Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

Przewodniczący

SSA Grzegorz Wątroba (spr.)

Sędziowie

SA Marcin Ciepiela

SA Rafał Doros

Protokolant

Agnieszka Bargieł

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 221/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Rybniku z dnia 2 grudnia 2020r. sygn. akt III K 37/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. M. (1)

M. K.

K. K. (1)

Zatrudnienie M. M. (3) w WSS Nr (...) w R. w okresie od 1.01.2017r. do 12.04.2021r., na stanowisku sprzątającej w dziale Higieny Szpitalnej (Oddział Neonatologiczny).

Dot. czynu pkt 1 i 2 zaskarżonego wyroku).

Pismo

z WSS

Nr 3.

4223

2.1.1.2.

M. M. (1)

M. K.

K. K. (1)

Doznanie obrażeń przez L. M., a w tym złamanie części dalszej przedramienia prawego i wykonanie w dniu 26 maja 2016r. zdjęć RTG podczas badania pokrzywdzonego.

Dot. czynu z pkt 2 zaskarżonego wyroku

Pismo z dnia 20.08. 2021r. wraz z płytą CD.

4217 - 4218

Obraz radiologiczny.

4218

Uzupełniająca opinia sądowo-lekarska z dnia 15.09. 2021r.

4241-4245

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

M. M. (1)

M. K.

K. K. (1)

Możliwość wpływu M. M. (3) na treść dokumentacji medycznej, z uwagi na fakt zatrudnienia w szpitalu, w którym udzielono pomocy medycznej pokrzywdzonemu L. M..

Dot. czynu z pkt 1 i 2 zaskarżonego wyroku.

Pismo
z WSS nr (...) w R.

4223

2.1.2.2.

M. M. (1)

M. K.

K. K. (1)

Spowodowanie obrażeń ciała stwierdzonych u K. S. w związku ze zdarzeniem z 25/26 maja 2016r. nie przez oskarżonych, a przez D. W..

Pismo KMP w R.

4267

Pismo KP w P.

4268, 4275

Pismo PR w W.

4279

akta PR 3 Ds 353.2016

4292

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Pismo WSS Nr (...) w R. z dnia 27 sierpnia 2021r. dot. zatrudnienia M. M. (3)

Sąd uznał dowód za wiarygodny, albowiem ma on charakter obiektywny i brak jest podstaw do jego kwestionowania. Nie był też kwestionowany przez strony postępowania.

2.1.1.2

Pismo z dnia 20.08. 2021r. wraz z płytą CD.

Obraz radiologiczny z badania RTG

Uzupełniająca opinia sądowo-lekarska z dnia 15.09. 2021r.

Dowody te są wiarygodne, gdyż mają charakter obiektywny i potwierdzają fakt, iż w dniu 26 maja 2016r. stwierdzono u pokrzywdzonego L. M. m.in. złamanie części dalszej przedramienia prawego, a nadto, że dokumentację medyczną dotyczącą obrażeń ciała pokrzywdzonego sporządzono m.in. na podstawie badania RTG, które wykonano w czasie badania pokrzywdzonego w WSS Nr (...) w R.. Ponadto korespondują one z zeznaniami pokrzywdzonego L. M..

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2.1.2.1

Pismo WSS Nr (...) w R.

Dowód nie potwierdził sugerowanej przez oskarżonego M. M. (1) okoliczności, albowiem samo zatrudnienie M. M. (3) w szpitalu, nie daje żadnych racjonalnych podstaw do uznania, iż miała ona wpływ na rzetelność sporządzonej dokumentacji medycznej związanej z badaniem pokrzywdzonego L. M. w dniu 26 maja 2016r. i stanowi jedynie gołosłowną tezę oskarżonego.

2.1.2.2

Pismo KMP w R. z dnia 13.11.2021r., Pismo KP w P. z dnia 17.11.2021r. i z dnia 24.11.2021r. oraz pismo Prokuratury Rejonowej w Wodzisławiu Śląskim wraz z aktami sygn. 3 Ds 353.2016

Z treści tych dowodów nie wynikają żadne okoliczności, które podważałyby prawidłowość ustaleń Sądu I instancji, który nie kwestionował, iż relacja partnerska K. S. i D. W. miała burzliwy charakter i doszło do uszkodzenia ciała K. S. ze strony D. W. w dniu 24.04.2016r., a także dochodziło do samookaleczeń pokrzywdzonej. Nie podważają one również prawdziwości zeznań K. S. co do przebiegu zdarzenia w nocy 25/26 maja 2016r. zwłaszcza, że w sprawie sygn. 3 Ds 353.2016 nie była ona przesłuchiwana na okoliczność doznania obrażeń ciała stwierdzonych u niej w dniu 26 maja 2016r.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych

(pkt 1-8 apelacji obrońcy osk. M.M. (1), pkt 4 i 6 apelacji obrońcy osk. M. K. oraz pkt 1a i b apelacji osk. K.K. (1))

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Niezasadne były podniesione przez wszystkich obrońców zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych, skoro ocena dowodów ujawnionych na rozprawie, a dokonana przez Sąd Okręgowy, nie wykazuje zdaniem Sądu odwoławczego dowolności i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów chronionej przepisem art. 7 k.p.k. Przypomnieć należy, że apelacja zarzucająca błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest skuteczną tylko wówczas, gdy jej autor wykaże, że ustalenia dokonane przez sąd orzekający są wbrew wskazaniom wiedzy, zasadom doświadczenia życiowego bądź wyciągnięte z nich wnioski sprzeczne są z prawidłami logicznego rozumowania, względnie wskaże, jakie fragmenty poczynionych ustaleń nie znajdują odzwierciedlenia w ujawnionych dowodach albo jakie istotne dowody zostały pominięte przy dokonywaniu oceny materiału dowodowego. A tego żaden ze skarżących nie zdołał uczynić skutecznie, przedstawiając jedynie swoją wersję oceny zebranych w sprawie dowodów.

Nie można przy tym zarzucać, że niektóre dowody nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych, jeśli sąd je rozważył i odrzucił na płaszczyźnie art. 7 k.p.k., jako niewiarygodne. Trzeba przy tym wyraźnie podkreślić, że odrzucenie przez sąd pewnych dowodów w końcowej ocenie, przy jednoczesnym uwzględnieniu innych dowodów, stanowi uprawnienie sądu dokonującego ustaleń faktycznych z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów. Swoje stanowisko i podjęte rozstrzygnięcia Sąd meriti bowiem dokładnie przedstawił oraz przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach wyroku zgodnie z wymogami art. 424 k.p.k., albowiem sporządzone przez Sąd Okręgowy uzasadnienie zaskarżonego wyroku w sposób należyty wyjaśnia podstawy faktyczne orzeczenia wskazując, na fakty i okoliczności, które zostały udowodnione oraz określa dowody, na których oparto przedmiotowe ustalenia, a także wymienia powody, które legły u podstaw częściowego zakwestionowania wyjaśnień oskarżonych, co do okoliczności i przebiegu inkryminowanych zdarzeń oraz roli, jaką odegrał każdy z oskarżonych w przedmiotowym zdarzeniu.

W zasadniczej części obrońcy oskarżonych M. M. (1), K. K. (1) i M. K. podniesione zarzuty w zakresie błędnych ustaleń faktycznych, zbudowali na bazie krytyki przyjęcia przez Sąd meriti jako wiarygodnych, dowodów obciążających oskarżonych, a wśród nich przede wszystkim zeznań pokrzywdzonych K. S. i L. M., a także świadków wskazanych przez sąd, a w szczególności D. W., S. Z. i K. M.. Stanowisko skarżących nie zasługiwało jednak na aprobatę Sądu Apelacyjnego, gdyż Sąd meriti - uwzględniając całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego - był w pełni uprawniony do wyrażonej w pisemnych motywach oceny dowodów, którym dał wiarę, a argumentacja zawarta w apelacjach wszystkich trzech obrońców, stanowi jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami sądu. Zrozumiała jest przy tym rola obrońców, którzy opierając się na wybiórczym powoływaniu dowodów lub ich fragmentów, próbują nadać niektórym szczegółom zbyt doniosłe znaczenie, jednak próby te nie wytrzymują konfrontacji z całokształtem materiału dowodowego, który trafnie został oceniony przez Sąd Okręgowy.

Wszyscy obrońcy oskarżonych odwołując się w sposób bardzo selektywny do poszczególnych dowodów oraz ich części (np. fragmenty wyjaśnień czy zeznań) i formułując oceny związane z rzekomymi niedostatkami materiału dowodowego, utracili z pola widzenia całość zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz płynące z niego wnioski. Tymczasem uzasadnienie zaskarżonego wyroku, odnosząc się kompleksowo do wszystkich przeprowadzonych w sprawie dowodów oraz dokonanych na ich podstawie ustaleń, nie pozostawia wątpliwości, iż każdy z oskarżonych tj. M. M. (1), M. K. i K. K. (1), zachowaniem swym zrealizowali znamiona ustawowe czynów przypisanych każdemu z nich w pkt 1 i 2 zaskarżonego wyroku.

Formułując powyższe uwagi podkreślić należy, iż wszystkich przywołanych przez Sąd I instancji ustaleń i powołanych na ich poparcie dowodów, skarżący zdają się nie zauważać, opierając swe rozbudowane i całkowicie chybione zarzuty wyłącznie na tej części wyjaśnień oskarżonych M. M. (1), K. K. (1) i M. K., które przez Sąd a quo zostały całkowicie zdezawuowane, względnie na fragmentach zeznań świadków, w sytuacji gdy całościowa ich wymowa prowadzi do wniosków odmiennych. Przypomnieć należy skarżącym, iż sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu meriti innej, odmiennej oceny dowodów czy też alternatywnego do ustalonego przez Sąd I instancji poglądu, nie może automatycznie prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten sąd błędu w ustaleniach faktycznych (tak: Sąd Najwyższy I KR 197/74, OSNKW 1975, nr 5, poz. 58). Skarżący powinni w oparciu o zgromadzone w sprawie dowody skutecznie wykazać, jakie błędy natury faktycznej lub logicznej, czy też jaka sprzeczność z zasadami doświadczenia życiowego powodowały, iż ustalenia Sądu I instancji były w okolicznościach rozpoznawanej sprawy błędne. Zadaniu temu żaden z obrońców oskarżonych nie sprostał, formułując zarzuty, stanowiące wyłącznie gołosłowną polemikę z opartymi na prawidłowo ocenionych dowodach ustaleniami sądu.

Sąd Apelacyjny podzielił ustalenia Sądu meriti, co do zaistnienia i przebiegu zdarzeń z 25/26 maja 2016r. przypisanych M. M. (1), K. K. (1) i M. K. w pkt 1 i 2 zaskarżonego wyroku oraz roli każdego z oskarżonych. Należy też zwrócić uwagę, iż Sąd I instancji nie przyjął bezkrytycznie zaproponowanej w akcie oskarżenia oceny przedmiotowych zdarzeń, ale w oparciu o rzetelnie zebrane w sprawie dowody, dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych. Słusznie też Sąd Okręgowy nie przyjął na prawdziwą, forsowanej przez oskarżonego M. M. (1) wersji, sprowadzającej się w istocie do sugestii o rzekomym pomówieniu oskarżonych o dokonanie przedmiotowych przestępstw w odwecie za postępowanie karne prowadzone o przestępstwo popełnione na jego szkodę w dniu 26 maja 2016r. przez D. W., K. M. i in. Przypomnieć bowiem jedynie należy, że pomocy medycznej udzielono pokrzywdzonej K. S. w dniu 26 maja 2016r. już o godz. 5.30, a więc w momencie, gdy nie doszło do popełnienia przestępstwa na szkodę M. M. (1), ani też D. W. nie mógł wiedzieć czy uda mu się odnaleźć M.M. (1) i jaki będzie miało przebieg i skutki planowane zdarzenie. Przez co sugestia o rzekomym intencjonalnym zabezpieczeniu się przez D. W. i pomówieniu oskarżonych o przestępstwa na szkodę L. M. i K. S., jest jedynie gołosłownym twierdzeniem, które stanowi przyjęta linię obrony.

Ponadto fakt zaistnienia i ustalony przez sąd przebieg przedmiotowych zdarzeń w C. logicznie wskazuje na powód zdarzenia objętego prawomocnym już wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 26 kwietnia 2018r. w sprawie sygn. V K 2/17, w której postanowieniem z dnia 26 stycznia 2021r. sygn. IV KK 380/19 Sąd Najwyższy oddalił kasacje wniesione przez obrońców.

Prawidłowe ustalenia Sądu I instancji korespondują również z godzinami logowania się telefonów oskarżonych w C., a także z częściowymi wyjaśnieniami samych oskarżonych, którzy potwierdzili swoją obecność w miejscu przestępstwa i niektóre istotne okoliczności z jego przebiegu. Przy czym nie bez znaczenia jest również fakt, iż oskarżony M. M. (1) swoje pierwsze wyjaśnienia w niniejszej sprawie składał po upływie kilku miesięcy od zdarzenia, a więc dysponował wystarczającym czasem na ich przemyślenie, a mimo to zmieniał w późniejszym czasie podawane wersje przebiegu zdarzenia w sposób sugerujący chęć ich dostosowania do ujawnionych w toku śledztwa dowodów.

W tej sytuacji, wbrew twierdzeniom skarżących wyrok obrońców, Sąd I instancji w sposób prawidłowy i wyczerpujący wykazał powody dla których przyjął sprawstwo i winę oskarżonych M. M. (1), K. K. (1) i M. K. w zakresie przypisanych każdemu z nich w pkt 1 i 2 przestępstw, prezentując zarówno mechanizm działania oskarżonych oraz ich świadomość co do faktycznych okoliczności i charakteru popełnionych czynów, prawidłowo ustalając okoliczności wszystkich przedmiotowych czynów i dokonując następnie prawidłowej ich oceny oraz wyciągając na ich podstawie słuszne wnioski. Wbrew twierdzeniom obrońców Sąd meriti prawidłowo i przekonująco uzasadnił, w jaki sposób oskarżeni zrealizowali znamiona ustawowe przypisanych każdemu z nich przestępstw, a zachowania w tym zakresie oskarżonych, świadczą o umyślnym działaniu oskarżonych. Trafność zaskarżonego wyroku wynika przy tym z prawidłowych ustaleń faktycznych, przez co chybione były wszystkie zarzuty kwestionujące przyjęte ustalenia.

Zbędne jest też szczegółowe odnoszenie się do każdego z zarzutów sformułowanych przez obrońców, skoro Sąd Apelacyjny w całości zaaprobował zarówno poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia, jak i kompleksową ocenę dowodów prowadzącą do tych ustaleń, jak również motywy, którymi kierował się Sąd meriti, a argumentację skarżących ocenił jedynie w kategorii subiektywnej polemiki z tym ustaleniami, opartej na wybiórczej ocenie dowodów. Szczegółowa ocena wszystkich zarzutów obrońców spowodowałaby bowiem konieczność powielania motywów Sądu I instancji.

Sąd zresztą nie czynił swych ustaleń bezkrytycznie przyjmując dowody zaoferowane przez oskarżyciela publicznego, czego przykładem była modyfikacja opisu i kwalifikacji czynów.

Sąd Apelacyjny nie uznał więc żadnego z zarzutów apelujących wyrok obrońców, kwestionujących prawidłowość ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji, w całości aprobując te ustalenia i zaprezentowaną w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku ocenę dowodów, które stanowiły podstawę tych ustaleń, przez co odnoszenie się do każdego z tych zarzutów odrębnie, byłoby jedynie zbędnym powieleniem ustaleń i argumentacji przedstawionej przez Sąd meriti .

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Prawidłowość poczynionych ustaleń faktycznych oraz dokonanych na ich podstawie ocen, nie dała podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia żadnego z oskarżonych. Nie zachodzą również żadne podstawy do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Brak przesłanek z art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k. oraz art. 454 k.p.k., które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonego orzeczenia. Brak konieczności przeprowadzenia na nowo przewodu w całości.

3.2.

Zarzut obrazy prawa procesowego tj. art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. i art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. dot. wniosków dowodowych - nieprawidłowo wskazanych w apelacji jako naruszenie art. 171 k.p.k.

(pkt 13 i 14 apelacji obrońcy osk. M.M. (1))

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone przez Sąd Okręgowy w sposób skrupulatny i prawidłowy, a zebrany materiał dowodowy uznać należy za pełny i wyczerpujący. W ocenie Sądu Apelacyjnego, rzetelnie zebrany w sprawie przez Sąd I instancji materiał dowodowy jest kompletny i uprawniał do wydania decyzji merytorycznej, albowiem w sposób wystarczający Sąd ten wyjaśnił wszystkie istotne okoliczności sprawy, co przeczy sugestii obrońcy oskarżonego M. M. (1) o naruszeniu przepisu 170 § 1 pkt 2 k.p.k. Stąd też nie było konieczności uzupełnienia zebranego materiału dowodowego o wskazane przez skarżącego, a wnioskowane wcześniej przez oskarżonego czynności, które mają charakter jedynie poboczny. Całokształt argumentacji przywołanej w uzasadnieniu wyroku przez Sąd meriti, a także treść postanowienia o oddaleniu poszczególnych wniosków dowodowych była trafna.

Nie miał też racji obrońca oskarżonego, zarzucając Sądowi I instancji obrazę przepisu postępowania tj. art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k., z uwagi na oddalenie wniosku dowodowego o prześwietlenie ręki pokrzywdzonego L. M., który to wniosek wynikał z sugestii oskarżonego M. M. (1), że pokrzywdzony wcale nie doznał złamania przedramienia prawego, a dokumentacja medyczna była nierzetelna, na co wpływ mogła mieć M. M. (3), zatrudniona zdaniem oskarżonego w tym czasie w szpitalu w R., gdzie udzielano pomocy medycznej pokrzywdzonemu. Pomijając jednak już fakt nieuprawnionego i zupełnie gołosłownego kwestionowania rzetelności dokumentacji medycznej sporządzonej w dniu 26 maja 2016r. w związku z obrażeniami ciała stwierdzonymi u L. M., w toku postępowania zarówno przed sądem I instancji, jak i w postępowaniu odwoławczym, w sposób wiarygodny ustalono, iż w czasie badania L. M. w dniu 26 maja 2016r. wykonano m.in. badanie RTG kończyny górnej pokrzywdzonego i w oparciu o uzyskany obraz radiologiczny stwierdzono u niego złamanie części dalszej przedramienia prawego, co czyniło zbytecznym powtórne przeprowadzanie takiego samego badania na etapie postępowania sądowego, a sam wniosek zmierzał do przedłużenia postępowania.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Prawidłowość procedowania nie budzi żadnych zastrzeżeń. Nie zachodzą również żadne podstawy do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Brak przesłanek z art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k. oraz art. 454 k.p.k., które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonego orzeczenia. Brak konieczności przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

3.3.

Zarzut obrazy prawa procesowego tj. art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 201 k.p.k. (dot. opinii biegłych)

(pkt 1 apelacji obrońcy osk. M. K. oraz pkt 10 - 12 apelacji obrońcy osk. M.M. (1))

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie zasługiwał na uwzględnienie również zarzut obrońcy oskarżonego co do rzekomego naruszenia przepisu art. 7 k.p.k. przy ocenie opinii biegłych.

Wbrew bowiem twierdzeniom skarżących wszystkie opinie, zwłaszcza po ich uzupełnieniu, były trafne, a poszczególni biegli w sposób rzetelny i jasny wykazali powody, dla których doszli do zaakceptowanych przez Sąd I instancji wniosków.

Natomiast analiza całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w tym poszczególnych wyjaśnień oskarżonych M. M. (1) i M. K. – wbrew twierdzeniom obrońców oskarżonych – nie podważa wniosków wyrażonych w kwestionowanych przez skarżących opiniach biegłych. Ponadto każdą opinię biegłych ocenia sąd i to sąd decyduje, czy jest ona dla niego zrozumiała i przekonywująca, czy odpowiada na pytania zakreślające jej przedmiot i granice, czy jest wewnętrznie spójna i niesprzeczna, czy nie rodzi wątpliwości co do jej merytorycznej trafności. Jeśli w którejś z powyższych kwestii sąd poweźmie uzasadnione wątpliwości (w szczególności pod wpływem argumentacji stron postępowania) to wówczas sąd decyduje - zgodnie z dyrektywą art. 201 k.p.k. - o wezwaniu tych samych biegłych, skonfrontowaniu biegłych lub o powołaniu innych biegłych (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 17 lutego 2016 r. sygn. II AKa 13/16). Szczególnie, że powołanie nowych biegłych powinno nastąpić jedynie wówczas, gdyby Sąd sam nie był w stanie rozstrzygnąć wątpliwości związanych z niejasną czy niepełną opinią biegłych (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 2014r., sygn. akt WA 1/14). A takich wątpliwości, co do rzetelności i wartości dowodowej kwestionowanej przez skarżących opinii sądowo – lekarskich ani sądowo - psychologicznych, Sąd I instancji nie miał, co zasługuje również na aprobatę Sądu Apelacyjnego. Szczególnie, iż kompleksowa ocena zebranych w sprawie dowodów nie pozwala na racjonalne przyjęcie, iż zeznania pokrzywdzonej K. S., co do przebiegu zdarzenia w nocy z 25/26 maja 2016r. są niewiarygodne lub aby obrażenia ciała stwierdzone u pokrzywdzonych L. M. i K. S. w przedmiotowej sprawie, powstały w okolicznościach innych niż ustalił do Sąd I instancji.

Prawidłowo więc Sąd meriti ocenił opinię biegłego lekarza wraz z opiniami uzupełniającymi, a także opinie sądowo – psychologiczne oraz opinię genetyczną, słusznie nie znajdując racjonalnych powodów do ich zakwestionowania oraz dopuszczania dowodu z kolejnej opinii uzupełniającej lub opinii innych biegłych, co czyni w tej części chybionymi twierdzenia obu obrońców.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Prawidłowość procedowania nie budzi żadnych zastrzeżeń. Nie zachodzą również żadne podstawy do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Brak przesłanek z art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k. oraz art. 454 k.p.k., które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonego orzeczenia. Brak konieczności przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

3.4.

Zarzut obrazy prawa procesowego (dot. oceny pozostałych dowodów) tj. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k.

(pkt 3 i 5 apelacji obrońcy osk. M. K. oraz pkt 2a i b apelacji obrońcy osk. K.K. (1)).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Niezasadne były zarzuty obrońców oskarżonych M. K. i K. K. (1) powiązane z obrazą przepisów proceduralnych, które w istocie zmierzały do zakwestionowania winy i sprawstwa każdego z tych oskarżonych. Wprawdzie obrońcy w swych apelacjach zarzucili zarówno obrazę przepisów postępowania, która miała mieć wpływ na treść wyroku, jak i błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, to w gruncie rzeczy skarżący ci kwestionują prawidłowość poczynionych ustaleń, gdyż ich zdaniem naruszenie wskazanych wyżej przepisów miało doprowadzić do błędności ustaleń faktycznych.

Nie zasługiwały więc na aprobatę zarzuty apelacji obrońców, sugerujące naruszenie przepisów art. 7 k.p.k. oraz art. 5 § 2 k.p.k. poprzez błędną oraz sprzeczną z zasadą obiektywizmu ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Wbrew twierdzeniom każdego z obrońców, Sąd I instancji prawidłowo ustalił istotne okoliczności popełnienia czynów przypisanych poszczególnym oskarżonym, a w pisemnych motywach drobiazgowo i wyczerpująco przeanalizował zebrany w sprawie materiał dowodowy, dokonując trafnej jego oceny, która całkowicie mieści się w rygorach wynikających z art. 7 k.p.k. i jest oceną wszechstronną oraz bezstronną, nie narusza granic swobodnej oceny, jest zgodna z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz nie zawiera błędów faktycznych lub logicznych. Sąd meriti w uzasadnieniu swym szczegółowo wskazał przy tym, na jakich dowodach oparł w tej części swe ustalenia, a także, które dowody i z jakich przyczyn zakwestionował, a wywody przedstawione w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, znajdują pełną aprobatę Sądu ad quem. Zasada wyrażona w art. 410 k.p.k., nakłada bowiem na Sąd obowiązek uwzględnienia przy wyrokowaniu całokształtu tych okoliczności. Sąd ferując wyrok nie może wydać go na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc tych, które tezę oskarżenia potwierdzają, jak i tych, które ją podważają. Dopiero bowiem wszechstronna ocena wszystkich dowodów i wynikających z nich okoliczności może doprowadzić do wykrycia prawdy i poczynienia prawidłowych w tym zakresie ustaleń.

Tak właśnie uczynił w niniejszej sprawie Sąd Okręgowy, co nie tylko umożliwia kontrolę odwoławczą zaskarżonego wyroku, ale też upoważnia do stwierdzenia, iż został on wydany w oparciu o całokształt materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, a przedstawiona w uzasadnieniu orzeczenia ocena dowodów, ma wszechstronny charakter, prowadząc do wykrycia prawdy i poczynienia prawidłowych w tym zakresie ustaleń. Wbrew twierdzeniom skarżących, Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił każdy z dowodów i wcale nie dał bezkrytycznie wiary dowodom wspierającym tezy oskarżenia ( czego skutkiem była częściowa zmiana opisu i kwalifikacji, czy częściowe zakwestionowanie zeznań niektórych świadków jak np. S. Z. czy D. W., a i samej pokrzywdzonej K. S. ), a swoją decyzję przekonująco przedstawił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

W tej sytuacji obszerne i uszczegółowione w zarzutach apelacji argumenty skarżących nie zasługiwały na aprobatę w toku kontroli instancyjnej i stanowiły raczej wyraz polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji wraz z próbą przekonania do własnej, korzystnej dla oskarżonych interpretacji faktów.

Niezasadny był również wskazany przez obrońcę oskarżonego K. K. (1) zarzut naruszenia przepisu art. 5 § 2 k.p.k., albowiem nie przyznanie się oskarżonego do winy - podobnie jak sytuacja odwrotna - stanowi fakt procesowy równoprawny z innymi zgromadzonymi w sprawie dowodami. Podlega zatem jako taki konfrontacji z pozostałymi, a skoro zgromadzone w sprawie dowody przeciwne wskazywały na konieczność uznania wyjaśnień oskarżonych za niewiarygodne, sąd orzekający swoje ustalenia oparł właśnie o dowody pozostające w stosunku do relacji poszczególnych oskarżonych w opozycji. Nie uchybił Sąd Okręgowy tym samym regule wynikającej z treści art. 5 § 1 i 2 k.p.k., albowiem zasady domniemania niewinności oraz rozstrzygania wątpliwości na korzyść oskarżonego znajdują zastosowanie w procesie jedynie dopóty, dopóki poddane kompleksowej ocenie dowody nie pozwalają na sformułowanie ostatecznego wniosku o nie budzącej wątpliwości winie i sprawstwie.

Wniosek

Wniosek o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych albo o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Postępowanie dowodowe zostało bowiem przeprowadzone przez Sąd Okręgowy w sposób skrupulatny i prawidłowy, a zebrany materiał dowodowy uznać należy za pełny i wyczerpujący. W ocenie Sądu Apelacyjnego, rzetelnie zebrany w sprawie przez Sąd I instancji materiał dowodowy jest kompletny i uprawniał do wydania decyzji merytorycznej, albowiem w sposób wystarczający Sąd ten wyjaśnił wszystkie istotne okoliczności sprawy, co przeczy sugestii obrońcy oskarżonych o naruszeniu przepisów proceduralnych. Stąd też nie było konieczności uzupełnienia zebranego materiału dowodowego o wnioskowane przez strony czynności np. w postaci odczytania protokołu przesłuchania świadka z innego postępowania, które miałyby charakter jedynie poboczny.

Chybiony jest również zarzut wszystkich obrońców, że Sąd I instancji ustalił winę i sprawstwo każdego z oskarżonych na podstawie domniemania, a nie wnioskowania w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowody, albowiem Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy, wystarczający, a przede wszystkim przekonujący wykazał powody, dla których był uprawniony do wydania wyroku skazującego wobec wszystkich tych oskarżonych.

Nie zachodzą również żadne podstawy do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Brak przesłanek z art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k. oraz art. 454 k.p.k., które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonego orzeczenia. Brak konieczności przeprowadzenia na nowo przewodu w całości.

3.5.

Zarzut obrazy prawa materialnego

tj. art. 280 § 1 k.k.

(pkt 4 apelacji obrońcy osk. K.K. (1))

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut obrońcy oskarżonego K. K. (1) sugerujący rzekomą obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 280 § 1 k.k. podniesiony w apelacji. Odnosząc się do tego zarzutu apelacyjnego wskazać należy, iż obraza przepisów prawa materialnego (art. 438 pkt 1 k.p.k.) polega na błędnym zastosowaniu lub niezastosowaniu przepisu prawa materialnego, gdy są to przepisy o charakterze stanowczym, tzn. nakazujące lub zakazujące stosowania przepisów prawa materialnego. Natomiast z treści uzasadnienia apelacji (str. 16) wynika, że obrońca kwestionuje w istocie prawidłowość poczynionych ustaleń faktycznych, ale te w całości zasługują na aprobatę sądu odwoławczego.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego K.K. (1) od czynu popełnionego na szkodę L. M..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd I instancji prawidłowo ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy. Prawidłowo zakwalifikował też czyny przypisane oskarżonym, a swoją decyzję wystarczająco uzasadnił. Nie doszło więc do obrazy prawa materialnego w zakresie czynów przypisanych każdemu z tych oskarżonych. Dotyczy to zarówno podstawy prawnej skazania oraz podstawy prawnej wymiaru kary.

Nie miał racji obrońca zarzucając obrazę przepisów prawa materialnego, stanowiących podstawę prawną skazania poszczególnych sprawców za czyny przypisane w odpowiednich punktach wyroku Sądu I instancji, gdyż Sąd odwoławczy w całości aprobuje w tej części stanowisko wyrażone w zaskarżonym wyroku.

3.6.

Zarzut rażącej niewspółmierności kary poprzez nieuwzględnienie faktu wyeliminowania art. 275 § 1 k.k. wobec oskarżonego M. K.

(pkt 2 apelacji obrońcy osk. M. K.)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Chybiony był zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego M. K. o rzekomej rażącej surowości orzeczonej kary jednostkowej pozbawienia wolności za czyn przypisany mu w pkt 1 zaskarżonego wyroku poprzez nieuwzględnienie, iż przy ponownym rozpoznaniu sprawy czyn ten nie został zakwalifikowany z uwzględnieniem przepisu art. 275 § 1 k.k., tak jak wynikało to z poprzedniego wyroku, który został uchylony przez sąd II instancji. W realiach niniejszej sprawy, uwzględniając prawidłowe ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji, fakt, że w podstawie prawnej skazania nie przyjęto kumulatywnej kwalifikacji prawnej czynu z uwzględnieniem przepisu art. 275 § 1 k.k., nie miał istotnego wpływu na wymiar kary, która została orzeczona na podstawie art. 280 § 2 k.k., tak samo zresztą jak w poprzednim, uchylonym wyroku Sądu I instancji. Należało bowiem mieć w polu widzenia proporcjonalność pomiędzy wyeliminowanym z opisu czynu przypisanego oskarżonemu M. K. faktem związanym z kradzieżą dowodu osobistego pokrzywdzonej, a istotą i okolicznościami przypisanego mu w pkt 1 przestępstwa.

Wniosek

Wniosek o zmianę wyroku poprzez złagodzenie kary za czyn przypisany osk. M. K. w pkt 1.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Okręgowy wymierzając oskarżonemu M. K. karę za czyn przypisany w pkt 1, prawidłowo uwzględnił wszystkie okoliczności mające wpływ na jej wymiar zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 53 k.k., czemu dał wyraz w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, co również znalazło pełną aprobatę Sądu Apelacyjnego.

3.7.

Zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 85a k.k. i 86 § 1 k.k. w zw. z art. 6 k.p.k. co do kary łącznej

(pkt 9 apelacji obrońcy osk. M. K.)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uwagi na reformatoryjny charakter orzeczenia Sądu odwoławczego, związany z częściowym uniewinnieniem oskarżonych od jednego z zarzucanych im czynów, a także orzeczenia wobec oskarżonych nowych kar łącznych w niższym rozmiarze niż wynikało to z treści zaskarżonego wyroku, zarzut ten stał się nieaktualny.

Ponadto wobec M. K. zachodzi obecnie podstawa do wydania wyroku łącznego, w którym na nowo zostanie ukształtowana kara łączna z uwzględnieniem kary za czyn, który był objęty poprzednim wyrokiem w części, która uprzednio została utrzymana w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 29 października 2018r. sygn. II AKa 276/18.

Wniosek

Wniosek o złagodzenie kary łącznej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Pomimo, że wniosek o złagodzenie kary okazał się skuteczny, to jednak nastąpiło to nie z tych powodów, które zostały wskazane w apelacji skarżącego,

3.8.

Zarzut obrazy prawa procesowego tj. art. 443 k.p.k.

(pkt 5 apelacji obrońcy osk. K.K. (1))

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uwagi na reformatoryjny charakter orzeczenia Sądu odwoławczego, związany z częściowym uniewinnieniem oskarżonych od jednego z zarzucanych im czynów, a także orzeczenia wobec oskarżonych nowych kar łącznych w niższym rozmiarze niż wynikało to z treści zaskarżonego wyroku, zarzut ten stał się nieaktualny.

Ponadto wobec K. K. (1) zachodzi obecnie podstawa do wydania wyroku łącznego, w którym na nowo zostanie ukształtowana kara łączna z uwzględnieniem kary za czyn, który był objęty poprzednim wyrokiem w części, która uprzednio została utrzymana w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 29 października 2018r. sygn. II AKa 276/18.

Wniosek

Wniosek o złagodzenie kary łącznej wobec K. K. (1).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Pomimo, że wniosek o złagodzenie kary okazał się skuteczny, to jednak nastąpiło to nie z tych powodów, które zostały wskazane w apelacji skarżącego .

3.9.

Zarzuty dotyczące czynu przypisanego w pkt 3 zaskarżonego wyroku (art. 288 § 1 k.k.)

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych

(pkt 9 obrońcy osk. M.M. (1) i pkt 1c obrońcy osk. K.K. (1))

Zarzut obrazy prawa procesowego tj. art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k.

(pkt 7 apelacji obrońcy osk. M. K. oraz pkt 2c apelacji obrońcy osk. K.K. (1))

Zarzut rażącej niewspółmierności kary

(pkt 8 apelacji obrońcy osk. M. K.)

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Pomimo odmiennie sformułowanych i opartych o różne podstawy odwoławcze zarzutów, rację mieli obrońcy wszystkich trzech oskarżonych w zakresie czynu przypisanego oskarżonym w pkt 3 zaskarżonego wyroku.

Wprawdzie postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone przez Sąd I instancji rzetelnie i zgromadzono wszystkie dostępne sądowi dowody, to w ocenie Sądu Apelacyjnego, mimo prawidłowych ustaleń, że wszyscy oskarżeni przebywali w pobliżu miejsca uszkodzenia samochodu pokrzywdzonego i to w czasie, gdy do tego uszkodzenia doszło, to jednak brak jest wystarczających podstaw do przypisania sprawstwa wszystkim trzem oskarżonym, a to z powodu uzasadnionych i niedających się usunąć wątpliwości co do sprawstwa każdego z nich. Wprawdzie Sąd I instancji nie naprowadził na te wątpliwości, ale też przemilczał w pisemnych motywach uzasadnienia, dlaczego przyjął, że to wszyscy trzej sprawcy dokonali tego czynu, albo że wszyscy trzej zdarzenie to obejmowali swoją świadomością i zamiarem. Szczególnie, że już co do czynności polegających na doprowadzeniu pokrzywdzonej do obcowania płciowego, Sąd Okręgowy przyjął przecież eksces jednego ze sprawców, a więc i w tym drugim przypadku nie był on niemożliwy. Natomiast, o ile udział i rola każdego z oskarżonych w czynach popełnionych na szkodę K. S. i L. M. mogła być ustalona już chociażby na podstawie zeznań samych pokrzywdzonych, które to dowody Sąd I instancji ocenił w konfrontacji z całością zgromadzonego materiału dowodowego, o tyle samego momentu uszkodzenia samochodu nie widział ani pokrzywdzony D. W., ani też pozostali świadkowie. A sama zbieżność czasowa obecności oskarżonych w pobliżu miejsca, gdzie doszło do uszkodzenia pojazdu, nie jest wystarczająca do przyjęcia współsprawstwa wobec wszystkich oskarżonych, a nie zdołano także ustalić, który z nich, albo którzy, dokonali uszkodzeń. Nie można też wykluczyć sytuacji, że uszkodzenia pojazdu dokonał np. ostatni ze sprawców wychodzących z dou L. M. (bez względu na to, kto nim był), a idący wcześniej tego nawet nie zauważyli. O ile bowiem do zdarzeń w domu L. M., na różnych etapach postępowania oskarżeni częściowo się przyznali, o tyle o uszkodzeniu samochodu żaden z nich na żadnym etapie procesu nigdy nie wspominał.

Wprawdzie współsprawca działający w ramach animus auctoris nie musi bezpośrednio realizować czynności czasownikowej danego typu czynu, nie mniej jednak musi sam wykonać określoną czynność, która stanowi istotny wkład w realizację tego czynu, a więc taką, która pozwala hipotetycznie przyjąć, że przez odstąpienie współdziałającego, czyn w ogóle nie byłby popełniony lub popełniony w inny sposób. Tym samym przy ocenie współsprawstwa, nacisk położyć należy na charakterze przestępczego porozumienia, jego związku z planem i podziałem ról oraz istotności działania z punktu widzenia skutecznej realizacji wspólnego zamiaru.

Podstawowymi elementami współsprawstwa są wspólne wykonanie znamion czynu zabronionego oraz zachodzące między współsprawcami porozumienie. Termin „wspólnie” ma charakter przedmiotowy i opisuje sytuacje, gdy do realizacji znamion czynu zabronionego dochodzi przez dopełniające się zachowania poszczególnych osób. Drugim z elementów konstruujących współsprawstwo jest porozumienie, które charakteryzuje się akceptacją wspólnej realizacji znamion typu czynu zabronionego. Może mieć ono charakter sformalizowany bądź jedynie dorozumiany, wymagający jedynie świadomości wspólnego działania występującej u współsprawców. Porozumienie może poprzedzać popełnienie czynu zabronionego, ale także może występować już w trakcie realizacji znamion typu, gdy do realizującego znamiona typu czynu zabronionego sprawcy dołącza inna osoba. Dopiero z momentem przystąpienia do porozumienia lub zawarcia porozumienia zachowania osób w nim uczestniczących można potraktować jako współsprawstwo. Nie ma więc możliwości pociągnięcia do odpowiedzialności karnej za zachowania pozostałych współsprawców podjęte przed przystąpieniem do porozumienia i rozpoczęciem wspólnej realizacji znamion typu czynu zabronionego. Poza porozumieniem dodatkowym warunkiem współsprawstwa, pozwalającym w szczególności na odróżnienie go od pomocnictwa, jest tzw. animus auctoris, a więc postrzeganie czynu popełnianego wspólnie z innymi osobami jako własnego - współsprawca musi odczytywać całość działań objętych porozumieniem jako własne, a nie cudze przedsięwzięcie”.

Natomiast w niniejszej sprawie, skoro brak jest wystarczających podstaw do przyjęcia, iż pomiędzy wszystkimi oskarżonymi istniało porozumienie, co do uszkodzenia samochodu należącego do D. W. i K. K. (2), a także, że zachowanie każdego z nich stanowiło istotny element wspólnego działania i dopełniło działanie pozostałych osób oraz, że każdy z nich miał w ogóle wiedzę na temat uszkodzenia samochodu, należało uniewinnić wszystkich oskarżonych od popełnienia czynu z art. 288 § 1 k.k., z uwagi na niedające się usunąć wątpliwości, co do sprawstwa wszystkich oskarżonych. Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje też wystarczających podstaw do przypisania tego czynu jednemu lub dwóm sprawcom, albowiem nie ma możliwości ustalenia, który lub którzy z nich przestępstwa tego się dopuścili. Zresztą Sąd I instancji tej okoliczności również nie ustalił, ograniczając się w istocie rzeczy do bardzo rzetelnego ustalenia rodzaju uszkodzeń powstałych w tym pojeździe oraz wyliczenia wysokości szkody. Nie zmienia to jednak faktu, iż Sąd I instancji nie odniósł się w żaden sposób do przyczyn przypisania tego przestępstwa wszystkim trzem oskarżonym. Natomiast niewątpliwa obecność wszystkich trzech oskarżonych w pobliżu miejsca, gdzie doszło do uszkodzenia samochodu marki (...) i to w czasie, gdy do tego uszkodzenia doszło, nie jest jeszcze równoznaczna z możliwością przypisania sprawstwa za ten czyn wszystkim trzem oskarżonym, w sytuacji gdy nie można wykluczyć, iż czyn ten stanowił eksces jednego lub dwóch sprawców, a nadto nie można wykluczyć, iż pomiędzy oskarżonymi brak było porozumienia w tym zakresie, a jeden lub dwóch z nich mogło nawet samego uszkodzenia nie widzieć, lub też nie godzić się na nie.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie wszystkich oskarżonych od popełnienia czynu z art. 288 § 1 k.k.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ze wskazanych powyżej względów, zgodnie z regułą wynikającą z art. 5 § 2 k.p.k. należało uniewinnić wszystkich oskarżonych od popełnienia czynu przypisanego im w pkt 3 zaskarżonego wyroku, a zarzuty podniesione w tym zakresie przez skarżących okazały się skuteczne.

3.10.

Zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 29 ustawy Prawo adwokaturze co do wysokości zasądzonych kosztów obrony z urzędu

(pkt 10 apelacji obrońcy osk. M. K., pkt 3 apelacji obrońcy osk. K.K. (1)oraz pkt 15 apelacji obrońcy osk. M.M. (1))

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie były zasadne zarzuty obrońców oskarżonych, w zakresie, w jakim kwestionowali oni kwotę przyznanego wynagrodzenia za obronę z urzędu w wysokości stawki minimalnej, albowiem przedmiot niniejszego postępowania sądowego, obejmujący tak naprawdę tylko jedno historycznie zdarzenie, mające miejsce w nocy 25/26.05.2016r. w C., w którym brało udział 3 oskarżonych, nie dało podstaw do uznania, iż sprawa była szczególne zawiła. Obszerność zebranego w sprawie materiału dowodowego wynikała natomiast z dwukrotnego rozpoznania sprawy przez Sąd I instancji i aktywności procesowej stron, co nie wpływało w istotny sposób na trudność lub czasochłonność czynności obrończych. Natomiast wielość terminów została uwzględniona w łącznej kwocie zasądzonego wynagrodzenia.

Wniosek

Wniosek o zmianę wyroku i zasądzenie wyższego wynagrodzenia z tytułu udzielonej obrony z urzędu, przy uwzględnieniu 150% stawki minimalnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów obrońców, bez względu na rodzaj podniesionego zarzutu, spowodowała, iż brak było podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w postulowanym przez skarżących kierunku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

W zakresie nie objętym zmianami wyszczególnionymi w pkt 1 wyroku Sądu odwoławczego, zaskarżony wyrok w części dotyczącej oskarżonych w całości został utrzymany w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zdecydowana większość zarzutów skarżących okazała się niezasadna z przyczyn wskazanych w części 3 uzasadnienia i z tego powodu nie mogły być one uwzględnione. Prawidłowość przeprowadzonego postępowania dowodowego, właściwa ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz zasadność doboru rodzaju i wysokość orzeczonych kar jednostkowych, przemawiała za utrzymaniem ( z wyjątkiem ustalenia wysokości kary wymierzonej K. K. (1) w pkt 1 zaskarżonego wyroku) w mocy zaskarżonego wyroku w części dotyczącej czynów przypisanych oskarżonym w pkt 1 i 2.

Sąd Okręgowy wymierzając kary jednostkowe poszczególnym oskarżonym ( z wyjątkiem kary wymierzonej K. K. (1) za czyn przypisany w pkt 1), prawidłowo uwzględnił wobec każdego z nich odrębnie wszystkie okoliczności mające wpływ na jej wymiar, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 53 k.k., czemu dał wyraz w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, co również znalazło pełną aprobatę Sądu Apelacyjnego i zbędne jest powielanie tych argumentów.

Wymierzając karę łączną wobec oskarżonych, Sąd Okręgowy również prawidłowo rozważył okoliczności przemawiające za korzystnym ukształtowaniem kary łącznej przy zastosowaniu zasady asperacji.

Sąd Apelacyjny uznał więc, iż tak określone przez Sąd I instancji wobec oskarżonych kary za poszczególne przestępstwa ( z wyjątkiem kary wymierzonej K. K. (1) za czyn przypisany w pkt 1), są adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości czynów, a także winy oraz roli w przestępstwie każdego z oskarżonych i spełnią cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do tych oskarżonych, a także w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Żadna z kar wymierzonych M. M. (1), K. K. (1) i M. K. nie jest nadmiernie surowa.

W tej sytuacji, prawidłowość poczynionych ustaleń faktycznych oraz dokonanych na ich podstawie ocen, a także orzeczenie w zakresie okoliczności mających wpływ na rodzaj i wysokość orzeczonych kar, nie dała podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku przez Sąd odwoławczy. Nie zachodzą również żadne podstawy do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Brak przesłanek z art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k. oraz art. 454 k.p.k., które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonego orzeczenia.

Przy tej okazji, należy w tym miejscu przypomnieć, iż stopień szczegółowości rozważań Sądu odwoławczego uzależniony jest od jakości oceny dokonanej przez Sąd I instancji. Jeżeli ta ocena jest wszechstronna, pełna, logiczna i wsparta zasadami doświadczenia życiowego, a więc odpowiada w pełni wymogom nałożonym przez reguły z art. 7 k.p.k., to wówczas Sąd odwoławczy zwolniony jest od drobiazgowego odnoszenia się do zarzutów apelacji, kwestionujących w rzeczywistości taką ocenę. Z tych przyczyn Sąd Apelacyjny uznał za wystarczające wskazanie głównych powodów niepodzielenia zarzutów apelacji obrońców oskarżonych, odsyłając do szczegółów uzasadnienia wyroku Sądu I instancji. Jakkolwiek jest rzeczą oczywistą, iż na Sądzie odwoławczym ciąży obowiązek rozpoznania wszystkich wniosków i zarzutów wskazanych w środku odwoławczym, nie oznacza to jednak bezwzględnego wymogu szczegółowego umotywowania każdego argumentu, albowiem w niniejszej sprawie Sąd odwoławczy podziela w pełni dokonaną przez Sąd meriti ocenę dowodów, w związku z czym szczegółowe odnoszenie się w uzasadnieniu swojego wyroku do zarzutów apelacji, byłoby jedynie zbędnym powtórzeniem argumentacji tego sądu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 lipca 2014r. sygn. II KK 180/14, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 2009 r. sygn. III KK 381/08 oraz postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 10 października 2007 r., sygn. III KK 120/07 z dnia 2 sierpnia 2006 r., sygn. II KK 238/05). Skoro w przedmiotowej sprawie Sąd I instancji sporządził uzasadnienie swego wyroku w taki sposób, iż w pełni odpowiada wymogom z art. 424 § 1 k.p.k., nadto zawiera ono pełną i rzetelną ocenę całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, to Sąd Apelacyjny nie ma potrzeby jeszcze bardziej szczegółowego, niż to uczynił, odnoszenia się do poszczególnych zarzutów apelacji.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zaskarżony wyrok należało zmienić w zakresie wskazanym w pkt 1 wyroku Sądu Apelacyjnego tj.:

1.  punkcie 1 obniżono karę wymierzoną oskarżonemu K. K. (1)
z 8 do 6 lat pozbawienia wolności;

2.  w punkcie 3 uniewinniono wszystkich oskarżonych od popełnienia czynu
z art. 288 § 1 k.k.;

3.  uchylono punkty 4 i 5 o karach łącznych i zaliczeniu na ich poczet okresów rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonych;

4.  orzeczono wobec każdego z oskarżonych nowe kary łączne w wymiarze:

-

8 lat pozbawienia wolności wobec oskarżonego M. M. (1),

-

8 lat i 2 miesiące pozbawienia wolności wobec oskarżonego K. K. (1),

-

5 lat pozbawienia wolności wobec oskarżonego M. K.;

5.  na poczet nowych kar łącznych zaliczono każdemu z oskarżonych odpowiednie okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie i tak:

-

osk. M. M. (1) okres od 20.09.2016r. godz. 19.40 do 20.08.2018r. godz. 19.40 oraz od 24.08.2018r. godz. 19.40 do 31.01.2022r.;

-

osk. M. K. okres od 7.10.2020r. godz. 17.20 do 31.01.2022r.;

-

osk. K. K. (1) okres od 28.03.2021r. godz. 10.40 do 31.01.2022r.

Zwięźle o powodach zmiany

Ad. 1

Konieczność obniżenia kary wymierzonej przez Sąd I instancji K. K. (1) za czyn przypisany w pkt 1, była spowodowana omyłkowym - jak wynikałoby to z analizy pisemnych motywów zaskarżonego wyroku - pominięciem przez Sąd I instancji przepisu art. 197 § 1 k.k. w przyjętej wobec tego oskarżonego kwalifikacji prawnej czynu przypisanego mu w pkt 1 zaskarżonego wyroku. Pomimo bowiem prawidłowych ustaleń faktycznych i treści pisemnego uzasadnienia (str. 23 - 24), w którym Sąd wykazywał, w jaki sposób K. K. (1), bez udziału pozostałych oskarżonych, zrealizował znamiona przewidziane w przepisie art. 197 § 1 k.k., nie odzwierciedlił tych ustaleń w przyjętej podstawie prawnej skazania tego oskarżonego.

W tej sytuacji, prawidłowo przyjęty w opisie czynu eksces K. K. (1), ale nie znajdujący swego odzwierciedlenia w podstawie prawnej skazania, skutkował jedynie możliwością uwzględnienia tej okoliczności, jako wpływającej na wyższy stopień społecznej szkodliwości czynu niż w przypadku pozostałych oskarżonych, ale nie uprawniało to do wymierzenia K. K. (1) istotnie surowszej od pozostałych współsprawców kary, skoro nie przyjęto kumulatywnej kwalifikacji z art. 197 § 1 k.k., a brak było w tym zakresie apelacji prokuratora na niekorzyść tego oskarżonego.

Ad. 2

Konieczność uniewinnienia wszystkich oskarżonych od popełnienia czynu z art. 288 § 1 k.k. przypisanego im pierwotnie nieprawomocnym wyrokiem, wynikała z zastosowania zasady wynikającej z przepisu art. 5 § 2 k.p.k., z powodów wskazanych wyżej w sekcji 3.9.

Ad. 3

Częściowe uniewinnienie wszystkich oskarżonych oraz złagodzenie kary jednostkowej K. K. (1) skutkowało uchyleniem orzeczenia o karach łącznych, a także o zaliczeniu na ich poczet okresów rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie.

Ad. 4

Biorąc pod uwagę i aprobując wszystkie okoliczności mające wpływ na wymiar kary łącznej wskazane przez Sąd I instancji, a nadto uwzględniając złagodzenie kary wymierzonej oskarżonemu K. K. (1), Sąd Apelacyjny stosując zasadę asperacji, orzekł wobec każdego z oskarżonych nowe kary łączne tj.

- 8 lat pozbawienia wolności wobec oskarżonego M. M. (1),

- 8 lat i 2 miesiące pozbawienia wolności wobec oskarżonego K. K. (1),

- 5 lat pozbawienia wolności wobec oskarżonego M. K..

Kierując się przy tym zasadami orzekania kary łącznej obowiązującymi do dnia 23 czerwca 2020r., Sąd odwoławczy wziął pod uwagę cele w zakresie indywidualnej prewencji, jakie kara łączna winna osiągnąć względem każdego z oskarżonych z osobna, jak również wzgląd na potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, które mają pierwszorzędne znaczenie przy wymiarze kary łącznej. Sąd Apelacyjny uznał więc, iż wymierzone M. M. (1), K. K. (1) i M. K. w postępowaniu odwoławczym kary łączne, ukształtowane na zasadzie asperacji, odpowiadają realiom niniejszej sprawy i mieszczą się w kryteriach wymiaru kary łącznej. Sąd II instancji rozważył przy tym zarówno związek przedmiotowy jak i czasowy, jaki zaistniał w odniesieniu do poszczególnych czynów, których sprawstwo i winę przypisano każdemu z tych oskarżonych wymierzając kary jednostkowe. Uwzględniono również, że obu przypisanych przestępstw wszyscy trzej oskarżeni dopuścili się na szkodę dwojga różnych pokrzywdzonych, sposób działania oskarżonych i rodzaj naruszonego przez nich dobra prawnego. Jednocześnie Sąd odwoławczy uznał, iż kary łączne w tej wysokości są sprawiedliwe i z pewnością nie są rażąco surowe co do któregokolwiek z oskarżonych.

Ad. 5

Jednocześnie na poczet nowych kar łącznych zaliczono poszczególnym oskarżonym okresy ich rzeczywistego pozbawienia wolności w niniejszej sprawie, w oparciu o aktualne informacje wynikające z systemu NOE-SAD.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 3

Orzekając w przedmiocie kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, Sąd Apelacyjny zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońców tj. adw. A. B., adw. T. K. i adw. M. M. (2) kwoty po 1.328,40 zł, na którą składają się kwoty po 1.080,- złotych tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu udzielonej odpowiednio oskarżonym M. M. (1), M. K. i K. K. (1) w postępowaniu odwoławczym oraz kwoty po 248,40 zł tytułem zwrotu podatku VAT. Podstawą przyznania obrońcom wynagrodzenia za udzieloną pomoc prawną w postępowaniu odwoławczym, która nie została opłacona, był przepis art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2015 r. poz. 615 j.t. z późn. zm.). Wysokość wynagrodzenia adwokackiego, w tym co do zwrotu podatku VAT, ustalono w oparciu o § 17 ust. 2 pkt 5 oraz § 4 ust. 1-3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.2019.18 j.t.).

Jednocześnie z tych samych przyczyn, które wskazano wyżej w sekcji 3 niniejszego uzasadnienia, brak było podstaw do zasądzenia na rzecz któregokolwiek z tych obrońców wynagrodzenia za postępowanie odwoławcze w wysokości wyższej niż w stawce minimalnej.

pkt 4

Natomiast na mocy art. 624 § 1 k.p.k. wszystkich oskarżonych z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, mając na uwadze sytuację materialną każdego z nich, a także rozmiar orzeczonych wobec poszczególnych oskarżonych kar pozbawienia wolności.

7.  PODPIS

SSA Rafał Doros SSA Grzegorz Wątroba SSA Marcin Ciepiela

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

M. M. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok skazujący w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

M. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok skazujący w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☐

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

K. K. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok skazujący w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☐

zmiana