Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący :	SSA Ewa Tkocz
Sędziowie :	SA Piotr Wójtowicz (spr.) SO del. Tomasz Tatarczyk
Protokolant :	Barbara Białożyt

po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2018 r. w Katowicach

na rozprawie

sprawy z powództwa H. P. i B. P.

przeciwko Przedsiębiorstwu Produkcyjno-Usługowemu (...)
z ograniczoną odpowiedzialnością w C.

o ustalenie

na skutek apelacji powodów

od wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie

z dnia 21 czerwca 2017 r., sygn. akt I C 450/16,

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Częstochowie, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie
o kosztach postępowania apelacyjnego.

SSO del. Tomasz Tatarczyk

SSA Ewa Tkocz

SSA Piotr Wójtowicz

Sygn. akt I ACa 1119/17

UZASADNIENIE

Powodowie wnieśli o ustalenie, że są właścicielami szczegółowo wskazanych urządzeń elektroenergetycznych, stanowiących wyposażenie podstacji energetycznej przylegającej do budynku hali produkcyjnej położonej na terenie działki (...) w C. przy ulicy (...) (obecnie ul. (...)), z tym uzasadnieniem, że między nimi a pozwaną Spółką istnieje spór co do prawa do tych urządzeń, a w ich interesie leży usunięcie stanu niepewności; wnieśli też o zasądzenie na ich rzecz od pozwanej Spółki kosztów procesu.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa i o zasądzenie solidarnie od powodów na jej rzecz kosztów postępowania. Zarzuciła, że to ona jest właścicielką wyposażenia podstacji energetycznej, nie może być ono bowiem traktowane jako część składowa budynku, w którym się znajduje.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy oddalił powództwo oraz orzekł o kosztach i przytoczył następujące motywy swego rozstrzygnięcia:

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w C. była użytkownikiem wieczystym położonego w C. przy ulicy (...) gruntu, obejmującego działkę nr (...) o powierzchni 2,4329 ha, oraz właścicielem stanowiących odrębny od gruntu przedmiot własności budynków wraz z częściami składowymi, dla której obecnie prowadzona jest przez Sąd Rejonowy wC. księga wieczysta KW nr (...). Nieruchomość gruntowa powstała w wyniku podziału działki (...) na działki (...).

Dnia 16 lutego 1999 r. (...) Spółka Akcyjna w R. zainicjowała egzekucję z całego majątku spółki (...), w tym z położonej przy ulicy (...) nieruchomości, objętej wówczas księgą wieczystą KW nr (...). Pismem z dnia 23 września 1999 r. organ egzekucyjny zawiadomił dłużniczkę o wszczęciu egzekucji z tej nieruchomości.

W dniu 1 lutego 2000 r. między spółką (...) a pozwaną została zawarta umowa, na mocy której spółka (...) oddała jej w dzierżawę na czas nieokreślony stanowiący przybudówkę do części socjalnej hali produkcyjnej budynek podstacji energetycznej, położony na nieruchomości przy ulicy (...) w C., a aneksem z dnia 1 lutego 2002 r. strony tej umowy ustaliły, między innymi, że umowa dzierżawy będzie obowiązywać do dnia 31 grudnia 2011 r.

W dniu 4 lutego 2002 r. pozwana zawarła ze spółką (...) umowę, na podstawie której nabyła od niej za (łącznie) 12000,-zł dwa transformatory olejowe (...), dwa wyłączniki (...) i dwa przekładniki (...).

W ramach prowadzonego przeciwko spółce (...) postępowania egzekucyjnego w dniu 8 października 2002 r. odbyła się licytacja składającej się z działek nr (...) nieruchomości, objętej księgą wieczystą KW nr (...).

Prawomocnym postanowieniem z dnia 8 października 2002 r. Sąd Rejonowy w C. udzielił powodom przybicia prawa wieczystego użytkowania działki nr (...) położonej w C. przy ulicy (...) oraz prawa własności znajdujących się na tej działce części budynków i urządzeń za cenę 637876,64 zł, a prawomocnym postanowieniem z dnia 8 stycznia 2003 r. przysądził na ich rzecz prawo wieczystego użytkowania tej działki oraz prawo własności części budynków i urządzeń znajdujących się na niej. Postanowieniem z dnia 9 kwietnia 2004 r. Sąd ów sprostował postanowienia z dnia 8 stycznia 2003 r. w ten sposób, że znajdujące się na tej działce budynki i urządzenia oznaczył jako halę produkcyjną o powierzchni 6498,54 m ², budynek hali oczyszczarki o powierzchni 295,21 m ², wraz z częściami składowymi tych budynków. W uzasadnieniu tego orzeczenia wskazał, że w postanowieniu z dnia 8 stycznia 2003 r. nie wymieniono dokładnie znajdujących się na działce budynków i urządzeń i że ze sporządzonego przez biegłego operatu szacunkowego, z protokołu opisu i oszacowania oraz z wyjaśnienia biegłego z dnia 5 kwietnia 2004 r. wynika, że na działce nr (...) znajdują się te właśnie rzeczy.

Po nabyciu wieczystego użytkowania działki nr (...) i własności znajdujących się na niej budynków i urządzeń powodowie zawarli wydzierżawili nieruchomości P.P.U.H. (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w B.. Następnie, w dniu 1 lutego 2003 r. między tą spółką a spółką (...) została zawarta umowa, na mocy której oddała ona jej w dzierżawę do dnia 31 grudnia 2003 r. przylegające do budynku hali produkcyjnej pomieszczenie podstacji energetycznej, jednak bez znajdujących się w nim urządzeń; umowa była corocznie przedłużana, a ostatecznie przedłużona została do 31 marca 2012 r.

Na przełomie lat 2011 i 2012 między stronami stosunku poddzierżawy doszło do konfliktu na tle dostępu do transformatorów i urządzeń energetycznych wysokiego napięcia znajdujących się w budynku hali produkcyjnej. W związku z zakończeniem obowiązywania umowy spółka (...) zamierzała urządzenia, które według niej stanowiły jej własność, zabrać, na co wydzierżawiająca nie wyraziła zgody, twierdząc, że obejmująca działkę nr (...) nieruchomość gruntowa została przez B. i H. małżonków P. w toku licytacji publicznej nabyta wraz z budynkami i urządzeniami stanowiącymi odrębny od gruntu przedmiot własności, w tym ze stacją trafo i z urządzeniami infrastruktury technicznej.

Dnia 6 lipca 2012 r. W. S., prezes zarządu spółki (...), złożył w Prokuraturze Rejonowej (...) w C. zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa polegającego na tym, że od 1 stycznia do 6 lipca 2012 r. w C. przy ulicy (...) spółka (...) dokonała kradzieży i uszkodzenia mienia będącego własnością spółki (...) poprzez zmianę kłódek przy drzwiach wejściowych do podstacji transformatorowej, a następnie demontażu urządzeń znajdujących się wewnątrz podstacji, czym spowodowała straty na szkodę 35878,-zł. Postępowanie w sprawie zostało dwukrotnie umorzone z braku danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia czynu zabronionego.

W dniu 6 czerwca 2013 r. spółka (...) wystąpiła do Sądu Rejonowego w C. z subsydiarnym aktem oskarżenia przeciwko T. P. (synowi powodów) o czyn z art., 278 § 1 oraz art. 288 § 1 k.k., to jest o to, że w okresie od 1 stycznia do 6 lipca 2012 r. dokonał on kradzieży oraz uszkodzenia mienia w postaci urządzeń elektrycznych znajdujących się w pomieszczeniach podstacji transformatorowej, w szczególności 2 transformatorów olejowych typu (...), licznika model (...), licznika kontrolnego model (...), zegara synchronizującego (...), 3 przekładników napięciowych model (...), modułu komunikacyjnego model (...), 3 przekładników prądowych 75/5 A/A, 2 wyłączników mocy małoolejowych, rozłączników mocy, 5 odłączników szynowych, 4 odłączników kablowych, uziemiacza, odłącznika sekcyjnego, 2 szaf sterujących baterię kondensatorów, kondensatorów, 6 odłączników rezerwowych, 2 przekładników prądowych (...), 2 przekładników prądowych (...) o wartości nie mniejszej niż 35878 zł. Wydanym w dniu 18 grudnia 2014 r. w sprawie (...) wyrokiem Sąd Rejonowy w C. uznał oskarżonego T. P. za winnego tego, że (...). Na skutek wniesionych przez prokuratora i obrońców T. P. apelacji Sąd Okręgowy w Częstochowie wydanym w dniu 27 marca 2015 r. w sprawie (...) wyrokiem ów wyrok Sądu Rejonowego w C. zmienił w ten sposób, że (...). Sąd ten nie podzielił stanowiska Sądu pierwszej instancji, że własność urządzeń objętych aktem oskarżenia przysługuje spółce (...), treść wydanych w sprawie (...) postanowień Sądu Rejonowego w C. w przedmiocie przysądzenia prawa wieczystego użytkowania nieruchomości oraz prawa własności części budynków i urządzeń na rzecz H. i B. P. bowiem ustalenia w tej kwestii czyni wątpliwymi. Kasację oskarżyciela, jako oczywiści bezzasadną, Sąd Najwyższy wydanym w dniu 12 stycznia 2016 r. w sprawie (...) postanowieniem (...).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 189 k.p.c. strona może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. W świetle tej normy kryteriami oceny zasadności żądania powodów są: istnienie lub nieistnienie stosunku prawnego lub prawa oraz posiadanie przez stronę domagającą się ustalenia interesu prawnego. Obie te przesłanki muszą być spełnione łącznie w dniu zamknięcia rozprawy, a brak któregokolwiek z nich skutkować musi oddaleniem powództwa. Badanie interesu prawnego w ubieganiu się o wydanie rozstrzygnięcia ustalającego powinno wyprzedzać badanie ustalenia samego prawa, rzeczą Sądu było zatem skoncentrowanie się w pierwszej kolejności na istnieniu po stronie powodowej interesu prawnego.

Interes prawny należy rozumieć jako realną, obiektywną potrzebę, wynikającą z sytuacji prawnej, w jakiej powód się znajduje; w szczególności występuje on, gdy istnieje niepewność stosunku prawnego lub prawa, a sam skutek, jaki wywoła uprawomocnienie się wyroku ustalającego, zapewni powodowi ochronę jego prawnie chronionych interesów, czyli zakończy definitywnie spór istniejący lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości. Ciężar wykazania tej przesłanki, zgodnie z art. 6 k.c., spoczywa na stronie powodowej.

Za uwzględnieniem przewidzianego w art. 189 k.p.c. powództwa przemawiać nie może subiektywne przekonanie powoda o posiadaniu przezeń interesu prawnego, musi bowiem wystąpić obiektywnie stan niepewności lub zagrożenia w zakresie dotyczącym stosunku prawnego lub prawa wskazanego w pozwie lub stosunku z nim powiązanego albo podejmowanie przez pozwanego działania zagrażającego tym stosunkom prawnym.

W realiach niniejszej sprawy ustalenie, że powodom przysługuje prawo własności wymienionych w pozwie ruchomości, nie doprowadzi do likwidacji ewentualnego, stanu zagrożenia, gdyż nie wyeliminuje możliwości złożenia przez pozwaną powództwa o wydanie rzeczy lub o odszkodowanie za ich zniszczenie, co obligowałoby sąd do ponownego badania kwestii własności rzeczy, a nadto żadne tego rodzaju żądania wobec powodów nie zostały przez pozwanego zgłoszone.

Przypomnieć należy, że powodowie prawo wieczystego użytkowania gruntu i własność znajdujących się na nim części budynków oraz urządzeń nabyli w toku postępowania egzekucyjnego, na podstawie prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego w C. z dnia 8 stycznia 2013 r. o przysądzeniu własności. Zgodnie z art. 1006§1 pkt 1 i §2 k.p.c. jeżeli przedmiotem egzekucji jest użytkowanie wieczyste, zajęcie obejmuje użytkowanie wieczyste terenu oraz znajdujący się na nim, stanowiący własność wieczystego użytkownika budynek z przynależnościami, mianowicie z będącymi własnością wieczystego użytkownika ruchomościami, potrzebnymi do korzystania z przedmiotu wieczystego użytkowania zgodnie z jego przeznaczeniem, jeżeli pozostają one z tym przedmiotem w faktycznym, odpowiadającym temu celowi związku; zajęcie obejmuje też przedmioty wprowadzone później oraz później wzniesione budowle. Rozporządzenia przedmiotami podlegającymi zajęciu razem z nieruchomością są po ich zajęciu nieważne (art. 930§2 k.p.c. w związku z art. 1004 k.p.c.).

Zgodnie z art. 316§1 k.p.c. wydaje wyrok, biorąc za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy. Bezsporne jest, że w dacie orzekania prawomocne było już rozstrzygnięcie o przysądzeniu na rzecz powodów prawa użytkowania wieczystego gruntu obejmującego położoną w C. przy ulicy (...) (obecnie (...)) działkę nr (...) oraz własności znajdujących się na niej części budynków i urządzeń w postaci hali produkcyjnej o powierzchni 6498,54 m ² i hali oczyszczarki o powierzchni 295,21 m ², wraz z ich częściami składowymi. Stosownie do art. 365§1 k.p.c. orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydal, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także i inne osoby. Ze związania tego wynika konieczność uwzględnienia konkretnego orzeczenia regulującego konkretną sprawę, w tym wypadku nabycie przez powodów użytkowania wieczystego gruntu oraz własności znajdujących się na nim budynków i urządzeń.

Powodowie, domagając się ustalenia, że są właścicielami ruchomości (urządzeń zajętych w postępowaniu egzekucyjnym w ramach egzekucji z prawa użytkowania wieczystego) w istocie domagają się dokonania wykładni orzeczeń wydanych w postępowaniu przed Sądem Rejonowym w C. w sprawie (...), wykładni takiej tymczasem dokonać może jedynie sąd, który je wydał.

Skoro nie istnieją żadne okoliczności wskazujące na potrzebę ustalania stosunku prawnego, powództwo należało oddalić. W tej sytuacji nie było potrzeby prowadzenia postępowania dla merytorycznej oceny zasadności zgłoszonego żądania, w szczególności ustalania, czy powodom przysługuje prawo własności urządzeń. Z tych względów oddaleniu podległy wnioski stron o dopuszczenie dowodów innych niż te dopuszczone na rozprawie w dniu 21 czerwca 2017 r.

Jako podstawę rozstrzygnięć o kosztach przywołał Sąd normy art. 98 k.p.c. i art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

W apelacji od opisanego wyroku powodowie zarzucili obrazę art. 189 k.p.c. i w oparciu o ten zarzut wnieśli o jego zmianę przez uwzględnienie ich powództwa w całości lub o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji; w każdym wypadku wnieśli też o zasądzenie na ich rzecz od pozwanej kosztów postępowania za obie instancje. Ponadto, z powołaniem się na zarzut obrazy art. 227 k.p.c., do której dojść miało wskutek oddalenia ich wniosków dowodowych, wnieśli o dopuszczenie i przeprowadzenie w postępowaniu apelacyjnym dowodów wnioskowanych przez Sądem pierwszej instancji lub – w razie uchylenia wyroku – o spowodowanie ich dopuszczenia i przeprowadzenia w ponowionym postępowaniu pierwszoinstancyjnym.

Pozwana wniosła o oddalenie apelacji i o zasądzenie na jej rzecz od powodów kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja odnieść musi skutek, nie do odparcia jest bowiem podniesiony w niej zarzut obrazy art. 189 k.p.c.

Tezę swą o braku po stronie powodów interesu prawnego w uzyskaniu ustalenia ich prawa do szczegółowo wskazanych w pozwie ruchomości wyprowadził Sąd Okręgowy z dwóch przesłanek. Pierwszą z nich było wprost wyartykułowane jego przekonanie, że ewentualne ustalenie prawa powodów nie zaspokoi ich prawnego interesu, nie będzie bowiem stanowiło przeszkody do zgłaszania przez pozwaną wobec nich roszczeń i nie usunie niepewności stanu prawnego. Drugą z nich z kolei było uznanie, że spór dotyczący własności urządzeń rozwiązany być winien nie w drodze ustalenia prawa, a w drodze wykładni postanowienia o przysądzeniu własności, której to wykładni dokonać może jedynie ten sąd, który postanowienie takowe wydawał, czyli Sąd Rejonowy w C.. Obie te przesłanki Sąd Apelacyjny uznaje za wadliwe, oparcie tylko na nich wyroku oddalającego powództwo było zatem wadliwe. Nie musi to oznaczać samo przez się wadliwości samego wyroku (w myśl praw logiki formalne z fałszywych przesłanek możliwe jest wysnucie zgodnych z prawdą wniosków), brak podstaw do uwzględnienia powództwa musiałby jednak znajdować inne podstawy, które (o czym później) są nieznane.

Zgodzić się można z Sądem Okręgowym, że ewentualne ustalenie praw powodów nie pozbawiłoby pozwanej możliwości wytaczania w przyszłości powództw o charakterze windykacyjnym bądź odszkodowawczym, nie sposób jednak z tej prawdziwej tezy wywieść wniosku, że orzeczenie takiej treści nie usunęłoby istniejącego obecnie w stosunkach między stronami stanu niepewności prawnej. Wprost przeciwnie – rozstrzygnięcie takie stanowiłoby prejudykat, który wszelkie ewentualne takie powództwa czyniłby w samej ich istocie oczywiście bezzasadnymi.

Co się z kolei tyczy przesłanki drugiej, to stwierdzić należy, że nie jest dopuszczalne w drodze przewidzianej w art. 352 k.p.c. wykładni rozszerzanie lub zawężanie przedmiotu orzeczenia, rolą jest bowiem jedynie wyjaśnianie nasuwających się na tle jego treści lub na tle użytych w nim sformułowań wątpliwości. Z tej przyczyny Sąd Rejonowy w C. nie byłby władny w drodze wykładni wskazać, czy i jakie konkretnie urządzenia objęte były najpierw zajęciem, następnie zaś także – przysądzeniem własności, zadanie rozstrzygnięcia tej kwestii, w przypadku sporu między stronami, spadało zatem na sąd orzekający w sprawie o ustalenie, czyli (w tym konkretnym przypadku) na Sąd Okręgowy w Częstochowie.

Wątpliwości co do istnienia po stronie powodów interesu prawnego powstać mogły z innej zupełnie przyczyny, w motywach zaskarżonego wyroku pominiętej. Uszło uwagi Sądu Okręgowego, że – jak wynika z zeznań powoda i słuchanego na pozwaną prezesa jej zarządu – strony straciły praktycznie zainteresowanie władaniem wymienionymi w pozwie urządzeniami, powodowie bowiem urządzenia ta chcą wyrzucić, a pozwana uznaje je za pozbawiony wartości złom. Sąd Apelacyjny dostrzega, że okoliczności te odnoszą się w pierwszym rzędzie do interesu faktycznego, nie można jednak wykluczyć tego, że wpływają one na istnienie bądź nieistnienie interesu prawnego. Kwestia ta wymagała rozważenia w kontekście całokształtu okoliczności sprawy, Sąd Okręgowy tymczasem, koncentrując się na innych (jak wyżej wskazano – fałszywych) przesłankach braku interesu prawnego powodów, nie zajął się nią, a Sąd Apelacyjny nie znajduje uzasadnienia dla jej ostatecznego rozstrzygania po raz pierwszy dopiero w postępowaniu drugoinstancyjnym.

Oddalenie przez Sąd Okręgowy powództwa w oparciu o wadliwą tezę o braku interesu prawnego, bez odniesienia się do kluczowej dla sprawy kwestii, która ze stron jest właścicielem spornych urządzeń, każe uznać, że w sprawie tej nie została rozpoznana jej istota.

Sąd Apelacyjny ma świadomość, że w świetle aktualnie obowiązującej procedury jest on sądem merytorycznym, obowiązkiem którego jest usuwanie w toku postępowania odwoławczego uchybień, jakich dopuszczono się w pierwszej instancji, w tym i do uzupełniania postępowania dowodowego, obowiązek ten musi jednak mieć pewne granice. Taką nieprzekraczalną granicą jest doprowadzenie do sytuacji, w której sąd odwoławczy rozpoznałby sprawę praktycznie jak sąd pierwszej instancji, wyręczając w tym zakresie sąd do tego powołany i pozbawiając w ten sposób strony procesu normalnej (zwykłej) instancji odwoławczej.

W sprawie niniejszej Sąd Okręgowy, wadliwie (a co najmniej przedwcześnie) przyjmując, że powodowie w swoim żądaniu ustalenia prawa własności nie mają interesu prawnego, ograniczył się do ustalenia okoliczności w istocie bezspornych, pominął całkowicie inny wnioskowany przez strony materiał dowodowy i zaniechał poczynienia ustaleń oraz przeprowadzenia rozważań prawnych na tle tego, której ze stron własność wymienionych w pozwie urządzeń służy. Znalazł się wprawdzie w motywach wyroku jednozdaniowy praktycznie wtręt zdający się wskazywać na to, że Sąd Okręgowy za właścicieli urządzeń uznaje powodów (co, prima facie, wydawałoby się tezą prawidłową), jest on jednak tak enigmatyczny i nie poparty jakąkolwiek argumentacją, że trudno uznać go za przejaw rozpoznania istoty sprawy.

Wszystkie te okoliczności prowadzić musiały do uchylenia zaskarżonego wyroku i do przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy w pierwszej kolejności zbada i rozważy Sąd wpływ, jaki na ocenę istnienia bądź nieistnienia po stronie powodów w żądaniu ustalenia ich prawa własności ma obecne stanowisko stron w odniesieniu do spornych urządzeń, z punktu widzenia niezaangażowanego emocjonalnie obserwatora czyniące spór ich bezprzedmiotowym. Jeśli dojdzie Sąd ten do przekonania, że owo zaprezentowane w ich zeznaniach stanowisko należy wyłącznie do sfery interesu faktycznego, nie wpływa zaś na utratę przez powodów interesu prawnego, zbadać będzie musiał, której ze stron własność wymienionych w pozwie urządzeń przysługuje. W tym celu uzupełni Sąd w niezbędnym zakresie postępowanie dowodowe, mając przy tym na względzie normę art. 227 k.p.c., w myśl której przedmiotem dowodu czyni się tet tylko fakty, które dla rozstrzygnięcia sprawy mają istotne znaczenie. W tym kontekście zwrócić przyjdzie uwagę na to, że nie wszystkie zgłoszone przez stronę powodową dowody taki walor mają. W szczególności okoliczności związane z tokiem prowadzonego z inicjatywy pozwanej przeciwko synowi powodów postępowania karnego mają znaczenie głównie dla samych stron i głównie emocjonalne, acz nie można całkowicie pominąć wywodu karnego sądu drugiej instancji, który wyraźnie wskazał na cywilno-, nie zaś na karnoprawny charakter sporu między stronami.

Decydujące dla rozstrzygnięcia powstałego między stronami sporu o własność urządzeń znaczenie mieć musi prowadzone przeciwko spółce (...) postępowanie egzekucyjne i podejmowane w tym postępowaniu czynności procesowe, w wyniku których powodowie nabyli prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz własność posadowionych na tym gruncie części budynków wraz z ich częściami składowymi i „urządzeniami”, które – jako rzeczy ruchome – kwalifikowane by być mogły jedynie jako przynależności rzeczy głównej, oczywiście pod warunkiem, że byłyby potrzebne do korzystania z niej i że należałyby do tego samego co rzecz główna właściciela, jak wymagają tego normy art. 51§1 i §2 k.c.

W kontekście tych norm istotne znaczenie mieć będzie to, czy pozwana mogła skutecznie nabyć od zlicytowanego dłużnika urządzenia stacji transformatorowej, co będzie wymagało rozważenia skutków dokonanego przez komornika zajęcia w zakresie prawa do dysponowania nimi przez niego w świetle art. 1006§1 i §2 k.p.c. oraz art. 1004 k.p.c. w związku z art. 925§1 i §2 k.p.c. i art. 930§2 k.p.c., a także to, czy powodowie skutecznie wskutek udzielenia im przybicia i przysądzenia im prawa użytkowania wieczystego wraz z własnością budynków stali się właścicielami stanowiących wyposażenie stacji transformatorowej ruchomości.

Dopiero po rozważeniu tych wszystkich (a także innych, mogących ujawnić się w dalszym toku postępowania) okoliczności rozstrzygnie Sąd o żądaniu pozwu.

Z powyższych względów na podstawie art. 386§4 k.p.c. i art. 108§2 k.p.c. Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji.

SSO Tomasz Tatarczyk SSA Ewa Tkocz SSA Piotr Wójtowicz