Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 kwietnia 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący	SSA Wojciech Bzibziak (spr.)
Sędziowie	SSA Gabriela Pietrzyk - Cyrbus SSA Witold Nowakowski
Protokolant	Michał Eksterowicz

po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2016r. w Katowicach

sprawy z odwołania H. S. (H. S. )

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji ubezpieczonej H. S.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach

z dnia 6 maja 2015r. sygn. akt XI U 499/15

oddala apelację.

/-/ SSA G. Pietrzyk-Cyrbus /-/ SSA W. Bzibziak /-/ SSA W. Nowakowski

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt III AUa 1347/15

UZASADNIENIE

Decyzjami z 24 kwietnia 2013r. i z 12 grudnia 2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił przyznania ubezpieczonej H. S. prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych, ponieważ uznał, że
nie posiada ona wymaganych 15 lat takiej pracy. Za pracę w warunkach szczególnych uznano okres zatrudnienia od 1 grudnia 1983r. do 31 grudnia 1998r. z wyłączeniem okresów pobierania zasiłków chorobowych.

Kolejną decyzją z 29 stycznia 2015r. organ rentowy odmówił ponownego ustalenia prawa do emerytury, bowiem H. S. do wniosku z 26 stycznia 2015r. nie dołączyła żadnych nowych dowodów mających wpływ na zmianę poprzedniej decyzji.

W odwołaniu od tych decyzji ubezpieczona domagała się ich zmiany i przyznania prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych po zaliczeniu okresów pobierania zasiłku chorobowego.

Organ rentowy wniósł o odrzucenie odwołań od decyzji z 24 kwietnia 2013r.
i z 12 grudnia 2014r., jako złożonych po terminie oraz o oddalenie odwołania od decyzji z
29 stycznia 2015r. podając okoliczności w nich wskazane.

Wyrokiem z dnia 6 maja 2015r., sygn. akt XI U 499/15 Sąd Okręgowy – Sąd
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach odrzucił odwołania H. S. od decyzji z 24 kwietnia 2013r. i z 12 grudnia 2014r. oraz oddalił jej odwołanie od decyzji z
29 stycznia 2015r.

Na podstawie akt rentowych ustalił Sąd, że ubezpieczona ur. (...), była zatrudniona od 3 lipca 1980r. do 8 czerwca 2012r. w (...) S.A. w K.. W okresie od 1 grudnia 1983r. do 30 listopada 2005r. pracowała stale i
w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku maszynisty pomp, a od 1 grudnia 2005r. do
31 grudnia 2008r. na stanowisku maszynisty pomp-operatora filtrów, wykonując pracę w szczególnych warunkach określoną w wykazie A dziale IX poz. 2 (oczyszczanie ścieków
i filtrów otwartych) załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r.
Na dzień 31 grudnia 1998r. wykazała 22 lata, 4 miesiące i 23 dni okresów składkowych
i nieskładkowych.

W okresach od 1 kwietnia 1993r. do 5 września 1993r., od 9 września 1994r. do 15 listopada 1994r. oraz od 23 października 1995r. do 25 października 1995r. (łącznie przez 7 miesięcy
i 15 dni) odwołująca się pobierała zasiłek chorobowy.

Ustalił nadto Sąd, że w dniu 16 kwietnia 2013r. ubezpieczona złożyła wniosek o przyznanie prawa do emerytury, który został załatwiony odmownie decyzją z 24 kwietnia 2013r.
ZUS uznał, że H. S. nie udowodniła 15 lat pracy w warunkach szczególnych
i nie osiągnęła wymaganego wieku. Ubezpieczona nie odwołała się od tej decyzji. W dniu
3 grudnia 2014r. odwołująca się złożyła kolejny wniosek o emeryturę, który również został załatwiony odmownie decyzją z 12 grudnia 2014r. Organ rentowy przyjął, że nie wykazała ona 15 lat pracy warunkach szczególnych. H. S. nie odwołała się w terminie także od tej decyzji.

Z następnym wnioskiem o emeryturę odwołująca się wystąpiła w dniu 26 stycznia 2015r. ZUS decyzją z 29 stycznia 2015r. odmówił ponownego ustalenia prawa do emerytury, podnosząc, że ubezpieczona po uprawomocnieniu się decyzji nie złożyła nowych dowodów, ani nie ujawniła nowych okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczenia.

H. S. podała, że nie odwołała się w terminie od decyzji z 25 kwietnia 2013r.
i z 12 grudnia 2014r., gdyż otrzymała informację, że nie wygra sprawy.

Odwołania od wszystkich trzech decyzji ubezpieczona złożyła w organie rentowym w dniu
16 lutego 2015r.

Za sporne uznał Sąd, czy odwołująca się mogła skutecznie dochodzić prawa do świadczenia po uprawomocnieniu się decyzji odmawiającej prawa do wcześniejszej emerytury.

Przechodząc do rozważań prawnych Sąd Okręgowy w Katowicach przytoczył treść art. 114 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i wskazał, że warunkiem ponownego ustalenia prawa do świadczeń przed sądem ubezpieczeń społecznych jest powołanie nowych dowodów lub wskazanie okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji, które mogą mieć wpływ na istnienie tego prawa. Postępowanie o ponowne ustalenie prawa do świadczeń może więc zostać wszczęte tylko
w dwóch przypadkach:

1)  przedłożenia nowych dowodów, czyli dowodów, którymi organ rentowy nie dysponował w poprzednim postępowaniu;

2)  ujawnienia okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji, a nieuwzględnionych przez organ rentowy.

Wskazał Sąd, że nie jest przy tym istotne, czy ZUS nie dysponował takimi dowodami lub
nie uwzględnił tych okoliczności z własnego zaniedbania, czy też z winy strony.

Zdaniem Sądu I instancji ubezpieczona składając wniosek o świadczenie w dniu 26 stycznia 2015r., po uprawomocnieniu się decyzji z 12 grudnia 2014r., nie przedłożyła żadnych nowych dowodów, ani nie podniosła nowych okoliczności, które nie byłyby znane organowi rentowemu przy wydaniu decyzji z 12 grudnia 2014r. ZUS nie miał więc obowiązku dokonania ponownej merytorycznej oceny prawa H. S. do emerytury.

W tej kwestii przytoczył Sąd wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 2014r., sygn.
III UK 150/13 (LEX nr 1458793), zgodnie z którym organ rentowy nie ma podstaw
do ponownego ustalenia emerytury, jeśli zainteresowany nie przedstawi dokumentów lub okoliczności zmieniających jego sytuację. Dotyczy to także wcześniejszych świadczeń
z tytułu pracy w szczególnych warunkach.

Odnośnie odwołań od decyzji z 25 kwietnia 2013r. i z 12 grudnia 2014r. uznał Sąd, że zostały one wniesione po terminie określonym w art. 477 ⁹ § 1 kpc.

W konsekwencji na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 kpc Sąd Okręgowy w Katowicach oddalił odwołanie H. S. od decyzji z 29 stycznia 2015r., a na podstawie art. 477 ⁹ § 3 kpc odrzucił jej odwołania od pozostałych dwóch decyzji.

Powyższy wyrok zaskarżyła ubezpieczona domagając się jego zmiany i
uwzględnienia odwołania.

Podała, że składając ponownie w dniu 26 stycznia 2015r. wniosek o przyznanie emerytury wniosła o zaliczenie do pracy w szczególnych warunkach okresów zwolnień lekarskich przypadających w trakcie trwania zatrudnienia. ZUS uznał jednak, że posiada jedynie 14 lat,
5 miesięcy i 16 dni okresów pracy w szczególnych warunkach. Odmówił bowiem zaliczenia pobierania zasiłków chorobowych przez 7 miesięcy i 15 dni.

Przyznała, że decyzja z 29 stycznia 2015r. zawierała pouczenie o możliwości odwołania
do Sądu.

Skarżąca podniosła, że ZUS wydał nową decyzję, nie podtrzymując wcześniejszych prawomocnych decyzji. W decyzji z 29 stycznia 2015r. organ rentowy odmówił jej zaliczenia okresów pobierania zasiłków chorobowych do pracy w szczególnych warunkach.

Stanowisko to nie uwzględnia utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego w tej kwestii.

Ubezpieczona stwierdziła także, że od kwietnia 2013r. do stycznia 2015r. kilkakrotnie kontaktowała się z ZUS w przekonaniu, że po wielu latach pracy w szczególnych warunkach nabyła prawo do wcześniejszej emerytury. Informacje uzyskane w organie rentowym były jednak inne niż publikacje prasowe w tym zakresie.

Nie zaskarżyła pierwszej decyzji licząc na pozytywną decyzję ZUS.

Zdaniem skarżącej odmowa zaliczenia zasiłku chorobowego do pracy w szczególnych warunkach może stanowić nową okoliczność, mającą wpływ na prawo do świadczenia.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

apelacja nie jest zasadna.

Spór w rozstrzyganej sprawie dotyczył zasadności odmowy ponownego ustalenia przez organ rentowy ubezpieczonej H. S. prawa do emerytury na podstawie art. 114
ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2015, poz.748 ze zm.); tego bowiem dotyczyła decyzja
z 29 stycznia 2015r.

Zgodnie z tym przepisem prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

Przy bezspornych okolicznościach faktycznych sprawy, Sąd Okręgowy w Katowicach prawidłowo uznał (odwołując się do orzecznictwa Sądu Najwyższego), że brak było podstaw do ponownego ustalenia prawa skarżącej do emerytury w oparciu o art. 184 w związku z
art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Trafnie wskazał Sąd I instancji, że po uprawomocnieniu się decyzji z 12 grudnia 2014r. H. S. składając kolejny wniosek o emeryturę nie przedstawiła żadnych nowych dowodów i nie wskazała okoliczności przed wydaniem tej decyzji, które miałyby wpływ
na prawo do świadczenia.

Wbrew stanowisku skarżącej za taką okoliczność nie można uznać żądania uwzględnienia przez ZUS do pracy w warunkach szczególnych okresów pobierania przez nią zasiłków chorobowych.

Wszak właśnie nieuwzględnienie tych okresów było wyłączną przyczyną odmowy przyznania prawa do emerytury decyzją z 12 grudnia 2014r.

W świetle przedstawionych okoliczności brak było podstaw do uwzględnienia apelacji.

Mając powyższe względy na uwadze Sąd II instancji na mocy art. 385 kpc oddalił odwołanie jako bezzasadne.

/-/ SSA G. Pietrzyk-Cyrbus /-/ SSA W. Bzibziak /-/ SSA W. Nowakowski

Sędzia Przewodniczący Sędzia

MP