Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 października 2022 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący :	SSA Mieczysław Brzdąk
Protokolant :	Justyna Skop

po rozpoznaniu w dniu 31 października 2022 r. w Katowicach

na rozprawie

sprawy z powództwa S. J. i M. J.

przeciwko Skarbowi Państwa - Generalnemu Dyrektorowi Dróg Krajowych i Autostrad
w (...)

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej

z dnia 19 grudnia 2019 r., sygn. akt I C 966/18

1)  zmienia zaskarżony wyrok:

a)  w punkcie 2. o tyle, że kwotę 5 417 złotych obniża do 2 372 (dwóch tysięcy trzystu siedemdziesięciu dwóch) złotych;

b)  w punkcie 6. o tyle, że kwotę 5 417 złotych obniża do 3 670 (trzech tysięcy sześciuset siedemdziesięciu) złotych;

2)  oddala apelację w pozostałym zakresie;

3)  zasądza od pozwanego na rzecz każdego z powodów po 4 050 (cztery tysiące pięćdziesiąt) złotych z tytułu kosztów postępowania apelacyjnego;

4)  nakazuje pobrać od pozwanego Skarbu Państwa – Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad w (...) na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Apelacyjnego w Katowicach 14 490,86 (czternaście tysięcy czterysta dziewięćdziesiąt i 86/100)
z tytułu kosztów sądowych.

SSA Mieczysław Brzdąk

Sygn. akt I ACa 257/20

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy w Bielsku Białej:

1.  zasądził od pozwanego na rzecz powódki M. J. 77.600 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 maja 2018r. do dnia zapłaty,

2.  oddalił powództwo w pozostałym zakresie,

3.  zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 5417 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

4.  zasądził od pozwanego na rzecz powoda S. J. 130.600 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 maja 2018r do dnia zapłaty,

5.  oddalił powództwo w pozostałym zakresie,

6.  zasądził od pozwanego na rzecz powoda S. J. kwotę 5417 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Swoje rozstrzygnięcie oparł na następujących ustaleniach.

Powódka M. J. jest właścicielką nieruchomości położonej w R. przy ul. (...). Powód S. J. jest właścicielem nieruchomości położonej w R. numer 455. Obie nieruchomości są położone w bezpośrednim sąsiedztwie.

Na podstawie decyzji numer (...) i zezwolenia na realizację inwestycji drogowej ( (...)) wydanej przez Wojewodę (...) w dniu 30..12.2009r. była budowana była droga ekspresowa (...) B.- Ż. -Z. odcinek Węzeł M. ( (...) B.) Ż.. Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad zlecił wykonanie inwestycji konsorcjum 3 firm (...) SA w (...) D. a.s. w B. Zakład (...). Prace rozpoczęły się 19.08. 2010r. Planowany pierwotnie termin ukończenia przypadał na 19.11.2012r. Decyzją z dnia 23.07.2015r. (...) Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego udzielił pozwolenia na użytkowanie drogi ekspresowej (...) na odcinku obejmującym miejscowość R..

W trakcie budowy powodowie odwoływali się od decyzji dotyczącej przebiegu inwestycji. Wielokrotnie zwracali się z pismami do Wojewody (...) w których zwracali uwagę na uciążliwości związane z budową drogi. Według pierwotnej decyzji dom powoda S. J. był przeznaczony do rozbiórki, jednak finalnie wniosek poprzednicze prawnej S. J. D. J. o wykup nieruchomości został oddalony.

Na zlecenie powodów biegły rzeczoznawca P. G. w dniu 20.03.2018 r. sporządził operat szacunkowy dotyczący określenia wartości rynkowej nieruchomości przed wybudowaniem drogi (...) i po jej wybudowaniu. Według rzeczoznawcy utrata wartości nieruchomości będącej własnością powódki M. J. wyniosła 106.770zł. a powoda S. J. 154.675zł

Wskutek realizacji inwestycji obok domów powodów powstała estakada oraz ekrany dźwiękoszczelne. Od drogi dobiega hałas. Wcześniej powodowie mieli widok na góry, obok domu była łąka. Obecnie powodowie nie mogą otwierać okien, w nocy jadące tiry święcą prosto w okno. Chemikalia używane do odśnieżania drogi spadają na dom i ogród. Powódka M. zlikwidować ogród, jest obecnie rośnie tam tylko trawa.

Powodowie odrębnym pozwem dochodzą odszkodowania w związku z uszkodzeniami nieruchomości do jakich doszło podczas prowadzenia budowy drogi.

Estakada przebiega w odległości 24 metrów od ściany budynku powoda S. J. położonej przy ul (...) w R., 19,50 metrów od ogrodzenia. Nieruchomość powódki M. J. oddalona jest od estakady o około 53 metry.

Przy ustalaniu obecnej wartości nieruchomości powodów w porównaniu z wartością jaką obie nieruchomości miały przed budową drogi (...), a więc przy określeniu spadku ich wartości oraz czy wybudowana droga odziaływujące na nieruchomości powodów, czy doszło do utraty walorów krajobrazowych Sąd kierował się opinią biegłej sądowej E. M. (1), która wykonała opinię rzetelnie. Wszelkie wątpliwości biegła wyjaśniła w opinii uzupełniającej. Dla oceny opinii biegłej nie ma znaczenia że nie przeprowadziła, ani nie opierała się na badaniach natężenia hałasu, gdyż nie dysponując badaniami sprzed wybudowania estakady nie sposób byłoby stwierdzić czy i jaka zmiana nastąpiła jeśli idzie o poziom hałasu. Ponadto wskazał Sąd, że tym zakresie opierał się na zeznaniach powodów, którzy przedstawili całokształt uciążliwości związanych z zamieszkiwaniem w niewielkiej odległości od drogi ekspresowej, a zeznania te Sąd uznał za wiarygodne.

Biegła stwierdziła, że przed inwestycją drogową nieruchomość powoda S. J. położona w R. przy ul (...) miała wartość 590.400zł natomiast po zakończeniu inwestycji jej wartość spadła do 459.600zł a więc obniżyła się o 130.600zł.

Wartość nieruchomości powódki M. J. położona w R. przy ul (...) przed inwestycją drogową wynosiła 583.400zł po zakończeniu inwestycji 505.800zł a więc uległa obniżeniu się o 77.600zł.

Przy dokonywaniu wyceny nieruchomości biegła zastosowała metodę porównawczą. W podejściu porównawczym zakłada się, że wartość nieruchomości wycenianej równa jest cenie która została uzyskana za nieruchomości podobne będące przedmiotem obrotu rynkowego skorygowanej ze względu na cechy różniące te nieruchomości. Przy metodzie porównywania parami, porównuje się nieruchomości będące przedmiotem wyceny z nieruchomościami podobnymi, które były przedmiotem obrotu rynkowego i dla których znane są cechy transakcyjne, warunki transakcji a także cechy tych nieruchomości.

Według biegłej budowa i użytkowanie estakady drogi krajowej w pobliżu wycenianych nieruchomości wpłynęło na obniżenie wartości nieruchomości powodów. Biegła ustaliła wartość rynkową nieruchomości przed inwestycją drogową od której odjęła wartość rynkową nieruchomości aktualną na dzień wyceny (po dokonaniu inwestycji drogowej) uzyskana różnica jest obniżeniem wartości rynkowej nieruchomości. Lokalizacja estakady oprócz utraty wartości nieruchomości, uciążliwości w postaci wyraźnego szumu przejeżdżających samochodów, utraty walorów krajobrazowych, pogorszenia widoku z okien, ogólnie pogorszenia komfortu życia.

Sąd pominął dowód z opinii biegłego d.s. oddziaływania hałasu i zanieczyszczeń na podstawie art 235 ²§1pk3 k.p.c. Opinia dotycząca stopnia natężenia hałasu na nieruchomości nie ma znaczenia w sprawie. Biegła stwierdzając spadek wartości nieruchomości powodów wzięła pod uwagę wszystkie czynniki składające się na wartość nieruchomości, także natężenie hałasu. Jak wskazano wyżej ustalenie czy natężenie hałasu wzrosło i w jakim stopniu nie wpłynie na ustalenia związane z wysokością szkody.

Oceniając zasadność obu powództw wskazał Sąd I instancji, że należy podzielić stanowisko pozwanego co do tego, że wybudowanie drogi ekspresowej, mające oparcie w akcie administracyjnym i przeprowadzone zgodnie z obowiązującym porządkiem prawnym, nie może być uznane za działanie bezprawne. Nie ma jednak racji pozwany, twierdząc że – wobec tego – brak jest podstaw do przyjęcia jego odpowiedzialności za szkodę poniesioną przez powodów. Bezprawności, która jest warunkiem przyjęcia, iż pozwany Skarb Państwa odpowiada za szkodę, należy upatrywać w zakłóceniu, ponad przeciętną miarę, korzystania z nieruchomości sąsiedniej, zatem pozwany odpowiada na podstawie art. 417 § 1 k.c. w zw. z art. 144 k.c.

Według Sądu I instancji wybudowanie estakady w pobliżu nieruchomości powodów doprowadziło do zmniejszenia jej walorów krajobrazowych – budowla zasłania w całości widok na góry, który wcześniej decydował o atrakcyjności nieruchomości pod tym względem. Powodowie nie mogą korzystać z tarasu, z trzech stron widoczna jest estakada. Ponadto – z uwagi na znaczny poziom hałasu związany z dużym ruchem pojazdów poruszających się ze znacznymi prędkościami, a także z konstrukcją estakady – nawierzchnia drogi i dylatacje powodują, że pojazdy generują szum, pogorszył się komfort zamieszkiwania mieszkańców. Hałas jest uciążliwy nie tylko w dzień ale również w nocy. Dodatkowo w nocy świecą powodom w okna światła samochodów.

Wskazując, że wartość nieruchomości powoda jest niższa o 130.600zł, wartość nieruchomości powódki o 77.600zł, na podstawie art. 417 § 1 k.c. w związku z art. 144 k.c., Sąd Okręgowy zasądził na rzecz powoda S. J. kwotę 130.600zł a na rzecz M. J. 77.600zł.

Na podstawie art. 481 k.c. Sąd ten zasądził na rzecz M. J. ustawowe odsetki za opóźnienie od dnia 15.05.2018 r, a na rzecz S. J. od 10.05.2018r. tj. dnia następnego po dniu doręczenia pozwu pozwanemu.

Sąd Okręgowy uznał za niezasadny zarzut przedawnienia roszczenia zgłoszony przez stronę pozwaną. Wskazał ten Sąd, że zgodnie z art. 442 ¹§ 1 k.p.c. roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się albo przy dochowaniu należytej staranności mógł dowiedzieć się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Szkoda powodów polega na obniżeniu wartości ich nieruchomości w związku z działaniem pozwanego. Z opinii biegłej ponad wszelką wątpliwość wynika, że nastąpiło to wskutek budowy i eksploatacji drogi (...) na odcinku przebiegającym w bezpośrednim sąsiedztwie nieruchomości powodów. Poza sporem jest, że pozwolenie na użytkowanie drogi ekspresowej w tej części nastąpiło decyzją z 23.07.2015r. Według Sądu I instancji dopiero wówczas powodowie realnie zaczęli odczuwać bezpośrednie skutki bliskości drogi w postaci hałasu, zanieczyszczeń i obniżeniu walorów widokowych. Wskazywanie we wcześniejszych pismach do pozwanego hipotetycznych konsekwencji budowy drogi nie stanowiło wiedzy o szkodzie a jedynie o możliwości zaistnieniu takiej sytuacji w przyszłości. Mając więc na względzie, że pozew został wniesiony przez powodów 13.06.2018r, a więc przed upływem trzyletniego terminu liczonego od daty oddania drogi do użytku Sąd Okręgowy uznał, że roszczenie nie uległo przedawnieniu.

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł „po myśli art. 98 k.p.c. zasądzając od strony pozwanej na rzecz powodów koszty zastępstwa procesowego. Powodowie utrzymali się bowiem w zasadniczej części swojego żądania”.

Pozwany zaskarżył wymieniony wyrok w części: zasądzającej od pozwanego na rzecz M. J. kwotę 77.600 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15.05.2018 r. do dnia zapłaty (tj. w pkt 1), zasądzającej od pozwanego na rzecz S. J. kwotę 130.500 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10.05.2018 r. do dnia zapłaty (tj. w pkt 4) oraz w części dotyczącej kosztów procesu (pkt 3 i 6 wyroku).

Zaskarżonemu orzeczeniu pozwany zarzucił:

1.  rażące naruszenie prawa materialnego w postaci art. 442 ¹ § 1 k.c., poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, że roszczenie o naprawienie szkody w postaci utraty wartości nieruchomości, powstałej na skutek wybudowania drogi publicznej, przedawnia się w terminie trzech lat od chwili oddania drogi do użytkowania, podczas gdy:

a.  zdarzeniem szkodzącym, skutkującym utratą wartości nieruchomości, jest wybudowanie drogi publicznej, nie zaś jej oddanie do użytkowania; formalne oddanie drogi do użytkowania nie ma żadnego wpływu na utratę wartości nieruchomości powodów z uwagi na sąsiedztwo ich działek z drogą publiczną;

b.  właściwą chwilą dla określenia początku trzyletniego biegu terminu przedawnienia jest moment, gdy poszkodowany zdaje sobie sprawę z ujemnych następstw zdarzenia wskazujących na fakt powstania szkody, zaś z przeprowadzonego postępowania dowodowego wynika, że powodowie zdawali sobie sprawę z ujemnych następstw wybudowania drogi w postaci uciążliwości oraz spadku wartości nieruchomości już w latach 2010-2011 i wówczas powzięli już wiedzę o tym, że ich nieruchomości nie zostaną wykupione;

c.  ustalenie wiedzy w rozumieniu art. 442 ¹ § 1 k.c. nie stanowi rekonstrukcji rzeczywistego stanu świadomości poszkodowanego, a przypisanie mu określonego stanu świadomości w oparciu o obiektywnie sprawdzalne okoliczności; skoro zatem droga ekspresowa powstawała w sąsiedztwie nieruchomości Powodów już w latach 2010-2011, to nie sposób założyć, że wiedzę o szkodzie i podmiocie zobowiązanym do jej naprawienia nabyli oni dopiero w dniu wydania decyzji z dnia 23 lipca 2015 r.;

d.  tożsame roszczenia, akcentujące spadek wartości nieruchomości na skutek powstania drogi ekspresowej (...), mieszkańcy miejscowości sąsiadującej z R. kierowali na wokandę sądów powszechnych już w lipcu 2012 r.; nie sposób zatem uznać, że w tym samym czasie Powodowie nie mieli świadomości powstałego uszczerbku, a ta powstała u nich dopiero, gdy droga została oddana do użytku;

2.  rażące naruszenie prawa materialnego w postaci art. 417 § 1 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, że wybudowanie drogi krajowej stanowi wykonywanie władzy publicznej, podczas gdy rozwijanie infrastruktury drogowej należy do sfery działania państwa w granicach dominium, a zatem art. 417 § 1 k.c. nie może stanowić materialnoprawnej podstawy żądania do naprawienia szkody w niniejszej sprawie;

3.  naruszenie prawa materialnego w postaci art. 361 § 1 k.c. poprzez jego niezastosowanie, zaniechanie poczynienia ustaleń w zakresie istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy powstaniem drogi publicznej a spadkiem wartości nieruchomości, podczas gdy nie zostało wykazane, czy spadek wartości gruntów wynika wyłącznie z budowy drogi ekspresowej (...);

4.  naruszenie prawa materialnego tj. art. 361 § 2 k.c. poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że spadek hipotetycznej wartości nieruchomości stanowi szkodę w rozumieniu ww. przepisu, podczas gdy spadek ten nie wywołał strat, które powodowie ponieśli (damnum emergens), ani też nie jest utraconą korzyścią, którą powodowie mogliby osiągnąć (lucrnm cessans);

5.  naruszenie przepisów postępowania w postaci art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 228 § 2 k.p.c. i art. 299 k.p.c. poprzez zaniechanie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, pominięcie faktu znanego sądowi z urzędu i zignorowanie faktów, z których wynika, że powodowie powinni powziąć (i powzięli) świadomość o szkodzie powstałej na skutek wybudowania drogi (...) znacznie przed 2015 r., gdyż:

a.  Sądowi z urzędu znany był fakt, że z tożsamymi roszczeniami już w 2012 r. występowali mieszkańcy sąsiedniej miejscowości, a zatem świadomość pokrzywdzenia inwestycją drogową S-69 istniała powszechnie wśród mieszkańców sąsiednich działek przed formalnym oddaniem drogi do użytkowania;

b.  S. J. zeznał, że niedogodności związane z budową drogi rozpoczęły się już w 2010 r. i w pierwszych latach budowy ich natężenie było największe;

c.  w piśmie z dnia 26 stycznia 2011 r. S. J. wprost powołał się na fakt, że budowa drogi (...) skutkować będzie spadkiem wartości ich nieruchomości;

d.  w piśmie z dnia z dnia 2 lipca 2012 r. S. J. wprost odwołał się do uciążliwości, jakie niesie za sobą budowa drogi publicznej w sąsiedztwie nieruchomości powodów;

6.  naruszenie przepisów postępowania tj. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez zaniechanie dokonania rzeczywistej oceny opinii biegłej E. M. (1), które to ekspertyzy budzą widoczne prima facie wątpliwości z uwagi na dowolne stosowanie przez biegłą różnych kryteriów oceny wartości nieruchomości pozostających ze sobą w bezpośrednim sąsiedztwie, a konsekwencji opinii tych nie sposób uznać za rzetelne źródło wiadomości specjalnych, co miało istotny wpływ na wartość ustalonej szkody;

7.  naruszenie przepisów postępowania w postaci art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. poprzez obciążenie pozwanego całością kosztów procesu, podczas gdy M. J. wygrała proces w 73%, a S. J. w 85%, zaś w sprawie nie zachodzą przesłanki uzasadniające włożenie na stronę pozwaną obowiązku zwrotu wszystkich kosztów procesu.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa M. J. również co do kwoty 77.600 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15.05.2018 r. do dnia zapłaty oraz oddalenie powództwa S. J. również co do kwoty 130.500 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10.05.2018 r. do dnia zapłaty (w konsekwencji oddalenie powództw w całości) oraz zasądzenie od powodów na rzecz Pozwanego kosztów procesu w postępowaniu przed Sądem I instancji,

zasądzenie od powodów na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

W pierwszej kolejności wymagają zbadania zarzuty naruszenia przepisów postępowania, których prawidłowe stosowanie warunkuje dokonanie właściwych ustaleń faktycznych, które z kolei warunkują prawidłowe zastosowanie prawa materialnego.

Wśród zarzutów naruszenia przepisów postępowania pozwany formułuje przede wszystkim naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. w powiązaniu z art. 228 § 2 k.p.c. oraz art. 299 k.p.c.

Odnośnie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. podkreślić należy, że dla skuteczności tego zarzutu konieczne jest wskazanie jakie kryteria oceny naruszył Sąd I instancji przy ocenie konkretnych dowodów uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej czy też niesłusznie im ją przyznając względnie wskazanie, że Sąd I instancji rażąco naruszył zasady logicznego rozumowania względnie zasadny doświadczenia życiowego, a takich okoliczności skarżący nie wskazuje w apelacji, co już czyni bezzasadnym zarzut naruszenia wymienionych przepisów podobnie jak zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w powiązaniu z art. 278 § 1 k.p.c. odnośnie oceny dowodu z opinii biegłej E. M. (2), której trafności pozwany skutecznie nie podważył.

W nawiązaniu do tej opinii Sąd Apelacyjny uzupełnił postępowanie dowodowe przez przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego M. C.
(k. 539-595), z której wynika, że budowa i użytkowanie drogi ekspresowej (...) spowodowały istotne zwiększenie hałasu oraz zanieczyszczeń, które to czynniki uwzględniła w swojej opinii biegła E. M. (2).

Wprawdzie – jak zauważa biegły M. C. – zarówno poziom hałasu jak i zanieczyszczeń mieszczą się w obowiązujących normach, tym niemniej przed wybudowaniem i użytkowaniem wymienionej drogi w obszarze sąsiedztwa nieruchomości powodów nie występowały takie emitory hałasu i zanieczyszczeń.

W kontekście tych ustaleń należy rozważyć zasadność zarzutów naruszenia prawa materialnego sformułowanych w apelacji.

Spośród tych zarzutów najdalej idący jest zarzut naruszenia art. 442 ¹
§ 2 k.c., a to – jak twierdzi skarżący – wskutek wadliwego przyjęcia przez Sąd I instancji, że roszczenia powodów nie uległy przedawnieniu.

Zarzut ten jest nieuzasadniony.

Trafnie bowiem wywodzi Sąd Okręgowy, że skutki bliskości drogi powodowie zaczęli realnie odczuwać dopiero z chwilą oddania jej do użytkowania, co nastąpiło z chwilą wydania pozwolenia na jej użytkowanie. Wtedy bowiem drogę zaczęto wykorzystywać zgodnie z jej przeznaczeniem i korzystać z niej w pełnym zakresie przez umożliwienie poruszania się po niej pojazdami mechanicznymi i dopiero wtedy możliwą stała się pełna ocena ujemnego oddziaływania drogi na otoczenie, w tym na nieruchomości powodów.

Trafnie też Sąd ten przyjmuje, że wskazanie we wcześniejszych pismach do pozwanego hipotetycznych konsekwencji budowy drogi nie stanowiło wiedzy
o szkodzie (w istocie o zakresie immisji w postaci zwiększenia hałasu, zanieczyszczeń jak i utraty walorów krajobrazowych i pogorszenia komfortu życia) a tylko o możliwości zaistnienia takich ujemnych wpływów na nieruchomość powodów w przyszłości.

Prawidłowo zatem przyjął Sąd Okręgowy, że pełną świadomość negatywnego wpływu drogi (...) na ich nieruchomość powodowie mogli zauważyć dopiero z pozwoleniem na jej użytkowanie bowiem dopiero wówczas rozpoczęła się jej pełna eksploatacja i powstanie wszystkich negatywnych czynników, o których wyżej wspomniano.

Trafnie też przyjął Sąd Okręgowy, że wskutek wybudowania i użytkowania drogi (...) powodowie doznali szkody w postaci obniżenia wartości nieruchomości stanowiących ich własność.

Wysokość tej szkody prawidłowo wyliczyła biegła E. M. (2), której opinii – jak wyżej wskazano – pozwany skutecznie nie podważył.

Trafnie zatem Sąd Okręgowy kierując się ustaleniami tej opinii zasądził na rzecz powodów stosowne odszkodowanie. Dlatego zarzut naruszenia art. 361 k.c. (art. 361 § 1 k.c. oraz 361 § 2 k.c.) jest nieuzasadniony.

Zgodzić się należy natomiast z pozwanym, że Sąd Okręgowy błędnie zastosował przepis art. 417 § 1 k.c. przyjmując, że stanowi on podstawę odpowiedzialności pozwanego podczas gdy podstawę tą stanowi art. 415 k.c. w związku z art. 144 k.c.

Okoliczność ta nie miała jednak wpływu na treść rozstrzygnięcia.

Trafnie natomiast zarzuca pozwany naruszenie art. 98 kpc. Wbrew stanowisku Sadu I instancji powodowie nie utrzymali się „w zasadniczej części swojego żądania”. Powódka bowiem wygrała sprawę w 0,78, a powód w 0,84. Taki wynik postępowania uzasadnia zastosowanie art. 100 kpc i stosunkowe rozdzielenie kosztów procesu za I instancję. Koszty te, które ograniczyły się tylko do kosztów zastępstwa procesowego wyniosły ogółem 10 817 złotych (zarówno w sprawie z powództwa M. J. jak i S. J.. W sytuacji gdy powódka utrzymała się ze swoim żądaniem w 72% czyli przegrała sprawę w 0,28 powinna z całości kosztów ponieść 3 028 zł (10 817x0,28), a poniosła 5 400 czyli pozwany powinien zwrócić powódce poniesione przez nią koszty przewyższające jej udział tj. kwotę 2 372 zł. Powód natomiast przegrał sprawę w 0,16 w związku z czym z całości kosztów powinien ponieść 1 730 zł, a poniósł 5 400 zł w związku z czym pozwany powinien zwrócić powodowi 3 670 zł ( 5 400zł – 1 730 zł).

Z wymienionych przyczyn, na podstawie art. 386§1 kpc zaskarżony wyrok należało zmienić w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach, a w pozostałej części apelacja pozwanego jako nieuzasadniona ulegała oddaleniu (art.385 kpc).

W sytuacji gdy powodowie tylko w niewielkim zakresie ulegli ze swoja obroną w postępowaniu apelacyjnym pozwany powinien zwrócić im całość kosztów postępowania apelacyjnego ( art. 100 zd. 2 kpc w zw. z art. 99 kpc oraz §2 pkt 6 i §10 ust.1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (j.t. Dz.U.2018 poz. 265 ze zm.)

SSA Mieczysław Brzdąk