Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

Przewodniczący

SSA Iwona Hyła (spr.)

Sędziowie

SSA Robert Kirejew

SSA Karina Maksym

Protokolant

Ewelina Polok

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 126/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 16 stycznia 2020 r. sygn. akt IV K 106/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelacja prokuratora:

- zarzut rażącej niewspółmierności kary poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 15 lat pozbawienia wolności, podczas gdy motywacja sprawcy oraz sposób jego zachowania się, a w szczególności brutalność i siła z jaką zadano ciosy nożem oraz ich usytuowanie, pozostawienie pokrzywdzonego bez żadnej pomocy pomimo tego, że jego stan był ciężki, działanie w stanie nietrzeźwości oraz dotychczasowy sposób życia, a w szczególności regularne naruszanie norm współżycia społecznego przemawiają za tym, że karą adekwatną w realiach niniejszej sprawy będzie kara 25 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Orzeczona przez Sąd Okręgowy kara nie nosi cech rażącej niewspółmierności (łagodności), w związku z czym zarzut nie został uwzględniony. Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona wyłącznie wtedy, jeśli z punktu widzenia nie tylko sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, kara jawi się jako niesprawiedliwa, zbyt drastyczna, przynosząca nadmierną dolegliwość, bądź też rażąco niewspółmiernie łagodna, nie do pogodzenia z ciężarem gatunkowym przestępstw, jakich sprawca się dopuścił oraz szkód, jakie zostały przezeń wyrządzone.

Z taką sytuacją absolutnie nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Oskarżony jest osobą niekaraną za przestępstwa, do chwili popełnienia zbrodni pracował, nic zatem nie wskazuje na to, aby był osobą szczególnie zdemoralizowaną i regularnie naruszającą normy współżycia społecznego.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 1 i wymierzenie oskarżonemu za czyn z art. 148 § 1 k.k. kary 25 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność zarzutu rażącej niewspółmierności kary, sąd odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie w zakresie wymierzonej kary, nie znajdując przesłanek do stwierdzenia, iż kara jest rażąco niewspółmierna.

3.2.

Apelacja prokuratora:

- zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść, poprzez zwolnienie oskarżonego z kosztów sądowych, podczas gdy analiza jego sytuacji finansowej, a w szczególności fakt otrzymywania emerytury w wysokości 1880 zł prowadzi do przekonania, że brak jest podstaw do uznania, że uiszczenie ich byłoby dla niego zbyt uciążliwe.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sad I instancji dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie odnoszącym się do sytuacji majątkowej oskarżonego i niesłusznie przyjął, że w sprawie zaszły przesłanki do zwolnienia B. G. w całości od ponoszenia kosztów sądowych. Oskarżony w najbliższym czasie nie będzie ponosił kosztów związanych ze swoim utrzymaniem, w związku z odbywaniem długoletniej kary pozbawienia wolności. Na utrzymaniu oskarżonego pozostaje wprawdzie żona, niemniej jednak brak jest podstaw do uznania, że nie jest ona w stanie podjąć zatrudnienia. Nie ma w tym zakresie żadnych przeciwwskazań. Z kolei kwota świadczenia emerytalnego nie jest na tyle znaczna, aby obciążać oskarżonego kosztami sądowymi w całości, jak wnosił o to prokurator.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 8 i obciążenie oskarżonego kosztami sądowymi w pełnej wysokości.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W związku ze stwierdzeniem błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie oceny sytuacji majątkowej oskarżonego, uznano za konieczną zmianę w zakresie punktu 8 poprzez częściowe obciążenie oskarżonego kosztami sądowymi za postępowanie przed Sądem Okręgowym. Obciążono więc B. G. opłatą za postępowanie przed sądem I instancji, zwalniając go od ponoszenia wydatków, jako że w ich skład wchodziły należności za bardzo kosztowne opinie z zakresu badań genetycznych, lekarskich, co powodowałoby, że uiszczenie tak ustalonych wydatków stałoby się dla oskarżonego niemożliwe, bądź znacznie utrudnione, nawet biorąc pod uwagę osiągane przez niego dochody.

3.3.

Apelacja obrońcy oskarżonego:

- zarzut obrazy prawa procesowego, a to art. 4, art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez naruszenie zasady obiektywizmu, zastąpienie zasady swobodnej oceny dowodów dowolną oceną dowodów i w konsekwencji uznanie, że oskarżony dopuścił się czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia, podczas gdy prawidłowa ocena zebranego materiału dowodowego dokonana przy uwzględnieniu zasady swobodnej oceny dowodów, zasad prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego powinna prowadzić do wniosku, że oskarżony działał w warunkach kontratypu obrony koniecznej, określonego w art. 25 § 1 k.k.,

- zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, będący konsekwencją obrazy przepisów prawa procesowego, mający istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku a polegający na przyjęciu, że: a) oskarżony popełnił zarzucany mu czyn, podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy daje podstawy do przyjęcia, iż oskarżony działał w warunkach kontratypu obrony koniecznej; b) oskarżony dokonał zabójstwa działając z zamiarem bezpośrednim, podczas gdy z okoliczności sprawy wynika, że oskarżonemu działania w zamiarze bezpośrednim przypisać nie można.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd I instancji nie dopuścił się obrazy przepisów prawa procesowego wskazanych w apelacji, w związku z tym nie doszło również do błędu w ustaleniach faktycznych będących podstawą zaskarżonego wyroku. W żadnym razie nie można mówić o tym, że oskarżony działał w warunkach obrony koniecznej, a skutek w postaci śmierci pokrzywdzonego miał być jedynie efektem przekroczenia jej granic. Sąd I instancji trafnie również przyjął, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia A. K..

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i przyjęcie, że oskarżony działał w warunkach obrony koniecznej. W konsekwencji o uniewinnienie B. G., ewentualnie o zmianę wyroku poprzez wyeliminowanie z podstawy prawnej skazania i wymiaru kary przepisów art. 148 § 1 k.k. i ocenę zachowania oskarżonego pod kątem wypełnienia przez niego znamion z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. i wymierzenie kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W związku z uznaniem przez sąd odwoławczy prawidłowości w zakresie ustaleń faktycznych odnośnie przebiegu zdarzenia, zamiaru oskarżonego i przyjętej kwalifikacji prawnej, brak było podstaw do zmiany orzeczenia w sposób postulowany przez apelującego.

3.4.

W apelacji obrońcy oskarżonego postawiony został także zarzut rażąco niewspółmiernej kary, wynikającej z orzeczenia 15 lat pozbawienia wolności, przy wymiarze której sąd pominął - według skarżącego - istotne okoliczności łagodzące takie jak wyrażenie skruchy, przeproszenie najbliższych pokrzywdzonego, zachowanie oskarżonego przed i po popełnieniu przestępstwa, które to okoliczności , gdyby miały wpływ na jej wymiar, winny skutkować orzeczeniem kary pozbawienia wolności w zdecydowanie niższym wymiarze.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Patrz punkt 3.1. , a nadto Sąd I instancji podczas orzekania o karze wziął pod uwagę wszystkie okoliczności związane z jej wymiarem, a w tym także te korzystne dla oskarżonego, tj. dotychczasową niekaralność, brak premedytacji w działaniu. I choć w pisemnych motywach orzeczenia nie wskazał wprost, że miał na uwadze wyrażoną prze oskarżonego skruchę i przeproszenie najbliższych pokrzywdzonego, to również przy uwzględnieniu tych okoliczności kara bynajmniej nie jest rażąco niewspółmiernie surowa. Odnośnie zaś zachowania przed popełnieniem czynu i po jego dokonaniu, to wbrew twierdzeniom skarżącego, zachowanie oskarżonego nie było pozytywne, zaś opinia o nim w lokalnym środowisku nie była dobra. Aby przyjąć, że kara jest „rażąco niewspółmiernie surowa”, skarżący musiałby wykazać istnienie ważkich okoliczności, które umknęły z pola widzenia sądu meriti lub zostały całkowicie wadliwie przez niego ocenione, a takowych w apelacji nie wykazano.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie wobec oskarżonego kary w najniższym możliwie wymiarze.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powodu uznania, iż kara nie nosi cech rażącej niewspółmierności brak było podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w sposób postulowany przez apelującego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Punkty od 1 do 7.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Okręgowy procedował w niniejszej sprawie prawidłowo, nie naruszając podstawowych zasad procesu karnego oraz poczynił trafne ustalenia faktyczne i to w oparciu o całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego, mając w polu widzenia wszystkie dowody zebrane w toku postępowania, zarówno te dla oskarżonego niekorzystne, jak i te, przemawiające na jego korzyść.

Właściwa była również prawno-karna ocena przypisanego oskarżonemu czynu. Brak jest jakichkolwiek podstaw do przejęcia, iż oskarżony miał działać w obronie koniecznej, a jego zachowanie miało by być reakcją na bezprawny zamach pokrzywdzonego na jego mienie. Okoliczność taka miała bowiem wynikać z wyjaśnień oskarżonego, złożonych zresztą dopiero na późniejszym etapie postępowania. Już ten fakt czynił te depozycje niewiarygodnymi, jako ze złożone wcześniej przez niego wyjaśnienia nie zawierały jakichkolwiek sugestii, jakoby pokrzywdzony usiłował dokonać kradzieży na jego szkodę, zaś ugodzenie nożem miało być wyłącznie reakcją obronną, a nie wyrazem woli pozbawienia życia.

Trafnie sąd I instancji odrzucił depozycje oskarżonego i uznał, że stanowią wyraz przyjętej przez niego linii obrony. Nie ma podstaw do dyskredytowania tej decyzji sądu, jako że wybór wiarygodnych źródeł dowodowych jest prerogatywą sądu stykającego się bezpośrednio z dowodami i odnoszącego wrażenia z przebiegu całości rozprawy głównej. Swobodna ocena dowodów ograniczona jest jedynie powinnością przedstawienia rozumowania, które doprowadziło ten sąd do dokonanego wyboru. I choć uzasadnienie zaskarżonego wyroku jest nad wyraz zwięzłe, fakt ten bynajmniej nie utrudnił sądowi II instancji prawidłowej kontroli odwoławczej. Podkreślić także trzeba, że brak jest jakichkolwiek innych dowodów potwierdzających twierdzenia oskarżonego. Tezie o działaniu w warunkach opisanych w art. 25 k.k. przeczy również jego zachowanie tuż po popełnieniu przestępstwa. W zeznaniach interweniującego policjanta – G. H. – jak również w treści depozycji R. S. brak jest informacji o tym, jakoby B. G. miał bezpośrednio po zdarzeniu wspomnieć o rzekomym napadzie rabunkowym, czy próbie kradzieży jakiej miałby dopuścić się pokrzywdzony. Z zeznań G. H. wynika natomiast inna okoliczność, świadcząca o możliwym motywie działania oskarżonego (k.50 v.). Wspomina on bowiem o tym, że oskarżony miał zaatakować pokrzywdzonego, w związku z faktem kontaktu fizycznego, jaki miał mieć pokrzywdzony z jego żoną. I choć sąd I instancji takowych jednoznacznych ustaleń w tym zakresie nie czyni jawią się one jako prawdopodobne, zważywszy choćby na siłę ciosów zadanych pokrzywdzonemu i ich umiejscowienie. Ponadto wbrew argumentacji apelującego zachowanie oskarżonego po zadaniu ciosów pokrzywdzonemu absolutnie nie świadczy o tym, że miały być one wynikiem podjętych przez niego działań obronnych. Oskarżony wszak po zajściu położył się na kanapie i spał aż do momentu przyjazdu policji i pogotowia. Gdyby istotnie A. K. miał go próbować okraść, a on w reakcji na takie zachowanie zadał ciosy nożem, to niewątpliwie od razu oskarżony podjąłby próbę powiadomienia policji o zajściu, a tym samym udowodnienia, że działał „w prawie”. Starałby się w ten sposób usprawiedliwić swoje zachowanie dla potrzeb późniejszego ewentualnego procesu. Wersji oskarżonego przeczą również zeznania zięcia pokrzywdzonego – świadka A. L.. Oskarżony przedstawiał bowiem A. K. jako osobę znajdującą się w kłopotach finansowych, żebrzącego na osiedlu o drobne datki na alkohol, w związku z czym wykorzystującego także stan upojenia i uśpienia oskarżonego w celu dokonania kradzieży. Tymczasem z zeznań A. L. absolutnie taki stan rzeczy nie wynika. Świadek zeznał bowiem, że pokrzywdzony nie miał problemów finansowych, albowiem prowadził wcześniej działalność gospodarczą, a w okresach letnich zajmował się kładzeniem kostki brukowej. Świadek wskazał dodatkowo – co potwierdził również wywiad środowiskowy – że to właśnie oskarżony nie stronił od alkoholu a w środowisku lokalnym znany był z agresywnych zachowań. W tym kontekście nie sposób mówić o dokonaniu przez sąd I instancji błędnych ustaleń faktycznych odnoszących się do przebiegu zdarzenia, jak również o naruszeniu zasady opisanej w art. 7 k.p.k. Ocena dowodów była swobodna i zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, zaś sąd meriti wziął pod uwagę zarówno dowody dla oskarżonego korzystne, jak i te przemawiające na jego niekorzyść, zatem nie może być także mowy o naruszeniu zasady obiektywizmu. Jak wskazano już wyżej sąd I instancji oparł swoje przekonanie o sprawstwie i winie oskarżonego w oparciu o cały zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pomijając żadnego z dowodów, czym sprostał wymogom stawianym w treści art. 410 k.p.k.

Sąd Apelacyjny w całości akceptuje również ustalenia sądu I instancji w zakresie przyjęcia działania z zamiarem bezpośrednim zabójstwa. O takim zamiarze świadczyły niewątpliwie zarówno bardzo duża siłą z jaką zadano ciosy, jak i ich ilość i umiejscowienie. Dla porządku przypomnieć należy, że dwa ciosy zadane zostały kolejno w śródbrzusze i nadbrzusze, a trzeci w okolicy lewej łopatki. Wszystkie z nich były bardzo głębokie, czego efektem była odma płuca lewego, uszkodzenie ściany jelita, krezki oraz sieci większej a w konsekwencji powstała ostra niewydolność krążeniowo oddechowa, pozostająca w związku przyczynowo skutkowym ze śmiercią A. K..

W tym miejscu dodać również trzeba, iż z opinii lekarskiej wprost wynika, że konieczność amputacji kończyny pokrzywdzonego nie miała bezpośredniego związku z jego śmiercią. Nic nie wskazuje na to, aby podczas wykonywania tego zabiegu doszło do błędu lekarskiego, czy niewłaściwych działań podjętych przez służby medyczne, a tylko wówczas – przy jednoczesnym wykluczeniu związku obrażeń ciała, jakich doznał pokrzywdzony z jego śmiercią – można byłoby skutecznie wywodzić, że śmierć A. K. nie pozostawała w związku przyczynowym z działaniem B. G..

Jest również rzeczą oczywistą, że nie można uznać, iż działanie oskarżonego było ukierunkowane jedynie na spowodowanie obrażeń ciała kwalifikowanych z przepisu art. 156 § 1 pkt 2 k.k., jak chciałby tego apelujący. Jeżeli sprawca zadaje trzykrotne silne i bardzo silne ciosy nożem, a zatem narzędzia, którego nie da się użyć z taką precyzją, że zostaną wywołane skutki z góry zakładane i w zakreślonych z góry granicach, a nadto uderzenia te nakierowane są w miejsca, gdzie skupione są ważne dla życia człowieka organy, a mianowicie klatka piersiowa, śródbrzusze i nadbrzusze, to nie sposób przyjąć, iż działa wyłącznie z zamiarem spowodowania choroby realnie zagrażającej życiu. Z kolei powstałe u pokrzywdzonego - na skutek działań oskarżonego - obrażenia było działaniem tak charakterystycznym i jednoznacznym w swej wymowie, zrozumiałej dla każdego człowieka o przeciętnym poziomie intelektualnym, że twierdzenie skarżącego o braku po stronie skazanego zamiaru bezpośredniego zabójstwa pokrzywdzonego jawi się jako gołosłowne i nieprzystające do realiów sprawy. Ponadto – jak przy tym trafnie podnosi Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z 23.06.2009 r. sygn. akt II AKa 101/09: „doświadczenie życiowe wskazuje, że nie jest możliwe takie przestępne działanie zmierzające bezpośrednio do wywołania choroby realnie zagrażającej życiu, aby jednocześnie sprawca, u którego nie stwierdzono mankamentów psychicznych i intelektualnych był w stanie miarkować, dozować w taki sposób działanie, aby wykluczyć możliwości nastąpienia skutku dalej idącego”. Jak w niniejszej sprawie ustalono, po stronie oskarżonego nie stwierdzono upośledzenia umysłowego, jego poziom intelektualny pozostaje w normie, a on sam jest dorosłym i doświadczonym życiowo człowiekiem, zdającym sobie sprawę ze skutków jakie może przynieść zadanie trzech ciosów nożem w najistotniejsze dla życia człowieka narządy i organy.

Odnosząc się do wyrażonej w apelacji wątpliwości co do prawidłowości zaliczenia okresu tymczasowego aresztowania na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności stwierdzić trzeba, że orzeczenie w tym zakresie jest prawidłowe. Wobec oskarżonego wprowadzono do wykonania w dniach 04. do 08.10.2019 r., karę orzeczoną w sprawie Sądu Rejonowego w Zabrzu, sygn. akt II W 1032/18.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Punkt 8.

Zwięźle o powodach zmiany

Patrz rubryka 3.2.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Na mocy art. 627 k.p.k. zasądzono od oskarżonego B. G. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 600 złotych tytułem opłaty za II instancję i obciążono go wydatkami za postępowanie odwoławcze w wysokości 78,51 złotych (koszt konwoju oraz ryczałt za doręczenia), uznając iż brak jest podstaw, aby zwolnić go od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego. Oskarżony otrzymuje świadczenie emerytalne w wysokości 1880 zł, na utrzymaniu ma wprawdzie niepracującą żonę, niemniej jednak brak jest przesłanek do uznania, że uiszczenie tychże kosztów stanowić by miało poważny uszczerbek dla jej utrzymania. Oskarżony zaś w ciągu najbliższych lat odbywał będzie karę pozbawienia wolności, a zatem nie będzie ponosił kosztów swego utrzymania.

7.  PODPIS

SSA Karina Maksym SSA Iwona Hyła SSA Robert Kirejew

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 16 stycznia 2020 r. sygn. akt IV K 106/19 :

- orzeczenie w punkcie 1 co do kary,

- w punkcie 8 w przedmiocie zwolnienia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego B. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 16 stycznia 2020 r. sygn. akt IV K 106/19 w całości.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana