Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 czerwca 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący:	SSA Bożena Brewczyńska
Sędziowie:	SA Marek Charuza (spr.) SA Gwidon Jaworski
Protokolant:	Grzegorz Pawelczyk

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Katowicach del. do Prokuratury Regionalnej w Katowicach Waldemara Łubniewskiego.

po rozpoznaniu w dniu 30 czerwca 2016 r. sprawy oskarżonych:

1.  P. M. (1) , syn C. i B., ur. (...) w B., oskarżonego z art. 258 § 2 kk i inne;

2.  M. S. , s. J. i M., ur. (...) w D., oskarżonego art. 258 § 2 kk i inne;

3.  R. S. (1) , s. E. i B., ur. (...) w D., oskarżonego z art. 258 § 2 kk i inne;

4.  Ł. P. , s. Z. i B., ur. (...) w C., oskarżonego z art. 258 § 2 kk i inne

5.  P. S. , s. W. i J., ur. (...) w P., oskarżonego z art. 280 § 1 kk i inne

6.  D. K. , s. R. i S., ur. (...)
w K., oskarżonego z art. 258 § 2 kk i inne;

7.  A. M. , s. T. i B., ur. (...)
w K., oskarżonego z art. 258 § 2 kk i inne

8.  B. K. , s. J. i G., ur. (...) w R., oskarżonego z art. 258 § 2 kk i inne

9.  D. S. (1) , s. Z. i T., ur. (...) w W., oskarżonego z art. 258 § 2 kk i inne;

10.  R. S. (2) , s. A. i I., ur. (...) w I., oskarżonego z art. 280 § 1 kk i inne;

11.  K. G. , s. H. i T., ur. (...) w S., oskarżonego z art. 258 § 2 kk i inne

na skutek apelacji obrońców wszystkich oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 25 czerwca 2015 roku, sygn. akt V K 8/11

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie LXX w ten sposób, że łagodzi wymierzoną oskarżonemu D. K. karę łączną grzywny do wysokości 180 (stu osiemdziesięciu) stawek dziennych w wymiarze po 50 (pięćdziesiąt) złotych stawka;

2.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3.  zasądza od Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego w Katowicach) na rzecz adwokatów: R. K., B. J. (1), Z. K., M. P., Z. O., N. P., A. A., A. K. (1) i B. J. (2) – Kancelarie Adwokackie w K., kwoty po 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych, w tym 23 % VAT, z tytułu obrony z urzędu udzielonej oskarżonym: P. M. (1), M. S., R. S. (1), P. S., A. M., B. K., D. S. (1), R. S. (2) i K. G. w postępowaniu odwoławczym;

4.  zwalnia wszystkich oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa.

SSA Gwidon Jaworski SSA Bożena Brewczyńska SSA Marek Charuza

Sygn. akt II AKa 123/16

Uzasadnienie w zakresie dotyczącym oskarżonych R. S. (1), Ł. P., D. K., B. K. oraz K. G.

Zaskarżonym wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 25 czerwca 2015r. sygn.akt V K 8/11 oskarżony R. S. (1) został skazany za następujące przestępstwa:

1.  z art. 258 § 2 k.k. w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 1 maja 2004r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. popełnione w okresie od listopada 2000r. do stycznia 2001r. za które wymierzono mu karę roku pozbawienia wolności,

2.  zbrodnię z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art.280 § 2 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art.64 § 2 k.k. za którą na mocy art. 14 § 1 k.k. w zw. z art.280 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.. i art. 33 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art.64 § 2 k.k. wymierzono mu karę 3 lat pozbawienia wolności oraz 50 stawek dziennych grzywny w kwocie po 50 złotych,

3.  występek z art. 263 § 2 k.k. za który wymierzono mu karę roku pozbawienia wolności,

4.  występek z art. 281 k.k. w zw. z art.157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art.64 § 2 k.k. za który na mocy art.281 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art.64 § 2 k.k. wymierzono mu karę 2 lat pozbawienia wolności oraz 50 stawek dziennych grzywny w kwocie po 50 złotych,

5.  popełnione w warunkach ciągu przestępstw oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej trzy czyny - z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art.64 § 2 k.k. za które na mocy art. 279 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art.64 § 2 k.k. wymierzono mu karę 2 lat pozbawienia wolności oraz 50 stawek dziennych grzywny w wysokości po 50 złotych stawka,

Na podstawie art. 91 § 2 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. wymierzono R. S. (1) karę łączną 7 lat pozbawienia wolności oraz 50 stawek dziennych grzywny w wysokości po 50 złotych stawka, na zasadzie art. 63§ 1 k.k. zaliczając mu na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 16 kwietnia do dnia 19 czerwca 2007r. oraz od dnia 19 października 2007r. do dnia 30 maja 2008r.

Oskarżonego Ł. P. uznano za winnego:

1.  występku z art. z art. 258 § 2 k.k. w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 1 maja 2004r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. popełnionego w okresie od października 2000r. do marca 2001r. za który wymierzono mu karę roku pozbawienia wolności,

2.  popełnionych w warunkach ciągu przestępstw oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej 16 czynów z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. za które na mocy art. 279 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzono mu karę 2 lat pozbawienia wolności oraz 50 stawek dziennych grzywny w wysokości po 50 złotych stawka,

3.  występku z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. za który na mocy tychże przepisów wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 20 stawek dziennych grzywny w wysokości po 50 złotych stawka,

4.  występku z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art.65 § 1 k.k. za który na mocy art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art.65 § 1 k.k. wymierzono mu karę 2 lat pozbawienia wolności oraz 50 stawek dziennych grzywny w wysokości po 50 złotych stawka

Na podstawie art. 91 § 2 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. wymierzono Ł. P. karę łączną 3 lat pozbawienia wolności oraz 80 stawek dziennych grzywny w wysokości po 50 złotych stawka.

Oskarżonego D. K. uznano za winnego:

1.  występku z art. 258 § 2 k.k. w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 1 maja 2004r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. popełnionego w okresie od sierpnia 1999r. do lipca 2000r. za który wymierzono mu karę roku pozbawienia wolności,

2.  popełnionych w warunkach ciągu przestępstw oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej 20 czynów z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. za które na mocy art. 279 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzono mu karę 3 lat pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny w wysokości po 50 złotych stawka,

3.  popełnionych w warunkach ciągu przestępstw oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej 3 czynów z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. za które na mocy art. 279 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzono mu karę roku pozbawienia wolności oraz 30 stawek dziennych grzywny w wysokości po 50 złotych stawka.

Na podstawie art. 91 § 2 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. wymierzono D. K. karę łączną 3 lat pozbawienia wolności oraz 200 stawek dziennych grzywny w wysokości po 50 złotych stawka, a na podstawie art.63 § 1 k.k. zaliczono temu oskarżonemu na poczet wymierzonej mu kary łącznej pozbawienia wolności okres zatrzymania w dniu 8 listopada 2006r.

Oskarżonego B. K. uznano za winnego:

1. występku z art. 258 § 2 k.k. w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 1 maja 2004r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. popełnionego w okresie od maja 2000r. do kwietnia 2001r. za który wymierzono mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności,

2. popełnionych w warunkach ciągu przestępstw oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej 10 czynów z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. za które na mocy art. 279 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzono mu karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 150 stawek dziennych grzywny w wysokości po 50 złotych stawka,

3. zbrodni z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art.280 § 2 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. za którą na mocy art. 14 § 1 k.k. w zw. z art.280 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzono mu karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 50 stawek dziennych grzywny w kwocie po 50 złotych.

Na podstawie art. 91 § 2 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. wymierzono B. K. karę łączną 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 200 stawek dziennych grzywny w wysokości po 50 złotych stawka, a na podstawie art.63 § 1 k.k. zaliczono temu oskarżonemu na poczet wymierzonej mu kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 24 kwietnia do dnia 18 czerwca 2008r.

Oskarżonego K. G. uznano za winnego:

1.  występku z art. 258 § 2 k.k. w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 1 maja 2004r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. popełnionego w okresie od lipca 2000r. do lutego 2001r. za który wymierzono mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności,

2.  popełnionych w warunkach ciągu przestępstw oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej 14 czynów z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. za które na mocy art. 279 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzono mu karę 3 lat pozbawienia wolności oraz 50 stawek dziennych grzywny w wysokości po 50 złotych stawka,

3.  występku z art. 280 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. za który na mocy art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzono mu karę 2 lat pozbawienia i 6 miesięcy wolności oraz 50 stawek dziennych grzywny w wysokości po 50 złotych stawka,

4.  zbrodni z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art.280 § 2 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. za którą na mocy art.280 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzono mu karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny w kwocie po 50 złotych,

5.  występku z art. 281 k.k. w zw. z art.157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art.64 § 1 k.k. za który na mocy art.281 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzono mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 50 stawek dziennych grzywny w kwocie po 50 złotych.

Na podstawie art. 91 § 2 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. wymierzono B. K. karę łączną 6 lat pozbawienia wolności oraz 300 stawek dziennych grzywny w wysokości po 50 złotych stawka, a na podstawie art.63 § 1 k.k. zaliczono temu oskarżonemu na poczet wymierzonej mu kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 24 kwietnia do dnia 18 czerwca 2008r.

Nadto wobec oskarżonych R. S. (1), Ł. P., D. K. oraz K. G. orzeczono na podstawie art. 46 § 1 k.k. środki karne w postaci obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz wskazanych pokrzywdzonych odpowiednich kwot.

Tymże wyrokiem za winnych popełnienia szeregu przestępstw uznani zostali kolejni oskarżeni: P. G., P. M. (1), M. S., P. M. (2), P. Jordan, P. S., A. M., D. S. (1), R. S. (2) oraz D. S. (2) – w przedmiotowej sprawie występowało w sumie 15 oskarżonych.

Wyrok Sądu Okręgowego uprawomocnił się w odniesieniu do oskarżonych P. G., P. M. (2), P. Jordana i D. S. (2) , a apelacje od niego wnieśli obrońcy pozostałych 11 oskarżonych, przy czym wnioski o uzasadnienie wyroku sądu odwoławczego złożyli obrońcy wymienionych wyżej pięciu oskarżonych, tj. R. S. (1), Ł. P., D. K., B. K. i K. G. , a także poprzednio obrońca oskarżonego D. S. (1).

Obrońca oskarżonego R. S. (1) zaskarżył wyrok w części dotyczącej kar jednostkowych oraz kary łącznej i zarzucając orzeczeniu rażącą niewspółmierność orzeczonych kar jednostkowych i kary łącznej wniósł o zmianę wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary łącznej w wymiarze niższym niż 7 lat pozbawienia wolności.

Obrońca oskarżonego Ł. P. zaskarżył wyrok w całości i zarzucił:

- obrazę przepisów prawa procesowego, a to art. 366 § 1 k.p.k., art. 167 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 2 § 1 pkt 2 k.p.k. polegającą na zaniechaniu przeprowadzenia dowodów zawnioskowanych przez strony oraz obrazę art. 5 § 2 k.p.k. i art. 424 § 1 k.p.k.

- rażącą niewspółmierność kar grzywny – tak jednostkowych jak i łącznej,

- obrazę art. 117 § 1 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.k. poprzez zaniechanie zawiadomienia oskarżonego o terminie końcowej rozprawy,

- obrazę art. 410 k.p.k. poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka A. K. (2),

- obrazę prawa materialnego, a to art. 46 § 1 k.k. poprzez orzeczenie obowiązku naprawienia szkody bez weryfikacji jej wysokości w poszczególnych przypadkach,

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na uznaniu oskarżonego za winnego popełnienia czynu z art. 258 § 2 k.k.,

- obrazę prawa materialnego, a to art. 86 k.k. poprzez wymierzenie kary łącznej grzywny w granicy powyżej sumy kar jednostkowych.

Wniósł ten skarżący o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, ewentualnie o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od czynu z art. 258 § 2 k.k. i wymierzenie kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat oraz grzywny w najniższej możliwej wysokości.

Obrońca oskarżonego D. K. zaskarżył wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze i zarzucając obrazę prawa materialnego, a to poprzez orzeczenie kary łącznej grzywny w wysokości przekraczającej sumę orzeczonych jednostkowych kar grzywny oraz rażącą surowość kary wniósł o zmianę wyroku poprzez znaczne złagodzenie orzeczonych kar cząstkowych oraz kary łącznej grzywny i pozbawienia wolności.

Obrońca oskarżonego B. K. zaskarżył wyrok częściowo tj. odnośnie uznania oskarżonego za winnego popełnienia czynów przypisanych mu w pkt LXXVII (z art. 258 § 2 k.k.) oraz w pkt LXXVIII (z art. 280 § 2 k.k. na szkodę pokrzywdzonego A. P.) zaskarżonego wyroku , a nadto w pkt LXXIX co do kary.

Zarzucił orzeczeniu obrazę przepisów postępowania która miała wpływ na treść wyroku, a to art. 7 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 410 k.p.k.,, art. 424 § 1 k.p.k., a także z ostrożności procesowej rażącą surowość kary łącznej pozbawienia wolności i grzywny.

Wniósł zatem ten skarżący o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego B. K. od czynów zarzuconych mu w pkt 225 i 231 aktu oskarżenia, o wyeliminowanie z opisu czynów przypisanych oskarżonemu w pkt LXXVIII (ciąg przestępstw z art.279 § 1 k.k.) że działał on w ramach zorganizowanej zbrojnej grupy przestępczej i wymierzenie łagodniejszej kary ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Z kolei obrońca oskarżonego K. G. zaskarżył wyrok w części i zarzucił mu błąd w ustaleniach faktycznych które miały wpływ na treść wyroku, polegające na ustaleniu przez Sąd I instancji, że oskarżony ten dopuścił się czynu z pkt XCVIII wyroku, czyn z pkt XCVIX wyroku popełnił działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w zorganizowanej grupie przestępczej dopuścił się rozboju na osobie A. Ł. (pkt C wyroku) oraz, że przy popełnieniu rozboju na osobie A. P. posługiwał się niebezpiecznym przedmiotem za który został uznany pistolet gazowy.

Stawiając ten zarzut wniósł skarżący o:

- uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu z pkt XCIV wyroku (art. 258 § 2 k.k. k.k.) oraz od popełnienia czyn z pkt CI wyroku (rozbój na osobie A. P. )

- wyeliminowanie z opisu czynów przypisanych oskarżonemu w pkt XCIX i w pkt CII wyroku działania w ramach zorganizowanej grupy przestępczej

- w konsekwencji uwzględnienia powyższych wniosków nadto o złagodzenie wymierzonych oskarżonemu kar pozbawienia wolności za czyny przypisane w pkt XCVIX, pkt C i w pkt CII wyroku oraz o złagodzenie kar łącznej pozbawienia wolności.

Za wyjątkiem zarzutu obrońcy oskarżonego D. K. dotyczącego obrazy prawa materialnego przy wymierzaniu kary łącznej grzywny, wszystkie pozostałe zarzuty sformułowane w apelacjach obrońców oskarżonych R. S. (1), Ł. P., D. K., B. K. i K. G. ocenić należało jako bezzasadne.

Otóż wbrew zdaniu skarżących przedstawiających zarzuty obrazy prawa procesowego i błędu w ustaleniach faktycznych , sąd orzekający przeprowadził postępowanie sądowe zgodnie z normami procedury karnej, odpowiednio zgromadził i ocenił wszystkie dowody niezbędne do poczynienia ostatecznie trafnych ustaleń faktycznych, o czym świadczy treść stosownie zwięzłego a zarazem wyczerpującego uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Krytycznych uwag nie budzi także przyjęta kwalifikacja prawna czynów przepisanych oskarżonym.

Rozpoczynając od apelacji obrońców oskarżonych Ł. P., B. K. oraz K. G. kwestionujących przypisanie tym oskarżonym działania w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez współoskarżonego P. G., odpowiednie uwagi apelujących uznać należało jako nietrafne.

Co prawda oskarżeni B. K. i K. G. zaprzeczali temu, aby mieli dopuścić się czynów z art. 258 § 2 k.k., a i sam oskarżony P. G. na rozprawie skorygował swe wcześniejsze wyjaśnienia twierdząc, że nie dawał poleceń wymienionym powyżej trzem oskarżonym (k.18728 – 18729 t. 95) , to jednak sąd orzekający w sposób w niczym nie wykraczający poza granice swobodnej oceny dowodów słusznie odrzucił te oświadczenia jako niewiarygodne.

W przedmiotowej sprawie zgromadzono bowiem cały szereg innych dowodów przejrzyście i przekonująco świadczących o uczestnictwie oskarżonych Ł. P., B. K. i K. G. w zorganizowanej, zbrojnej grupie przestępczej.

I tak oskarżony Ł. P. na rozprawie przyznał się do popełnienia wszystkich zarzuconych mu przestępstw, a zatem i do czynu z art. 258 § 2 k.k. (k. 17927 – 17928 t. 91), wycofując się przy tym ze swego stanowiska zajętego w postępowaniu przygotowawczym, kiedy to zaprzeczał udziałowi w grupie przestępczej.

Przynależność wymienionej trójki oskarżonych do grupy przestępczej wynika nie tylko z okoliczności jakże licznych przypisanych im czynów popełnianych we współdziałaniu z innymi oskarżonymi , ale i z konsekwentnych wyjaśnień współoskarżonego P. M. (1) (k. 17685 t. 90) wymieniającego poszczególnych członków grupy P. G., w tym B. K. i Ł. P..

Pozostając przy wyjaśnieniach osk. P. M. (1), a odnosząc się do zastrzeżeń ujętych w apelacji obrońcy oskarżonego Ł. P. stwierdzić trzeba, że fakt dopuszczenia dowodu z opinii sądowo-psychiatrycznej odnośnie P. M. (1) nie może wprost przemawiać za koniecznością rozszerzenia tego badania o opinię psychologiczną, a skarżący nie przedstawili żadnych konkretnych okoliczności które w przedmiotowej sprawie świadczyłyby o takiej potrzebie. Jednocześnie podkreślić należy ,że kwestia wiarygodności wyjaśnień oskarżonego nie może być przedmiotem opiniowania psychologicznego, albowiem gwarancje procesowe osoby oskarżonej wykluczają takie badania do samodzielnej oceny sądu orzekającego pozostawiając problem wartościowania wyjaśnień oskarżonych.

Nie można zapominać i o zeznaniach świadka G. G. (członka grupy przestępczej kierowanej przez D. Z. , która to grupa była blisko związana z grupą P. G.). Świadek ten akcentując swoją dobrą znajomość z oskarżonymi Ł. P. oraz K. G. wskazał ich w gronie innych osób stanowiących jego zdaniem trzon grupy P. G. (k. 20620 – 20620v t. 105).

W tej sytuacji, o czym wspomniano już wyżej, przeprowadzona przez sąd orzekający ocena dowodów nie wykracza poza granice ujęte w kardynalnej zasadzie z art. 7 k.p.k., i choć sąd orzekający w swych motywach nie odniósł się wprost do treści zacytowanych wyżej zmienionych na rozprawie wyjaśnień oskarżonego P. G. (str.96 – 100 uzasadnienia wyroku Sądu I instancji), to jednak pominięcie to nie mogło mieć wpływu na treść zaskarżonego wyroku. Jasnym jest przecież, że skoro przyjęto sprawstwo oskarżonych Ł. P., B. K. oraz K. G. w zakresie czynu z art. 258 § 2 k.k., to tym samym odrzucono jako niewiarygodny odpowiedni fragment wyjaśnień oskarżonego P. G..

Odnosząc się do podniesionej w apelacji obrońcy oskarżonego Ł. P. kwestii kompletności materiału dowodowego zebranego przez Sąd Okręgowy, a to w kontekście jakoby niesłusznego oddalenia wniosku dowodowego o przesłuchanie na rozprawie w charakterze świadka A. K. (2) ,i te zastrzeżenia skarżącego uznać należało za nietrafne.

Po pierwsze wniosek o przesłuchanie tego świadka na okoliczność sposobu składania zeznań przez świadka G. G. co do „inicjacji” przy przyjęciu do grupy złożony był przez oskarżonego K. G. i jego obrońcę (k. 20806 t. 106), a ci wnioskodawcy oddalenia ich wniosku dowodowego nie kwestionowali.

Po drugie skarżący nie przedstawił w apelacji jakichkolwiek okoliczności które wymagałyby dopuszczenia dowodu z zeznań A. K. (2) w zakresie zeznań G. G., opisującego przecież nie mający związku z okolicznościami przedmiotowej sprawy sposób przyjęcia do grupy przestępczej D. Z., a nie do grupy P. G..

Oczywiście nietrafny jest i ten zarzut obrońcy oskarżonego Ł. P., który dotyczy obrazy art.117 § 1 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.k.

Oskarżony ten, o czym świadczy treść odpowiednich pism, w trybie przewidzianym w art. 133 § 2 k.p.k. poprawnie został zawiadomiony o terminach kolejnych rozpraw, w tym i końcowych wyznaczonych na 2 i 18 czerwca 2015r. (k. 20620 t. 105 , k. 20700 i 20 805 t.106).

Bezzasadny jest i ten zarzut apelacji obrońcy oskarżonego Ł. P., który dotyczy zarzutu obrazy art. 46 § 1 k.k. Skarżący poza ogólnym stwierdzeniem nie przedstawił żadnych konkretnych uwag mogących podważać wysokość szkód ustalonych przez sąd orzekający w oparciu o wskazania uprawnionych firm ubezpieczeniowych.

Chybiony jest i zarzut obrazy prawa materialnego a to art. 86 k.k. , do czego miałoby dojść poprzez wymierzenie kary łącznej grzywny w wysokości powyżej sumy kar jednostkowych. Postawienie tego zarzutu wynika zapewne z nieprecyzyjnego odwołania do treści zaskarżonego wyroku - odwołania pomijającego karę 50 stawek dziennych grzywny w wysokości po 50 złotych stawka wymierzoną osk. Ł. P. za ciąg przestępstw z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. (pkt LV zaskarżonego wyroku).

Na marginesie zauważyć wypada i omyłkowe przytoczenie w apelacji wymiaru kary pozbawienia wolności z pkt LV zaskarżonego wyroku - nie 3 lecz 2 lata pozbawienia wolności.

Suma kar jednostkowych grzywny wymierzonych temu oskarżonemu wynosi zatem 120 stawek dziennych po 50 złotych, stąd wymierzona mu kara łączna w wymiarze 80 stawek po 50 złotych (pkt LVIII zaskarżonego wyroku) jest karą racjonalną i niezbyt surową zważywszy na skalę przestępczej działalności przypisanej temu oskarżonemu , co stanowi i odpowiedź na kolejny zarzut skarżącego dotyczący wysokości kary łącznej grzywny.

Także kary jednostkowe grzywny orzeczone za poszczególne czyny przypisane osk. Ł. P. są karami umiarkowanymi , stosownymi i do aktualnej sytuacji majątkowej oskarżonego utrzymującego małoletnią córkę.

W przedmiotowej sprawie nie ma jednocześnie warunków do złagodzenia kary łącznej pozbawienia wolności do wnioskowanego przez obrońcę wymiaru dwóch lat.

Wielość czynów których dopuścił się oskarżony Ł. P., suma wymierzonych mu kar pozbawienia wolności sięgająca 5 lat i 6 miesięcy sprzeciwiają się orzeczeniu kary łącznej pozbawienia wolności przy wykorzystaniu zasady absorpcji.

Z wymienionych względów wszystkie zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego Ł. P. oceniono jako chybione.

Jak już wyżej przedstawiono, niecelne są zarzuty apelacji obrońców oskarżonych B. K. i K. G. które dotyczyły przypisanych tym oskarżonym czynów z art. 258 § 2 k.k.

Czyni to niecelnym zarzut apelacji obrońcy oskarżonego K. G. dotyczący błędnych ustaleń faktycznych co do popełnienia przez tego oskarżonego czynu na szkodę A. Ł. w zorganizowanej grupie przestępczej.

Bezzasadne są i uwagi skarżących kwestionujących przypisany oskarżonym B. K. i K. G. rozbój z art. 280 § 2 k.k. i inne na szkodę pokrzywdzonego A. P..

Sąd Okręgowy i w tym przypadku ocenił dowody odpowiednio rzetelnie, dostrzegające a następnie zasadnie odrzucając jako nieprzekonujące wyjaśnienia oskarżonych B. K. i K. G. zaprzeczających bądź sprawstwu bądź też posługiwaniu się niebezpiecznym przedmiotem.

Sprzeczne są one z wyjaśnieniami pozostałych oskarżonych uczestników tego zdarzenia, przede wszystkim z relacją współoskarżonego P. M. (1).

To, że pokrzywdzony A. P. w swoich zeznaniach mówił jedynie o dwóch sprawcach napadu, nie tyle sprzeciwia się co potwierdza wersję zdarzeń przedstawioną przez oskarżonych P. M. (1) i początkowo przez R. S. (1).

Do mieszkania pokrzywdzonego weszli wszakże właśnie dwaj napastnicy – oskarżeni P. M. (1) i R. S. (1), „ na czatach” poza mieszkaniem byli oskarżeni B. K. i K. G., zaś w samochodzie którym wszyscy przyjechali pozostał P. G. (str. 42 – 43 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Jak wyżej zaznaczono, początkowo o udziale wszystkich wymienionych oskarżonych w tym zdarzeniu mówił i oskarżony R. S. (1), który na rozprawie, nie zaprzeczając swemu sprawstwu, oświadczył, że pomylił się co do obecności oskarżonego B. K. (k. 17926- 17927 t. 91).

Sąd Okręgowy jako podstawę do ustaleń faktycznych przyjął jednak pierwotną wersję zdarzeń przedstawioną przez oskarżonego R. S. (1) (k.2066 – 2071 t. 11). I choć w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku pominięto ocenę zmienionych wyjaśnień oskarżonego R. S. (1) , to jednak brak ten nie mógł mieć wpływu na treść zaskarżonego wyroku, skoro sąd orzekający precyzyjnie podał odpowiednią podstawę swych ustaleń faktycznych.

Jedynie uzupełniając argumentację sądu orzekającego można zauważyć, że oskarżony R. S. (1) nie podał żadnych racjonalnych powodów częściowej zmiany swej relacji, sprzecznej zresztą z konsekwentnym stanowiskiem oskarżonego P. M. (1), dlatego też trzeba uznać tą zmienioną relację jako niewiarygodną, podyktowaną li tylko chęcią uchronienia kolegi od odpowiedzialności karnej.

Sąd Okręgowy dokonał zatem w pełni trafnych ustaleń faktycznych co do przebiegu zdarzenia na szkodę pokrzywdzonego A. P., a i kwalifikacja prawna tego czynu jako rozboju z art. 280 § 2 k.k. jest zasadna.

Nie można bowiem zgodzić się z poglądem zawartym w apelacji obrońcy oskarżonego K. G., że skoro pistolet gazowy nie został użyty zgodnie z jego przeznaczeniem, tym samym sprawcy nie dokonali zbrodni z art. 280 § 2 k.k.

Wszakże oskarżony P. M. (1) bił pokrzywdzonego po głowie metalową kolbą pistoletu (otrzymanego zresztą w samochodzie od oskarżonego K. G.), a zatem sposób wykorzystania tegoż pistoletu przemawia za tym, że broń ta nabrała cech przedmiotu niebezpiecznego niezależnie od tego, że nie oddano z niej strzału nabojem gazowym.

W tej sytuacji słusznie sąd orzekający zakwalifikował czyn na szkodę pokrzywdzonego A. P. jako usiłowanie zbrodni z art. 280 § 2 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Pozostając przy ocenie zarzutów ujętych w apelacjach obrońców oskarżonych B. K. i K. G., a przechodząc już do poruszonych w nich zagadnień wymiaru kar orzeczonych tym oskarżonym, i te zarzuty uznać należało jako bezzasadne.

Kara łączna 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 50 stawek dziennych grzywny w wysokości po 50 złotych wymierzona oskarżonemu B. K. nie może być uznana za karę rażąco surową, skoro suma kar jednostkowych sięga w jego przypadku wymiaru 6 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz 200 stawek dziennych grzywny w wysokości po 50 złotych.

Przyznanie się tego oskarżonego do większości ze stawianych mu zarzutów w wystarczającej mierze zostało uwzględnione przy określaniu łagodnych kar jednostkowych.

Także kary jednostkowe i łączna 6 lat pozbawienia wolności wymierzone oskarżonemu K. G. nie są karami rażąco surowymi.

Oskarżony ten jest osobą kilkunastokrotnie karaną, odpowiada w warunkach recydywy z art. 64 § 1 k.k., a w tej sprawie suma wymierzonych mu kar pozbawienia wolności sięgnęła 11 lat.

Z tych względów i w odniesieniu do oskarżonych B. K. oraz K. G. zaskarżony wyrok w całości utrzymano w mocy.

Tak samo rzecz przedstawia się i w części wyroku dotyczącej oskarżonego R. S. (1), zaskarżonego w zakresie kary.

Co prawda rację ma skarżący , że wymierzona temu oskarżonemu kara łączna 7 lat pozbawienia wolności zbliżona jest do sumy tych kar sięgającej 8 lat, jednakże biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności wpływające na wymiar kary łącznej nie może ona być uznana za karę rażąco surową.

Oskarżony R. S. (1) jest osobą odpowiadającą w warunkach recydywy wielokrotnej z art. 64 § 2 k.k., ma cechy osobowości nieprawidłowej i wybuchowej (opinia sądowo – psychiatryczna k. 19918 – 19920 t. 102).

I choć od popełnienia przypisanych mu czynów upłynęło już kilkanaście lat , to jednak okoliczność ta nie może przemawiać za dalszym łagodzeniem wymierzonych mu kar jednostkowych, określonych w sposób zbliżony do ustawowego minimum.

Zaskarżony wyrok wymagał odpowiedniej zmiany jedynie w odniesieniu do kary łącznej grzywny wymierzonej oskarżonemu D. K..

Suma kar jednostkowych grzywny w przypadku tego oskarżonego wynosi 180 stawek dziennych, a zatem orzeczona mu kara łączna 200 stawek dziennych przekroczyła wysokość określoną zgodnie z normą art. 86 § 1 k.k.

W tej sytuacji złagodzono karę łączną grzywny wymierzoną oskarżonemu D. K. do racjonalnego wymiaru 180 stawek dziennych w wysokości po 50 złotych.

Jako bezzasadny oceniono natomiast zarzut apelacji obrońcy oskarżonego D. K. zmierzający do złagodzenia wymierzonych temu oskarżonemu kar jednostkowych i kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności.

Wszakże poszczególne kary jednostkowe pozbawienia wolności orzeczone zostały w wymiarach zbliżonych do ustawowego minimum, zaś karę łączną pozbawienia wolności określono przy wykorzystaniu zasady absorcji.

Z wyżej wymienionych względów zaskarżony wyrok w zasadniczej części utrzymano w mocy.

Trudna sytuacja materialna oskarżonych zadecydowała o zwolnieniu ich od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego (art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k.).

SSA Gwidon Jaworski SSA Bożena Brewczyńska SSA Marek Charuza