Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 czerwca 2008 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący	SSA Mariusz Żak
Sędziowie	SSA Bożena Brewczyńska (spr.) SSA Witold Mazur
Protokolant	Agnieszka Przewoźnik

przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. del. Ireneusza Kunerta

po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2008 r. sprawy

1.  K. N. s. W. i T., ur. (...)
w S.

oskarżonego z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 158 § 1 k.k., w zw. z art. 11 § 2 k.k. przy zastosowaniu art. 64 § 1 k.k.; art. 59 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29.07.2005 roku,

2.  A. M. s. J. i M., ur. (...)
w S.

oskarżonego z art. 197 § 1 k.k.; art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 59 ust. 1 Ustawy
o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29.07.2005 roku,

3.  K. P. s. J. i E., ur. (...)
w S.

oskarżonego z art. 280 § 1 k.k. i art. 158 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.; art. 54 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29.07.2005 roku; art. 197 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

na skutek apelacji obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 1 października 2007 roku

sygn. akt. XXI K 164/06

1.  zmienia zaskarżony wyrok w pkt 1 i 10 w ten sposób, że z opisu czynów przypisanych oskarżonym K. N. i K. P. eliminuje ustalenie, że pokrzywdzona K. M. została doprowadzona do stanu bezbronności oraz w pkt 5 w ten sposób, iż ustala, że podstawę skazania oskarżonego A. M. stanowi przepis art. 197§1 kk w brzmieniu ustawy obowiązującym do chwili zmiany wprowadzonej ustawą z dnia 27 lipca 2005r. (Dz. U. Nr 163 poz. 1363), a nadto ustala, że podstawę rozstrzygnięcia zawartego w pkt 15 wyroku stanowi przepis art. 415§1 kpk;

2.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3.  zasądza od Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Katowicach) na rzecz adw. J. Z. – Kancelaria Adwokacka w K. kwotę 732 zł (siedemset trzydzieści dwa), w tym 22% podatku VAT z tytułu obrony z urzędu oskarżonego K. N. w postępowaniu odwoławczym;

4.  zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów procesu za postępowanie odwoławcze, którymi obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II AKa 73/08

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 1 października 2007 r. uznał oskarżonego K. N.:

–

za winnego tego że w dniu 25.09.2005 r. w S. na terenie baru (...), działając wspólnie i w porozumieniu z K. P., używając przemocy w postaci uderzenia pięścią w twarz oraz poprzez przytrzymywanie pokrzywdzonej i duszenie doprowadził K. M. do stanu bezbronności, po czym zabrał na jej szkodę telefon komórkowy marki N. (...) o wartości 700 zł, przy czym w wyniku stosowanej przemocy pokrzywdzona narażona została na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub wystąpienia rozstroju zdrowia, a czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Katowicach sygn. akt IV K 1660/00 za przestępstwo z art. 158 § 1 kk, na karę 1 roku pozbawienia wolności, którą odbywał od 13.09.2000 r. do 07.08.2001r., czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 280 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności;

–

za winnego tego że w S. w dniach 6 sierpnia 2005 r.
i 25 września 2005 r. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, działając wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił K. M. środków odurzających w postaci amfetaminy w łącznej ilości 1,4 grama za łączną kwotę 80 zł, czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie
art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd I instancji na mocy art. 85 kk i art. 86 § 1 kk wymierzone oskarżonemu K. N. kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył karę łączną w wysokości 3 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, a na mocy art. 63 § 1 kk zaliczył na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 26 września 2005 r. do dnia 27 listopada 2006 r.

Tym samym wyrokiem Sąd I instancji uznał oskarżonego A. M.:

–

za winnego tego, że w dniu 25.09.2005 r. w S. na terenie baru (...), przy ul. (...), grożąc użyciem przemocy doprowadził K. M. do obcowania płciowego w postaci stosunku oralnego, czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 197 § 1 kk i za to na mocy art. 197 § 1 kk skazał go na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

–

za winnego tego, że w dniu 25.09.2005 r. w S. na terenie baru (...) przy ul. (...) działając wbrew przepisom ustawy i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w kwocie 50 zł pomógł K. N. w udzieleniu środka odurzającego w postaci ok. 0,4 grama amfetaminy K. M., czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art.
18 § 3 kk w zw. z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 19 § 1 kk w zw. z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy na mocy art. 85 kk i art. 86 § 1 kk wymierzone oskarżonemu A. M. kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył karę łączną w wysokości 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności a na mocy art. 63 § 1 kk zaliczył na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności, okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 26 września 2005 r. do dnia 18 kwietnia 2007 r. a na mocy art. 417 kpk nadto zaliczył oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania odbytego w sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym w Siemianowicach Śląskich – sygn. akt II K 612/06 w okresie od dnia 7 października 2004 r. do dnia
12 kwietnia 2005 r. i od dnia 12 maja 2005 r. do dnia 20 lipca 2005 r.

Oskarżony A. M. został natomiast uniewinniony od zarzutu tego że
w dniu 25.09.2005 r. w S. w mieszkaniu przy ul. (...) grożąc użyciem przemocy doprowadził K. M. do obcowania płciowego w postaci stosunku oralnego i dopochwowego (czynu z art. 197 § 1 kk) i w tej części kosztami sądowymi obciążył Skarb Państwa.

Sąd Okręgowy uznał również oskarżonego K. P.:

–

za winnego tego że w dniu 25.09.2005 r. w S. na terenie baru (...), działając wspólnie i w porozumieniu z K. N., używając przemocy w postaci uderzenia pięścią w twarz oraz poprzez przytrzymywanie pokrzywdzonej i duszenie doprowadził K. M. do stanu bezbronności, po czym zabrał na jej szkodę telefon komórkowy marki N. (...) o wartości 700 zł, przy czym w wyniku stosowanej przemocy pokrzywdzona narażona została na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub wystąpienia rozstroju zdrowia, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Katowicach sygn. akt IV K 1285/01 za przestępstwa z art. 280 § 1 kk i 193 kk i 275 kk oraz art. 280 § 1 kk na karę łączną 3 lat pozbawienia wolności, którą odbywał od 06.04.2001 r. do 16.05.2002 r. i od 16.05.2003 r. do 01.09.2004 r., czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 280 § 1 kk i art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 280 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

–

za winnego tego że w dniu 25.09.2005 r. w S. na terenie baru (...) działając wbrew przepisom ustawy udzielił K. M. środków odurzających w postaci amfetaminy w ilości około 0,4 grama, czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 59 ust. 1 ustawy
z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art.
19 § 1 kk w zw. z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd I instancji na mocy art. 85 kk i art. 86 § 1 kk wymierzone oskarżonemu K. P. kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył karę łączną w wysokości 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, a na mocy art. 63 § 1 kk zaliczył mu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 26 września 2005 r. do dnia 18 kwietnia 2007 r.

Oskarżony K. P. został natomiast uniewinniony od zarzutu tego że w dniu 25.09.2005 r. w S. w mieszkaniu przy ul. (...) używając przemocy w postaci przytrzymywania za ręce i groźby bezprawnej doprowadził K. M. do poddania się innej czynności seksualnej w ten sposób, że dotykał ją w miejsca intymne, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w art. 64 § 1 kk będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Katowicach sygn. akt IV K 1281/01 za przestępstwa z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 158 § 1 kk i 193 kk i 275 kk oraz art. 280 § 1 kk i 158 § 1 kk na karę łączną 3 lat pozbawienia wolności, którą odbywał od 06.04.2001 r. do 16.05.2002 r. i od 16.05.2003 r. do 01.09.2004 r. (czynu z art. 197 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk) i w tej części kosztami sądowymi obciążył Skarb Państwa.

Sąd orzekający zasądził też od oskarżonych K. N. i K. P. na rzecz pokrzywdzonej K. M. kwotę 700 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 14 kwietnia 2006 r. oraz na rzecz Skarbu Państwa kwotę 35 zł tytułem nieuiszczonego wpisu.

Ponadto na mocy art. 627 kpk zasądził na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym opłatę w wysokości:

–

od oskarżonego K. N. w kwocie 400 zł;

–

od oskarżonego A. M. w kwocie 180 zł;

–

od oskarżonego K. P. w kwocie 400 zł.

Natomiast na mocy art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz:

–

adw. J. O. kwotę 2.210,64 zł, w tym kwotę 398,64 zł podatku VAT, tytułem obrony z urzędu oskarżonego K. N. oraz kwotę 2.210,64 zł, w tym kwotę 398,64 zł podatku VAT, tytułem obrony z urzędu oskarżonego A. M.;

–

adw. T. W. kwotę 1.903,20 zł, w tym kwotę 343,20 zł podatku VAT, tytułem obrony z urzędu oskarżonego K. P..

Powyższy wyrok został zaskarżony przez obrońców K. N.,
A. M. i K. P..

Obrońca oskarżonego K. N. zaskarżył wyrok w zakresie rozstrzygnięcia o winie tego oskarżonego (co do punktu 1 i 2 wyroku).

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

–

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał oczywisty wpływ na jego treść przez przyjęcie takiego przebiegu zdarzeń, który pozwolił sądowi na uznanie oskarżonego za winnego popełnienia przypisanych mu w punkcie 1 i 2 wyroku przestępstw, podczas gdy prawidłowo przeprowadzona ocena dowodów w szczególności wyjaśnień oskarżonych powinna prowadzić do wniosku, iż K. N. nie dopuścił się ich popełnienia, albowiem nigdy nie udzielił pokrzywdzonej narkotyków, również
to nie on był sprawcą pobicia K. M.;

–

obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia – art.
2 § 2 kpk, art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk, art. 7 kpk, wynikającą z nieuwzględnienia okoliczności świadczących na korzyść oskarżonego, nadto rozstrzygnięcie istniejących w sprawie wątpliwości na jego niekorzyść.

Wskazując powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego K. N. od popełnienia czynów przypisanych mu w punktach 1 i 2 wyroku, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Z kolei obrońca oskarżonego A. M. zaskarżył wyrok w zakresie rozstrzygnięcia o winie tego oskarżonego (co do punktu 5 i 7 wyroku).

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

–

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał oczywisty wpływ na jego treść przez przyjęcie takiego przebiegu zdarzeń, który pozwolił sądowi na uznanie oskarżonego za winnego popełnienia przypisanych mu w punkcie 5 i 7 wyroku przestępstw, podczas gdy prawidłowo przeprowadzona ocena dowodów w szczególności wyjaśnień oskarżonych oraz zeznań świadka obecnego w barze (...) powinna doprowadzić do wniosku, iż oskarżony nie dopuścił się ich popełnienia, albowiem pokrzywdzona dobrowolnie odbyła z oskarżonym M. stosunek oralny w barze (...) (podobnie jak to miało miejsce w mieszkaniu oskarżonego M.), nie protestowała, nie wzywała pomocy, również z jej zachowania po opuszczeniu toalety nie wynikało, iż stosunek odbył się wbrew jej woli lub aby groźbą użycia przemocy albo podstępem została do niego zmuszona – pokrzywdzona przysiadła się do oskarżonego M., dalej z nim rozmawiała, na nic się nie uskarżała, nie było widać po niej aby coś złego jej się stało, następnie zaś dobrowolnie udała się do jego mieszkania, gdzie odbyła
z A. M. kolejny stosunek płciowy, potem swobodnie opuściła jego mieszkanie i udała się z tymże oskarżonym do baru, gdzie wypiła piwo, ponadto oskarżony A. M. absolutnie nie pomagał w udzieleniu K. M. narkotyków albowiem faktycznie jedynie zabrał kwotę 50 zł od pokrzywdzonej jednakże nikomu o powyższym nie powiedział, w ogóle nie rozmawiał z pozostałymi współoskarżonymi na temat udzielenia pokrzywdzonej narkotyków;

–

obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia – art.
2 § 2 kpk, art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk, art. 7 kpk, wynikającą z nieuwzględnienia okoliczności świadczących na korzyść oskarżonego, nadto rozstrzygnięcie istniejących w sprawie wątpliwości na jego niekorzyść.

Wskazując na powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego A. M. od popełnienia czynów przypisanych mu w punktach 5 i 7 wyroku, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Natomiast obrońca oskarżonego K. P. zaskarżył wyrok w części dotyczącej tego oskarżonego tj. co do zarzutu VII i VIII.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

–

błąd w ustaleniach faktycznych przez przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się czynu z art. 280 § 1 kk i art. 158 § 1 kk oraz czynu z art. 54 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r., podczas gdy zebrany osobowy materiał dowodowy, w tym także zeznania samej pokrzywdzonej właściwie oceniony przez sąd nie pozwala na zajęcie tak jednoznacznego stanowiska, a tym samym uniemożliwia przypisania winy wskazanych czynów.

Wskazując powyższy zarzut wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów, a zaskarżonych apelacją.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje :

Wniesione przez obrońców apelacje nie zasługują na uwzględnienie. Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że dokonana przez sąd I instancji ocena zachowania oskarżonych jest wszechstronna, prawidłowa
i należycie uzasadniona, zaś twierdzenia zawarte w apelacjach obrońców nie dostarczają przekonywujących argumentów wskazujących na wadliwość rozstrzygnięcia, są jedynie polemiką z wywodami sądu i jako takie nie mogą skutecznie podważać zapadłego rozstrzygnięcia.

Materiał dowodowy zgromadzony w nin. sprawie to przede wszystkim zeznania pokrzywdzonej K. M., przy czym zeznania te z uwagi na swoją specyfikę, istotnie trudne są do oceny. Bezspornie bowiem pokrzywdzona będąca czynną narkomanką, a nadto w dniu w którym rozgrywały się zdarzenia będąca początkowo
w głodzie narkotykowym, a następnie pod działaniem amfetaminy miała trudności zarówno w precyzyjnym postrzeganiu jak i odtwarzaniu zdarzeń. Ponadto zmienność
i niedokładności w zeznaniach pokrzywdzonej ma swe źródło również w jej stanie psychicznym, upływie czasu i tendencji do wypierania z pamięci zdarzeń przykrych,
a także i w niechęci do relacjonowania sytuacji związanych z intymną sferą życia. Sąd I instancji trafnie jednak dostrzegł te wszystkie obiektywne okoliczności, mające istotne znaczenie przy ocenie zeznań pokrzywdzonej i korzystając z pomocy biegłego psychologa, a także opierając się na zasadach logiki i doświadczenia życiowego, poprawnie wyprowadził wnioski oraz dokonał ocen.

Słusznie zatem sąd I instancji ustalił, że składane przez pokrzywdzoną relacje
we fragmentach dotyczących celu jej spotkania z K. N., jak
i zachowania K. N. i K. P. w toalecie oraz mającej tam miejsce kradzieży telefonu i pobicia, a także i opis zachowania oskarżonego A. M., nie nasuwają wątpliwości. Pokrzywdzona złożyła w tym zakresie zeznania stanowcze, konsekwentne, znajdujące dodatkowo potwierdzenie w fakcie niespornym, jakim były istniejące na jej na twarzy obrażenia. Dla oceny wartości dowodowej zeznań pokrzywdzonej doniosłe znaczenie ma także, przyznany przez oskarżonych fakt posiadania przez K. N. telefonu należącego do pokrzywdzonej, jak również i celu spotkania K. M. z K. N. oraz przekazania na zakup amfetaminy 50 zł., czy też wspólnego pobytu pokrzywdzonej i oskarżonych w toalecie.

Za trafnością przyjętych przez sąd ustaleń opartych na zeznaniach pokrzywdzonej przemawia w dużym stopniu także i ta okoliczność, że oskarżeni aczkolwiek nie przyznawali się do winy i nie pomawiali się nawzajem wprost, to jednak w składanych wyjaśnieniach w wielu momentach wskazywali na okoliczności świadczące o ich winie i potwierdzające treść zeznań pokrzywdzonej. Te właśnie fragmenty wyjaśnień składanych przez poszczególnych oskarżonych zostały trafnie ze sobą powiązane, dostrzeżone i przeanalizowane przez sąd I instancji, a w konsekwencji uznane za istotnie wspierające przekonanie o prawdziwości zeznań K. M..

W świetle powyższego wywody zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego K. N., jako nie przedstawiające poza polemiką żadnych rzeczowych argumentów nie zasługują na akceptację. Podkreślić natomiast trzeba iż sąd orzekający szczegółowo przeanalizował wyjaśnienia oskarżonego K. N.
i omawiając poszczególne fragmenty twierdzeń oskarżonego wskazał z jakich powodów uznaje je za niewiarygodne. Stawianie zatem przez obrońcę oskarżonego zarzutu czy to błędu w ustaleniach faktycznych, czy rażącego naruszenia przepisów art. 4, 5 § 2 i art. 7 kpk, skoro nie zostało poparte żadnym precyzyjnym i mającym oparcie w materiale sprawy argumentem, a nadto brak wskazania w czym konkretnie upatruje on naruszenia przez sąd zasad logiki rozumowania, zasad wiedzy czy doświadczenia życiowego, nie może być uznane za skuteczne i przekonywujące. Pokreślić natomiast jedynie trzeba iż z samego faktu, że pokrzywdzona jest narkomanką i była w stanie „głodu narkotykowego” nie można wyprowadzać wniosku o bezwartościowości jej zeznań. Zeznania jej muszą podlegać takiej samej ocenie,
jak wszystkie dowody zgromadzone i uzyskane w postępowaniu karnym. W myśl obowiązujących przepisów kpk każdy bowiem dowód wymaga oceny i analizy,
a o jego wartości można wypowiadać się dopiero po powiązaniu jego treści z treścią
i wymową innych dowodów. Niedopuszczalnym jest twierdzenie o mniejszej wartości czy nawet bezwartościowości dowodu tylko dlatego, że pochodzi on od osób dotkniętych np. nałogiem narkomanii, alkoholizmu czy innym. Pewne specyficzne okoliczności wiążące się z określonymi cechami czy przypadłościami danego świadka, sąd musi natomiast zawsze mieć w polu widzenia przy dokonywaniu ocen.

W rozpoznawanej sprawie sąd I instancji zadaniu temu sprostał, zarówno poprzez to iż korzystał z pomocy biegłego psychologa, jak i dlatego iż omawianą problematyką miał w polu widzenia, czego dowodzi fakt iż do kwestii tej szczegółowo odniósł się do w uzasadnieniu. Brak zatem podstaw do odrzucenia zeznań K. M. tylko dlatego iż świadek ta dotknięta jest nałogiem narkomanii.

Powyższe uwagi w pełnym zakresie odnoszą się również do wywodów zawartych
w apelacji dot. oskarżonego A. M..

Fakt iż stosunek seksualny do którego doszło w toalecie nastąpił wbrew
woli pokrzywdzonej został przez pokrzywdzoną wyrażony w sposób stanowczy
i konsekwentny. We wszystkich złożonych zeznaniach podkreślała ona bowiem iż
z jednej strony obawiała się oskarżonych, a z drugiej chcąc posiąść amfetaminę,
a także odzyskać utracony telefon czuła się od nich zależna. Oskarżeni bezwzględnie wykorzystali tę sytuację psychicznego uzależnienia pokrzywdzonej, natomiast oskarżony A. M. chcąc osiągnąć swój cel nadto zagroził jej użyciem przemocy, a to w powiązaniu z faktem wcześniejszego pobicia przez K. N. i treścią jego wypowiedzi w zakresie tego co zobowiązana jest ona wykonać, czy też i faktem, że znalazła się w zamkniętej toalecie spowodowało iż nie sposób uznać odbytego stosunku za dobrowolny. Na fakt specyficznych reakcji osób będących w stanie głodu narkotykowego zwróciła uwagę biegła psycholog podając iż osoby będące „na głodzie” są w stanie dużo zrobić, czego w innych warunkach nie uczyniłyby, bowiem potrzeba narkotyku jest silniejsza od innych. Te szczególne uwarunkowania psychiczne pokrzywdzonej, niewątpliwie nie mogą być pomijane przy dokonywaniu oceny jej zachowania, a zwłaszcza siły i stopnia stawianego przeciwko żądaniom oskarżonego A. M. oporu, czy też udania się z oskarżonym A. M. do mieszkania i niepodejmowania np. próby ucieczki.

Zachowania penalizowane w art. 197 § 1 kk mają postać przemocy, groźby bezprawnej lub podstępu jako sposobu doprowadzenia pokrzywdzonego do obcowania płciowego. Z zeznań pokrzywdzonej K. M. wynika natomiast w sposób stanowczy iż oskarżony A. M. groził jej, że ją pobije i wobec tego fakt wypowiadania tych gróźb w powiązaniu z faktem wcześniejszego pobicia przez K. N. powoduje iż słowa oskarżonego A. M. pokrzywdzona odczuwała jako groźbę realną. Nie można zatem uznać za przekonywujące twierdzeń oskarżonego by stosunek seksualny odbyła w sposób dobrowolny. Tak więc linia obrony oskarżonego nie jest przekonywująca, podobnie jaki i argument podniesiony w apelacji iż w liście kierowanym przez pokrzywdzoną do P. K. powinna była ona wskazać nazwisko sprawcy. Kiedy zaś zważy się na omówioną uprzednio szczególną sytuację psychologiczną w jakiej znajdowała się pokrzywdzona, ustalony na podstawie zeznań J. B. fakt iż nie było słychać odgłosów krzyku z toalety, a pokrzywdzona po zdarzeniu usiadła ponownie przy stoliku, nie może wykluczać prawdziwości twierdzeń pokrzywdzonej o przestępczym zachowaniu oskarżonego A. M.. Z naprowadzonych zatem względów ocena dowodów dokonana przez sąd I instancji jest trafna i nie nosi wbrew twierdzeniom skarżącego cech dowolności.

Odnosząc się także do apelacji obrońcy oskarżonego K. P. stwierdzić należy iż i ta apelacja nie jest zasadna. Sąd I instancji w sposób poprawny
i przekonywujący wskazał w oparciu o jakie fragmenty zeznań i dlaczego, dał wiarę twierdzeniom pokrzywdzonej opisującej współudział K. P.
w przestępstwie z art. 280 § 1 kk.

Jak była już uprzednio o tym mowa, zeznania pokrzywdzonej w tych fragmentach są przekonywujące i logiczne, a zatem zasługujące na wiarę. Analizując natomiast treść wypowiedzi pokrzywdzonej iż „ K. P. nic jej nie zrobił” stwierdzić trzeba iż kontekst sytuacyjny w jakim słowa te padły, nie pozostawia wątpliwości iż odnosiły się one do czynów z art. 197 kk nie zaś do przestępstwa z art. 280 § 1 kk. Dokonana
w tym zakresie ocena sądu I instancji zasługuje na jej zaakceptowanie, a odmienne przekonanie obrońcy nosi cechy dowolności. Powyższy wniosek trafnie wyprowadzony prze sąd orzekający, wypływa jednoznacznie z faktu iż cytowana wypowiedź pokrzywdzonej, była reakcją na pytanie skierowane do E. W. „czy nie przeszkadza jej iż jej chłopak zgwałcił inną dziewczynę”.

Rozważając z kolei zarzuty obrońców dot. przypisania oskarżonym przestępstwa
z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii uznać należy iż i w tym zakresie stanowisko sądu I instancji jest w pełni poprawne. Pokrzywdzona konsekwentnie
i jednolicie wskazywała na cel spotkania z K. N., na okoliczności
w jakich miało dojść do przekazania jej środka odurzającego. Opisała również w jaki sposób oskarżeni odwlekali moment udzielenia jej amfetaminy i jak fakt otrzymania ilości mniejszej od oczekiwanej.

To zaś stało się początkiem następnych zdarzeń. Oceniając w tym zakresie wyjaśnienia oskarżonych, sąd poprawnie powiązał ze sobą fragmenty ich twierdzeń,
a suma tych okoliczności w połączeniu z zeznaniami pokrzywdzonej pozwala na uznanie winy wszystkich oskarżonych za udowodnioną.

Tak więc stwierdzić należy iż żadna z wniesionych apelacji nie okazała się zasadną.

Sąd Apelacyjny z urzędu zmienił jednak wyrok eliminując z opisu czynu
przypisanego oskarżonym K. N. i K. P.
w pkt. 1 i 10 stwierdzenie o doprowadzeniu pokrzywdzonej do stanu bezbronności. Powyższy błąd sądu orzekającego przyjmującego równocześnie wykluczające się znamiona przestepstwa z art. 280 kk w postaci „użycia przemocy” i „doprowadzenia do stanu bezbronności” jawi się jako oczywisty, zaś kwestia ta była wielokrotnie przedmiotem uwagi sądów apelacyjnych i Sądu Najwyższego.

Nadto dokonano też korekty zapadłego wyroku poprzez wskazanie iż skazanie A. M. za czyn przypisany mu w pkt. 5 wyroku nastąpiło w oparciu o przepis art. 197 §1 kk w jego brzmieniu obowiązującym do dnia 26 września 2005r.,
a orzeczenie o zasądzeniu odszkodowania ma podstawę w przepisie art. 415 § 1 kpk.

Wobec natomiast braku apelacji na niekorzyść oskarżonych nie dopuszczalnym było poprawienie wyroku w pozostałym zakresie i orzeczenie środka karnego przepadku korzyści uzyskanej z przestępstwa w zw. z przypisaniem oskarżonym przestępstwa
z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, czy ustalenie w zakresie tego skazania faktu działania w warunkach recydywy, bądź też dokonanie częściowej zmiany kwalifikacji w zakresie przestępstwa z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 158 § 1 kk.

O zwrocie kosztów obrony z urzędu orzeczono w myśl art. 29 ustawy prawo
o adwokaturze zasądzając ich zwrot od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy, natomiast sytuacja materialna oskarżonych nie posiadających majątku uzasadnia zwolnienie ich zapłaty kosztów procesu.