Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

Przewodniczący

SSA Andrzej Ziębiński (spr.)

Sędziowie

SSA Alicja Bochenek

SSA Aleksander Sikora

Protokolant

Agnieszka Bargieł

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 59/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 7 listopada 2019 r., sygn. akt V K 109/18

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Naruszenia przepisów postępowania karnego, tj. art. 185a § 2 k.p.k. w zw. z art. 30 § 1 k.p.k. poprzez przesłuchanie małoletniej Z. D. w dniu 29 marca 2019 r. wyłącznie przez sędzię A. G., z pominięciem pozostałego składu orzekającego,
tj. ławników M. P. i B. G., co doprowadziło do naruszenia zasady bezpośredniości

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut chybiony, gdyż do naruszenia art. 185a § 2 k.p.k. w zw. z art. 30 § 1 k.p.k.
w oczywisty sposób nie doszło. Uzasadniając ten zarzut, skarżący ograniczył się do przytoczenia uchwały Sądu Najwyższego z dnia 30 listopada 2004 r., I KZP 25/04, OSNKW 2004/11-12/101, w szczególności eksponując passus, że „ze względu na znaczenie zeznań pokrzywdzonego dla rozstrzygnięcia sprawy byłoby najbardziej celowe, gdyby przesłuchania na posiedzeniu dokonywał sędzia (sędziowie) biorący udział w rozpoznaniu sprawy”. Należy zaznaczyć, że uchwała zapadła w czasie, kiedy art. 30 § 1 k.p.k. przewidywał, iż na posiedzeniu sąd okręgowy orzeka w składzie trzech sędziów, lecz począwszy od nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 15 marca 2007 r. orzeka jednoosobowo. Aktualnie orzekanie na posiedzeniu w innym składzie może nastąpić w dwóch przypadkach, z których żaden nie miał zastosowania w niniejszej sprawie:

- po pierwsze wówczas, gdy ustawa stanowi inaczej. Art. 185a § 2 k.p.k. inaczej nie stanowi, nie miał też zastosowania przepis art. 403 k.p.k., gdyż przesłuchanie małoletniej Z. D. przeprowadzono w czasie odroczenia, nie przerwy (poza tym, wbrew poglądom doktryny, stosowanie art. 403 k.p.k. do czynności dowodowych prowadzonych na posiedzeniu budzi zastrzeżenia, skoro mowa w nim o wydawaniu orzeczeń, aczkolwiekw art. 30 § 1 k.p.k. też niefortunnie mowa jest wyłącznie o orzekaniu). Warto nadmienić, iż na tle stanu prawnego obowiązującego w czasie wydania przytoczonej uchwały SN, w literaturze podnoszono, iż czynność przewidziana w art. 185a § 2 k.p.k. powinna być dla dobra dziecka przeprowadzana zawsze przez jednego sędziego (zob. glosy do cyt. uchwały autorstwa K.Z. Eichstaedta, PS 2006/2/151, i A. Wesołowskiej, Prok.i Pr. 2007/5/157-161),

- po drugie wtedy, gdy ze względu na szczególną zawiłość sprawy lub jej wagę prezes sądu zarządzi jej rozpoznanie w składzie trzech sędziów (skarżący nie zarzucił niewydania takiego zarządzenia, przy czym nie zostały spełnione przesłanki jego wydania, zresztą
w jego następstwie sąd przeprowadziłby czynność w składzie trzech sędziów zawodowych,
a nie w składzie ławniczym, jak tego domaga się w apelacji skarżący).

Przewidziana w art. 185a k.p.k. instytucja w założeniu stanowi wyłom od zasady bezpośredniości, albowiem przesłuchanie następuje poza rozprawą, przez co skład orzekający pozbawiony może być bezpośredniego kontaktu z tym istotnym źródłem dowodowym. W tym przypadku należy wszakże dać pierwszeństwo interesom pokrzywdzonego (art. 2 § 1 pkt 3 k.p.k.), nawet kosztem zasady bezpośredniości (por. J. Kosonoga, Glosa do uchwały SN z dnia 30 listopada 2004 r., I KZP 25/04, Prok.i Pr. 2005/6/107-112).

Celem złagodzenia tego skutku Sąd Najwyższy zawarł w uchwale słuszną sugestię, by przesłuchania w tym trybie dokonywał sędzia (sędziowie) biorący udział w rozpoznaniu sprawy. Tak też się w niniejszej sprawie stało - czynność przeprowadziła sędzia wchodząca w skład sądu, który wydał wyrok, przy czym udziału w tej czynności także ławników ustawa nie przewiduje. Z uwagi na znaczenie zasady bezpośredniości ustawa procesowa zawiera natomiast przepisy, których celem jest istotne zrekompensowanie ograniczenia tej zasady (art. 147 § 2a, art. 185a § 3 k.p.k.), a zawartych w tych przepisach wymogów w niniejszej sprawie dopełniono. Uwaga skarżącego, iż nagranie przesłuchania świadka „nie oddaje w pełni jego przebiegu”, nie została w jakikolwiek sposób uargumentowana.

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za niezasadny, brak było podstaw do uwzględnienia wniosku apelacyjnego, który dodatkowo nie znajduje uzasadnienia w treści art. 437 § 2 k.p.k., gdyż nie wskazano w apelacji na wystąpienie uchybienia z art. 439 § 1 k.p.k. lub na konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości, jak też nie występuje przypadek z art. 454 k.p.k.

3.2.

Naruszenia przepisów postępowania polegającego na uznaniu, że przy opiniowaniu zeznań małoletnich pokrzywdzonych nie jest konieczne powołanie biegłego z zakresu seksuologii dziecięcej

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie tylko niezasadny, ale też niewłaściwie sformułowany, skoro nie wskazano w nim żadnych konkretnych przepisów postępowania naruszonych w ocenie skarżącego (nie wskazano ich także uzasadnienie apelacji). Nie jest rolą sądu odwoławczego domyślanie się, jakie przepisy miał na uwadze skarżący, formułujący ten zarzut, zwłaszcza że zawarty w uzasadnieniu środka odwoławczego wywód zadania tego nie ułatwia.

Sąd Apelacyjny podziela stanowisko Sądu Okręgowego o braku konieczności przeprowadzenia w niniejszej sprawie dowodu z opinii biegłego z zakresu seksuologii dziecięcej (wniosek o dopuszczenie takiego dowodu zgłosił obrońca w toku postępowania głównego, k. 664-665, a wywód apelacji stanowi w części powtórzenie argumentacji zawartej w tym wniosku, oddalonym postanowieniem Sądu Okręgowego z dnia 28 października 2019 r., k. 685, przekonująco umotywowanym). Zdaniem skarżącego biegły miałby ocenić, czy małoletni pokrzywdzeni są ofiarami wykorzystania seksualnego, a zatem chce przyznać biegłemu kompetencje należące wyłącznie do sądu, co jest niedopuszczalne. Konieczność powołania biegłego z zakresu seksuologii dziecięcej obrońca łączy też z „plotkami” dotyczącymi oskarżonego i ich wpływu na treść zeznań pokrzywdzonych, gdy tymczasem kwestia ta została szeroko i trafnie rozważona przez sąd w oparciu o rzetelną analizę materiału dowodowego (str. 10-11 uzasadnienia). Nie sposób też zgodzić się ze skarżącym, iż potrzebę powołania takiego biegłego uzasadnia brak u oskarżonego skłonności pedofilskich. Brak ten nie oznacza przecież, że czynności mu przypisane nie były nacechowane popędem seksualnym, o czym świadczy szereg ustalonych okoliczności (onanizowanie się w obecności pokrzywdzonego, dotykania członka, wykonywania ruchów frykcyjnych przy całowaniu dziewczynki itd.). To, że zachowania oskarżonego nie miały podłoża dewiacyjnego, nie oznacza, że rodzą się wątpliwości, czy pokrzywdzeni zostali przez niego seksualnie wykorzystani. Trzeba też zauważyć, iż brak jest podstaw do kwestionowania kompetencji do opiniowania w niniejszej sprawie przez biegłą psycholog K. Z., której duże doświadczenie w opiniowaniu dzieci podkreślił prokurator (k. 666v) i której opinie są pełne i jasne.

Należy zauważyć, iż obrońca nie sformułował zarzutu obrazy art. 7 k.p.k. lub błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku. Omawiany zarzut także w tym kontekście jawi się jako niezasadny.

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za niezasadny, brak było podstaw do uwzględnienia wniosku apelacyjnego, który dodatkowo nie znajduje uzasadnienia w treści art. 437 § 2 k.p.k. (patrz wyżej)

3.3.

Rażącej niewspółmierności wymierzonej oskarżonemu kary, wynikającej z pominięcia części materiału dowodowego w postaci opinii biegłych psychiatrów, orzeczenia o niepełnosprawności oskarżonego, ogólnego stanu zdrowia oskarżonego, przy ustalaniu stopnia winy oskarżonego oraz wymiaru kary, naruszającej art. 53 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut niezasadny, gdyż wymierzona oskarżonemu kara nie może być uznana za rażąco surową, ale wręcz - o czym poniżej - nosi cechy kary rażąco łagodnej. Nie ma racji skarżący, zarzucając pominięcie części materiału dowodowego i wskazanych w zarzucie okoliczności. Lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku potwierdza, iż Sąd Okręgowy miał w polu widzenia cały zebrany w sprawie materiał dowodowy, w tym orzeczenie o niepełnosprawności oskarżonego, opinie biegłych psychiatrów i wszystkie wynikające z nich wnioski, prawidłowo ustalił właściwości i warunki osobiste oskarżonego, w tym zły stan jego zdrowia, jak również zmniejszony stopień jego winy w związku z ograniczoną w znacznym stopniu poczytalnością.

Polemizując ze stanowiskiem sądu a quo, obrońca wskazał na zawarte w uzasadnieniu sformułowanie, że oskarżony „pod pozorem osoby schorowanej i wymagającej pomocy wykorzystał zaufanie” małoletnich, co może świadczyć o przyjęciu przez sąd, że stan zdrowia oskarżonego nie może być uznany za okoliczność łagodzącą. Wywód jest o tyle nietrafny, iż stan zdrowia należy do właściwości osobistych oskarżonego, które Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił, kilkakrotnie podkreślając zły stan jego zdrowia, lecz trafnie też uznając, iż okoliczność ta (także w powiązaniu z innymi ustalonymi w sprawie) nie jest wystarczająca do zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary. Okoliczność tę miał natomiast na uwadze, podobnie jak podeszły wiek, negatywne skutki pobytu w izolacji, miarkując wysokość orzeczonej kary i wymierzając ją w wysokości ustawowego minimum. W ocenie sądu odwoławczego Sąd Okręgowy nie tylko nie pominął żadnych okoliczności wpływających na wymiar kary, ale okolicznościom wskazywanym przez obrońcę nadał nadmierną wagę, zarazem nie nadając właściwego znaczenia okolicznościom obciążającym. Przytoczone wyżej sformułowanie w kontekście całego uzasadnienia wyroku nie wskazuje na podawanie przez sąd w wątpliwość złego stanu zdrowia oskarżonego, czy bagatelizowania tej okoliczności, lecz wskazuje na to, jak w innym miejscu uzasadnienia wskazano, że oskarżony „wykorzystywał swój podeszły wiek i stan zdrowia, by zwabić dzieci do swojego mieszkania”.

Nie można podzielić stanowiska skarżącego, iż w sprawie zachodzą przesłanki z art. 31 § 2 k.k. do zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary. Sąd Okręgowy szeroko
i przekonująco wskazał przyczyny sprzeciwiające się zastosowaniu tego dobrodziejstwa
i Sąd Apelacyjny w pełni to stanowisko aprobuje. Przypomnieć należy, iż decyzja
o zastosowaniu lub niezastosowaniu dobrodziejstwa wynikającego z art. 31 § 2 k.k. jest rozstrzygnięciem w kwestii wymiaru kary i jako takie musi uwzględniać wszystkie ogólne dyrektywy wymiaru kary zawarte w art. 53 k.k., czyli również cele kary w zakresie jej społecznego oddziaływania (wyrok Sądu Najwyższego: z dnia 21 października 1972 r., III KR 175/7, OSNKW 1973/2-3/30; z dnia 22 lutego 1973 r., Rw 136/73, OSNKW 1973/6/82;
z dnia 20 czerwca 1973 r., II KR 63/73, OSNKW 1974/1/6). Nieuzasadnione jest oczekiwanie, by sprawcom działającym w warunkach art. 31 § 2 k.k. zawsze wymierzać kary w najniższym ustawowym wymiarze bądź nawet kary nadzwyczajnie złagodzone. Przy wymiarze kary różnica między sprawcą ułomnym a pełnowartościowym psychicznie polega na tym, że owa ułomność uzasadnia jedynie wydatne złagodzenie kary na tle całokształtu uwzględnionych okoliczności, a więc wymierzenie kary łagodniejszej niżby ją orzeczono, gdyby okoliczność ta nie zachodziła (wyrok SA w Gdańsku z dnia 29 marca 2001 r., II AKa 82/01, LEX nr 49730). Nadzwyczajne złagodzenie kary, na co wskazuje chociażby już sama nazwa instytucji, winno być czymś wyjątkowym. Dlatego też wyjątkowymi okolicznościami musi charakteryzować się sprawca, aby mógł z takiego złagodzenia kary skorzystać. Taki stan rzeczy z pewnością nie zaistniał w realiach niniejszej sprawy, gdyż waga okoliczności obciążających na to nie pozwala.

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za niezasadny, brak było podstaw do uwzględnienia wniosku apelacyjnego, który dodatkowo pozostaje w niewłaściwej relacji z zarzutem, uzasadniającym sformułowanie w tym zakresie alternatywnego wniosku o zmianę wyroku przez zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary.

3.4.

Rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec oskarżonego
z zastosowaniem przepisu art. 91 § 1 k.k. w wymiarze zaledwie 3 lat pozbawienia wolności, która to kara nie uwzględnia należycie dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 § 1 i 2 k.k., zważywszy na bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości czynów zabronionych przypisanych oskarżonemu, motywację
i sposób zachowania oskarżonego, działającego na szkodę dzieci oraz rozmiar ujemnych następstw przestępstw, których się dopuścił, co w konsekwencji prowadzi wprost do tezy, że wymierzona oskarżonemu kara nie spełnia swej roli prewencyjnej, tak indywidualnej, jak i ogólnej.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut zasadny. Sąd Okręgowy prawidło ustalił wszystkie istotne okoliczności łagodzące i obciążające, nie nadając jednakże tym drugim właściwego znaczenia w procesie miarkowania wysokości kary. Zgodzić się należy z oceną zaprezentowaną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, iż przypisane oskarżonemu czyny cechują się „bardzo wysoką zawartością społecznej szkodliwości”, uwzględniając długość okresu, w jakim zostały popełnione, pokrzywdzenie trojga małoletnich dzieci, motywację zasługującą na potępienie, ujemne następstwa w psychice pokrzywdzonych (str. 24-25). Słusznie skarżący prokurator podniósł, iż z tak ustalonych okoliczności sąd meriti wywiódł nieprawidłowe wnioski w zakresie wymiaru kary, orzekając ją w wysokości ustawowego minimum, a w konsekwencji tak wymierzona kara nie spełni swej prewencyjnej roli, tak indywidualnej, jak i ogólnej. Jak już wyżej wskazano, nieuzasadnione jest oczekiwanie, by sprawcom działającym w warunkach art. 31 § 2 k.k. zawsze wymierzać kary w najniższym ustawowym wymiarze. Także takie okoliczności, jak wiek oskarżonego, dotychczasowa niekaralność, zły stan zdrowia, nie uzasadniały tak łagodniej reakcji karnej na popełnione przez niego bezprawie, którego rozmiar był bardzo wysoki.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku przez wymierzenie oskarżonemu kary w wymiarze 7 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jako niezasadny uznano wniosek o podwyższenie wymiaru orzeczonej kary pozbawienia wolności do lat 7. Formułując go, skarżący prokurator zdaje się pomijać umniejszony stopień winy, właściwości i warunki osobiste oskarżonego, czego przecież czynić nie wolno. Jak już zaznaczono, przy wymiarze kary różnica między sprawcą ułomnym
a pełnowartościowym psychicznie polega na tym, że owa ułomność uzasadnia wydatne złagodzenie kary na tle całokształtu uwzględnionych okoliczności, a więc wymierzenie kary łagodniejszej niżby ją orzeczono, gdyby okoliczność ta nie zachodziła. Wniosek prokuratora tej ułomności oskarżonego zdaje się nie uwzględniać.

Dlatego, oceniając z wyżej wskazanych przyczyn wymierzoną oskarżonemu karę za rażąco łagodną i uznając za zasadne podwyższenie jej wymiaru, sąd odwoławczy orzekł ją w wymiarze lat 4. Kara w tej wysokości właściwie uwzględnia wszystkie istotne okoliczności podmiotowe i przedmiotowe, jak też winna spełnić cele indywidualno-prewencyjne oraz
w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Ustalone w sprawie ograniczenie poczytalności oskarżonego w stopniu znacznym zostało w wydatny sposób uwzględnione przy wymiarze kary. Uwzględniono również jego zły stan zdrowia, niekaralność, podeszły wiek, negatywne skutki dla jego zdrowia psychicznego w warunkach długiego pobytu w izolacji.

3.5.

Rażącej niewspółmierności środka karnego w postaci zakazów kontaktowania się z pokrzywdzonymi orzeczonego w wymiarze
6, 5 i 3 lat, co nie gwarantuje należycie prewencyjnego charakteru owego środka.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut niezasadny, na poparcie którego skarżący prokurator nie podniósł żadnych argumentów (uzasadnienie środka odwoławczego nie zawiera odniesienia do tego zarzutu), nie licząc ogólnikowego odwołania się w samym zarzucie do prewencyjnego charakteru środka karnego. Sąd Okręgowy przekonująco uzasadnił wymiar orzeczonego środka karnego (str. 26 uzasadnienia) i sąd odwoławczy w pełni to stanowisko podziela, nie dostrzegając potrzeby powtarzania trafnych argumentów przywołanych przez sąd a quo.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku przez wymierzenie wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu kontaktowania się z pokrzywdzonymi na okresy maksymalne przewidziane prawem.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za niezasadny, brak było podstaw do uwzględnienia wniosku apelacyjnego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcia z punktów 1 (w części skazującej), 3 i 4 zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok utrzymano we wskazanej części w mocy, uznając apelację wniesioną przez obrońcę w całości i apelację wniesioną przez prokuratora w części skierowanej przeciwko rozstrzygnięciu o środku karnym za niezasadne, jak też nie stwierdzając
z urzędu podstaw do uchylenia lub zmiany w tym zakresie wyroku niezależnie od podniesionych zarzutów i zakresu zaskarżenia.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zaskarżony wyrok zmieniono, podwyższając wymiar orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności do 4 lat i na mocy art. 63 § 1 k.k. zaliczając oskarżonemu na poczet tej kary okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 12 maja 2018 r. godz. 14.00 do dnia 22 lipca 2020 r.

Zwięźle o powodach zmiany

Zaskarżony wyrok zmieniono wobec uwzględnienia apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego w części kwestionującej wymiar orzeczonej kary pozbawienia wolności.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Na podstawie art. 635 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, obciążając go wydatkami tego postępowania w kwocie 20 zł (ryczałt za doręczenia w postępowaniu sądowym) i wymierzając mu opłatę za obie instancje w kwocie 400 zł (zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 5 i art. 10 ust. 1 ustawy
z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych). W ocenie Sądu oskarżony będzie w stanie uiścić koszty sądowe, skoro osiąga stały dochód
i nie ma nikogo na utrzymaniu.

7.  PODPIS

SSA Alicja Bochenek SSA Andrzej Ziębiński SSA Aleksander Sikora

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie z punktu 1

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcia z punktu 1 (w zakresie kary) i z punktu 3

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana