Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

POSTANOWIENIE

Dnia 14 lipca 2016r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSA Piotr Wójtowicz

Sędziowie: SA Ewa Jastrzębska (spr.)

SO (del.) Tomasz Tatarczyk

po rozpoznaniu w dniu 14 lipca 2016r. w Katowicach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w G.

przeciwko J. F.

o zapłatę

na skutek zażalenia powoda

na zarządzenie Przewodniczącego w Sądzie Okręgowym w Katowicach

z dnia 11 maja 2016r., sygn. akt II Nc 278/16

postanawia:

oddalić zażalenie, pozostawiając rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego orzeczeniu końcowemu.

SSO (del.) Tomasz Tatarczyk SSA Piotr Wójtowicz SSA Ewa Jastrzębska

Sygn. akt I ACz 875/16

UZASADNIENIE

Zaskarżonym zarządzeniem Przewodniczący w Sądzie Okręgowym w Katowicach wezwał powoda, reprezentowanego przez radcę prawnego, do uiszczenia brakującej części opłaty od zażalenia na zarządzenie z dnia 20 kwietnia 2016r. w przedmiocie zwrotu pozwu przez zapłatę kwoty 608 zł, w terminie tygodniowym, pod rygorem odrzucenia zażalenia.

W uzasadnieniu zaskarżonego zarządzenia wskazano, że w niniejszej sprawie opłata od zażalenia, podobnie jak opłata od pozwu, winna być obliczona zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 13 ust. 1, a nie w art. 13 ust. 1a ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Obrót wierzytelnościami tylko wówczas stanowi czynność bankową, gdy jest wykonywany przez banki. Nie ulega wątpliwości, że powód bankiem nie jest, a zatem nabycie przez niego wierzytelności nie stanowi czynności bankowej, mimo, że u jej źródeł leżała czynność bankowa w postaci udzielenia kredytu.

Zażalenie na powyższe zarządzenie wniósł powód, zarzucając naruszenie art. 13 ust.1a ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2014r., poz. 1025 ze zm.) – zwanej dalej w skrócie: u.k.s.c.

W oparciu o tę podstawę skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego zarządzenia oraz zasądzenie od strony pozwanej kosztów postępowania zażaleniowego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie, a tym samym skutku odnieść nie może.

Zważyć trzeba, że zgodnie z obowiązującą w dacie wszczęcia niniejszego postępowania treścią art. 13 ust. 1a u.k.s.c., w sprawach o roszczenia wynikające z czynności bankowych, o których mowa w art. 5 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe, opłata stosunkowa wynosi 5% przedmiotu sporu, nie mniej niż 30 zł i nie więcej niż 1.000 zł (przepis ten wprowadzony został ustawą z dnia 25 września 2015 r. o zmianie ustawy – Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw - Dz. U. z 2015 r., poz. 1854).

Z kolei art. 5 ust. 1 i 2 ustawy Prawo bankowe określa jakie czynności należy traktować jako czynności bankowe.

W niniejszej sprawie powód domaga się zasądzenia od pozwanej kwoty 80.777 zł. Roszczenie to ma charakter majątkowy, a jego źródłem jest czynność bankowa w postaci udzielenia pozwanemu kredytu przez (...) S.A.

W świetle powyższego trafnie uznał Przewodniczący Sądu, że wysokości opłaty sądowej od pozwu, a w konsekwencji i opłaty od zażalenia w niniejszej sprawie nie normuje art. 13 ust. 1a u.k.s.c., lecz art. 13 ust. 1 u.k.s.c., zgodnie z którym opłatę stosunkową pobiera się w sprawach o prawa majątkowe; wynosi ona 5% wartości przedmiotu sporu lub przedmiotu zaskarżenia, jednak nie mniej niż 30 zł i nie więcej niż 100.000 zł.

Wbrew wywodom zażalenia, zarówno umowa cesji wierzytelności jak i umowa kredytu, będąca źródłem powstania wierzytelności nie jest czynnością bankową w rozumieniu art. 5 ust. 1 i 2 ustawy Prawo bankowe w odniesieniu do funduszu sekurytyzacyjnego, który bankiem nie jest. Wobec takiego podmiotu nie może więc mieć zastosowania regulacja wprowadzona art. 13 ust. 1a u.k.s.c. Treść art. 5 ust. 2 Prawa bankowego wyraźnie wskazuje, że czynności te muszą być wykonywane przez banki („o ile są one wykonywane przez banki”). Cesja i umowa kredytu stanowi czynność bankową tylko dla banku, nie zaś dla innego podmiotu. Ze strony powoda (funduszu sekurytyzacyjnego) umowa sprzedaży wierzytelności (cesji), na podstawie której stał się on wierzycielem, nie jest zatem czynnością bankową. Tym samym nie ma wobec niego zastosowania regulacja zawarta w art. 13 ust. 1a u.k.s.c., który stanowi lex specialis w stosunku do ogólnego unormowania zawartego w art. 13 ust. 1 tejże ustawy i nie może być wykładany rozszerzająco. Wynika stąd, że uprzywilejowanie zawarte w tym przepisie nie może rozciągać się na inne podmioty, nie wykonujące czynności bankowych, o jakich mowa w art. 5 ust. 1 lub ust. 2 Prawa bankowego.

W tej sytuacji, ustalając wysokość opłaty od zażalenia na zarządzenie w przedmiocie zwrotu pozwu, trafnie Przewodniczący w Sądzie Okręgowym zastosował art. 13 ust. 1 u.k.s.c. w związku z art. 19 ust. 3 pkt. 2 u.k.s.c. Opłata stosunkowa od pozwu wynosi bowiem 4.039 zł, a zatem wysokość opłaty od zażalenia została prawidłowo ustalona na kwotę 808 zł, jako piąta część opłaty stosunkowej. Skoro zaś powód uiścił z tego tytułu jedynie 200 zł (k. – 29), zasadnie wezwany został do uzupełnienia opłaty kwotą 608 zł.

Z tych względów, Sąd Apelacyjny, z mocy art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. oraz na podstawie art. 108 § 1 k.p.c., orzekł jak w sentencji.

SSO (del.) Tomasz Tatarczyk SSA Piotr Wójtowicz SSA Ewa Jastrzębska