Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący :	SSA Roman Sugier
Sędziowie :	SA Lucyna Świderska-Pilis (spr.) SO del. Tomasz Tatarczyk
Protokolant :	Magdalena Bezak

po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2014 r. w Katowicach

na rozprawie

sprawy z powództwa E. P.

przeciwko Zakładowi (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w B.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 28 kwietnia 2014 r., sygn. akt II C 490/13

oraz na skutek zażalenia pozwanej na rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 3. wyroku

1)  oddala apelację;

2)  oddala zażalenie;

3)  zasądza od powódki na rzecz pozwanej 1 000 (tysiąc) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego;

4)  przyznaje na rzecz adwokata J. Z. od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Katowicach wynagrodzenie w kwocie 6 642 (sześć tysięcy sześćset czterdzieści dwa) złote, w tym podatek od towarów i usług w wysokości 1 242 (tysiąc dwieście czterdzieści dwa) złote, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

I ACa 770/14, I ACz 745/14

UZASADNIENIE

Powódka E. P. wnosiła o zasądzenie od pozwanego Zakładu (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. kwoty 1 000 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 28 kwietnia 2010r. tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania.

Uzasadniając żądanie pozwu powódka wskazywała, że w dniu 28 kwietnia 2010 r. wpłaciła na rzecz pozwanego kwotę 7 092,35 zł z tytułu odsetek. Tymczasem w ocenie powódki, pozwany prowadził działalność – w tym pobierał opłaty czynszowe bez podstaw prawnych, co znajduje potwierdzenie w dołączonych do pozwu artykułach prasowych, których autorzy powołują się na orzeczenie Sądu Najwyższego w tym zakresie. Powódka podała, że w dniu 20 kwietnia 2010r. została wraz z córką eksmitowana z mieszkania do zdemolowanego pokoju, za co odpowiedzialność ponosi prezes oraz pracownicy pozwanej.

Na rozprawie w dniu 14 kwietnia 2014r. powódka rozszerzyła żądnie pozwu, podając że w niniejszym postępowaniu domaga się zasądzenia kwoty 30 000 zł tytułem zwrotu zapłaconego czynszu za mieszkanie za okres od 1 sierpnia 2004 r. do 20 kwietnia 2010 r., a ponadto zadośćuczynienia w wysokości 1 000 000 zł wraz z odsetkami od daty wpłacenia, tj. 23 kwietnia 2010 r. Żądanie w zakresie odsetek ustawowych dotyczyło zarówno kwoty 30 000 zł jak i kwoty 1 000 000 zł. Nadto, powódka domagała się jeszcze zwrotu połowy kwoty, którą uiściła z tytułu odsetek tj. połowy kwoty z 7 092,35 zł, czyli 3 546 zł i domagała się odsetek ustawowych od tej kwoty od dnia 8 lipca 2010 r. do dnia 8 lipca 2010 r. Ponadto zażądała się odsetek ustawowych od kwoty 3 546 zł od dnia 28 kwietnia 2010 r. do dnia zapłaty.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o odrzucenie pozwu, ewentualnie o oddalenie powództw jako całkowicie bezzasadnych i zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów postępowania.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy w Katowicach odrzucił pozew w zakresie żądania kwoty 30 000 zł z ustawowymi odsetkami od 23 kwietnia 2010 r.; oddalił powództwo w pozostałym zakresie; odstąpił od obciążenia powódki kosztami procesu i przyznał na rzecz adwokata J. Z. od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Katowicach kwotę 7 200 zł wraz z należnym od tej kwoty podatkiem VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu.

Sąd pierwszej instancji ustalił, iż Powódka do dnia 20 kwietnia 2010r. ( dnia eksmisji ) zajmowała lokal mieszkalny nr (...) przy ul. (...). W dniu 30 lipca 2004r. Prezydent Miasta B., działając w imieniu Gminy B. złożył oświadczenie o ustanowieniu na rzecz pozwanego Zakładu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B. nieodpłatnego użytkowania przedmiotem którego stały się: nieruchomości zabudowane, których wyłącznym właścicielem jest Gmina B., udziały w zabudowanych nieruchomościach, prawo użytkowania wieczystego gruntów oraz prawo własności budynków, nieruchomości, z których część zabudowana jest budynkami gospodarczymi – garażami. Prawo nieodpłatnego użytkowania zostało ustanowione na czas nieoznaczony. Pismem z dnia 24 lutego 2004r. pozwany wypowiedział powódce umowę najmu lokalu mieszkalnego nr (...), położonego w B. przy ul. (...). Przyczyną wypowiedzenia była zwłoka w zapłacie czynszu za okres ponad trzy pełne okresy płatności czynszu. W dniu 27 czerwca 2006r. Sąd Rejonowy w B. w sprawie sygn. akt VII Nc 3029/06 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym nakazał E. P. i A. P., aby zapłacili solidarnie Gminie B. kwotę 3514,69zł z ustawowymi odsetkami od dnia 14 czerwca 2006r. oraz koszty postępowania. Wierzyciel w powołanej sprawie uzyskał tytuł wykonawczy. W dniu 27 czerwca 2006r. Sąd Rejonowy w B. w sprawie sygn. akt VII Nc 3036/06 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym nakazał E. P. i A. P., aby zapłacili solidarnie Zakładowi (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w B. kwotę 3 173,50zł z ustawowymi odsetkami od dnia 14 czerwca 2006r. oraz koszty postępowania. Wierzyciel w powołanej sprawie uzyskał tytuł wykonawczy. Wyrokiem Sądu Rejonowego w B. z dnia 22 sierpnia 2007r., wydanym w sprawie sygn. akt I C 212/07 nakazano E. P. opuszczenie i opróżnienie lokalu mieszkalnego nr (...), położonego przy ul. (...) w B. i wydanie go Zakładowi (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w B. w stanie wolnym od osób i rzeczy, ustalono prawo pozwanej do otrzymania lokalu socjalnego, wstrzymano opuszczenie i opróżnienie lokalu do czasu złożenia przez Gminę oferty zawarcia umowy najmu lokalu mieszkalnego, obciążono E. P. kosztami procesu. Wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 24 kwietnia 2008r., wydanym w sprawie sygn. akt IV Ca 153/08 apelacja E. P. od wyroku Sądu Rejonowego w B. w sprawie o eksmisję została oddalona. W dniu 20 kwietnia 2010r. wykonano eksmisję powódki z lokalu przy ul. (...). W dniu 27 kwietnia 2010r. powódka zgłosiła się do pozwanego, deklarując zapłatę pozostałego zadłużenia czynszowego i chęć przywrócenia tytułu prawnego do uprzednio zajmowanego lokalu przy ul. (...). W dniu 23 kwietnia 2010 r. powódka na rachunek bankowy pozwanego uiściła kwotę 30 350,15zł tytułem zaległości czynszowej za najem lokalu przy ul. (...) za okres od lipca 2004r. do kwietnia 2010 r. W dniu 28 kwietnia 2010 r. powódka uiściła kwotę 7 092,35zł z tytułu odsetek za opóźnienie w płatności czynszu. 30 kwietnia 2010r. pomiędzy pozwanym jako wynajmującym, a powódką jako najemcą doszło do zawarcia umowy najmu przedmiotem, której był lokal mieszkalny nr (...), położony w B. przy ul. (...). Powódka z tytułu zawartej umowy najmu miała obowiązek uiszczania czynszu z terminem do dnia 25- go każdego miesiąca. 29 grudnia 2010r. Zakład (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w B. złożyła oświadczenie o rezygnacji i zrzeczenia się użytkowania nieruchomości Gminy B..

Przed Sądem Rejonowym w B. pod sygn. akt I C 411/13 zawisła sprawa z powództwa E. P. przeciwko pozwanemu Zakładowi (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. o zapłatę kwoty 30 350,15zł wraz z ustawowymi odsetki od dnia 23 kwietnia 2010r. Jak wynika z twierdzeń zawartych w pozwie powódka w powołanej sprawie domagała się zwrotu wyżej wymienionej kwoty od pozwanego, uiszczonej tytułem zaległości czynszowych za okres od lipca 2004r. do kwietnia 2010r. Pozew w powołanej sprawie został skutecznie doręczony pozwanemu w dniu 19 grudnia 2013 r. Przed Sądem Rejonowym w B. pod sygn. akt I C 412/13 zawisła sprawa z powództwa E. P. przeciwko pozwanemu Zakładowi (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. o zapłatę m.in. kwoty 30 350,15zł wraz z ustawowymi odsetki od dnia 23 kwietnia 2010 r. Jak wynika z twierdzeń zawartych w pozwie powódka w powołanej sprawie domaga się zwrotu wyżej wymienionej kwoty od pozwanego, uiszczonej tytułem zaległości czynszowych za okres od lipca 2004r. do kwietnia 2010r. Pozew w powołanej sprawie został skutecznie doręczony pozwanemu w dniu 7 stycznia 2014 r. Przed Sądem Okręgowym w Katowicach pod sygn. akt II C 396/13 zawisła sprawa z powództwa E. P. przeciwko pozwanemu Zakładowi (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. o zapłatę kwoty 1 000 000 zł tytułem zadośćuczynienia z powodu zapłaty czynszu w kwocie 30 350,15zł w dniu 23 kwietnia 2010 r.. W sprawie zawisłej przed Sądem Okręgowym w Katowicach sygn. akt II C 589/13 połączonej ze sprawą sygn. akt II C 396/13 powódka domagała się zadośćuczynienia w wysokości 1 000 000 zł z powodu zapłaty czynszu za okres od kwietnia 2010 r. do 8 lipca 2010 r.

W ocenie tegoż Sądu roszczenie powódki o zapłatę kwoty 30 000 zł z ustawowymi odsetkami od 23 kwietnia 2010 r. z tytułu czynszu zapłaconego pozwanemu za okres od 1 sierpnia 2004 do 20 kwietnia 2010 r. jest tożsame z roszczeniem zgłoszonym w sprawie zwisłej przed Sadem Rejonowym w B. pod sygn. I C 411/13. Wobec powyższego pozew w tym zakresie winien ulec odrzuceniu.

W pozostałym zakresie roszczenie jako niewykazane należało oddalić. Powódka nie wykazała, aby po stronie pozwanego istniały podstawy do zwrotu kwoty 3 546 zł wraz z odsetkami od 28 kwietnia 2010 r. oraz odsetek ustawowych za zamknięty okres.

W zakresie żądania zasądzenia zadośćuczynienia w wysokości 1 000 000 zł to w ocenie Sądu pierwszej instancji również i w tym zakresie powódka nie wykazała zasadności roszczenia.

Uzasadniając rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu powołał się Sąd na treść art. 102 kpc, mając na uwadze całokształt okoliczności, które uzasadniają odstępstwo od podstawowych zasad decydujących w zakresie postanowienia o kosztach procesu. Do tych okoliczności zaliczył Sąd pierwszej instancji fakty związane z przebiegiem całego procesu oraz sytuację majątkową i życiową powódki.

Od powyższego rozstrzygnięcia apelację złożyła powódka, zaskarżając pkt. 2 wyroku i wnosząc o zmianę rozstrzygnięcia przez zasądzenie na rzecz powódki od pozwanej 1 000 000 zł tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od 23 kwietnia 2010 r.; zasądzenia na rzecz powódki kwoty 3 546 zł. z ustawowymi odsetkami od 28 kwietnia 2010 r. do dnia 8 lipca 2010 r.; zasądzenie odsetek ustawowych od kwoty 3 546 zł od dnia 28 kwietnia 2010 r. do dnia zapłaty. Jako żądanie ewentualne zgłoszony został wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji po ponownego rozpoznania. Nadto pełnomocnik powódki wnosił o zasądzenie na jego rzecz kosztów nieopłaconej pomocy prawnej albowiem koszty te nie zostały uiszczone ani w całości ani w części.

Skarżąca zarzucała:

1)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż pozwana swoim zachowaniem nie dopuściła się naruszenia przepisów prawa względem powódki, podczas gdy swoje roszczenia wywodziła z umowy, która zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2010 r. była nieważna;

2)  naruszenie prawa procesowego, a to art. 227 kpc oraz 223§1 kpc poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów, prowadzące do błędnego ustalenia stanu faktycznego, w zakresie elementów tegoż stanu mającego istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy.

Na rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu zażalenie złożyła pozwana, wnosząc o jego zmianę przez zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu w kwocie 7 200 zł tj. kosztów zastępstwa procesowego oraz zasądzenia kosztów postępowania zażaleniowego.

Żaląca się zarzucała naruszenia art. 102 kpc poprzez odstąpienie od obciążania powódki kosztami postępowania w sytuacji gdy nie zachodzą ku temu szczególnie uzasadnione okoliczności.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zarówno apelacja jak i zażalenie nie zasługują na uwzględnienie.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie odrzucenia pozwu – jako niezaskarżone – pozostaje poza zasięgiem rozważań Sądu odwoławczego.

Sąd pierwszej instancji ustalił prawidłowy stan faktyczny, wynikający w głównej mierze ze złożonej dokumentacji, która w żaden sposób nie została podważona i zgodna jest z twierdzeniami samej powódki. Dlatego też Sąd odwoławczy podziela ustalony stan faktyczny i bez zbędnego powielania przyjmuje go za własny. Tym samym za niezasadne uznać należy zarzuty apelacji powódki sprowadzające się do twierdzeń o okoniu przez Sąd pierwszej instancji błędnych ustaleń.

Pozostałe zarzuty apelacji powódki nie zasługują na uwzględnienie.

Odnośnie żądania zasądzenia kwoty 3 546 zł wraz z odsetkami od 28 kwietnia 2010 r. oraz odsetek ustawowych za zamknięty okres od 28 kwietnia 2010 r. do dnia 8 lipca 2010 r. to podzielić należy prawidłowe rozważania Sądu pierwszej instancji, iż powódka nie wykazała aby po stronie pozwanego obowiązek zwrotu owej kwoty, którą powódka uiściła w dniu 28 kwietnia 2010 r. na rachunek pozwanej. Podstawy prawnej ewentualnego roszczenia powódki upatrywać należy w treści przepisów art. 403 i nast. kc. W szczególności z treści przepisu art. 410§2 kc wynika, iż świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia - na ową normę zdawała się powoływać powódka aczkolwiek, mimo reprezentacji przez fachowego pełnomocnika, podstawa prawna żądania nie została przywołana.

Z treści art. 410§1 kc wynika jednakże, iż do nienależnego świadczenia stosuje się odpowiednio przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu, które – dla skuteczności owego roszczenia – wymagają zaistnienia przesłanki wzbogacenia się kosztem osoby spełniającej świadczenie. Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego – czemu powódka nie przeczyła – należności uiszczone przez powódkę pozwana przekazała Gminie B. zatem brak jest po jej stronie jakiegokolwiek wzbogacenia. Ponadto kwoty wpłacone przez powódkę zasadzone zostały orzeczeniami sądów, nie można zatem przyjąć, iż świadczenie powódki wynikające z owych orzeczeń stanowiło świadczenie nienależne.

Powoływany w apelacji (bliżej nieokreślony) wyrok Sądu Najwyższego stwierdzający nieważność uchwały Gminy B. w przedmiocie ustanowienia na rzecz pozwanej użytkowania budynków komunalnych nie ma też żadnego znaczenia dla oceny żądania powódki, a to z przyczyny braku wzbogacenia po stronie pozwanej. Też i ów wyrok nie przesądza o bezprawności działania pozwanej, o ile by rozpatrywać powyższe roszczenie - z daleko idącej ostrożności - pod kątem przepisów art. 415 i nast. kc, o czym niżej.

Przyjęcie, iż samo roszczenie jest nieuprawnione powoduje też bezzasadność żądania w zakresie odsetek zwłoki. Tu tylko zaznaczyć należy, iż powódka żądała ich w podwójnej wysokości bowiem domagała się zasądzenia odsetek od kwoty 3 546 zł od 28 kwietnia 2010 r. do dnia zapłaty oraz odsetek ustawowych od tej samej kwoty za zamknięty okres od 28 kwietnia 2010 r. do dnia 8 lipca 2010 r.

Jeśli chodzi o żądanie zasądzenia zadośćuczynienia to jedyną podstawę prawną stanowić mogą przepisy dotyczące czynów niedozwolonych (art 415 i nast. kc) oraz dóbr osobistych (art. 24 kc). Jak słusznie zważył Sąd pierwszej instancji powódka jako okoliczności faktyczne uzasadniające żądanie zadośćuczynienia wskazywała, iż zaburzono jej miejsce pracy, pogorszenie stanu zdrowia spowodowane koniecznością zapłaty czynszu oraz wpędzenie w ubóstwo. Roszczenia zatem rozpatrywać należy pod kątem art. 445 kc w związku z art. 444§1 kc ewentualnie art. 448 kc w związku z art. 24 kc. Powódka jednakże nie wykazała przesłanek pozwalających na zastosowanie wyżej przedstawionych norm.

Po pierwsze powódka nie wykazała, ani faktu doznania rozstroju zdrowia czy też uszkodzenia ciała ani też jakie jej dobra osobiste ucierpiały wskutek dokonania zapłaty zaległego czynszu. Po wtóre nie została wykazana bezprawność działania strony pozwanej, a tylko w takim przypadku dopuszczalne byłoby zasadzenie zadośćuczynienia czy to z tytułu rozstroju zdrowia czy też naruszenia dóbr osobistych. Pozwana jedynie jako posiadacz zależny pobierała czynsz najmu i działaniu temu – mimo, iż następnie zrzekła się tego prawa – nie można przypisać cech bezprawności. Powoływany w apelacji wyrok Sądu Najwyższego nie przesądzał jeszcze bezprawności działania pozwanej.

Zażalenie pozwanej również nie powinno odnieść skutku.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu następuje w myśl ogólnej reguły odpowiedzialności za wynik postępowania. Została ona wprost wyrażona w art. 98 kpc, który stanowi, że strona przegrywająca jest zobowiązana do zwrotu przeciwnikowi, na jego żądanie, kosztów procesu.

Jednocześnie w Kodeksie postępowania cywilnego przewidziano możliwość odstąpienia od tej zasady, w przypadku zaistnienia w sprawie nadzwyczajnych okoliczności. Stosownie bowiem do treści art. 102 kpc w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Ocena, czy te szczególnie uzasadnione wypadki wystąpiły należy do sądu orzekającego i wymaga wszechstronnego rozważenia okoliczności rozpoznawanej sprawy. Przy ocenie przesłanek z art. 102 kpc należy przede wszystkim wziąć pod uwagę fakty związane z samym przebiegiem procesu, tj. podstawę oddalenia żądania, zgodność zamiarów stron w sprawach dotyczących stosunku prawnego, który może być ukształtowany tylko wyrokiem, szczególną zawiłość lub precedensowy charakter sprawy albo subiektywne przekonanie powoda co do zasadności zgłoszonego roszczenia - trudne do zweryfikowania a limine, a ponadto sposób prowadzenia procesu przez stronę przegrywającą albo niesumienne lub oczywiście niewłaściwe postępowanie strony wygrywającej, która w ten sposób wywołała proces i koszty połączone z jego prowadzeniem. (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2011 r., sygn. akt II CZ 105/11, Lex nr 1102858) .

Jak już zostało wyżej podniesione norma z art. 102 kpc ma charakter dyskrecjonalny i stanowi szczególnego rodzaju uprawnienie sądu rozpoznającego sprawę. Wolę sądu – o ile znajduje ona uzasadnienie prawne – należy uszanować. W sprawie niniejszej Sąd Okręgowy w sposób staranny uzasadnił orzeczenie w przedmiocie kosztów procesu, brak zatem podstaw ku zmianie rozstrzygnięcia w tej materii.

Orzeczenie Sądu Apelacyjnego w przedmiocie kosztów postępowania apelacyjnego uzasadnia również norma z art. 102 kpc. Jednakże nie sposób i postępowaniu apelacyjnym dopatrzyć się okoliczności, które w rezultacie mogłyby skutkować nieobciążaniem powódki w ogóle kosztami procesu. Całkowite dobrodziejstwo wynikające z treści art. 102 kpc zastosował wobec powódki już Sąd pierwszej instancji, nie oznacza to absolutnie tego, iż w sposób automatyczny norma ta winna być zawsze stosowana. Uzasadnienie wyroku Sądu pierwszej instancji sporządzone zostało w sposób bardzo staranny, a jego wnikliwa lektura winna była przekonać powódkę ku zaniechaniu kontestowania werdyktu Sądu.

Powódka winna być obciążona kwotą 5 400 zł. Mając jednak na uwadze wykazaną bardzo trudną sytuację materialną powódki oraz fakt, iż obciążenie jej kwotą 5 400 zł stanowiłoby rozstrzygnięcie blankietowe, Sąd Apelacyjny uznał za stosowne obciążyć powódkę jedynie częścią kosztów procesu za instancje odwoławczą, uznając iż w jej przypadku zasądzenie jedynie kwoty 1 000 zł stanowić będzie wyraz wystarczającej realizacji zasady odpowiedzialności finansowej za wynik sprawy.

Powódka w toku postępowania odwoławczego reprezentowana była przez adwokata z urzędu. Zgodnie z § 19 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 97, poz. 887 ze zmianami) koszty nieopłaconej pomocy prawnej ponosi Skarb Państwa. Wobec czego Sąd Apelacyjny, na mocy § 6 pkt 7 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 2 i § 19 tego rozporządzenia przyznał pełnomocnikowi powódki od Skarbu Państwa kwotę 6 642 złote (w tym podatek od towarów i usług) tytułem kosztów pomocy prawnej świadczonej powódce z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.