocjonalnej i społecznej tych osób, wielokrotności i uporczywości jego działania w zakresie prób zwabienia i zatrzymania ich w swoim samochodzie. Należy w tym miejscu nadmienić, że te przestępcze zachowania oskarżony podejmował w trakcie prowadzonego przeciwko niemu postępowania karnego o przestępstwa seksualne na szkodę małoletniej poniżej lat 15.

Sąd Okręgowy skazał oskarżonego M. D. za przypisane mu w punkcie 1 wyroku przestępstwo z art. 211 k. k. i art. 200 § 1 k. k. w zw. z art. 11 § 2 k. k. karę 2 lat pozbawienia wolności, za przypisane mu w punkcie 2 przestępstwa w ramach ciągu przestępstw z art. 13 § 1 k. k. w zw. z art. 211 k. k. na jedną karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd Apelacyjny akceptuje okoliczności obciążające i łagodzące, które wziął pod uwagę przy wymierzaniu kar jednostkowych i kary łącznej pozbawienia wolności. Działanie oskarżonego nie miało charakteru brutalnego i drastycznego. Niewątpliwie wywołało u małoletnich pokrzywdzonych uczucie strachu i lęku. Zachowanie sprawcy miało charakter umyślny uporczywy i skierowane było do osób małoletnich wracających ze szkoły. Upór w dążeniu do zwabienia i zatrzymania w samochodzie osób pokrzywdzonych, świadczy niewątpliwie o tym był zdeterminowany w dążeniu do realizacji zaplanowanego celu, kierował się doraźną potrzebą, pomimo ryzyka zatrzymania w miejscu publiczny. Okolicznością obciążającą była też jego uprzednia karalność. Wszystko to świadczy o tym, że oskarżony M. D. jest osobą zdemoralizowaną i lekceważącą normy prawne i moralne. Niewątpliwie swoim działaniem naruszył on porządek prawny, wymaga ścigania za popełnienie tych czynów, a orzeczone kary muszą uwzględniać poczucie sprawiedliwości oraz bezpieczeństwo innych osób. Wszystkie orzeczone kary bezwzględnego pozbawienia wolności, mieszczą się w granicach ustawowego zagrożenia oraz uwzględniają w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnionych przestępstw, jak i osobowość sprawcy. Nie mogą być uznane za kary niesprawiedliwe oraz stanowią właściwą odpłatę za dokonane czyny zabronione.

Sąd Apelacyjny uchylił orzeczenie zawarte w punkcie 4 wyroku i sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu w Tychach do do ponownego rozpoznania. W tej sytuacji zaszła konieczność orzeczenia wobec oskarżonego nowej kary łącznej. na podstawie art. 91 § 2 k. k. i art. 86 § 1 k. k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 23 czerwca 2020 r. w związku z art. 4 § 1 k. k. połączył kary pozbawienia wolności orzeczone w punktach 1 i 2 zaskarżonego wyroku i orzekł wobec oskarżonego M. D. karę łączną 4 lat pozbawienia wolności. Nowa kara łączna pozbawienia wolności powinna spełnić swoje cele zarówno w zakresie prewencji ogólnej jak i szczególnej. Mając na uwadze ilość popełnionych przez oskarżonego M. D. przestępstw, ich odległość czasowo- przestrzenną, zaatakowanie podobnych dóbr prawnych na szkodę różnych osób pokrzywdzonych oraz zbliżoną motywację działania, nie sposób uznać, że kara łączna w wymiarze w rozmiarze 4 lat pozbawienia wolności powinna spełnić swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze. Również powinna prawidłowo kształtować świadomość prawną społeczeństwa. Można też obiektywnie założyć, że zrealizuje zakładane funkcje w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej oraz uzmysłowi oskarżonemu, że popełnianie przestępstw spotka się z surową reakcją organów wymiaru sprawiedliwości.

Sąd Apelacyjny na podstawie art. 63 § 1 k. k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu M. D. okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 6 lutego 2019 r. godz. 9.20 do dnia dnia 10 września 2019 r. godz. 9.20 i od dnia 11 marca 2022 r. godz. 9.20 do dnia 6 maja 2022 r.;

Sąd Apelacyjny stwierdza, że rodzaj i wymiar orzeczonych wobec oskarżonego M. D. środków karnych, środków kompensacyjnych oraz środków zabezpieczających nie nasuwa uwag i zastrzeżeń i je akceptuje wraz z zaprezentowaną argumentacją.

Sąd I instancji w punkcie 3 zaskarżonego wyroku uniewinnił oskarżonego M. D. od zarzutu popełnienia czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku, polegającego na usiłowaniu zgwałcenia małoletniej pokrzywdzonej J. O.. W ocenie Sądu Apelacyjnego przeprowadzone przez Sąd Okręgowy postępowanie dowodowe, w ramach przewodu sądowego, pozwoliło zebrać dowody, na podstawie których został ustalony w sposób prawidłowy stan faktyczny oraz dokonano właściwej oceny prawnokarnej zachowania oskarżonego M. D., odnośnie zarzucanego mu przestępstwa usiłowania zgwałcenia małoletniej pokrzywdzonej J. O.. Wskazane przez nią fakty i okoliczności potwierdzają, że doszło do inkryminowanego zdarzenia, lecz w chwili obecnej brak jest jednoznacznych i konkretnych dowodów, które potwierdziłyby sprawstwo i winę oskarżonego M. D.. Proces dochodzenia przez Sąd I instancji do prawdy materialnej, był poprzedzony ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu istotnych okoliczności zaistniałych w przedmiotowej sprawie, a następnie stanowił wynik rozważenia faktów i okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego M. D.. Sąd I instancji przeanalizował dowody zgromadzone w związku z tym przestępstwem, zgodnie z zasadami określonymi w przepisie art. 7 k. p. k. Przytoczona w tym zakresie argumentacja jest rzeczowa i logiczna.

Oskarżony M. D. zarówno w śledztwie, jak i w trakcie przewodu sądowego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz kategorycznie zaprzeczył, aby usiłował dokonać zgwałcenia małoletniej J. O.. Pokrzywdzona przesłuchana w charakterze świadka przedstawiła przebieg zdarzenia, ale podkreśliła, że nie widziała dokładnie twarzy napastnika. W toku czynności procesowych nigdy stanowczo nie wskazała na oskarżonego, jako na sprawcę zdarzenia. Opisała jego wygląd i ubiór. Podany przez nią rysopis odnoszący się do wieku, wzrostu, czy też budowy ciała jest bardzo ogólny. Wynikało to z tego, że była odwrócona tyłem do sprawcy, który miał na głowie kaptur. Ponadto miał kilkudniowy zarost, a na twarzy blizny i kropki koloru ciemnego. Ubrany był w czarną kurtkę z emblematami cyfr (...) lub (...). W toku okazania zdjęć poglądowych z wizerunkami czterech mężczyzn świadek zeznała, że mężczyzna z wizerunku pod nr 1, czyli oskarżony M. D., najbardziej przypominał jej sprawcę, ale miał on większy zarost, natomiast w toku okazania osób, mężczyzna z nr 2, którym był oskarżony M. D. był podobny posturą i wzrostem do sprawcy, lecz nie jest tego pewna. Później każdy z okazywanych jej mężczyzn wypowiedział słowo "morda", które napastnik powiedział na miejscu zdarzenia. Po ich usłyszeniu świadek zeznała, że głos mężczyzny okazywanego z nr 1 najbardziej przypominał jej głos sprawcy. Zatem go głosie nie wskazała na oskarżonego M. D., tylko na innego okazywanego mężczyznę. Słusznie więc stwierdził Sąd Okręgowy, dokonując analizy i oceny tych dowodów, że małoletnia pokrzywdzona J. O. nigdy nie wskazała w sposób pewny i kategoryczny na oskarżonego M. D., jako na sprawcę usiłowania przestępstwa zgwałcenia. W toku okazania tablic poglądowych podała, że wizerunek przedstawiający oskarżonego jest najbardziej zbliżony do wyglądu sprawcy, jednak w toku czynności bezpośredniego okazania osób, już nie rozpoznała go po twarzy, ograniczając swoją wypowiedź do stwierdzenia, że najbardziej przypomina on posturą sprawcę. Istotne jest także i to, że nie rozpoznała także oskarżonego po głosie. Dodatkowo wartość dowodową niepewnego oraz niejednoznacznego rozpoznania podważają zeznania ojca małoletniej świadka M. O.. Z jego relacji wynika, że funkcjonariusze Policji nie przeprowadzili tej czynności profesjonalnie i obiektywnie, ale z pewnymi elementami sugestii, uprzednio rozpytując pokrzywdzoną oraz okazując jej szereg innych tablic sygnalitycznych z potencjalnymi sprawcami, przez nich typowanymi. Świadek M. O. podkreślił w zeznaniach, że o sprawcy przez nich typowanym, od nich uzyskał informację, przy przeprowadzaniu czynności z udziałem córki, co może świadczyć o dużym prawdopodobieństwie pokazywanie jej wizerunku oskarżonego oraz sugerowaniu przez nich, że to on jest sprawcą czynu. Zresztą po powrocie do domu pokrzywdzona w Internecie wyszukała wizerunek oskarżonego i przekazała rodzicom informację, że to nie on ją napadł.

Mając na uwadze brak naocznych albo pośrednich świadków zdarzenia, zasadnicze wątpliwości odnośnie rozpoznania przez pokrzywdzoną małoletnią J. O. oskarżonego M. D. jako sprawcy czynu zabronionego, jego alibi, że w dacie zdarzenia przebywał w innym regionie kraju oraz zastosowany odmienny sposób popełnienia tego przestępstwa, niż w trakcie innych przypisanych mu czynów, w konkluzji należy stwierdzić, że wydanie orzeczenia uniewinniającego go od zarzucanego mu czynu określonego z art. 13 § 1 k. k. w zw. z art. 197 § 3 pkt 2 k. k. jest zasadne.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności faktyczne i prawne Sąd Apelacyjny zaskarżony wyrok w tej części utrzymał w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Sąd Apelacyjny uchylił orzeczenie zawarte w punkcie 4 i w tym zakresie sprawę oskarżonego M. D. przekazał Sądowi Rejonowemu w Tychach do ponownego rozpoznania.

Oskarżony M. D. odnośnie zarzutu dotyczącego uzyskiwania dostępu do treści pornograficznych z udziałem małoletnich nie przyznał się do sprawstwa i winy. Podkreślił w swoich wyjaśnieniach, że nie używał laptopa marki T.. Żaden ze świadków nie potwierdził, aby oskarżony logował się na strony z pornografią dziecięcą. Świadek P. K. (1) zeznała, że nigdy nie użytkował tego laptopa i wcześniej był on zakupiony dla jej córki W. K. (1). Natomiast od wakacji 2018 r. do momentu zatrzymania przez funkcjonariuszy Policji w lutym 2019 r., użytkował go brat świadka T. K.. Z kolei ten świadek w swoich zeznaniach potwierdził ten fakt, podkreślił, że laptop był w jego pokoju, ale zaprzeczył, aby w przeglądarce internetowej wpisywał hasła i korzystał z tych stron.

W sprawie nie była przesłuchana w charakterze świadka W. K. (1), która wniosła o zwolnienie z obowiązku zeznawania. Sąd Okręgowy ustalił i przyjął na podstawie protokołu przeszukania pomieszczeń i opinii biegłych z zakresu informatyki śledczej wydanej przez Biuro Ekspertyz Sądowych w L., iż oskarżony M. D., będąc wcześniej pozbawiony wolności w związku z zarzutem o czyny pedofilskie, w okresie od 6 września 2018 r. do dnia 5 lutego 2019 r. w miejscu swojego zamieszkania w T., za pomocą laptopa marki T. uzyskiwał dostęp do treści pornograficznych z udziałem małoletnich. Ma rację obrońca oskarżonego, że oddalenie wniosku dowodowego o przesłuchanie w charakterze świadka W. K. (2), uniemożliwiło weryfikację zeznań świadków P. K. (2) oraz T. K., którzy konsekwentnie twierdzili, że M. D. nie korzystał z laptopa marki T.. Ponadto nie zostało wyjaśnione, czy wpis do przeglądarki internetowej przesądza, czy też nie, o przekierowaniu na stronę o żądanych przez użytkownika treściach, w sytuacji jej zamknięcia, zawieszenia lub zmiany treści bez zmiany adresu strony, na co zwrócił uwagę skarżący w uzasadnieniu apelacji. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku brak jest też ustaleń co do dat i godzin logowania na stronach pornograficznych z udziałem małoletniego w okresie objętym zarzutem aktu oskarżenia. Ponadto w postępowaniu sądowym nie wykazano jakie treści były zamieszczone w datach i godzinach logowania oraz czy te strony były czynne, czy też nie. Należało też wyjaśnić, czy wydruk logowania na konkretną stronę internetową, w określonej dacie i godzinie, pozwalał na ustalenie jej zawartości filmowej i zdjęciowej oraz czy bezspornie znajdowały się tam treści pornograficzne tylko z udziałem małoletnich, małoletnich i osób dorosłych, czy też wyłącznie osób dorosłych.

Wniosek obrońcy z urzędu oskarżonego M. D. o uchylenie orzeczenia zawartego w punkcie 4 zaskarżonego wyroku zasługuje na uwzględnienie. Przeprowadzony przez Sąd Okręgowy proces karny, na obecnym etapie postępowania sądowego, nie udowodnił sprawstwa i winy oskarżonego M. D., odnośnie zarzucanego i przypisanego mu przestępstwa, wyczerpującego dyspozycję przepisu z art. 202 § 4a k. k. w zw. z art. 12 § 1 k. k. , w sposób pewny i nie nasuwający żadnych wątpliwości. Odnośnie tego przestępstwa istnieje konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu sądowego w całości. Zachodzi w związku z tym potrzeba ponownego przesłuchania oskarżonego M. D. na okoliczność postawionego mu zarzutu w akcie oskarżenia oraz ustalonych w sprawie świadków P. K. (1), T. K. oraz W. K. (1). W tym miejscu Sąd Apelacyjny zwraca uwagę na potrzebę sprawdzenia, czy wobec świadka W. K. (1) można zastosować przepis art. 185 k. p. k. oraz zweryfikowanie, czy rzeczywiście pozostaje ona w szczególnie bliskim stosunku osobistym z oskarżonym M. D.. Pozwoli to na usunięcie niejasności i wątpliwości powstałych w związku z przyjętymi przez Sąd Okręgowy ustaleniami faktycznymi. Natomiast biegli sądowi z Biura Ekspertyz Sądowych w L. powinni w uzupełniającej opinii z zakresu informatyki śledczej ustosunkować się na piśmie albo w formie ustnej do wskazanych faktów i okoliczności sformowanych w apelacji przez obrońcę oskarżonego. Dopiero w ten sposób uzupełniony materiał dowodowy pozwoli na pełną i obiektywną ocenę prawnokarną zarzucanego mu czynu, po uprzednim zweryfikowaniu jego linii obrony.

Z tych powodów wniosek obrońcy oskarżonego M. D. o uchylenie orzeczenia zawartego w punkcie 4 zaskarżonego wyroku trzeba było uznać za uzasadniony orzeczeń zawartych w punktach:

Konsekwencją tego rozstrzygnięcia było uchylenie orzeczeń zawartych w punktach: 5, 10, 11 i 13 odnośnie opłaty, w zakresie dotyczących kary łącznej pozbawienia wolności, zaliczenia okresu rzeczywistego pozbawienia wolności na poczet kary łącznej i przepadu dowodu rzeczowego.

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 6 i 7

Sąd Apelacyjny zasądził od oskarżonego M. D. na rzecz Skarbu Państwa opłatę za I i II instancję w kwocie 400 zł i wydatki postępowania odwoławczego. Rozstrzygnięcie w tym zakresie znajduje oparcie przepisach art. 627 k. p. k. , art. 635 k. p. k. oraz art. 2 ust.1pkt 5 i art. 10 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz.U z 1983r., Nr 49, poz. 223, j.t., ze zm.), uwzględniając jego sytuację osobistą, rodzinną i majątkową, która pozwala na ich uiszczenie.

Sąd Apelacyjny zasądził od Skarbu Państwa ( Sąd Okręgowy w Katowicach) na rzecz:

radcy prawnego J. S.- obrońcy z urzędu oskarżonego M. D. kwotę 738 zł tytułem kosztów obrony z urzędu oskarżonego postępowaniu odwoławczym. Podstawę prawną orzeczenia stanowią przepisy art. 618 § 1 pkt 11 k. p. k., § 4, § 17 ust.1 pkt 5 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. 2019.68 ) oraz art. 22 ³ ust.2 ustawy z dnia 6 lipca 1982r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2018.2115 ze zm.).

Sąd Apelacyjny w Katowicach zauważa, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 kwietnia 2020 r., sygn. SK 66/19 dotyczy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. poz. 1801), a nie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu ( Dz. U. 2019.68).

7.  PODPIS

SSA Wojciech Paluch SSA Witold Mazur SSA Wojciech Kopczyński