Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

POSTANOWIENIE

Dnia 13 kwietnia 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSA Anna Bohdziewicz

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 13 kwietnia 2017 r.

sprawy z wniosku wierzyciela I. H.

przeciwko dłużniczce (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w C.

o stwierdzenie wykonalności wyroku sądu polubownego

postanawia :

1)  stwierdzić wykonalność wyroku (...)Sądu Polubownego (...), wydanego w W., w dniu 22 listopada 2016 r. i oznaczonego sygnaturą SP-36/16, przez nadanie temu wyrokowi klauzuli wykonalności w części zasądzającej od pozwanego na rzecz powoda odsetki ustawowe, a także w jego punkcie 3,

2)  w dalej idącym zakresie wniosek wierzyciela oddalić,

3)  koszty postępowania klauzulowego wzajemnie znieść między uczestnikami.

Sygn. akt I ACo 13/17

UZASADNIENIE

Wnioskodawca dnia 8 lutego 2017 r. wniósł do tutejszego Sądu o stwierdzenie wykonalności wyroku (...)Sądu Polubownego (...)
z dnia 22 listopada 2016 r. wydanego w sprawie o sygnaturze SP-36/16. Wniosek ograniczony był do punktów 1 i 3 tego orzeczenia. Wnioskodawca zaznaczył przy tym,
że wprawdzie w dniu 28 listopada 2016 r. pozwana zapłaciła mu kwotę 41.200,- zł wskazując w tytule przelewu, że chodzi o fakturę (...), ale powód dokonał zaliczenia kwoty 20.644,- zł na należność zasądzoną w punkcie 1 wyroku, a pozostałą kwotę na poczet należności z drugiej z wymienionych faktur. Wobec tego zachodzi przesłanka skierowania sprawy na drogę postępowania egzekucyjnego w celu odzyskania przyznanych wyrokiem odsetek ustawowych za opóźnienie oraz kosztów postępowania arbitrażowego.

W odpowiedzi na ten wniosek dłużniczka wniosła o jego oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania. Powołała się na kwestie wymagalności należności wynikających
z tytułu zawartej między stronami umowy pośrednictwa, z których pierwsza rata w wysokości 16.800,- zł netto miała być płatna do dnia 31 grudnia 2015 r., a druga do dnia 30 czerwca 2017 r. Objęte one zostały odpowiednio fakturami nr (...), z których druga nie jest jeszcze wymagalna. Intencją dłużniczki przy dokonywaniu płatności wskazanej we wniosku kwoty było zaspokojenie należności już wymagalnych, czyli wynikających
z wyroku arbitrażowego wraz z odsetkami i kosztami procesu, a jedynie w pozostałym zakresie jako wpłata częściowa na rzecz należności z późniejszej faktury i wierzyciel winien był właśnie w taki właśnie sposób zaliczyć dokonaną płatność. Powołała się też na art. 451 § 1 k.c. i art. 65 § 1 k.c., jak również wcześniejsze stosunki prawne, w jakich pozostawali dłużnik z wierzycielem.

Po zapoznaniu się z powyższą odpowiedzią wnioskodawca podtrzymał swój wniosek w całości, wskazując że nie skorzystał z możliwości zarachowania należności na zaległe świadczenia uboczne.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył co następuje:

Pod osąd (...) Sądu Polubownego (...) poddane zostało roszczenie powoda I. H. skierowane przeciwko pozwanemu (...) Spółce Akcyjnej w C. o zapłatę łącznie kwoty 41.328,- zł z odsetkami
z tytułu umowy z dnia 20 stycznia 2015 r. dotyczącej pośrednictwa w zawarciu kontraktu
z zawodnikiem P. O.. Sąd ten był uprawniony do rozstrzygnięcia zawisłego między stronami sporu na podstawie zapisu na sąd polubowny i pod sygnaturą SP 36/16
w dniu 22 listopada 2016 r. wydał wyrok, mocą którego zasądził (w jego punkcie 1)
od pozwanej na rzecz powoda kwotę 20.664,- zł wraz z odsetkami w ustawowej wysokości liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty. W dalej idącym zakresie powództwo oddalił (w punkcie 2 tego orzeczenia), a w punkcie 3 zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.183,50 zł tytułem zwrotu kosztów opłaty sądowej i zniósł wzajemnie między stronami koszty zastępstwa procesowego.

Pozwana w tej sprawie dłużniczka dnia 28 listopada 2016 r. dokonała na rachunek wnioskodawcy przelewu kwoty 41.200,- zł pod tytułem „zapł.fa 01/12/2015, 03/06/2016”. Faktury o takich numerach, których dotyczył wyżej opisany spór przed sądem arbitrażowym faktycznie zostały wystawione przez wnioskodawcę za „doradztwo, pośrednictwo w zakresie podpisania kontraktu przez zawodnika (...) P. O.” i każda z nich obejmowała kwotę 16.800 zł powiększoną o kwotę 3.864,- zł tytułem podatku od towarów
i usług, czyli łącznie 20.664,- zł.

W takich okolicznościach Sąd Apelacyjny stoi na stanowisku, że rozważania dłużniczki na temat zaliczalności wpłaconych kwot na świadczenia główne i uboczne nie mogły odnieść żadnego skutku i to nawet abstrahując od kwestii dobrowolnego uiszczenia należności za fakturę, której termin płatności jeszcze nie nadszedł. Mając bowiem w polu widzenia akcentowany przez uczestniczkę art. 65 § 1 k.c., zgodnie z którym oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w jakich złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje, a także fakt, że wpłata dokonana na rachunek wierzyciela obejmowała należność dokładnie odpowiadającą sumie kwot uwidocznionych na obu fakturach i przede wszystkim przelewu dokonano z nie budzącym żadnych wątpliwości stwierdzeniem, że chodzi o „zapłatę” tych faktur, nie pozostawia pola do interpretacji, że wpłata obejmowała jakiekolwiek odsetki lub koszty wynikające z wyroku sądu polubownego.

Tym samym wniosek o nadanie klauzuli orzeczeniu arbitrażowemu co do tych ostatnich należności znajdował uzasadnienie. Uczestnicy nie podnoszą żadnych innych zarzutów przeciwko nadaniu klauzuli, spór nie należał do wyłączonych spod orzecznictwa polubownego i stroną stosunku prawnego nie jest konsument, a wyrok się uprawomocnił
i stwierdzeniu jego wykonalności nie stoją na przeszkodzie podstawowe zasady porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej (art. 1214 § 3 pkt 1-3 k.p.c.). Sąd Apelacyjny, działając na podstawie art. 1213 ¹ § 1 i 2 k.p.c., uwzględnił więc wniosek wierzyciela w zakresie opisanym w punkcie 1 sentencji.

W zakresie obejmującym ujętą w punkcie 1 wyroku z dnia 22 listopada 2016 r. należność główną w kwocie 20.664,- zł wniosek został natomiast oddalony, gdyż trudno w tej części to orzeczenie uznać jeszcze za wykonalne, skoro wnioskodawca sam twierdzi,
że należność została uregulowana, a potrzebę nadania klauzuli wykonalności wiązał wyłącznie z potrzebą egzekucji odsetek i kosztów postępowania. Sąd Apelacyjny orzekł
o tym jak w punkcie 2 sentencji.

O kosztach postępowania klauzulowego orzeczono w oparciu o art. 100 k.p.c.
w związku z art. 13 § 2 k.p.c., mając na względzie że w postępowaniu klauzulowym każdemu z uczestników należałby się zwrot kwoty 137,- zł z tytułu kosztów zastępstwa procesowego (po 120,- zł przewidziane w § 8 ust. 1 pkt. 14 rozporządzeń Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz w sprawie opłat
za czynności radców prawnych a także po 17 zł z tytułu uregulowanej przez każdego z nich opłaty skarbowej), a także że wprawdzie wniosek ostatecznie podlegał uwzględnieniu tylko w około 10%, ale niezależnie od stanowiska uczestniczki, a wnioskodawca zmuszony był uiścić także kwotę 300,- zł opłaty od wniosku. W takich okolicznościach Sąd Apelacyjny zdecydował – jak w punkcie 3 sentencji - o wzajemnym zniesieniu między uczestnikami poniesionych przez nich kosztów.