Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

Przewodniczący

SSA Michał Marzec (spr.)

Sędziowie

SSA Waldemar Szmidt

SSO del. Piotr Mika

Protokolant

Anna Moczek

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 73/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Bielsku Białej z dnia 25 września 2019 roku III K 61/13

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

obraza prawa procesowego art. 399 par. 1 w zakresie czynu przypisanego osk. I. B. w pkt 9 wyroku

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Rozważania w przedmiocie tego zarzutu należy rozpocząć od wskazania oczywistej niekonsekwencji sądu I instancji w zakresie kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonej czynu w pkt 9 wyroku. Sąd Okręgowy zmienił opis czynu przypisanego oskarżonej I. B. w stosunku do zarzutu poprzez przyjęcie, że udzieliła pomocy M. B. w udaremnieniu zaspokojenia wierzycieli, ale nie powołała w podstawie prawnej przepisów art. 18 § 3 kk w zw. z art. 300 § 1 kk. Taka zmiana opisu w pełni korespondowała z kwalifikacją prawną zarzutu aktu oskarżenia, gdyż prokurator zarzucił oskarżonej pomocnictwo z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 300 § 1 kk. Treść apelacji obrońcy jednoznacznie wskazuje, że kwestionowanie winy oskarżonej odnosi do przypisanej jej zjawiskowej formy pomocnictwa do czynu z art. 300 § 1 kk. Mając na uwadze kierunek apelacji obrońcy, Sąd Apelacyjny był obowiązany poprawić błędną kwalifikację prawną przypisanego czynu w wyroku.

Sąd Okręgowy dokonał prawidłowej zmiany w opisie czynu przypisanego oskarżonej w pkt 9 wyroku w stosunku do treści zarzutu aktu oskarżenia, gdyż treść opisu była sprzeczna
z kwalifikacją prawną zarzucanego oskarżonej czynu - w opisie zarzucano współdziałanie
z oskarżonym w popełnieniu czynu z art. 300 par. 1 kk, zaś w kwalifikacji pomocnictwo
z art. 18 par. 3 w zw. z art. 300 par. 1 kk. W sytuacji, w której materiał dowodowy pozwalał wyłącznie na przypisanie oskarżonej pomocnictwa w dokonaniu tego czynu, takie rozstrzygnięcie jest na korzyść oskarżonej i wywody apelacji starającej się wykazać, że taka zmiana opisu nie była możliwa są co najmniej dziwne. Obrońca ma oczywiście prawo kwestionować sprawstwo oskarżonej i czyni to w kolejnym zarzucie apelacji, ale zarzut ten nie ma nic wspólnego z obrazą art. 399 par. 1 kk.

Zupełnie chybione są argumenty obrońcy wiążące zmianę opisu czynu z naruszeniem prawa do obrony oskarżonej. Oskarżonej zarzucono w kwalifikacji prawnej aktu oskarżenia postać zjawiskową z art. 18 par. 3 kk i teza obrońcy, że zmian opisu mogła mieć wpływ na linię obrony oskarżonej jest nieprzekonywująca. Błędny jest pogląd, że zgodnie z treścią art. 399 § 1 k.p.k. na sądzie ciąży obowiązek uprzedzenia stron o możliwości zmiany, względnie uzupełnienia opisu czynu również wtedy, gdy nie zachodzi perspektywa zakwalifikowania czynu według innego przepisu prawnego niż wskazany w akcie oskarżenia /postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 2019 r. V KK 108/19 Prok.i Pr.-wkł. 2019/10/13

Wniosek

zmiana i uniewinnienie lub uchylenie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

skoro zarzut niezasadny, to wniosek nie mógł być uwzględniony. Konsekwencją jednak tego zarzutu była zmiana podstawy prawnej skazania poprzez jej uzupełnienie o przepis
art. 18 § 3 kk i podstawy wymiaru kary o przepis art. 19 § 1 kk. Zmiana ta poprawia błędną kwalifikację przyjętą w wyroku i jest na korzyść oskarżonej.

3.2.

zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, co do czynu przypisanego oskarżonej I. B. w pkt 9 wyroku oraz oskarżonemu M. B. w 4 wyroku

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przestępstwo z art. 300 § 1 kk ma charakter umyślny i warunkiem skazania oskarżonego M. B. było wykazania, że co najmniej godził się na to, że podejmuje czynności wykonawcze w warunkach grożącej niewypłacalności.

W czasie popełnienia czynu przez oskarżonego obwiązywał przepis art. 11 ust 1 prawa upadłościowego, który stanowił, że dłużnika uważało się za niewypłacalnego, jeżeli nie wykonywał swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych. Po 1 stycznia 2016 roku w art. 11 ust. 1a cyt. ustawy przyjęto domniemanie, że dłużnik utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, jeżeli opóźnienie w wykonaniu zobowiązań pieniężnych przekraczało trzy miesiące. Niezależnie od stanu prawnego ustalenie czy dłużnik znajdował się w sytuacji grożącej mu niewypłacalności, wymaga wzięcia pod uwagę wszystkich okoliczności konkretnej sprawy. W realiach niniejszej sprawy nie może budzić wątpliwości, że w dniu 12 listopada 2011 roku, kiedy zawarto umowy o podział majątku oskarżony M. B. był zagrożony niewypłacalnością. Do listopada 2011 roku dokonał kilkunastu oszustw na szkodę wielu podmiotów. W dniu 30.08.2011 roku orzeczono wobec niego sądowy nakaz zapłaty należności na rzecz spółki (...),
a w dniu 26 września 2011 roku nakaz zapłaty na rzecz spółki (...). W okresie od sierpnia do września 2011 roku dokonał oszustwa na rzecz spółki PHU (...) na kwotę ponad 249 000 złotych. Właśnie po tym oszustwie opiewającym na najwyższą z kwot wynikającą z przypisanych czynów podejmuje decyzję o zawarciu umowy o podział majątku. W momencie zawarcia umowy w dniu 12 listopada 2011 roku ma niespłacone kredyty bankowe, które obciążają hipotekę nieruchomości /umowa k-1288-1290/. Ustalenia faktyczne co do oskarżonego M. B. w zakresie tego czynu zostały poczynione przez Sąd Okręgowy bez przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów określonej w art. 7 kpk. Naprowadzone okoliczności nie pozostawiają wątpliwości, co do umyślności jego działania. Wyłącznym celem zawartej umowy o podziale majątku wspólnego było udaremnienie zaspokojenie istniejących w tym czasie wierzycieli przez bezpieczne pozbycie się majątku.

Także dla Sądu Apelacyjnego nie budzi wątpliwości, że I. B. zawierając umowę o podział majątku wiedziała, że pomaga mężowi w udaremnieniu wyegzekwowania istniejących wobec niego wierzytelności. Do tego zarzutu apelacji dotyczącego I. B. trudno odnieść się bardziej szczegółowo, gdyż obrońca nie odnosi się do faktycznej analizy dowodów dokonanej przez sąd I instancji, ale poprzestaje na kwestionowaniu świadomości oskarżonej, co do grożącej jej mężowi niewypłacalności. Oskarżona zawierając umowę o podział majątku, czym pomogła mężowi uniknąć konsekwencji zawarcia umów,
z których nie zamierzał się wywiązać doskonale wiedziała w jakim celu działa. Oskarżeni byli małżeństwem, nie byli skonfliktowani i utrzymywali normalne kontakty, z czym się wiąże normalny przepływ informacji między małżonkami. Przekazanie całego majątku żonie świadczy o ich pełnym wzajemnym zaufaniu. Umowa został zawarta kilka miesięcy po doprowadzeniu do niekorzystnego rozporządzenia PHU (...).S., z czym miała się wiązać możliwość egzekucji należności w kwocie około 250 000 złotych. W tym czasie oskarżony dokonał już kilku innych oszustw objętych aktem oskarżenia. Oskarżona sama przyznała, że zawarcie tej umowy miało na celu zabezpieczenie przekazanych jej nieruchomości przed roszczeniami osób trzecich /wyjaśnienia k-525-526/. Z wyjaśnień oskarżonej wynikało, że wiedziała, że nieruchomości są obciążone hipoteką na rzecz Banków i przejęcie przez nią majątku

wiązało się na dla niej z możliwymi konsekwencjami finansowymi związanymi ze spłatą kredytów. Nie była tym zachwycona /wyjaśnienia k-525/. Mimo, to wyraziła zgodę na podział majątku i przekazanie na jej rzecz wszystkich wspólnych nieruchomości, co z logicznego punktu widzenia oznacza, że taki podział majątku uznała za bardziej korzystny. W tym kontekście jej słowa o zabezpieczeniu nieruchomości przed osobami trzecimi należy interpretować jako godzenie się, że w ten sposób udaremni dochodzenie istniejących, a nie tylko przyszłych, jak twierdziła na rozprawie, należności przez wierzycieli męża. Oskarżona jest osobą dorosłą, inteligentną, w tym czasie pracowała jako Inspektor w Wydziale Starostwa Powiatowego w Ż.. Sposób przedstawiania siebie w trakcie wyjaśnień jako osoby bezradnej, wykonującej polecenia męża i nie mającej żadnej wiedzy co do jego sytuacji majątkowej w czasie zawierania umowy jest niewiarygodny.

Wniosek

zmiana i uniewinnienie lub uchylenie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

skoro zarzut niezasadny, to wniosek nie mógł być uwzględniony

3.3.

zarzut obrazy prawa procesowego mającą wpływ na treść wyroku w zakresie dotyczącym osk. M. B. w zakresie przypisanych mu czynów

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie doszło do obrazy art. 404 § 2 kpk , gdyż sąd I instancji prowadząc odroczoną rozprawę w dalszym ciągu działał w granicach przysługujących mu uprawnień. Art. 404 § 2 kpk wyraźnie stanowi, że sąd może wyjątkowo prowadzić rozprawę odroczoną w dalszym ciągu, o ile skład sądu uległ zmianie. Wyjątkowy wypadek, o którym mowa w § 2 art. 404 k.p.k. zachodzi wówczas, gdy materiał dowodowy jest bardzo obszerny, a obiektywnie zachodzące przeszkody powodują konieczność nawet wielokrotnego odraczania rozprawy. W takiej sytuacji każdorazowa nieodzowność prowadzenia wszystkich czynności dowodowych od początku spowodować może nieuzasadnioną przewlekłość postępowania, wykluczającą ukończenie sprawy w rozsądnym terminie /wyrok SA we Wrocławiu z dnia 07.11.2017 roku II AKa 262/17 LEX nr 2446568/. W niniejszej sprawie wyłącznym powodem konieczności odraczania rozprawy w okresie kwestionowanym apelacją, był stan zdrowia oskarżonego. Choć ostatecznie sąd I instancji po odroczeniu rozpoczął postępowanie dowodowe na rozprawie w dniu 21 grudnia 2018 roku, wydając wtedy stosowne postanowienie w trybie art. 404 § 2 kpk, to już na rozprawie w dniu 9 października 2018 roku, po tym jak z opinii biegłej A. N. wynikała zdolność oskarżonego do udziału w rozprawie /k-3364/, zasygnalizował chęć dalszego prowadzenia rozprawy z możliwością odczytania zeznania tych świadków z wcześniejszego etapu postępowania, których będą się domagały strony. Obrońca nie wyrażając sprzeciwu co do prowadzenia rozprawy w dalszym ciągu wniósł wtedy o ponowne przesłuchanie tych świadków, którzy zostali przesłuchani w okresie od 1 lipca 2015 roku do 9 listopada 2015 roku, kiedy to oskarżony był niezdolny do uczestnictwa w rozprawach /protokół rozprawy k-3387/. Sąd Okręgowy na kolejnych terminach świadków tych przesłuchał. Teza obrońcy, iż Sąd Okręgowy prowadząc w dalszym ciągu odroczoną rozprawę, przy nie zmienionym składzie, miał zatarte w pamięci dotychczas prowadzone postępowanie dowodowe, jest dowolna. Ocena ta stanowi hipotezę nie mającą potwierdzenia w materiale dowodowym sprawy. Takiej okoliczności nie tylko nie sygnalizował Sąd Okręgowy, ale z pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, że cały materiał dowodowy był sądowi orzekającemu doskonale znany i nie zatarł się w pamięci w sposób uniemożliwiający wyrokowanie. Jest oczywiste, ze pamięć ludzka nie jest wieczna, ale dlatego w postępowaniu sądowym są sporządzane protokoły, aby przy ich pomocy potencjalne luki w pamięci uzupełnić.

Nie doszło do obrazy art. 79 §1 i 2 kpk w zw. z art. 6 kpk . z opinii biegłej neurolog A. N. z dnia 13.06.2016 roku wynikał, ze oskarżony M. B.
w ówczesnym stanie zdrowia mógł brać udział w rozprawach /opinia k-2713/. Zawiadomienia o terminie rozprawy wyznaczonej na dzień 16.08. 2016 roku zostały prawidłowo doręczone oskarżonemu M. B. i jego obrońcy /k-2760 i 2770/. Kolejne rozprawy wskazane w apelacji w dniu 23.09., 3.10. i 19.10.2016 roku toczyły się po przerwie,
co zgodnie z treścią art. 402 § 2 kpk nie wymagało dodatkowego powiadamiani o ich terminie oskarżonego i obrońcy. W rzeczywistości sąd I instancji takie zawiadomienia wysyłał. W tych warunkach nie można uznać, że doszło do obrazy wskazanych w tym zarzucie przepisów.

Nie doszło do obrazy art. 390 § 1 kpk w zw. z art. 84 § 1 kk gdyż obrońca oskarżonego został prawidłowo powiadomiony o terminie rozprawy w dniu 10.01.2019 roku, na której jego obecność nie była obowiązkowa. Gdyby stawił się punktualnie, to mógł wziąć w niej udział.
Z powodów niezależnych od sądu obrońca ze swego prawa w pełni nie skorzystał, gdyż spóźnił się około 50 minut. Korki na drogach nie są czymś wyjątkowym i należy je uwzględnić planując dojazd do sądu. Z protokołu rozprawy w dniu 10 stycznia 2019 roku nie wynika, żeby sądowi I instancji znane były jakiekolwiek powody uniemożlwiające rozpoczęcie prowadzenia rozprawy o godz. 9:00.

Nie doszło do obrazy art. 193 § 1 kpk

1. Wartość mebli z zarzutu VI części wstępnej wyroku wynikała z umowy i opinia biegłego,
w sytuacji, w której w ogóle umowa nie został wykonana nie ma znaczenia dla sprawy

2. W realiach niniejszej sprawy nie było konieczne dopuszczanie dowodu z opinii biegłego na okoliczność niewypłacalności oskarżonego w dacie czynu. W ekonomii nie występuje pojęcie grożącej niewypłacalności więc dokonanie oceny w tej materii nie wymaga wiadomości specjalnych biegłego z zakresu ekonomii. Z wyrok SA w Katowicach z dnia 28.10.2016 roku II AKa 292/16/ wynika, że „w razie grożącej niewypłacalność lub upadłości” oznacza wszelkie sytuacje, w których istnieje obiektywnie konkretne, realne niebezpieczeństwo nadejścia niewypłacalności lub upadłości dłużnika, niebezpieczeństwo z którym należy się liczyć /…/ przy czym upadłość lub niewypłacalność niekoniecznie muszą grozić rychłym nadejściem. Dla oceny, że taka sytuacja ma miejsce w wypadku oskarżonego nie potrzeba wiadomości specjalnych, materiał dowodowy był w tej materii jednoznaczny. Sąd Apelacyjny odniósł się do tej kwestii powyżej.

Wniosek

zmiana i uniewinnienie lub uchylenie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

skoro zarzut niezasadny, to wniosek nie mógł być uwzględniony

3.4.

zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku co do czynów przypisanych oskarżonemu M. B.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W sprawie nie doszło również do obrazy art. 7 kpk. Sąd Okręgowy realizując wymogi tego przepisu uwzględnił treść wszystkich dowodów zgromadzonych w sprawie i ocenił je
z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wiedzy i doświadczenia życiowego. Z utrwalonego orzecznictwa zarówno Sądu Najwyższego jak również Sądów Apelacyjnych wynika, że dla skuteczności zarzutu obrazy art. 7 k.p.k. konieczne jest wykazanie przez skarżącego jakich konkretnie uchybień w procesie oceny poszczególnych dowodów dopuścił się Sąd meriti. Omawiany zarzut nie może bowiem sprowadzać się tylko do tego, że autor apelacji zakwestionuje sposób oceny określonych dowodów tylko dlatego, że wynik tej oceny nie jest korzystny dla strony skarżącej. Umyślny zamiar działania oskarżonego nie może budzić jakichkolwiek wątpliwości i wynika wprost z jego zachowania. Oskarżony wprowadzał pokrzywdzonych w błąd i po doprowadzeniu ich do niekorzystnego rozporządzenia pieniędzmi nie wykonywał umów. Podjęte w apelacji próby wytłumaczenia zachowania oskarżonego nie podjęciem przez pokrzywdzonych możliwych działań cywilnych nie mają znaczenia dla oceny zamiaru działania oskarżonego.

Nie doszło do obrazy art. 12 kk. Sąd Okręgowy nie ustalił, że oskarżony działa z góry powziętym zamiarem w rozumieniu art. 12 kk, a obrońca nie stara się nawet ocenić materiału dowodowego w tym zakresie. O ile można podjąć próbę oceny zachowania oskarżonego pod kątem zamiaru z art. 12 kk, to wyłącznie po czerwcu 2011 roku, który sam sąd I instancji ocenia jako drugi etap działalności oskarżonego. Powstały wtedy spółki (...)
i (...), dzięki którym mógł się zaprezentować jako osoba poruszająca się luksusowym samochodem i prowadząca interesy na całym świecie, co nie było prawdą, gdyż spółki te właściwie nie osiągały przychodów. To może świadczyć, że oskarżony zarejestrował te spółki w celu popełniania oszustw. Tyle, że dokonanie takiej oceny oznaczałoby, że część czynów zostało popełnionych przez oskarżonego w ramach ciągu przestępstw, a część czynu ciągłego. Taka zmiana naruszałaby zakaz reformationis in peius z art.434 §1 kpk i byłaby niekorzystna dla oskarżonego.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzut niezasadny, to wniosku nie można uwzględnić

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość wyroku za wyjątkiem poprawienia kwalifikacji prawnej skazania i wymiaru kary w pkt 9 wyroku co do I. B..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Skoro ustalenia faktyczne poczynione przez sąd I instancji są prawidłowe i mają oparcie
w prawidłowo przeprowadzonym na rozprawie materiale dowodowym, którego ocena został dokonana bez przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów /art./ 7 kpk/, zasady prawdy materialnej /art. 2 § 2 kpk/, zasady obiektywizmu /art. 4 kpk/, zasady bezpośredniości /art. 410 kpk/, to zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

Orzeczone kary nie rażą swą surowością.

W wypadku oskarżonej I. B. Sąd Okręgowy zastosował możliwość art. 37a kk
i poprzestał na orzeczeniu kary łagodniejszego rodzaju niż przewidziana w części szczególnej kodeksu karnego. Kara grzywny został wymierzona w wysokości stanowiącej realną dolegliwość w stosunku do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu i jest przy tym realna do zapłacenia.

W wypadku oskarżonego M. B. orzeczona kara pozbawienia wolności jest
z pewnością surowa, ale nie w stopniu rażącym. Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił wszystkie istotne okoliczności obciążające i łagodzące i wymierzył kary za poszczególne w wysokości adekwatnej do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu. Dla wymiary kary łącznej decydujące znaczenie miła wysokość kary wymierzonej za ciąg przestępstw. Sąd Okręgowy uznał, że oskarżony dopuścił się ciągu przestępstw o wysokiej społecznej szkodliwości
o czym decyduje ich ilość, długi czas działania i wartość szkody. Oskarżony z popełniania oszustw uczynił sobie sposób na życie, żył na wysokim poziomie, jeździł luksusowym samochodem i nic sobie nie robił w konsekwencji swych czynów. Nie podejmował prób naprawy szkody. Okazana przy tym wobec pokrzywdzonych arogancja, bezwzględność
i cynizm zasługuje na surowe potraktowanie. W tym kontekście orzeczoną karę za ciąg przestępstw i w konsekwencji karę łączną należy uznać za sprawiedliwą odpłatę za popełnione czyny.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Poprawa błędnej podstawy skazania i wymiaru kary w pkt 9 wyrok

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd Okręgowy uznał oskarżoną I. B. za winną tego, że pomogła mężowi M. B. w popełnieniu czynu z art. 300 § 1 kk. Mimo prawidłowego opisu czynu w podstawie skazania sąd I instancji nie przyjął postaci zjawiskowej tego czynu z art. 18 § 3 kk, ale postać współdziałania powołując wyłącznie przepis art. 300 §1 kk. Powyższy błąd należało poprawić poprzez uzupełnienie podstawy skazania o przepis art. 18 §3 kk i podstawy wymiaru kary o przepis art. 19 §1 kk.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Konsekwencją nieuwzględnienia apelacji było zasadzenie kosztów sądowych postępowania odwoławczego od oskarżonych, przy czym wysokość opłat na oparcie w przepisach art. 2 ust. 1 pkt 5 i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych

7.  PODPIS

SSO del. Piotr Mika SSA Michał Marzec SSA Waldemar Szmidt

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej I. B.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

pkt 9 wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego M. B.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana